Υπάρχουν αρκετές συλλογικότητες ανέργων στην Αττική και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Άλλωστε αυτό το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο ιστορικά. Παρουσιάζεται σε περιόδους οικονομικής ύφεσης και διάλυσης του εργατικού κινήματος π.χ. στις ΗΠΑ (περίοδος μεγάλης ύφεσης 1929).
Μια από αυτές είναι και οι ΕΝΕΡΓΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ.

Παρά τον πρωτοφανή αριθμό που έχει φτάσει η ανεργία, σε όλη την Ελλάδα, το κίνημα παραμένει σε χαμηλά επίπεδα με το μεγαλύτερο κομμάτι των ανέργων να παραμένουν ανενεργοί και να μην συμμετέχουν σε μαζικές διαδικασίες και συλλογικότητες. Τα αίτια είναι παρά πολλά, όμως στο παρόν άρθρο δεν μας ενδιαφέρει να εξετάσουμε τα «ατομικά», αλλά θα ασχοληθούμε μόνο με τα συλλογικά μιας και αυτά είναι οφθαλμοφανή και αφορούν γενικότερα και το εργατικό κίνημα και τους αγώνες. Συνοπτικά αυτά τα αίτια είναι τα εξής:

1. Ιδεολογικό πατρονάρισμα (κομματική σφραγίδα) στην κάθε συλλογικότητα.Η κάθε συλλογικότητα συζητάει, συζητάει και ξανά-συζητάει για τα προβλήματα των ανέργων πάντα υπό το πλαίσιο μέσα στην συλλογικότητα να μπολιάσει αυτό που έχει στο μυαλό της σαν πολιτική λύση του προβλήματος της ανεργίας. Αυτή καθεαυτή η παραπάνω τακτική του καθενός είναι και μια από τις αιτίες της σημερινής υποχώρησης του εργατικού κινήματος. Με λίγα λόγια, η «ΠΑΡΑΤΑΞΙΑΚΗ ΛΟΓΙΚΗ» στα συνδικάτα και στο κίνημα γενικότερα.
2. Διαχωρισμός των συλλογικοτήτων με βάσει τα επιμέρους αιτήματα για την ανεργία και όχι το κύριο πρόβλημα, που είναι η ανεργία αυτή καθεαυτή και οι πραγματικοί λόγοι που την προκαλούν. Υπάρχουν συλλογικότητες για voucher ανέργων, νέων ανέργων ή ακόμα και τοπικών συλλογικοτήτων για την ανεργία στους δήμους κτλ κτλ.
3. Έλλειψη σύνδεσης των συλλογικοτήτων των ανέργων με συνδικάτα, εργατικά κέντρα. Οι συλλογικότητες συμπεριφέρονται σαν κατά τόπους πολιτικοί καθοδηγητές οι οποίοι «υποτίθεται» ότι θα πολιτικοποιήσουν τον αγώνα και αδυνατούν να κατανοήσουν ότι αυτό είναι δουλειά ενός επαναστατικού κόμματος και όχι των ίδιων των συλλογικοτήτων. Ως αποτέλεσμα του παραπάνω, παραμένουν απομαζικοποιημένες εκφυλίζονται και στο τέλος παύουν να υπάρχουν ή απλά υπάρχουν για να υπάρχουν.

Σε αυτά τα τρία σημεία είναι που πρέπει να κάνει την διαφορά η συλλογικότητα των «ΕΝΕΡΓΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ». Πρέπει να προσπαθήσει να κάνει συγκεκριμένα τα αιτήματα των ανέργων επί του «κύριου αιτήματος» που είναι η ανεργία αυτή καθεαυτή και η εργασία με πλήρη δικαιώματα. Άλλωστε η ανεργία δεν είναι παροδικό φαινόμενο και δεν προέκυψε μόνο την περίοδο της κρίσης. Απλά τώρα διογκώθηκε, σιγά σιγά στεριώνει στην συνείδηση όλων με την λογική «τι να κάνουμε παιδιά, έτσι είναι τα πράγματα στον καπιταλισμό», και βεβαίως με βάσει την ανεργία, στήνονται διάφορα παιχνίδια και κατά των εργαζόμενων αλλά και των ίδιων των ανέργων.
Με αυτή την λογική ξεκίνησε η συλλογικότητα των ΕΝΕΡΓΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ και οφείλει να μην κάνει καμία υποχώρηση αρχής, η οποία θα αλλοιώσει και τα χαρακτηριστικά της. Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι για μας αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία δεν είναι η συζήτηση και ανάλυση του προβλήματος της ανεργίας και μάλιστα πάνω σε λάθος πολιτική βάση, αλλά η διεκδίκηση συγκεκριμένων αιτημάτων που θα δώσουν ανάσα στους ανέργους στο παρών (αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση) και με συγκεκριμένο στόχο για το άμεσο μέλλον. Την εργασία με πλήρη δικαιώματα, την μαζικοποίηση του κινήματος και τελικά την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών εντός της χώρας μας. Για αυτό και από τις δραστηριότητες μας δεν πρέπει να απέχουν και οι εργαζόμενοι, μιας και στην εποχή μας η γραμμή μεταξύ εργασίας και ανεργίας είναι πολύ λεπτή και αλλάζει από μέρα σε μέρα.

Τάσος Κουϊμάς, μέλος των Ενεργών Ανέργων