Του Νίκου Ιγγλέση
greekattack.wordpress.com

Το ελληνικό αδιέξοδο κορυφώνεται. Για να «δώσουν» οι δανειστές περίπου  6 δις. ευρώ τον Ιούλιο, με τα οποία η Ελλάδα θα πληρώσει  (ανακυκλώσει)  ένα μικρό τμήμα του χρέους της που θα λήγει τότε, ζητούν από την κυβέρνηση να ψηφίσει μέτρα που θα εφαρμοστούν από το 2019. Ουσιαστικά, οι δανειστές εκβιάζουν τη χώρα για πρόσθετα μέτρα προκειμένου να πληρώσουν…τους εαυτούς τους! Όλο αυτό αποκαλείται δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου. Θα ακολουθήσουν δε κι’ άλλες αξιολογήσεις – συνολικά προβλέπονται έξι – μέχρι το τέλος του προγράμματος το καλοκαίρι του 2018. 

Εδώ και επτά χρόνια είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Η οικονομία καταστρέφεται, η κοινωνική συνοχή διαλύεται, η μορφωμένη νεολαία μεταναστεύει και η ελληνική εθνική οντότητα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο του αφανισμού. Οι απολογητές του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), ουσιαστικά οι «σταυροφόροι» της παγκοσμιοποίησης, μας λένε όλα αυτά είναι μονόδρομος και ότι χρειάζονται κι’ άλλες «μεταρρυθμίσεις». Μας λένε ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ, ότι αν φύγουμε θα γίνουμε Βόρεια Κορέα, ότι δε θα έχουμε να φάμε, ότι δε θα έχουμε καύσιμα και φάρμακα γιατί όλα τα εισάγουμε ενώ δεν παράγουμε τίποτα! Πρόκειται για άθλια «γκεμπελικής υφής» προπαγάνδα που αποσκοπεί στο να μετασχηματιστεί όχι μόνο η οικονομική συμπεριφορά των πολιτών αλλά και ο τρόπος που σκέπτονται, αξιολογούν και κατανοούν την πραγματικότητα.
Ελπίζουν  ότι έτσι θα διαμορφωθεί ένας «μνημονιακός ιδιότυπος» παγκοσμιοποιημένου ραγιά με ψυχολογία  «Ψωροκώσταινας».

Το εξωτερικό Ισοζύγιο  

Παρ’ όλη την αποβιομηχάνιση που άρχισε από τη δεκαετία του ’80, παρ’ όλους τους κανονισμούς και τις ποσοστώσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), παρ’ όλη την κατάρρευση της δασμολογικής προστασίας και παρ’ όλη την οικονομική καταστροφή των επτά τελευταίων μνημονιακών χρόνων,η Ελλάδα «αντέχει» ακόμα.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ),  η χώρα μας πραγματοποίησε το 2016 συνολικές εξαγωγές αγαθών αξίας 24,5 δις. ευρώ. Από το ποσό αυτό 18,1 δις. ήταν εξαγωγές προϊόντων και 6,1 δις. εξαγωγές καυσίμων. Παράλληλα το 2016 η Ελλάδα εισέπραξε άλλα 25 δις. από την παροχή υπηρεσιών. Συγκεκριμένα 13,2 δις. από τον τουρισμό, 7,8 δις. από τις μεταφορές (ναυτιλία) και 4 δις. από λοιπές υπηρεσίες. Συνολικά, δηλαδή, πουλήσαμε στο εξωτερικό αγαθά και υπηρεσίες αξίας 49,5 δις. ευρώ.
Το ποσό αυτό αντιπροσωπεύει το, διόλου ευκαταφρόνητο, 28,2% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας. Για λόγους σύγκρισης αναφέρουμε ότι το αντίστοιχο ποσοστό της εξαγωγικής υπερδύναμης, της Γερμανίας, είναι 40%.

Αντίστοιχα το 2016, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της ΤτΕ, πραγματοποιήσαμε εισαγωγές αγαθών αξίας 41 δις. ευρώ, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται τα καύσιμα αξίας 8,9 δις.
Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνουμε ότι το 68,5% των καυσίμων (αργό πετρέλαιο) που εισάγουμε επανεξάγεται με τη μορφή διυλισμένων προϊόντων.
Παράλληλα, το 2016, η χώρα μας πλήρωσε για εισαγωγή υπηρεσιών 9,7 δις. Συνολικά, δηλαδή, για εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών πληρώσαμε 50,7 δις. ευρώ.

