Την ενοχή του Ηλία Μίχου, βασικού κατηγορούμενου για την υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης της 12χρονης στον Κολωνό, αποφάσισε το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας.

Το δικαστήριο δεν υιοθέτησε τελικά την εισαγγελική πρόταση, κηρύσσοντας ένοχο τον Ηλία Μίχο για το αδίκημα του βιασμού κατά πλειοψηφία.

Ως προς τα υπόλοιπα αδικήματα:

• Ένοχος για κατάχρηση ανηλίκου που δεν έχει συμπληρώσει τα 14 έτη,
• Ένοχος για Πορνογραφία ανηλίκου (κατείχε και διένειμε το υλικό μέσω πληροφορικών συστημάτων)
• Ένοχος για Μαστροπεία
• Αθώος Εμπορία ανήλικου
• Ένοχος Παράνομη κατοχή όπλων και πυρομαχικών

Το δικαστήριο κήρυξε αθώα τη μητέρα της ανήλικης για πορνογραφία και μαστροπεία ενώ την έκρινε ενοχή μόνο για το πλημμέλημα της εκβίασης. Μετά την απαγγελία της απόφασης η μητέρα ξέσπασε σε κλάματα.

ΜΑΡΙΑ ΛΟΥΚΑ

Στη δίκη για την υπόθεση του Κολωνού για μια ακόμη φορά φάνηκε πώς οι δικαστές μπορούν να προκαλέσουν την εύλογη οργή της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι εντελώς αποκαρδιωτικό το 2024, με τόση συσσωρευμένη και διαθέσιμη γνώση, με τόσες επιστημονικές αναλύσεις και τεκμήρια, με τόσες βιωμένες τραυματικές εμπειρίες να πρέπει να επαναλαμβάνονται και να διατρανώνονται τα αυτονόητα που απορρέουν από τις διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματα των παιδιών αλλά και από την ίδια την κοινή λογική.

Και μάλιστα αυτό να γίνεται ως αναγκαίος αντίλογος στον θεσμό που εξ’ ορισμού θα έπρεπε να διαφυλάττει αυτά τα δικαιώματα και να αποδίδει ευθύνες όταν καταπατώνται βάναυσα, στη δικαιοσύνη. Δυστυχώς συμβαίνει κατ’ επανάληψη, πυροδοτώντας (ευτυχώς) την εύλογη οργή της κοινωνίας που εν τέλει όταν οι θεσμοί αποδεικνύονται απελπιστικά κατώτεροι των περιστάσεων, αποτελεί τη μοναδική ασπίδα των θυμάτων.

Κυριολεκτικά εμβρόντητες/οι πληροφορηθήκαμε πριν λίγες μέρες την εισαγγελική πρόταση στην δίκη για την υπόθεση παιδοβιασμών και τράφικινγκ του Κολωνού. Η εισαγγελέας ούτε λίγο ούτε πολύ πρότεινε την απαλλαγή του κατηγορούμενου Ηλία Μίχου από τις κατηγορίες του βιασμού και της μαστροπείας. Ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε πως «ήταν ερωτευμένος» με το 12χρονο παιδί.

Το ίδιο ισχυρίζεται και ο πρωτόδικα καταδικασμένος ιστιοπλόος για την υπόθεση βιασμού της Α. που έφερε ενώπιων των αρχών η Σοφία Μπεκατώρου και η οποία, επίσης, τότε ήταν 12 χρονών. Σε μια αλγεινή στιγμή για τα δικαστικά πεπραγμένα το δικαστήριο στην απόφαση του ενστερνίστηκε στην ουσία τον ανεκδιήγητο ισχυρισμό, αθωώνοντας τον για την κατηγορία του βιασμού και καταδικάζοντας τον μόνο για το αδίκημα της κατάχρησης ανηλίκου σε ασέλγεια – ασκήθηκε έφεση για την απαλλαγή από την κατηγορία του βιασμού από εισαγγελέα εφετών και πλέον η υπόθεση εκδικάζεται σε δεύτερο βαθμό.

