Χρυσάνθη Ρουμελιώτου

Στην προσπάθειά τους να περιγράψουν τις φυλακές Μακάλα δύο άνθρωποι που έχουν βρεθεί μέσα χρησιμοποίησαν την ίδια ακριβώς λέξη: «κόλαση».

«Η Μακάλα είναι μια πραγματική κόλαση», δήλωσε στο BBC ο Stanis Bujakera, πρώην κρατούμενος και δημοσιογράφος, σχετικά με τη μεγαλύτερη φυλακή της ΛΔ Κονγκό.

Ο Bujakera στάλθηκε στη διαβόητη φυλακή Μακάλα τον περασμένο Σεπτέμβριο, αφού οι αρχές τον κατηγόρησαν ότι έγραψε ένα άρθρο που ισχυριζόταν ότι ο στρατός εμπλέκεται στο θάνατο ενός πολιτικού της αντιπολίτευσης. Πέρασε έξι μήνες εκεί.

«Η Μακάλα δεν είναι φυλακή, αλλά ένα κέντρο κράτησης που μοιάζει με στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου οι άνθρωποι στέλνονται για να πεθάνουν», είπε.

Η φυλακή, που βρίσκεται στην πρωτεύουσα Κινσάσα, έχει χωρητικότητα 1.500 κρατουμένων, αλλά εκτιμάται ότι κρατά περίπου 10 φορές περισσότερους.

Αυτός ο περιορισμένος πληθυσμός κυμαίνεται από μικροεγκληματίες μέχρι πολιτικούς κρατούμενους και δολοφόνους.

Οι άθλιες συνθήκες στις φυλακές Μακάλα

Ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων διαμαρτύρονται εδώ και καιρό για τις άθλιες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι κρατούμενοι της Μακάλα, όπως ο υπερπληθυσμός, η μη ουσιαστική διατροφή και η κακή πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Μετά από μια καταστροφή στις εγκαταστάσεις νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, οι συνθήκες αυτές βρέθηκαν και πάλι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Πολλοί κρατούμενοι προσπάθησαν να δραπετεύσουν από τη Μακάλα τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Δευτέρας, 129 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους, δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Jacquemain Shabani.

Δύο δωδεκάδες πυροβολήθηκαν καθώς προσπαθούσαν να δραπετεύσουν, ανέφερε ο κ. Σαμπανί, αλλά οι περισσότεροι πνίγηκαν στον συνωστισμό.

Τέσσερις επιζώντες κρατούμενοι δήλωσαν στους New York Times ότι πριν από την απόπειρα απόδρασης, οι κρατούμενοι κρατούνταν σε αποπνικτικά κελιά χωρίς τρεχούμενο νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα για να τροφοδοτήσουν ανεμιστήρες για περισσότερο από μιάμιση ημέρα.

Ορισμένοι κρατούμενοι είχαν αρχικά δραπετεύσει για να ξεφύγουν από τη ζέστη, είπαν.

Ο Bujakera δήλωσε ότι οι συνθήκες αυτές δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστες – οι βρύσες «στερεύουν συνεχώς» στη Μακάλα, ενώ «η ηλεκτρική ενέργεια είναι τυχαία, αφήνοντας τους κρατούμενους χωρίς φως για μέρες ολόκληρες».

«Οι κρατούμενοι είναι κυριολεκτικά εγκαταλελειμμένοι στη μοίρα τους, εκτεθειμένοι σε υπερπλήρεις και ανθυγιεινές συνθήκες που ευνοούν τη μόλυνση και την εξάπλωση ασθενειών», πρόσθεσε.

«Φαίνεται σαν να έχει σταλεί στην κόλαση»

Οι κρατούμενοι πεθαίνουν «κάθε μέρα» ως αποτέλεσμα, δήλωσε ο Bujakera.

Ο Rostin Manketa, εκτελεστικός διευθυντής της κονγκολέζικης ομάδας για τα ανθρώπινα δικαιώματα La Voix des Sans Voix, μοιράζεται έναν παρόμοιο απολογισμό.

Έχει επισκεφθεί αρκετές φορές τη συγκεκριμένη φυλακή και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όταν ένα άτομο έχει σταλεί στη Μακάλα, «φαίνεται σαν να έχει σταλεί στην κόλαση».

Τα σκληρά βίντεο που τράβηξε ο Bujakera κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Μακάλα δείχνουν δεκάδες κοιμισμένους άνδρες, στοιβαγμένους σφιχτά στο πάτωμα ενός υπερπλήρους δωματίου.