Έτσι, το Ισοζύγιο παρουσίασε ένα μικρό έλλειμμα 1,2 δις. που αντιπροσωπεύει μόλις το 1,2% του συνολικού εξωτερικού εμπορίου (εισαγωγές σύν εξαγωγές) της Ελλάδας και μόλις το 0,68% του ΑΕΠ της. Σημειώνουμε ότι το 2015 το έλλειμμα ήταν ακόμη μικρότερο, λιγότερο από 300 εκ. ευρώ.

Οι αιτίες της μικρής αύξησης του ελλείμματος το 2016 είναι κυρίως οι εξής:

1. Η μείωση του ναυτιλιακού συναλλάγματος κατά 2,1 δις (από 9,9 δις. το 2015 σε 7,8 δις. το 2016). Η μείωση αυτή, όπως αναφέρει η ανακοίνωση της ΤτΕ, οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων (capital controls). Σημειώνουμε ότι το 2014, πριν από την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων,  οι εισπράξεις από τη ναυτιλία ανέρχονταν σε 13,1 δις. ευρώ.
2. Η μείωση του τουριστικού συναλλάγματος κατά 905 εκ. (-6,4%) παρ’ όλο που οι αφίξεις των τουριστών αυξήθηκαν κατά 5,1%. Η μείωση των εισπράξεων οφείλεται επίσης στα capital controls επειδή μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες από τις πωλήσεις των «τουριστικών πακέτων» εισάγουν τα ποσά που χρειάζονται για τις λειτουργικές ανάγκες τους και τα υπόλοιπα τα καταθέτουν σε τραπεζικούς λογαρισμούς στο εξωτερικό.
3. Η αύξηση των εισαγωγών αγαθών (χωρίς καύσιμα) κατά 1,3 δις. (+4,2%), μετά μια μεγάλη περίοδο μείωσής τους. Συνυπολογίζοντας τα καύσιμα, οι εισαγωγές μειώθηκαν κατά 1 δις. (-2,3%). Οι υπόλοιποι συντελεστές του Ισοζυγίου Αγαθών και Υπηρεσιών είχαν μικρές διαφοροποιήσεις με εξαίρεση τις εισαγωγές καυσίμων που μειώθηκαν κατά 1,9 δις. (-18%) λόγω της υποχώρησης των διεθνών τιμών των υδρογονανθράκων.

Η μεθοδολογία υπολογισμού

Τον Ιούλιο του 2015 η ΤτΕ άλλαξε αναδρομικά τη μεθοδολογία κατάρτισης του Ισοζυγίου, συνυπολογίζοντας, εκτός από τα στοιχεία μέσω τραπεζικών συναλλαγών και τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) από τα τελωνεία. Η αλλαγή αυτή έγινε σύμφωνα με τους κανόνες του σχετικού Εγχειριδίου (ΒΡΜ6) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Αποτέλεσμα της αλλαγής αυτής ήταν να προστεθούν στις εισαγωγές του 2014 περίπου 7,4 δις., ενώ στις εξαγωγές μόνο 3,1 δις. με συνέπεια το Ισοζύγιο Αγαθών και Υπηρεσιών εκείνης της χρονιάς από πλεόνασμα 1,8 δις., όπως είχε ανακοινωθεί αρχικά, να εμφανίσει τελικά έλλειμμα περίπου 4 δις. Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι με τη νέα μεθοδολογία η ΕΛΣΤΑΤ αυξάνει τις εισαγωγές κατά 1,5 δις. που, σύμφωνα  με τις εκτιμήσεις της, προέρχεται από το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, αλκοολούχων ποτών, καπνού κλπ. Αν μόνο το ποσό αυτό αφαιρεθεί από το Ισοζύγιο του 2016, το τελευταίο γίνεται ελαφρώς πλεονασματικό. Λίγα μόνο κράτη στον πλανήτη έχουν θετικό εξωτερικό ισοζύγιο όπως η Γερμανία, η Κίνα και μερικές από τις πετρελαιο-εξαγωγικές χώρες.