Και στις δύο περιπτώσεις και σε άλλες παρόμοιες προκύπτουν σοβαρά ερωτήματα για την επάρκεια, την καταλληλότητα και την ποιότητα των εισαγγελικών και δικαστικών λειτουργών που μοιάζουν να αποδέχονται τα αφηγήματα των κατηγορουμένων και θεωρούν πως είναι δυνατό ένα παιδί 12,13, 14 ετών να συναινεί σε σεξουαλικές επαφές μ’ έναν ενήλικα. Εκ των πραγμάτων δεν είναι. Για να υπάρχει συναίνεση στη σεξουαλική πράξη, απαιτείται να υπάρχουν οι όροι που εγγυώνται την ελεύθερη και συνειδητή έκφραση της συναίνεσης.

Όταν μιλάμε για ανήλικα παιδιά, τα οποία φέρουν την ευαλωτότητα της παιδικής ηλικίας και για ενήλικες, η διαφορά ισχύος είναι αβυσσαλέα και αγεφύρωτη, είναι διαφορά εξουσίας, κοινωνικού, γνωστικού και πολιτισμικού κεφαλαίου, ψυχοσεξουαλικής ωρίμανσης, ταξικού και έμφυλου προνομίου. Δεν υφίσταται κανένα έδαφος για να εκδηλωθεί η συναίνεση και γι’ αυτό δεν απαιτείται να αποδειχθεί τίποτα, ούτε χρήση βίας ή απειλή – παρότι υπήρχαν και αυτές οι διαστάσεις και στις δύο περιπτώσεις. Αλλά δεν χρειάζεται. Μόνο η ηλικία των θυμάτων και των δραστών αρκεί για να τυποποιηθεί νομικά και ηθικά το έγκλημα του βιασμού.

Οποιαδήποτε αμφισβήτηση αυτής της κομβικής παραδοχής είναι επιστημονικά ανυπόστατη, νομικά έωλη και κοινωνικά επιβλαβής. Το έθεσε ρητά και απερίφραστα και η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδος αναφερόμενη στην εισαγγελική πρόταση για τη δίκη του Κολωνού: «Τονίζουμε ότι θεωρούμε ως ηθικά απορριπτέα όσο και επιστημονικά αβάσιμη, οποιαδήποτε πρόταση που βασίζεται στο ότι ένα παιδί 12 ετών θα μπορούσε να συναινέσει σε σεξουαλική πράξη με ενήλικα.»

Πως γίνεται, όμως, ένας/μια δικαστικός λειτουργός να αγνοεί ή να απαξιώνει τέτοια δεδομένα; Είτε πρόκειται για απροκάλυπτη μεροληψία υπέρ των ισχυρών, είτε για ιδεολογικό μίσος προς ταξικά και έμφυλα μη προνομοιούχα υποκείμενα, είτε για άλλα φαινόμενα που ενέχουν και ποινικό ενδιαφέρον, είναι κρίσιμο. Πρέπει να κριθεί, να αξιολογηθεί και να ζητηθεί λογοδοσία, γιατί καταφανώς ακυρώνεται ο ρόλος που επιτελεί το δικαστικό σώμα στο πλαίσιο του κράτους δικαίου.

Το να αφήνονται στο απυρόβλητο εξωφρενικές εισαγγελικές προτάσεις ή δικαστικές αποφάσεις που δεν έχουν κανένα υποστύλωμα όχι μόνο στο κοινό περί δικαίου αίσθημα αλλά και στις θεμελιώδεις αρχές για τα δικαιώματα των παιδιών και την αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας, βαθαίνει το ρήγμα εμπιστοσύνης μεταξύ της κοινωνίας και της δικαιοσύνης και μετατρέπει τα δικαστήρια σε αρένες κοινωνικού δαρβινισμού, όπου επικρατεί ο νόμος του δυνατού, δηλαδή η ασυδοσία των κάθε λογής παιδοβιαστών, μαστροπών, κακοποιητών. 

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. 

Αντιτείνουν κάποιοι πως ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις στο βαθμό που παραμένει το αδίκημα της κατάχρησης ανηλίκου σε ασέλγεια (και ορισμένα ακόμα αδικήματα στη δίκη του Κολωνού), το οποίο τιμωρείται με βαριές ποινές, οι δράστες δε μένουν εντελώς ατιμώρητοι. Ωστόσο, είναι κάπως τυπολατρική και μικρονοική αντίληψη.