Κάποιοι άνδρες κοιμούνται πάνω στους τοίχους που χωρίζουν τους θαλάμους ντους, επειδή δεν υπάρχει χώρος Πηγή φωτό: BBC

Τα άκρα τους επικαλύπτονται, και σε μια λεπτή πράξη ισορροπίας κάποιοι άνδρες κοιμούνται πάνω στους τοίχους που χωρίζουν τους θαλάμους ντους.

Οι συνθήκες είναι καλύτερες στο τμήμα VIP της Makala, ένα ξεχωριστό περίπτερο που μόνο η μειονότητα μπορεί να αντέξει οικονομικά. Για παράδειγμα, έχετε ένα κρεβάτι και περισσότερο χώρο.

Ο Bujakera κλήθηκε να πληρώσει 3.000 δολάρια (2.280 λίρες) για να μείνει στο VIP, αλλά κατάφερε να μειώσει την τιμή αυτή στα 450 δολάρια (340 λίρες) για τη διαμονή του.

Ο ίδιος δήλωσε στο BBC: «Οι οικονομικές ανισότητες μεταξύ των κρατουμένων δημιουργούν μια ιεραρχία… οι φτωχότεροι εγκαταλείπονται στη μοίρα τους»

Στους κρατούμενους ο έλεγχος

Ο νόμος και η τάξη μέσα στη φυλακή ανατίθεται ουσιαστικά στους ίδιους τους κρατούμενους.

«Οι κρατούμενοι κυβερνούν τους εαυτούς τους», δήλωσε ο Fred Bauma, ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ήταν έγκλειστος στη Makala από τον Μάρτιο του 2015 έως τον Αύγουστο του 2016, στο podcast Focus on Africa του BBC αυτή την εβδομάδα.

«Είναι σαν να έχεις αλλάξει χώρα και να υπάρχει νέα κυβέρνηση και πρέπει να μάθεις αυτούς τους κανόνες».

Αυτό το σύστημα αυτοδιοίκησης είναι δυσλειτουργικό και οδηγεί σε «επιβλαβείς δυναμικές εξουσίας, πράξεις βίας και συγκρούσεις μεταξύ των κρατουμένων», δήλωσε ο Bujakera.

Αλλά η Μακάλα δεν είναι η μόνη με τις άθλιες συνθήκες – οι φυλακές σε όλη τη χώρα είναι χρόνια υποχρηματοδοτούμενες και υπερπλήρεις.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα World Prison Brief, οι φυλακές της ΛΔ Κονγκό είναι οι έκτες πιο υπερπλήρεις παγκοσμίως.

Οι αρχές έχουν αναγνωρίσει το πρόβλημα αυτό σε πολλές περιπτώσεις. Μετά την απόδραση της Δευτέρας, ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Samuel Mbemba κατηγόρησε τους δικαστές για τον υπερπληθυσμό των φυλακών, σημειώνοντας ότι «ακόμη και απλοί ύποπτοι στέλνονται στη φυλακή».

Πολλοί κρατούμενοι δεν έχουν στην πραγματικότητα καταδικαστεί για κάποιο έγκλημα, αλλά αντίθετα κρατούνται στη φυλακή για μήνες -ή και χρόνια- περιμένοντας να δικαστούν.

Το φαγητό στις φυλακές της ΛΔ Κονγκό έχει επίσης επικριθεί ευρέως.

Πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες

Στη Makala, οι κρατούμενοι λαμβάνουν μόνο ένα γεύμα την ημέρα – και αυτό το πιάτο είναι συχνά περιορισμένης διατροφικής αξίας.

Οι φωτογραφίες που τράβηξε ο Bujakera δείχνουν ένα κάδο με αραβοσιτάλευρο – βασικό υδατάνθρακα στη ΛΔ Κονγκό – που έχει γίνει σκληρό και ξηρό, συνοδευόμενο από ένα υδαρές καφέ στιφάδο λαχανικών. Πηγή φωτό: BBC

Οι φωτογραφίες που τράβηξε ο Bujakera δείχνουν ένα κάδο με αραβοσιτάλευρο – βασικό υδατάνθρακα στη ΛΔ Κονγκό – που έχει γίνει σκληρό και ξηρό, συνοδευόμενο από ένα υδαρές καφέ στιφάδο λαχανικών.

Προκειμένου να αποφύγουν την υποθρεψία, πολλοί κρατούμενοι βασίζονται στους συγγενείς τους να τους φέρνουν φαγητό.

Ωστόσο, δεν έχουν όλοι αυτές τις διασυνδέσεις.

Το 2017, μια φιλανθρωπική οργάνωση ανέφερε ότι τουλάχιστον 17 κρατούμενοι πέθαναν από την πείνα λόγω έλλειψης τροφίμων στη Μακάλα.