Σύνθεση και κατανομή

Σύμφωνα με στοιχεία του Πανελληνίου Συνδέσμου Εξαγωγέων, η σύνθεση των ελληνικών εξαγωγών αγαθών (24,5 δις.) το 2016 ήταν 44% βιομηχανικά προϊόντα, 27,5% καύσιμα, 22,3% αγροτικά προϊόντα και 4% πρώτες ύλες. Αντίστοιχα η σύνθεση των εισαγωγών ήταν 60,6% βιομηχανικά προϊόντα, 22,7% καύσιμα, 14,2% αγροτικά προϊόντα και 2,5% πρώτες ύλες.

Ο βασικός εμπορικός εταίρος της χώρας μας είναι η ΕΕ στην οποία κατευθύνεται το 55,7% των εξαγωγών και από την οποία προέρχεται το 53,6% των εισαγωγών. Τα αντίστοιχα ποσοστά για την Ευρωζώνη είναι 38,9% και 40,6%. Οι καλύτεροι πελάτες των ελληνικών προϊόντων είναι η Ιταλία που απορροφά το 11.2% των εξαγωγών μας, η Γερμανία (7,7%), η Κύπρος (6%), η Τουρκία (5,4%), η Βουλγαρία (5%), οι ΗΠΑ (4,4%) και ο Λίβανος (4,2%). Υπάρχει, δηλαδή, μια πολύ ικανοποιητική διασπορά στις αγορές των ελληνικών προϊόντων.

Παραθέσαμε όλα αυτά τα στοιχεία, που ίσως κούρασαν τον αναγνώστη, για να αποδείξουμε ότι το εξωτερικό Ισοζύγιο Αγαθών και Υπηρεσιών είναι ουσιαστικά ισοσκελισμένο και, αν αφαιρεθούν οι εκτιμήσεις για το λαθρεμπόριο, ελαφρά  πλεονασματικό. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα ακόμα και αν φύγει από την Ευρωζώνη θα μπορεί να πληρώνει όλες τις εισαγωγές που κάνει σήμερα με το συνάλλαγμα (όχι με δραχμές) που εισπράττει από τις εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών.
Καμιά έλλειψη δεν πρόκειται να υπάρξει και δε χρειάζεται να επιβληθεί δελτίο σε βασικά αγαθά όπως καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα. Όλη η σχετική προπαγάνδα αποσκοπεί στην τρομοκράτηση των πολιτών για να μην αντισταθούν στην ευρω-κατοχή και να μην αμφισβητήσουν το ξένο νόμισμα που έχει επιβληθεί στη χώρα μας από το 2002.

Ο φόβος της ανατροπής

Υπάρχουν κάποιοι από τους υποστηρικτές του εθνικού νομίσματος που ισχυρίζονται ότι μπορεί σήμερα το ισοζύγιο να είναι ισοσκελισμένο, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης – λιτότητας, αλλά όταν αρχίσει η οικονομική  ανάπτυξη θα γίνει πάλι ελλειμματικό. Η άποψη αυτή είναι σωστή αν με τον όρο «ανάπτυξη» εννοούμε τη μεγέθυνση της κατανάλωσης, στα επίπεδα του 2009, μέσω αύξησης των εισοδημάτων, δηλαδή κυρίως των μισθών και των συντάξεων. Μια τέτοια πολιτική θα έχει ως συνέπεια το κράτος να «κόβει» δραχμές, που θα τις δίνει στους πολίτες οι οποίοι, με το μεγαλύτερο μέρος αυτών, θα αγοράζουν εισαγόμενα προϊόντα. Στη συνέχεια το κράτος θα πρέπει να πληρώνει στο εξωτερικό αυτές τις εισαγωγές με συνάλλαγμα που δε θα έχει. Η εμφάνιση ενός σημαντικού ελλείμματος στο εξωτερικό ισοζύγιο σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει είτε να συνάπτει νέα δάνεια σε συνάλλαγμα, είτε να υποτιμήσει το νέο εθνικό νόμισμά της, είτε να κάνει και τα δύο. Η εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής θα οδηγήσει πολύ γρήγορα στην επιβολή νέας σκληρής λιτότητας.