Το διακύβευμα όταν απευθύνεσαι στη δικαιοσύνη δεν είναι απλά η ποινή και ούτε έχει νόημα να διολισθήσουμε σε μια μονολιθική προσκόλληση στις ποινές. Είναι αποπροσανατολιστικό και συσκοτιστικό. Το διακύβευμα είναι τι αναγνωρίζεται ως έγκλημα, ως μη αποδεκτή συμπεριφορά, στο πλαίσιο μιας συντεταγμένης Πολιτείας, πως διασφαλίζεται η προστασία των θυμάτων της εγκληματικότητας, πως ξηλώνονται οι ταξικές, εθνοτικές, φυλετικές, έμφυλες και σεξουαλικές ιεραρχίες, ποια μηνύματα εκπέμπονται στην κοινωνία και στα μελλοντικά θύματα, αν ενθαρρύνονται κακοποιητικές ενέργειες και προβληματικά στερεότυπα ή αν αποδοκιμάζονται.. Η δικαιοσύνη θέλουμε και πρέπει να λειτουργεί αποκαταστατικά ως προς τα θύματα και παιδαγωγικά ως προς την κοινωνία. 

Όταν λοιπόν ένας/μια εισαγγελέας υπονοεί πως ένα 12χρονο παιδί συναίνεσε σε σεξουαλική πράξη μ’ έναν ενήλικα, διαπράττει ένα τεράστιο σφάλμα με πολλαπλές και ανυπολόγιστες συνέπειες. Επαναθυματοποιεί και στιγματίζει τα θύματα που νιώθουν ματαιωμένα, παρέχει θεσμικό επίχρισμα στις ανατριχιαστικές αντιλήψεις που σεξουαλικοποιούν τα παιδιά, ενισχύει την κουλτούρα βιασμού και αποτρέπει μελλοντικά θύματα από το να καταγγείλουν και να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, συμβάλλοντας στη διαιώνιση της στρατηγικής της σιωπής.

Γιατί αλήθεια εάν ένα δικαστήριο δεν πιστέψει ότι ένα 12χρονο παιδί βιάστηκε από έναν 30αρη, 40αρη, 50αρη, με ποιο σθένος, ποιο κίνητρο, ποια εμπιστοσύνη θα πάει ένα οποιοδήποτε άτομο που έχει υποστεί βιασμό χωρίς αυτή τη διαφορά ηλικίας, χωρίς σημάδια στο σώμα, χωρίς μάρτυρες αλλά με μια καθόλα αληθινή εμπειρία κακοποίησης και βιασμού να αναζητήσει δικαίωση; Αναμενόμενα θα φοβηθεί πως δεν θα την πιστέψουν και θα βυθιστεί στη ντροπή.

Όταν αγωνιζόμαστε να γίνει σαφές πως η συναίνεση και μόνο η συναίνεση αποτελεί κριτήριο για την τυποποίηση του βιασμού και κάνουμε τάλιρα το τι σημαίνει συναίνεση, ότι είναι ενημερωμένη, ότι σημαίνει ενθουσιώδες ναι σε κάθε πράξη και κάθε πρακτική, ότι μπορεί να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή, σε συνθήκες που μπορείς ελεύθερα να εκφράσεις τη συναίνεση σου, δηλαδή έχεις τις αισθήσεις σου, έχεις πλήρη διαύγεια, δεν υπάρχει σχέση απειλής, εκβιασμού, αιχμαλωσίας και προφανώς δεν είσαι ένα ανήλικο παιδί, τέτοιες απόψεις δικαστικών λειτουργών μας πάνε δεκαετίες πίσω, στον πιο κολλώδη βάλτο της πατριαρχίας και της ηγεμονίας των κακοποιητών.

Αλίμονο αν το επιτρέψουμε. Η δικαστική απόφαση για την υπόθεση παιδοβιασμών και τραφικινγκ στον Κολωνό αναμένεται να εκδοθεί άμεσα για να μη λήξει το 18μηνο της προφυλάκισης του πρώτου κατηγορούμενου Ηλία Μίχου – ευελπιστούμε δηλαδή ότι το δικαστήριο θα λάβει αυτήν τη μέριμνα. Το αν θα ευθυγραμμιστεί με την εισαγγελική πρόταση ή θα την απορρίψει ως απαράδεκτη όπως της αρμόζει, μας αφορά. Είναι υπόθεση της κοινωνίας.