Είναι «πιθανό» το περιβάλλον δοκιμών της Μακάλα να οδήγησε στην τραγική απόπειρα απόδρασης, δήλωσε ο κ. Manketa.

Υποστηρίζει ότι για να αποφευχθεί μια επανάληψη, οι αρχές θα πρέπει να κατασκευάσουν νέες φυλακές και να βελτιώσουν τις υπάρχουσες.

Ο κ. Bujakera, ο οποίος βρίσκεται τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, δήλωσε ότι η αλλαγή αυτή πρέπει να γίνει γρήγορα.

Πρόκειται για ένα «άρρωστο» σύστημα δικαιοσύνης, κατήγγειλε, και όπως έδειξε η καταστροφή της Δευτέρας, οι άνθρωποι πεθαίνουν περιμένοντας μια θεραπεία.

Πηγή: in.gr

ΝΟΡΑ ΡΑΛΛΗ

Είναι Βέλγος. Γεννημένος το 1962. Είναι καλλιτέχνης πολυμέσων (αυτό που διεθνώς αναφέρεται ως «multimedia artist») και κινηματογραφιστής. Οχι απλών θεμάτων: τα ντοκιμαντέρ του φέρουν πολύχρονη έρευνα, σπάνιο αρχειακό υλικό και είναι βαθιά πολιτικά, δίχως ο ίδιος ο σκηνοθέτης να ακούγεται διόλου στην ταινία. Ούτε ο ίδιος, ούτε η θέση του άμεσα. Αλλά αν κάνεις ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα» («Soundtrack to a Coup d’Etat») χρειάζεται να πεις πολλά παραπάνω για το ποια θέση έχεις και σε ποια πλευρά της Ιστορίας;

Τον Γιόχαν Γκριμονπρέζ τον γνωρίσαμε στο φετινό, 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Το ντοκιμαντέρ του «Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα» ήταν κατ’ εμάς το καλύτερο της διοργάνωσης και δεν ήταν τυχαίο πως έλαβε το Βραβείο Κοινού: περίπου 2,5 ώρες ταινία για την άνοδο και τη δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα, του μοναδικού δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Δημοκρατίας του Κονγκό, αμέσως μετά την ανεξαρτητοποίησή του από τους Βέλγους το 1960. Ούτε έναν χρόνο δεν πρόλαβε να μείνει στην εξουσία: οι ΗΠΑ, το Βέλγιο, η CIA με την αγαστή σύμπραξη του ΟΗΕ μέσω του τότε γεν. γραμματέα του, Νταγκ Χάμαρσκελντ, διοργάνωσαν και επέτρεψαν τη δολοφονία του Κονγκολέζου προέδρου, φυσικά για οικονομικούς λόγους: δεν ήταν δυνατόν να είναι ανεξάρτητο πραγματικά το Κονγκό, ούτε να έχει έναν αριστερό πρόεδρο. Τα ορυχεία στην Κατάνγκα (διαμάντια, ουράνιο, μέταλλα κ.ά.) ήταν απολύτως απαραίτητα για τη Δύση και φυσικά για τα βελγικά συμφέροντα.

Ο Λουμούμπα, αν και δημοκρατικά ψηφισμένος, αν και είχε την υποστήριξη και άλλων ηγετών αφρικανικών χωρών, αλλά και της Ινδίας και της Κούβας και της τότε Σοβιετικής Ενωσης, έπρεπε, πολύ απλά, να φύγει από τη μέση. Ο σκηνοθέτης βρήκε απίστευτο αρχειακό υλικό, τόσο από τον ΟΗΕ όσο και από έρευνες δημοσιογράφων έως τώρα (είναι τρομερό το πόση δημοσιογραφικά ερευνητική δουλειά έχει γίνει πάνω σε παρόμοια θέματα και δεν έχουμε ιδέα) και παρουσίασε μία όχι τοπική αλλά παγκόσμια αλήθεια και μάλιστα με αριστοτεχνικά δομημένο κινηματογραφικό τρόπο: μέσω ενός ασύλληπτου από τον κοινό νου συνδυασμού γεωπολιτικής, τζαζ μουσικής (αλήθεια, μπορεί να φανταστεί κανείς τι ρόλο έπαιξε ακόμη και ο σπουδαίος τζαζίστας Λούις Αρμστρονγκ ως «πιόνι» της CIA στη δολοφονία του Λουμούμπα, δίχως καν να το ξέρει ο ίδιος;), ψυχροπολεμικής ίντριγκας και αποικιοκρατικών πρακτικών με φόντο το Κονγκό, καταλαβαίνουμε πόσο τελικά από το 1960 (και ακόμα νωρίτερα) έως και σήμερα οι τακτικές των μεγάλων δυνάμεων και των πρώην (και νυν) αποικιοκρατικών χωρών είναι απολύτως οι ίδιες:

«Είναι τρομερό το πόσο ψηλά φτάνουν οι αποφάσεις για το πώς θα διοικηθεί μία χώρα, η οποία δεν έχει δύναμη αλλά έχει κοιτάσματα ή είναι ιδιαίτερης σημασίας για χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Αγγλία, το Βέλγιο κ.λπ. Μελέτησα και άκουσα όλες τις ομιλίες στο Συνέδριο του ΟΗΕ το 1960, όπου μιλούσαν όλοι οι ηγέτες των χωρών του οργανισμού. Μελέτησα αρχειακό υλικό που αποδεικνύει μέρα τη μέρα τι ακριβώς συνέβη τότε στο Κονγκό - αν το πιστεύεις βρήκα στοιχεία ακόμη και για το τι “σκέφτονταν” να κάνουν σχετικά και με την Κύπρο τότε. Στις ΗΠΑ, πρόεδρος ήταν ο Αϊζενχάουερ και στην ΕΣΣΔ ο Νικίτα Χρουστσόφ. Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ηγέτης της Κούβας και τότε, τη δεκαετία του ’60, ξεκινούσε ο αγώνας για την ανεξαρτητοποίηση πολλών χωρών της Αφρικής... Το τι συνέβη σε όλες τις περιπτώσεις (Κονγκό, Ν. Αφρική, Αγκόλα κ.λπ.) βασίστηκε ακριβώς στην ίδια τακτική: ο ΟΗΕ έστελνε ειρηνευτικές δυνάμεις, που μόνο ειρηνευτικές δεν ήταν. Ο τότε γ.γ. του οργανισμού Νταγκ Χάμαρσκελντ (ο οποίος όπως ξέρουμε τον επόμενο χρόνο, 1961, πέθανε σε ένα πολύ περίεργο αεροπορικό δυστύχημα στην Αφρική) έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις: ήξερε για το σχέδιο της δολοφονίας, οι ομιλίες του στη Συνέλευση του ΟΗΕ όταν ηγέτες τον καλούσαν να παραιτηθεί ήταν όλες ψεύτικες και όλοι ξέρουμε τι τελικά έγινε.

Ο Πατρίς Λουμούμπα, αυτός ο νέος άνδρας, ο δημοκρατικά ψηφισμένος πρόεδρος του Κονγκό, που έλεγε πως “Δεν είμαι κομμουνιστής. Είμαι μαύρος ηγέτης ελεύθερης χώρας”, δολοφονήθηκε από ομάδες πληρωμένες από ξένες κυβερνήσεις, με την ανοχή (αν όχι τις πλάτες) του ΟΗΕ... Από όλη αυτή την έρευνα κατέληξα πως... ζούμε σε μία ψευδαίσθηση: νομίζουμε έως και σήμερα πως επειδή υπάρχουν εκλογές και λένε πως έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα, είμαστε ελεύθεροι πολίτες. Δεν ισχύει. Δεν έχουμε δημοκρατία. Σε εταιρειοκρατία ζούμε. Η καλύτερα, χρηματοπιστωτικοκρατία. Τα λόμπι καθορίζουν τις πολιτικές και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ακριβώς οι ίδιες πληρωμένες ομάδες μισθοφόρων ή απλά πληρωμένων δολοφόνων χρηματοδοτούνται από τις ακριβώς ίδιες κυβερνήσεις για την εξυπηρέτηση ακριβώς των ίδιων συμφερόντων. Παλαιότερα ο Βέλγος βασιλιάς έδινε εντολές να κόβουν τα χέρια των μαύρων εργατών/δούλων στο Κονγκό κατά τη συλλογή του καουτσούκ. Μόλις οι άνθρωποι αυτοί κατόρθωσαν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, τούς δολοφόνησαν τον πρόεδρο. Και σήμερα είναι χειρότερα από ποτέ!