Η ανάπτυξη – και όχι μεγέθυνση – της οικονομίας πρέπει να προέλθει από παραγωγικές επενδύσεις στον αγροτικό τομέα και τη βιομηχανία (όχι στις υπηρεσίες),  οι οποίες θα χρηματοδοτούνται από την αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας. Οι επενδύσεις θα βελτιώσουν την παραγωγικότητα της εργασίας, θα μειώσουν την ανεργία, θα αυξήσουν τις εξαγωγές και θα μειώσουν τις εισαγωγές, με υποκατάστασή τους από εγχωρίως παραγόμενα προϊόντα.  Οι παραγωγικές επενδύσεις προοδευτικά θα αυξάνουν τον πλούτο της χώρας και, έτσι, θα βελτιώνονται  τα εισοδήματα.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος, εδώ που έχουμε φτάσει, για τη σωτηρία του ελληνικού λαού και της χώρας.

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και  συγγραφέαςτου βιβλίου «Η Επανάσταση τουGrexit– Το Σχέδιο», εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη, καθώς και του Δοκιμίου «Το νόμισμα και τα φετίχ του» που έχει αναρτηθεί στο http://greekattack.wordpress.com

 

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε  στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 17-3-2017.

Ο Ντόναλντ, ο Μπόρις, η Μαρίν και ο Μπέπε


του Νίκου Ιγγλέση

http://greekattack.wordpress.com

Όποιοι διαβάζουν, το τελευταίο διάστημα, το διεθνή Τύπο και ακούν τις δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών αξιωματούχων δεν μπορεί παρά να νομίζουν ότι ζούμε στις πρώτες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η Δύση (Ευρώπη και ΗΠΑ) αντιμετωπίζει ένα νέο «κομμουνιστικό» κίνδυνο. Οι νέοι «Μπολσεβίκοι» βρίσκονται anteportas!

Πρέπει να σώσουμε το υπάρχον σύστημα από τους σύγχρονους «κόκκινους» κραυγάζουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, πανεπιστημιακοί αναλυτές και κάθε «καρυδιάς καρύδι». Σε ρόλο υποβολέα όλων των τελευταίων, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το περιούσιο σύστημα που θέλουν να σώσουν, αν και δεν το λένε φανερά, είναι η παγκοσμιοποίηση, το ανώτατο - μέχρι στιγμής - στάδιο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Κάποιοι απίθανοι τύποι, ο Ντόλαλντ, ο Μπόρις, η Μαρίν, ο Μπέπε και αρκετοί άλλοι θέλουν να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, θέλουν να βγουν από την Ευρωζώνη, θέλουν να επιβάλλουν δασμούς στις φτηνές εισαγωγές, θέλουν να περιορίσουν τη μετανάστευση που συμπιέζει τους μισθούς, αρνούνται εμπορικές συμφωνίες όπως η ΤΤΙΡ (Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Σχέση μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ) και μιλούν για την - κατά το σύστημα βδελυρή - εθνική κυριαρχία.

Αν τα καταφέρουν, έστω και εν μέρει, τι θα απομείνει από την παγκοσμιοποίηση; Η τελευταία βασίζεται σε τρείς πυλώνες: α) στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων (αγορές), β) στην ελεύθερη διακίνηση των αγαθών και γ) στην ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων (εργατικό δυναμικό). Αν οι τρείς πυλώνες τιναχτούν στον αέρα, πώς θα δουλεύουν τα εργοστάσια των πολυεθνικών στις φτωχές χώρες για να εξάγουν στις αναπτυγμένες; Αν διαλυθεί ή συρρικνωθεί η Ευρωζώνη μήπως «σκάσει η φούσκα» στις αγορές κεφαλαίων;

Η γερμανική εφημερίδα DieZeit (3-6-16) δημοσιεύει τους φόβους της αμερικανίδας ιστορικού Άν Άπλμπομ: «Αν ο Ντόναλντ Τραμπ εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ θα απομονώσει την Αμερική. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν καταφέρει να αποτρέψει την άνοδο των δεξιών, θα διαλυθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και τι θα είναι μετά η Δύση;» Το υπάρχον σύστημα έχει ήδη εξαπολύσει ολοκληρωτική αντεπίθεση. Σε όσους τολμούν να το αμφισβητήσουν τους αποδίδονται απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί και συκοφαντούνται προκειμένου να ηττηθούν ολοκληρωτικά.