Πηγή: news247.gr

ΑΠΟΨΕΙΣ

Η Ντάμα

Η Δικαιοσύνη πνέει τα λοίσθια καιρό τώρα, η πρόταση ωστόσο της Εισαγγελέως για απαλλαγή του Ηλία Μίχου λόγω αμφιβολιών για τα αδικήματα του βιασμού και της μαστροπείας με τη μορφή του εξαναγκασμού, αποδεικνύει ότι η Θέμις στη χώρα μας ούτε τυφλή είναι, ούτε ζυγαριά και σπαθί κρατά, όπως ορίζει η ρωμαϊκή μυθολογία.
Η πρόταση της Μαρίας Ελένης Νικολού προκαλεί όχι μόνο το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», αλλά την ίδια τη φιλοσοφική θεωρία με την οποία εφαρμόζεται το Δίκαιο.

*** Η απογοήτευση έδωσε τη θέση της στην οργή και η ντροπή στον θυμό. Πώς γίνεται να μιλάμε για «συνείδηση» και «συναίνεση» όταν η συζήτηση αφορά ένα 12χρονο κορίτσι; Τι κρίση μπορεί να έχει ένα 12χρονο παιδί; Η πρόταση της εισαγγελέως είναι πέρα από κάθε λογική και απορρίπτει όλες τις καταθέσεις και όλες τις γνωματεύσεις των ψυχολόγων. Ο βιασμός, ναι, προϋποθέτει βία, αλλά δεν είναι βία όταν δείχνει κάποιος όπλο; Όταν απειλεί τη ζωή σου; Όταν απειλεί την οικογένειά σου;

*** Μιλάμε για ένα ανήλικο παιδί, το οποίο δεν έχει δομήσει την προσωπικότητα του, δεν έχει δομήσει βούληση περί σεξουαλικής ελευθερίας και είναι ευάλωτο σε ψυχολογικές επιρροές και κοινωνικές. Αυτά δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να τα καταλάβεις, αρκεί να είσαι πατέρας ή μητέρα.

*** Η πρόταση της Εισαγγελέως επανέφεραν στο προσκήνιο τις δεκάδες φωτογραφίες του Ηλία Μίχου με πολιτικούς και κληρικούς. Δικαιολογούμαι να αναρωτηθώ αν η Δικαιοσύνη ελέγχεται από συγκεκριμένος κύκλους που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το κυβερνών κόμμα; Αυτό σκέφτονται όλοι οι Έλληνες από τον Έβρο μέχρι και την Κρήτη και από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο. Μπορεί κάποιος να μας επιβεβαιώσει με κάποιον τρόπο ότι αυτό δεν συμβαίνει;

*** Κι αν η Δικαιοσύνη χειρίζεται με αυτόν τον απίθανό τρόπο την υπόθεση, πώς περιμένουμε άλλα παιδιά που βρεθούν στο μέλλον σε αντίστοιχες καταστάσεις να μιλήσουν; Από πού και από ποιον θα πάρουν θάρρος να βγουν μπροστά και να καταγγείλουν κάποιο κάθαρμα που βρέθηκε στην παιδική ζωή τους.

*** Και να έχεις από πάνω τη συνήγορο των κατηγορουμένων, Βάσω Πανταζή (στο παρελθόν είχε υπερασπιστεί τον Ηλία Κασιδιάρη και τον Επαμεινώνδα Κορκωνέα), να λέει «δυστυχώς αυτό το κορίτσι είχε επιλέξει, για να επιβιώσει, μια συγκεκριμένη στάση ζωής». Δεν μπορεί ένα 12χρονο παιδί να έχει στάση ζωής γιατί είναι 12χρονο. Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε; Δεν ξέρω, σηκώνω τα χέρια ψηλά…