Ολο το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε από τα βιντεοσκοπημένα αρχεία που είχε κρατήσει η Ιβ Μπλουάν. Πρόκειται για την κόρη της Αντρέ Μπλουάν, της γυναίκας που ήταν πολύ κοντά στον Λουμούμπα. Ηταν ακτιβίστρια και είχε οργανώσει το γυναικείο δημοκρατικό/φεμινιστικό κίνημα εκείνη την περίοδο στο Κονγκό. Αναφέρεται όπως ξέρετε στο ντοκιμαντέρ, καθώς όταν έπιασαν τον Πατρίς, εξόρισαν και την ίδια από το σπίτι της στο Κονγκό: αναγκάστηκε να μπει σε ένα αεροπλάνο, με άγνωστη κατεύθυνση, αφήνοντας πίσω τον άνδρα και τα παιδιά της. Δεν ήξερε αν θα τους ξανάβλεπε ούτε αν θα έμενε ζωντανή. Η προϋπόθεση γι’ αυτά τα δύο, σύμφωνα με τους “απαγωγείς” της, ήταν να μη μιλήσει ποτέ στον διεθνή Τύπο για τα όσα ήξερε. Τελικά, έπειτα από πολύ καιρό στη σιωπή, μίλησε για όλα. Εχει γραφεί και σχετική βιογραφία που ελπίζω να μεταφραστεί και στα ελληνικά και κάπως έτσι, από μαγνητοσκοπήσεις της περιόδου που ήταν στην κατοχή της κόρης της, άρχισα να ξετυλίγω το νήμα τού τι συνέβη στο Κονγκό και εξαιτίας της πατρίδας μου, του Βελγίου. Ζήτησα από τις κρατικές μας υπηρεσίες αρχειακό υλικό για την Μπλουάν και ενώ μου είχαν πει πως υπήρχε και ήταν θέμα χρόνου να το μελετήσω, τελικά... ενημερώθηκα πως όλα έχουν χαθεί και “τι κρίμα - δεν θα μπορέσουν να με εξυπηρετήσουν”! Εχουν ήδη περάσει 60 χρόνια από τότε και ακόμη κρύβουμε πράγματα... Ακριβώς γιατί τα εγκλήματα (πολιτικά και όχι μόνο) που διεπράχθησαν κατά την περίοδο της αποαποικιοκρατικοποίησης είναι παρόμοια με τα όσα γίνονται και σήμερα σε χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής... αλλά όχι μόνο.

Ναι. Η ταινία είναι ένα “Κατηγορώ”. Ενα “κατηγορώ” απέναντι στην αντίφαση του να επιτρέπεται σε μία χώρα να έχει αυτοδιάθεση και δημοκρατία και την ίδια ακριβώς στιγμή οι αποικιοκρατικές δυνάμεις που την επιβουλεύονταν για δεκαετίες να καθορίζουν οι ίδιες ποιος θα είναι ο πρόεδρός της, άρα να την “υποδουλώνουν” για μία ακόμη φορά, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο στους πολίτες της να υπάρξουν ως ελεύθεροι πολίτες. Πλέον είμαστε “δούλοι” των λόμπι, των εταιρειών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Κάθε φορά που αγοράζουμε ένα καινούργιο κινητό καλό είναι να ξέρουμε πως συντηρούμε ακριβώς αυτό το καθεστώς, καθώς τα υλικά για να δημιουργηθεί αυτό το κινητό, οι πρώτες ύλες δηλαδή, προέρχονται από αυτές τις χώρες. Μιλάμε για ένα πιο ύπουλο πραξικόπημα που το συντηρούμε εμείς οι ίδιοι, δίχως ίσως να το καταλαβαίνουμε!

Ο Ομπάμα, για παράδειγμα, είπε πως θα αποσύρει τα στρατεύματα από τη Μέση Ανατολή, αλλά δεν είπε τίποτα για τις στρατιωτικές ομάδες και τους μυστικούς μισθοφόρους που έχουν άμεση σχέση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ και παραμένουν εκεί και δρουν κατ’ εντολήν πολύ ανωτέρων στελεχών. Στελέχη που ακολουθούν τη λογική της “περιστρεφόμενης πόρτας”: Από γ.γ. του ΟΗΕ θα γίνεις στέλεχος σε μεγάλη πολυεθνική ή Τράπεζα, μετά θα μπεις στην Ευρ. Επιτροπή, μετά θα γίνει πρόεδρος ή πρωθυπουργός κ.λπ. Κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να σε αγγίξει νομικά, καθώς όλο το σύστημα είναι κομμάτι σου και είσαι κομμάτι του. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, έχετε ξεπουλήσει όλες τις βουνοκορφές σας για να μπουν ανεμογεννήτριες. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και γιατί εκεί υπάρχουν πηγές νερού - το νερό είναι φυσικός πλούτος και -εξαιρετικά σημαντικό- είναι το επόμενο που θα ιδιωτικοποιηθεί. Τον μισό χρόνο μένω στην Ανδρο, εδώ και χρόνια, και παρακολουθώ στενά το τι συμβαίνει στη χώρα σας. Είμαι σε μία κοινότητα που ζούμε με βάση την περμακουλτούρα. Πρόκειται για ένα σχεδιαστικό σύστημα που στοχεύει στη δημιουργία βιώσιμων ανθρώπινων οικισμών συμβατών με τη φύση. Εκεί, ναι: σε τέτοιες κοινότητες μπορεί να υπάρξει δημοκρατία. Οπως και στη δική σας εφημερίδα, φαντάζομαι, καθώς είστε συνεταιρισμός και δεν έχετε αφεντικά. Τα commons είναι η λύση. Το νερό είναι δημόσιο αγαθό, είναι common. Η Wikipedia δεν είναι common. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να τη χρησιμοποιήσει για δικούς του σκοπούς. Ούτε η ενημέρωση είναι ελεύθερη.