Ο Ντόναλντ

Τα διεθνή συστημικά μέσα ενημέρωσης πάντα αναφέρονται στον υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις ΗΠΑ ως ο «εκκεντρικός πολυεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τράμπ». Το μεν «εκκεντρικός», στο υποσυνείδητο των ψηφοφόρων, παραπέμπει σε ιδιόρρυθμο, η συμπεριφορά και οι αντιλήψεις του οποίου δεν συμφωνούν με αυτές της υπόλοιπης κοινωνίας. Το δε «πολυεκατομμυριούχος» τον διαφοροποιεί από τα λαϊκά στρώματα, της εργατικής και μεσαίας τάξης, σε αντίθεση με την «πτωχή» αντίπαλό του Χίλαρι Κλίντον.

Στη συνέχεια ακολουθούν άπειροι χαρακτηρισμοί: λαϊκιστής, ρατσιστής, σεξιστής, ξενοφοβικός, λαοπλάνος, επικίνδυνος τυχοδιώκτης, οπαδός του προστατευτισμού και του απομονωτισμού κ.ο.κ.Τα συστημικά μέσα και οι άνθρωποί τους καθιέρωσαν μάλιστα και τον όρο «τραμπισμός» που προσδιορίζει κατ’ αυτούς την πολιτική ανοησία και την ανερμάτιστη ρητορεία. Προσπαθούν, εκμεταλλευόμενοι την πολιτική απειρία του, να τον αποξενώσουν από τους μαύρους, τους ισπανόφωνους και τις γυναίκες ψηφοφόρους. Τρόμος έχει καταλάβει το σύστημα μήπως σημαντικό τμήμα των οπαδών του γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, που καθ’ όλη την προεκλογική διαδικασία του Δημοκρατικού Κόμματος καταφερόταν κατά της WallStreet και των αγορών, στηρίξει, στις εκλογές του Νοεμβρίου, τον Ντόναλντ Τραμπ.

Αναμφίβολα ο Τραμπ δεν έχει ένα σαφώς επεξεργασμένο πρόγραμμα και μια συνεκτική ιδεολογική βάση, επιτίθεται όμως κατά της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας της Ουάσιγκτον και κατά της παγκοσμιοποίησης που στερεί θέσεις εργασίας στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ο διορατικός πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν σε συνέντευξή του (18-12-15) είπε για τον Τραμπ: «Σπουδαίος άνθρωπος και γεμάτος ταλέντο χωρίς αμφιβολία». Ο Πούτιν, που κατηγορείται και αυτός από τους Δυτικούς ως εθνικιστής, λαϊκιστής και αυταρχικός, βλέπει το δάσος και όχι το δέντρο, βλέπει, δηλαδή, τη ρωγμή που προκαλεί ο Τραμπ στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.

Ο Μπόρις

Στη Βρετανία ο βουλευτής του Συντηρητικού κόμματος και πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον και ο αρχηγός του κόμματος της Ανεξαρτησίας (Ukip) Νάϊτζελ Φάρατζ ηγούνται του αγώνα για την έξοδο από την ΕΕ. Απέναντί τους έχουν τον πρωθυπουργό Ντέϊβιντ Κάμερον και την πλειοψηφία της ηγεσίας των Συντηρητικών, το Εργατικό κόμμα του Τζέρεμι Κόρμπιν, το Φιλελεύθερο, τα εθνικιστικά κόμματα της Ουαλίας και της Σκωτίας και βεβαίως τις πολυεθνικές εταιρείες, την Τράπεζα της Αγγλίας και το Σίτυ του Λονδίνου. Αξιοσημείωτο είναι ότι το εθνικιστικό κόμμα της Σκωτίας που έδωσε αγώνα για την ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο στηρίζει την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, άρα, την εξάρτηση της Σκωτίας από την εξουσία των Βρυξελλών. Πρόκειται για απύθμενη πολιτική ανοησία.