*** Μέχρι και «πορνοστάρ» ειπώθηκε ότι είναι η μικρή.

H NTAMA

Πηγή: documentonews.gr

Ζόφος. Πνιγηρή κατάσταση και ανάσα από πουθενά. Ενας βάλτος όπου μόνο να βουλιάξεις μπορείς. Οσο βουλιάζεις στη λάσπη γίνεσαι ένα με τα λύματα. Η βρόμα και η δυσωδία γίνονται το φυσικό περιβάλλον. Δεν έχει σημασία αν κάπου υπάρχουν θάλασσα, ποτάμια, καθαρό νερό, εσύ είσαι στον βάλτο που γίνεται βάλτος σου. Οσο ζεις και συναναστρέφεσαι με το τέρας τού μοιάζεις. Οταν κάποιος το απειλήσει το αισθάνεσαι δικό σου, το τέρας σου. Το τέρας γίνεσαι εσύ.

Ενα τέρας βίαζε μια δωδεκάχρονη. Φώναζε κι άλλα τέρατα να τη βιάσουν. Και όταν κουραζόταν να βιάζει πήγαινε να προσκυνήσει στον Αγιο Αρσένιο, να σηκώσει την ελληνική σημαία, να φωτογραφηθεί με τους επώνυμους φίλους του.

Ηλίας Μίχος: καλός οικογενειάρχης, καλός άνθρωπος, καλός χριστιανός, καλός γενικώς, που έλεγε και ο φίλος του Γιώργος Πατούλης.

Και τι έκανε η κοινωνία μπροστά στο τέρας; Στην αρχή σήκωσε τα χέρια όλο απόγνωση. Χάζεψε τις φωτογραφίες του με τους επώνυμους όλο υποψία, σχολίασε τις διασυνδέσεις του, σταυροκοπήθηκε ίσως που τα δικά της παιδιά κοιμούνταν ήσυχα στο υπνοδωμάτιο και έβγαλε έναν αναστεναγμό γιατί για μια ακόμη φορά «υπάρχουν και χειρότερα».

Τα μέσα ενημέρωσης ανακάλυψαν αρχικώς τους «πελάτες της δωδεκάχρονης», κάνοντας έτσι την παραδοχή ότι υπάρχει πιθανότητα να υπάρχει συναινετική σεξουαλική πράξη με ένα παιδί. Η κάμερα στράφηκε στην κλειδαρότρυπα για να καταδείξει την ευθύνη της οικογένειας και της μάνας. Επρεπε να δειχτεί ότι πρόκειται για μια οικογένεια σε παρακμή (ίσως και να ήταν), μόνο και μόνο για να μη γίνει η παραδοχή ότι πρόκειται για κοινωνία σε παρακμή. Η κοινή γνώμη εκπαιδεύεται επί μέρες να μην αναζητά ούτε τους βιαστές ούτε τις ευθύνες τους, αλλά να στρέφει το βλέμμα στη μάνα, στον πατέρα, στους οικείους.

Η αντίδραση αυτή πιθανόν να έχει μια ψυχολογική βάση. Αν η οικογένεια βρεθεί προβληματική, τότε αυτομάτως τα δικά μας παιδιά δεν κινδυνεύουν γιατί η δική μας οικογένεια δεν είναι. Αρα φταίνε οι άλλοι για ό,τι έπαθαν και όχι αυτοί που πραγματικά το προξένησαν. Ο βιαστής γίνεται περιπτωσιολογία και αποδεκτή

Είναι μεγαλειώδες ακόμη και μπροστά στον θάνατο που γνωρίζεις ότι πλησιάζει να μπορείς να περιγράφεις την αξία της ζωής χωρίς τον φόβο του τέλους. Ο Αλέξανδρος ακόμη και με το αποχαιρετιστήριο γράμμα του ήταν η έκφραση της διαλεκτικής. Δεν μίλησε για τον θάνατο ως μεταφυσικό φαινόμενο αλλά ως συνέχεια και φυσική κατάληξη της ζωής πραγματικότητα. Το δάχτυλο δεν δείχνει τους βιαστές, επειδή τα δάχτυλα πρέπει να δείξουν προς την πλευρά όπου λουφάζει η αυταπάτη της προσωπικής και οικογενειακής μας ασφάλειας. Η κοινωνία όμως που λειτουργεί με τέτοια ένστικτα είναι άρρωστη. Εχει λίγη σημασία αν την αρρώστια τη σπέρνουν τα κανάλια ή οι νοικοκυραίοι που θέλουν να πιστεύουν ότι οι βιαστές παραμονεύουν στις σκοτεινές γωνιές των δρόμων και δεν απειλούν τα δικά τους προστατευμένα παιδιά.