Ελάχιστοι δημοσιογράφοι μπορούν να δράσουν ελεύθερα - στην Ελλάδα έχετε τεράστιο πρόβλημα με αυτό. Το ίδιο ισχύει και για την Τέχνη, όπως βλέπουμε και στο ντοκιμαντέρ. Η Τέχνη είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεπλύνεις χρήμα: οι γκαλερί στην Ελβετία είναι το μεγαλύτερο πλυντήριο ξεπλύματος χρήματος στην Ευρώπη. Οι μεγαλύτεροι συλλέκτες έργων Τέχνης είναι έμποροι όπλων. Δεν είναι όπως το φανταζόμαστε: ένας πίνακας πάνω από τον καναπέ. Είναι ξέπλυμα βρόμικου, αιματοβαμμένου χρήματος. Αγοράζεις ακριβά έργα Τέχνης με μετρητά και μετά τα μεταπουλάς νόμιμα: έτσι ξεπλένεται το χρήμα. Ωστόσο, πιστεύω πως η Τέχνη και η δημιουργία μπορεί να είναι πραγματικά μία επαναστατική πράξη και πρακτική... Ετσι είναι ο κόσμος μας: γεμάτος αντιφάσεις. Για μένα ο άνθρωπος είναι ένα οξύμωρο πλάσμα, ένας τραγικός ήρωας. Το είχαν δείξει εξαιρετικά οι αρχαίοι τραγικοί ποιητές σας.

Βρισκόμαστε σε μία πραγματικά σκοτεινή περίοδο, όπου η Αριστερά φαίνεται από ανύπαρκτη έως ανεδαφική και ο νεοφασισμός καλπάζει. Ωστόσο αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πόσα πραγματικά κοινά έχουμε με παλαιότερες ιστορικές περιόδους και υπάρχουν έρευνες και ντοκιμαντέρ και βιβλία που καταδεικνύουν την αλήθεια, από ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους επειδή την έγραψαν και την ανέδειξαν! Και κάνουμε τα ίδια λάθη και συνεχίζουμε να ζούμε στην άγνοια. Ενώ είναι όλα εκεί: όλη η αλήθεια υπάρχει αρκεί να την ψάξουμε λίγο.

Στο “Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα” ήθελα να ψάξω την αλήθεια για τη δική μου χώρα, να καταδυθώ στις σκοτεινές πτυχές της δικής μου ιστορίας. Δεν μαθαίνεις καθόλου στο σχολείο στο Βέλγιο για τα εγκλήματα της λεγόμενης “Αυτοκρατορίας της Σιωπής” σχετικά με τα όσα εγκληματικά έκαναν στο Κονγκό επί δεκαετίες... Αν μπορούσα να πω κάτι σε μία γραμμή θα ήταν πως τα Οπλα, η Υγεία και η Διατροφή ανήκουν στο ίδιο σύστημα και μέσω αυτών “διοικούμαστε” παγκοσμίως. Είναι δυνατόν τα χρήματα των φορολογουμένων να πηγαίνουν σε αμυντικές δαπάνες και όχι για τη δημόσια Υγεία ή Παιδεία; Η Ελλάδα επί κρίσης, με ένα τεράστιο χρέος, επέλεξε (η τότε κυβέρνησή σας) να αγοράσει υποβρύχια και όπλα από τη Μέρκελ. Είναι τρελό! Ταυτόχρονα δεν υπάρχουν ελεύθεροι δημοσιογράφοι που να μπορούν να κάνουν με ασφάλεια τη δουλειά τους: οι περισσότεροι είναι απλά “εκφωνητές” ειδήσεων που τούς υπαγορεύονται από τα αφεντικά τους, που είναι κυβερνήσεις ή εφοπλιστές που ελέγχουν τις κυβερνήσεις... Αυτή είναι η αλήθεια και αυτή ήταν πάντα. Πρόκειται για ένα παιχνίδι εντυπώσεων και τίποτε άλλο. Καμία ουσία. Φυσικά υπάρχουν ακόμη νησίδες αλήθειας, αλλά αν δεν καταλάβουμε πως ζούμε σε ένα ύπουλο πραξικόπημα -και μιλάω για όλους μας παγκοσμίως!- τότε δεν νομίζω πως μπορούν ν’ αλλάξουν πολλά, παρά μόνο σε μικρές, κλειστές κοινότητες».

Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν ότι στην Κεντρική Αφρική και σε μια χώρα όπου ζουν περισσότεροι από 90 εκατ. άνθρωποι – Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό – ο εμφύλιος πόλεμος που κρατάει περίπου 30 χρόνια, έχει στοιχίσει τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους αθροιστικά, ενώ επίσης εκατομμύρια είναι εκείνοι που αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν, εντός και εκτός συνόρων. Στην τελευταία περίπτωση ανήκει και ο Padou, ένα παιδί που σήμερα είναι 20 ετών και έφτασε στη χώρα μας στις αρχές του 2019 ασυνόδευτο, μέσα σε μια φουσκωτή λέμβο από την Τουρκία.

Eπιμέλεια: Αντώνης Σουκαράς

Εδώ και ενάμιση χρόνο ο Padou διαμένει στην ανοιχτή δομή προσφύγων και μεταναστών στην Κόρινθο, ενώ σε λίγες ημέρες και συγκεκριμένα στις 29 Νοεμβρίου εξετάζεται η υπόθεση ασύλου του από τη δευτεροβάθμια επιτροπή, με τον κίνδυνο απέλασης και άρα την επιστροφή στην πιο αιματοκυλισμένη χώρα στον κόσμο, να είναι πιο ορατός από ποτέ.

Η περίπτωση του Padou δεν είναι η μοναδική, είναι η συνέχεια των πολλών περιπτώσεων που έχουν αναδειχθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα και αφορούν ασυνόδευτα παιδιά που ενηλικιώθηκαν στην Ελλάδα και που με την κατάργηση της διάταξης για τη δυνατότητα των δικαστών των ανεξάρτητων Επιτροπών της Αρχής Προσφυγών να παραπέμπουν σε άδεια διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους όταν κρίνουν ότι συντρέχουν σοβαροί λόγοι υγείας ή προστασία της παιδικής ηλικίας ή έχουν αναπτυχθεί ισχυροί δεσμοί με τη χώρα, από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, κινδυνεύουν άμεσα με απέλαση.

Συναντήσαμε τον Padou στο αγαπημένο του μέρος, εκεί όπου ξεχνιέται και προσπαθεί να κρατήσει τα όνειρά του ζωντανά. Στο Καλογεροπούλειο Ιδρυμα, όπου παιδιά από τη δομή έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με τη μουσική, σε συνεργασία και με το Εl sistema Greece. Όπως ο ίδιος μας διηγείται “η μουσική με κάνει να χαλαρώνω, να ξεχνιέμαι, αλλά και να προσπαθώ να γίνω καλύτερος, ώστε μια μέρα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική”.

Ο Padou κατάφερε να ταξιδέψει από το Κονγκό και να φτάσει ως τη χώρα μας έχοντας πάντα μαζί την αγαπημένη του τρομπέτα. Δεν την άφησε, ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες που είχε να αντιμετωπίσει στο Αιγαίο. Παρά την περίοδο της πανδημίας, προσπάθησε να έρθει κοντά με την ελληνική γλώσσα, όπου κάνει σημαντικά βήματα βελτίωσης με προσωπική θέληση, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται στο Ναύπλιο για να μπορεί να συντηρείται αλλά και να εντάσσεται όσο περισσότερο μπορεί στην κοινωνία, χωρίς πάντως να παραμελεί τις πρόβες, τα μαθήματα και τις συναυλίες του.

“Θέλω να ζήσω στην Ελλάδα, στο Κονγκό δεν θα έχω καλό τέλος μου είχε πει ένας σημαντικός άνθρωπος – που με βοήθησε για να καταφέρω να φύγω – την περίοδο όπου ο πρόεδρος της χώρας δεν αποδεχόταν την ήττα του στις εκλογές και επέβαλλε στρατιωτικό νόμο και βία εναντίον των πολιτών”, μας λέει ο Padou που με δάκρυα στα μάτια και με ένα μεγάλο “γιατί” ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του αναφέρει ότι “δεν έχω καμία επικοινωνία με τους δικούς μου ανθρώπους λόγω του καθεστώτως, δεν ξέρω αν ζουν ή αν έχουν πεθάνει”.

Το Καλογεροπούλειο Ίδρυμα είχε γράψει για τον Padou:

“Ο Padou είναι μαθητής μας στο Καλογεροπούλειο Ωδείο.

Συγκινηθήκαμε όταν μάθαμε από τους υπευθύνους του El sistema Greece την ιστορία του. Όταν έφυγε από την πατρίδα του πήρε μαζί του την τρομπέτα του. Έφθασε στην Ελλάδα χωρίς παπούτσια κρατώντας όμως την τρομπέτα αγκαλιά.