Βασικά επιχειρήματα των οπαδών του Brexit η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας από την υπερκυβέρνηση των Βρυξελλών, που ελέγχεται από το Βερολίνο, και η αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού όχι μόνο από τρίτες χώρες αλλά και από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Στις 23 Ιουνίου θα ξέρουμε το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Ήδη ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε εξέφρασε το φόβο ότι ένα πιθανό Brexit θα δημιουργήσει ένα ντόμινο κατά το οποίο και άλλες χώρες θα επιδιώξουν την αποχώρησή τους από την ΕΕ. Φοβούνται οι Γερμανοί τη διάλυση της ΕΕ, γι’ αυτό ακόμα και τα εργατικά συνδικάτα τους κάνουν έκκληση στους βρετανούς ψηφοφόρους να απορρίψουν το Brexit, για να διασωθεί η γερμανική Ευρώπη που τόσα οικονομικά οφέλη τους εξασφαλίζει.

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ σε συνέντευξή του (13-6-16) στη γερμανική εφημερίδα Bild είπε: «Μια ψήφος υπέρ του λεγόμενου Brexit θα δώσει μεγάλη ώθηση στις ακραίες αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες θα ανοίξουν σαμπάνιες. Γιατί είναι τόσο επικίνδυνο; Επειδή κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Ως ιστορικός, φοβάμαι πως το Brexit μπορεί να είναι η αρχή της καταστροφής όχι μόνο της ΕΕ αλλά και του δυτικού πολιτικού πολιτισμού στο συνολό του». Ο κ. Τουσκ εννοεί τον «πολιτισμό» της παγκοσμιοποίησης.

Περιττό να πούμε ότι και ο Μπόρις Τζόνσον και ο Νάϊτζελ Φάρατζ χαρακτηρίζονται απ’ όλα τα διεθνή συστημικά μέσα ενημέρωσης και τους στρατευμένους αναλυτές ως εθνικιστές, ακροδεξιοί, λαϊκιστές, ξενοφοβικοί και ευρωσκεπτικιστές - η σωστή λέξη θα ήταν ευρωαρνητές.




Η Μαρίν και ο Μπέπε

Στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν και στην Ιταλία το ισχυρό Κίνημα 5 Αστέρων (M5S) του Μπέπε Γκρίλο έχουν ταχθεί υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη και την υιοθέτηση εθνικών νομισμάτων. Βασικό ζητούμενο η απαλλαγή από τα δεσμά των Βρυξελλών – Βερολίνου και η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας. Η επίθεση του συστήματος κατά των δύο δεν φείδεται χαρακτηρισμών: ακροδεξιοί, φασίστες, λαϊκιστές, ρατσιστές, επικίνδυνοι τυχοδιώκτες που αποτελούν ένα ιδεολογικό συνοθήλευμα «αριστερο-εθνικολαϊκισμού». Όταν αναφέρονται δε στον Μπέπε Γκρίλο προτάσσουν πάντα την ιδιότητά του ως κωμικός ηθοποιός. Το «κωμικός» μεταφράζεται στο υποσυνείδητο των ψηφοφόρων σε κωμικός άνθρωπος, άρα αυτά που λέει δεν μπορεί παρά να είναι κωμικά. Όλα τα όπλα χρησιμοποιούνται με βασικό στόχο την υπεράσπιση της παγκοσμιοποίησης και του ευρωπαϊκού υποσυνόλου της, της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Ο γερμανός Μάρτιν Σελμάϊρ, διευθυντής του γραφείου του προέδρου της Κομισιόν, Ζαν-Κλωντ Γιούνγκερ, κατά την πρόσφατη Σύνοδο των επτά ισχυρότερων χωρών (G7) στην Ιαπωνία έγραψε στο twitter: «G7 το 2017 με Τραμπ, Λεπέν, Μπόρις Τζόνσον και Μπέπε Γκρίλο; Ένα σενάριο φρίκης που δείχνει πόσο απαραίτητο είναι να πολεμήσουμε το λαϊκισμό». Όσοι εχθρεύονται το λαό εμφανίζουν τις πολιτικές υπέρ του λαού ως λαϊκισμό…

Απ’ όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι η κύρια αντιπαράθεση, το μέγιστο διακύβευμα είναι αν το σύστημα της παγκοσμιοποίησης θα υποστεί θανατηφόρες ρωγμές ή θα θριαμβεύσει συντρίβοντας όσους το αμφισβητούν.