Ενας άθλιος αστυνομικός συνδικαλιστής παρουσίασε στην τηλεόραση τους παιδοβιαστές ως δεδομένο κακό και απέδωσε την ευθύνη στην οικογένεια. Ζόφος. Αν ντύνεσαι σεμνά, δεν σε βιάζουν· αν η η οικογένεια ανταποκρίνεται σε κοινωνικές νόρμες και στερεότυπα, δεν κινδυνεύουν ούτε τα παιδιά ούτε οι μεγάλοι. Ο εμετός της συντήρησης που εμφανίζεται ως τροφή της κανονικότητας.

Κανένας δημοσιογράφος δεν ρώτησε τον Πατούλη και τους άλλους πολιτικούς τι δουλειά είχαν με έναν παιδοβιαστή. Κανένας δεν ρώτησε τον Ανδρέα Λοβέρδο γιατί του έδινε δεκάδες χιλιάδες ευρώ με αναθέσεις από το υπουργείο Υγείας. Κανένας δεν ζήτησε εξηγήσεις από την εκκλησία γιατί ευλογούσε το τέρας και του έδινε πιστοποίηση «καλού ανθρώπου και χριστιανού» για να μπορεί να αποπλανά και να βιάζει. Γιατί να ανησυχήσει η μάνα όταν ο Μίχος έχει πιστοποίηση δεσπότη;

Δεν βρέθηκε ένας από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης να αναρωτηθεί για τη διεισδυτικότητα ενός βιαστή στα σαλόνια και τα πολιτικά γραφεία; Δεν αναρωτήθηκε αν αυτό ήταν αποτέλεσμα συνενοχής και δράσης ενός κυκλώματος, όπως συνέβη με τον Μαρκ Ντιτρού, τον παιδοβιαστή του Βελγίου; Δεν απάντησε έστω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο για να ησυχάσουν όσοι ανησυχούν και να διαψευστούν όσοι κατηγορούν. Αντιθέτως, κάθε μέρα δημοσιεύονται και αναπαράγονται εικασίες και πληροφορίες για την οικογένεια. Αλήθεια, αν αποδειχτεί ότι μια οικογένεια κατεστραμμένη και άθλια είχε συμμετοχή στο έγκλημα, μπορούν να υπάρχουν παιδοβιαστές; Την Παρασκευή τη ζοφερή επικαιρότητα ανέτρεψε ο θάνατος του ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Ο Αλέξανδρος ύστερα από μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου έφυγε από τη ζωή. Κατάφερε για λίγο να σύρει όλη τη χώρα σε ένα άλλο πεδίο, σε μια άλλη προσωπική του διάσταση, έξω από τον ζόφο. Στη δική του διάσταση η ζωή είναι η απόφαση του ανθρώπου να υπάρχει με αξιοπρέπεια, να παλεύει, να μπορεί να την ορίζει και να δημιουργεί το αποτύπωμα από το οποίο θα αναγνωρίζεται το μεγαλείο της. Με μια συγκλονιστική ανάρτηση, την οποία είχε ετοιμάσει και ανέβηκε στα social media όταν ο ίδιος αποχωρούσε, έκανε το θαύμα. Μας ανάγκασε να σκύψουμε πάνω από τα πράγματα που έχουν αξία και γι’ αυτό διαιωνίζουν τη ζωή ακόμη και όταν σταματήσει από την εισβολή του θανάτου.

Ο κόσμος του Αλέξανδρου έχει ό,τι και ο κόσμος όλων μας, τις ίδιες δυσκολίες, τις ίδιες ανάγκες για επιβίωση, αλλά ταυτόχρονα έχει την αξιοπρέπεια, το νοιάξιμο για τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη, τη σεμνότητα με την οποία κινούνται οι άνθρωποι που ξέρουν και μπορούν.

