Συντάκτης: Ιάσονας Γκιώνης*


Ο πόλεμος που διεξάγεται σήμερα είναι οικονομικός, όχι συμβατικός.

Τι φοβόμαστε άραγε σε ένα ενδεχόμενο ρήξης; Το ήδη χρεοκοπημένο, ιδεολογικά-κούφιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα νήματα που αυτό το παραπαίον, νεκροζώντανο οικοδόμημα κινεί;

Τις κυρώσεις που θα υποστούμε αν αντισταθούμε;

Έναν ακόμη δριμύτερο οικονομικό πόλεμο;

Μήπως αυτός έχει ήδη κηρυχθεί εδώ και 6 χρόνια και αυξάνει σε ένταση διαρκώς, παρά τις συνεχείς υποχωρήσεις;

Τι φοβόμαστε τόσο πολύ λοιπόν; Στρατιές τραπεζιτών που θα μας επιτεθούν με απειλητικές επιστολές και συρραπτικές μηχανές ή μήπως απλούστατα, παρασυνηθίσαμε στο καθεστώς δουλοπαροικίας και τείνει να μας γίνει δεύτερη φύση;

Μήπως εντέλει καλλιεργούμε σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο, την ίδια μαζική ψευδαίσθηση που καλλιεργούσαν οι Εβραίοι στη διάρκεια του 3ου Ράιχ, ότι δηλ. αν δεν ταράξουμε τα νερά, ίσως και να επιβιώσουμε;

Μήπως όταν θα πάψουμε να είμαστε στον παραμικρό βαθμό «χρήσιμοι» στους εταίρους μας, έχοντας απολέσει το σύνολο κινητής και ακίνητης περιουσίας, τότε θα γίνουν πιο ευμενείς απέναντί μας; Ή απλώς θα εξαφανιστούν και τα τελευταία προσχήματα και θα μας ρίξουν στον ...Καιάδα;

Μήπως πάλι κάποιοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο αντιφατικό ΔΝΤ που από τη μία επιθυμεί ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αλλά από την άλλη σκληρότερα μέτρα που προσβλέπουν σε μία επιτάχυνση της μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων σε διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς; Εκείνοι σίγουρα επιθυμούν μία μελλοντική σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας. Εξάλλου, πως αλλιώς θα πιάσει τόπο η «επένδυσή» τους;

Ή το θέμα μας είναι πώς θα παραμείνουμε σε ένα «κοινό» νόμισμα (συγχέοντας την έννοια του κοινού νομίσματος με την έννοια της πανευρωπαϊκής συσπείρωσης και αλληλεγγύης) φοβούμενοι σε αντίθετη περίπτωση τις διαθέσεις γειτονικής χώρας; Ωσάν εκείνο που καθορίζει τη γεωπολιτική σταθερότητα είναι η συμμετοχή ή όχι σε ένα άκρως αποτυχημένο (για όλους πλην συγκεκριμένων που επιδίδονται σε ένα εικονικό, οικονομικό τάκα-τάκα) νομισματικό εγχείρημα.

Ή τέλος [κι αυτό είναι το πλέον ευτελές] ότι με ένα εθνικό νόμισμα θα καταστεί ενδεχομένως πιο δαπανηρή η αγορά του τελευταίου γκάτζετ κινεζικής κατασκευής;

Αντιλαμβάνομαι συνεχώς, ότι υποτιμάμε τη νοημοσύνη μας και τις ικανότητές μας. Αν μη τι άλλο, διαθέτουμε γενιές με ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο, κατά κεφαλήν ποσοστό πτυχιούχων στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η δυναμική που ενυπάρχει σε αυτή την απλή διαπίστωση είναι τεράστια κι ούτε καν την αντιλαμβανόμαστε. Αντί αυτού, αναλωνόμαστε διαρκώς στο αν μία ομάδα συμπολιτών μας έχει ευνοϊκότερη μεταχείριση από μία άλλη, μέσα σε ένα πλαίσιο απόλυτης δουλοπαροικίας.

Και θέτω στο σημείο αυτό το εξής, απλούστατο δίλημμα:

Νερό η ευρώ; (βλέπετε μεταβίβαση ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ μεταξύ άλλων, στο Υπερταμείο).

«Ευρώ φυσικά!» θα απαντήσει ο πολίτης που πάνω από όλα διαθέτει «ευρωπαϊκή συνείδηση» (ο κατεξοχήν ευφημισμός ενός λανθάνοντα, ημιμαθούς, κομπλεξικού συνδρόμου).

Η επιλογή «ευρώ» όμως, συνεπάγεται μία κατάσταση αντίστοιχη με το να βρίσκεσαι καταμεσής της ερήμου, ψυχή ζώσα προς πάσα κατεύθυνση, σε ακτίνα 400χλμ. Τουλάχιστον, έχεις στα χέρια σου μία βαλίτσα με ευρώ. Μόνο που η βαλίτσα αυτή είναι κενή περιεχομένου. Γιατί η επιλογή ευρώ δεν συνεπάγεται διαθεσιμότητα σε ευρώ. Τουλάχιστον αν είσαι Έλληνας. Ή και απλός Ευρωπαίος πολίτης.

ΥΓ. Διάβασα σε επιτοίχιο πανώ σε πρόσφατη επίσκεψή μου στον Βόλο: «Κάτω τα χέρια από νερό!» «Κι έξω από το ευρώ», ήθελα να συμπληρώσω.

*Οικονομικός αναλυτής