Η οξυδερκής πολιτικά Μαρίν Λεπέν έχει καταλάβει ποιά είναι η φύση της σύγκρουσης. Σε συνέντευξή της στη γαλλική εφημερίδα LeMonde (20-1-15), πέντε μέρες πριν από τις εκλογές που, όπως φαινόταν, θα έφερναν στην Ελλάδα μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είπε: «Υπάρχει ένα ρήγμα στην Ευρώπη που περνάει από το γεγονός ότι πρέπει οι λαοί να ξαναπάρουν το πάνω χέρι από τον ολοκληρωτισμό της ΕΕ και των συνενόχων της, που είναι οι αγορές. Ελπίζω σε μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι παράξενο. Δε σημαίνει ότι έγινα θιασώτης της άκρας Αριστεράς. Δε συμφωνούμε με το πρόγραμμά τους, ειδικά για το Μεταναστευτικό. Στην Ελλάδα και την Ισπανία που δεν υπάρχει το αντίστοιχο του δικού μας Εθνικού Μετώπου η άκρα Αριστερά παίρνει τη θέση μας».

Η ειρωνεία είναι ότι, δύο μήνες πριν απ’ αυτήν την συνέντευξη της Μαρίν Λεπέν στη LeMonde, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας και ηγέτης της ευρωπαϊκής Δεξιάς Νικολά Σαρκοζί είχε δηλώσει: «Η Λεπέν δεν ανήκει στην άκρα Δεξιά αλλά στην άκρα Αριστερά». Είναι σαφές ότι το σύστημα βλέπει ως εχθρούς όσους το αμφισβητούν και αδιαφορεί αν προέρχονται από τη Δεξιά ή την Αριστερά.

Δυστυχώς η, άλλοτε πανίσχυρη, ευρωπαϊκή Αριστερά, παρακολουθεί άφωνη την αντιπαράθεση που εξελίσσεται, αφού πουθενά σχεδόν (με την εξαίρεση της Ιταλίας) δεν ηγεμονεύει των κοινωνικών δυνάμεων που συγκρούονται με την παγκοσμιοποίηση. Στην Ισπανία το κίνημα των Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας δεν αμφισβητεί ούτε την ΕΕ ούτε την Ευρωζώνη, αντιτίθεται στη λιτότητα και προσπαθεί να βελτιώσει τις πολιτικές της Ένωσης. Το πιθανότερο είναι ότι η τύχη του θα είναι ανάλογη με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, δηλαδή, η ήττα και η υποταγή.

Εγκλωβισμένη σε ιδεολογήματα του παρελθόντος η ευρωπαϊκή Αριστερά εξακολουθεί να δίνει μάχες κατά του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και δεν αντιλαμβάνεται ότι ο πιο απειλητικός φασισμός είναι αυτός των πολυεθνικών γιγάντων και ο πιο στυγνός ρατσισμός αυτός των αγορών, που για τα κέρδη τους καταδικάζουν ολόκληρους λαούς και κράτη στον πόλεμο, την πείνα, την εξαθλίωση και το θάνατο.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν ο Ντόναλντ, ο Μπόρις, η Μαρίν και ο Μπέπε θα μείνουν σταθεροί, μέχρι τέλους, σε όσα υποστηρίζουν ή αν θα εξαπατήσουν τους οπαδούς και ψηφοφόρους τους κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις και τους εκβιασμούς του συστήματος. Δεν γνωρίζουμε αν κάποιοι από αυτούς μεταμορφωθούν σε «πολιτική Ντίσνεϋλαντ». Εκείνο όμως που μπορούμε να πούμε είναι ότι ο αγώνας κατά της παγκοσμιοποίησης είναι αγώνας πρωτίστως εθνικοαπελευθερωτικός για κάθε λαό.

Το κείμενο αυτό είναι μια προσπάθεια να γίνουν εμφανή τα βαθύτερα αίτια και η πολυπλοκότητα των συγκρούσεων στο σύγχρονο κόσμο.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 17-6-2016