Ο Αλέξανδρος τίμησε τις σημαίες στις οποίες πίστεψε αλλά δεν κούνησε υποκριτικά ή επιδεικτικά λάβαρα. Ακόμη και όταν γνώριζε ότι η πολιτική του άποψη για τη συμφωνία των Πρεσπών θα τον έφερνε απέναντι σε αυτούς που κάποτε τον χειροκρότησαν, υποστήριξε αυτό που πίστευε όχι από εγωισμό αλλά επειδή πίστευε ότι έτσι θα πείσει και άλλους για το καλό της χώρας.

Τα μεγαλύτερα βάθρα του Αλέξανδρου δεν ήταν αυτά στο οποία φόρεσε μετάλλια. Ηταν αυτά από τα οποία φώτιζε ως προσωπικό παράδειγμα.

Είναι μεγαλειώδες ακόμη και μπροστά στον θάνατο που γνωρίζεις ότι πλησιάζει να μπορείς να περιγράφεις την αξία της ζωής χωρίς τον φόβο του τέλους. Ο Αλέξανδρος ακόμη και με το αποχαιρετιστήριο γράμμα του ήταν η έκφραση της διαλεκτικής. Δεν μίλησε για τον θάνατο ως μεταφυσικό φαινόμενο αλλά ως συνέχεια και φυσική κατάληξη της ζωής.

Ο κόσμος του Αλέξανδρου δεν έχει κραυγές από παιδιά που πονάνε, αλλά είναι μια κραυγή για να μην πονάνε τα παιδιά του κόσμου. Και βέβαια έχει τη συγκλονιστική εκείνη κραυγή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000, το «μάνα, έσπασε» με το οποίο ανακοίνωνε ότι έσπασε το πόδι του. Ακόμη και τότε δεν νοιάστηκε για την ατυχία του αλλά επειδή δεν μπόρεσε να χαρίσει στους 10.000 Ελληνες που πήγαν να τον παρακολουθήσουν στο Σίδνεϊ το χρυσό μετάλλιο.

Στο τελευταίο του γράμμα, που ξεχειλίζει από αγάπη για τους ανθρώπους και τη ζωή την ώρα που το τέλος είναι μπροστά, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, παρότι στωικός και ήρεμος, βγάζει την τελευταία του κραυγή. Μακάρι στα αυτιά όλων μας να ακουστεί όπως είναι: με το μεγαλείο και το αποτύπωμα της ζωής μας ή με μια ζωή άψυχη; Με τους Μίχους και τη φάρα τους ή με τους Νικολαΐδηδες;

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ

Πηγή: documentonews.gr

Την απόλυσή του από την εφημερίδα το Βήμα ανακοίνωσε ο γιος του Ηλία Μίχου, του 53χρονου κατηγορούμενου για βιασμό και μαστροπεία με θύμα το 12χρονο κορίτσι στον Κολωνό.

«Η διεύθυνση της εφημερίδας “Το Βήμα” με απέλυσε τη Δευτέρα» αναφέρει στην ανάρτησή του ο δημοσιογράφος κάνοντας λόγο για «φρικτές και κτηνώδεις πράξεις του πατέρα του».

Μεταξύ άλλων γράφει: «Με ταύτισαν με όσα κατηγορείται ο πατέρας μου».

Αναλυτικά η ανάρτησή του:
«Οι φρικτές και κτηνώδεις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται ο πατέρας μου δεν χωρούν σε ανθρώπινο νου. Όμως υπάρχει οικογενειακή ευθύνη;

Οι περισσότεροι φαίνεται πως την υιοθετούν. Την Δευτέρα 10 Οκτωβρίου, η διεύθυνση της εφημερίδας «Το Βήμα» με απέλυσε. Με ταύτισαν με όσα κατηγορείται ο πατέρας μου.

Είμαι πολύ περήφανος που για δύο χρόνια ήμουν διπλωματικός συντάκτης του «Βήματος». Ήταν σπουδαία εμπειρία· την πέτυχα και την έζησα με τη δουλειά μου. Και είμαι περήφανος για αυτό!

Αν υπάρχουν κτήνη που κάνουν όσα ακούμε και διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες, φροντίστε να μη γίνεστε και εσείς κτήνη «σκοτώνοντας», απειλώντας ή καταστρέφοντας ανθρώπους που δεν έχουν καμία ευθύνη.»