Πριν από ένα χρόνο, στις 5 Ιουλίου 2015, εμείς, ο ελληνικός λαός, οι πολίτες αυτής της χώρας, με τους νέους και τις νέες στην πρώτη γραμμή, γράψαμε μαζί το πιο λαμπρό κομμάτι της μεταπολιτευτικής ιστορίας, δίνοντας την πιο ξεκάθαρη δημοκρατική εντολή που καταγράφηκε ποτέ σε δημοκρατική διαδικασία από την θέση σε ισχύ του Συντάγματος:
 με ένα συντριπτικό ποσοστό 61,3%, κόντρα στην νομισματική-τραπεζική τρομοκρατία των δανειστών και των συνεργών τους, κόντρα στην άγρια μιντιακή προπαγάνδα, είπαμε ΟΧΙ στα τελεσίγραφα, ΌΧΙ στους εκβιασμούς, ΟΧΙ στην κατάλυση της δημοκρατικής λειτουργίας, ΌΧΙ στην υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας, ΟΧΙ στην επίθεση στα δικαιώματα, τις ελευθερίες, την ζωή και την αξιοπρέπειά μας. Είπαμε ΌΧΙ στην μνημονιακή υποδούλωση, είπαμε ΟΧΙ στην υποταγή, ΟΧΙ στην αποικιοποίηση της χώρας μας. Αποδείξαμε ότι τα μεγάλα ΟΧΙ, τα λένε οι λαοί, που είναι πολύ πιο γενναίοι από τις Κυβερνήσεις.

 Σήμερα, ένα χρόνο μετά, ό,τι ψηφίζεται στη Βουλή, ό,τι ζητείται από τους δανειστές και υλοποιείται από την Κυβέρνηση, προσκρούει σε αυτό το ΟΧΙ μας, που δεν ήταν στιγμιαίο, αλλά ισχύει και θα ισχύει πάντα, ως απαράγραπτη δημοκρατική απαγόρευση της συντελούμενης προέλασης του αντιδημοκρατικού μνημονιακού καθεστώτος.

Κάθε ΝΑΙ που καταγράφεται στις ονομαστικές ψηφοφορίες, κάθε ΝΑΙ στα μνημονιακά μέτρα, κάθε ΝΑΙ στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αποτελεί και μία αντιδημοκρατική, αντισυνταγματική παραβίαση του ΟΧΙ του λαού μας, του ΟΧΙ ως αυθεντικής και γνήσιας έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας, που αποτελεί τη μοναδική πηγή και τη μοναδική νομιμοποιητική βάση κάθε εξουσίας, σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Το ΌΧΙ μας αποτελεί δημοκρατική μας περιουσία και παρακαταθήκη. Ήταν ΌΧΙ στους εκβιασμούς της περσινής χρονιάς. Είναι ΟΧΙ στα μνημονιακά μέτρα και την παράδοση δημοκρατίας, κοινωνίας, εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και δημόσιας περιουσίας.




Στις 5 Ιουλίου 2016, ένα χρόνο μετά την ιστορική καταγραφή του ΟΧΙ μας, δεν κάνουμε ούτε επετειακές εκδηλώσεις, ούτε μνημόσυνα: διεκδικούμε το περιεχόμενο του ΟΧΙ μας.

Και ξεκινάμε με την υπεράσπιση του θεάτρου του Λυκαβηττού, ενός δημόσιου χώρου που συνδέεται με τις μνήμες μας, τα βιώματά μας, την ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας μας, τη ζωή στην πόλη της Αθήνας.

Το θέατρο Λυκαβηττού, που έπρεπε να αποτελεί κοιτίδα ζωντανής δημιουργίας, παραμένει κλειστό από το 2008, με το πρόσχημα υποτιθέμενων προβλημάτων στατικότητας.

Σήμερα, 8 χρόνια μετά, και ενώ ηθελημένα οι αρμόδιοι συμπράττουν στην απαξίωσή του, το θέατρο Λυκαβηττού περνάει στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων, που ψηφίσθηκε από τη Βουλή πριν από λίγες εβδομάδες, με βέβαιη τη δρομολόγηση του ξεπουλήματός του.