Δειλά μπήκε μέσα στο Ίδρυμα σκυμμένος πάντα από φόβο.

Τον αγκάλιασε το El sistema, του έφεραν αμέσως σιγαστήρα για να μπορεί μέσα στην Δομή να μελετάει και τον ενέταξε στην ορχήστρα της και στα ομαδικά μαθήματα.

Επειδή διακρίθηκε για το επίπεδο του και την αγάπη του για πρόοδο τον εντάξαμε στην τάξη του κ.Βασιλείου σε ιδιαίτερο μάθημα ως υπότροφο μας. Η συμμετοχή του δε στη Νεανική Ορχήστρα του Ιδρύματος είναι ξεχωριστή, όπως και κάθε σπουδαστή μας.

Το Καλογεροπούλειο Ίδρυμα είναι αγκαλιά για όλους τους νέους από όπου και αν κατάγονται.

Παρακαλούμε μην διώξετε τον Padou, είναι άδικο.

Η ευγένεια του, η επιμέλεια του, η συνέπεια του, δείχνουν πως αξίζει να του δοθεί άσυλο. Θα έχουμε κερδίσει έναν πολύ καλό μουσικό και έναν καλό άνθρωπο.

Όλοι εμείς οι άνθρωποι του Καλογεροπούλειου Ιδρύματος σας λέμε πως ο Padou είναι δικό μας παιδί.

Απαιτούμε να του δώσετε την ευκαιρία να ζήσει ανάμεσα μας!

Μαρία Χρισταρά, Παναγιώτης Θεοδοσίου”

Πέραν του Καλογεροπούλειου Ιδρύματος και ολόκληρης της τοπικής κοινωνίας της Κορίνθου που βρίσκεται στο πλευρό του Padou, η περίπτωση του έφτασε ως τον υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου μέσω πρωτοβουλίας του τομεάρχη Μετανάστευσης και Ασύλου του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ., Γιώργου Ψυχογιού, αλλά και πολλών ακόμα βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης που συνυπογράφουν την εν λόγω αναφορά.

Ο Padou κινδυνεύει με επιστροφή σε μια από τις πιο επικίνδυνες εμπόλεμες ζώνες και αυτό μας αφορά όλους!

Πηγή: klife.gr

Με 49 νεκρούς και πάνω από 2.000 ανθρώπους υπό ιατρική παρακολούθηση, ο απολογισμός των θυμάτων της επιδημίας του αιμορραγικού πυρετού Έμπολα σταδιακά γίνεται όλο και πιο βαρύς εδώ και 18 ημέρες στο ανατολικό τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, περιοχή που ήδη πλήττεται από βίαια επεισόδια και εκτοπισμούς πληθυσμών.

Η επιδημία, η οποία κηρύχθηκε την 1η Αυγούστου στην επαρχία του Βόρειου Κίβου, έχει στοιχίσει τη ζωή σε 49 ανθρώπους επί συνόλου 90 καταγεγραμμένων κρουσμάτων, σύμφωνα με το πιο πρόσφατο δελτίο της «επιδημιολογικής κατάστασης» του υπουργείου Υγείας της ΛΔ Κονγκό, που δόθηκε στη δημοσιότητα το Σάββατο.

Οι υπηρεσίες που χειρίζονται τις προσπάθειες αντιμετώπισης της επιδημίας καταμετρούν 22 θανάτους επί συνόλου 63 κρουσμάτων επιβεβαιωμένων με εργαστηριακές εξετάσεις και 27 θανάτους που πιθανόν οφείλονταν στον Έμπολα.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) «περιμένει περισσότερα κρούσματα. Αγνοείται εάν έχουν εντοπιστεί όλες οι αλυσίδες μετάδοσης», προειδοποίησε την Παρασκευή ένας εκπρόσωπός του, ο Τάρεκ Γιασάρεβιτς, από την έδρα του στη Γενεύη.

Η πλειονότητα των θανάτων (39) έχουν καταγραφεί στην αγροτική κωμόπολη Μανγκίνα, 30 χλμ. νοτιοδυτικά της Μπένι, όπου άρχισε η επιδημία. Άλλοι τρεις θάνατοι έχουν καταγραφεί στη γειτονική επαρχία Ιτούρι.

Οι ομάδες στο πεδίο έχουν εξάλλου εντοπίσει 2.157 «επαφές», σύμφωνα με το υπουργείο, δηλαδή ανθρώπους που ήλθαν σε επαφή με πρόσωπα μολυσμένα από τον Έμπολα.









ΑΠΕ