«Ποιος ανακάλυψε την Αμερική»

  Της Χρύσας Σπηλιώτη  

 

  

  Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δρακοπούλου 

  Πρεμιέρα 27 Ιανουαρίου 2025 

  Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

  Θέατρο Αλκμήνη - “Secret Room”  

 Το βραβευμένο και μεταφρασμένο σε 7 γλώσσες, έργο της Χρύσας Σπηλιώτη που από το πρώτο του ανέβασμα του 1997, συνεχίζει να παρουσιάζεται σε σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού, έχει κριθεί πλέον από τον χρόνο. Η Δήμητρα Δρακοπούλου, επιχειρεί μια σύγχρονη μεταφορά στο Θέατρο Αλκμήνη, με μια ρεαλιστική προσέγγιση και έναν παραστασιακό κώδικα συμβάσεων και αφαιρέσων που την υπερβαίνουν.

Από τις 27 Ιανουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα απολαμβάνουμε επί σκηνής, δύο νέες και ταλαντούχες ηθοποιούς, την Φιλία Κανελλοπούλου και την Βαρβάρα Ραμπαούνη. 

 

Λίγα λόγια για την υπόθεση: 

 Η Λίζα και η Καίτη, αποτελούν δύο πλάσματα εκ διαμέτρου αντίθετα που όμως τις συνδέει ο εξ' αίματος δεσμός, αφού είναι πρώτες ξαδέλφες, αλλά και η φιλία την οποία επιλέγουν με κάθε κόστος να διατηρούν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Μέσα από τη συνδιαλλαγή αυτών των τόσο διαφορετικών προσωπικοτήτων, θα έρθουμε σε επαφή με όλους τους κύκλους της ζωής, καθώς θα τις συναντήσουμε διαρκώς να αλλάζουν: ηλικίες, φάσεις, ρόλους, μορφές, πρόσωπα, αλλά και επιθυμίες. Μέσω αυτής της αλλαγής και συνεχούς μεταμόρφωσης θα παρατηρήσουμε, πως οι ηρωίδες, μεταπηδώντας από τη μία ιδέα στην άλλη, ανακαλύπτουν την ζωή κυνηγώντας -ή όχι- τα όνειρά τους. Μαζί τους θ’ αναρωτηθούμε για το πως η προδοσία κλονίζει την εμπιστοσύνη και τη φιλία τους, για το αν είναι έτοιμες ν’ αντιμετωπίσουν την αλήθεια τους, κατά πόσο οι επιλογές τους και ο δρόμος που χάραξαν, ήταν υπόθεση δική τους ή απωθημένα των άλλων και κατά πόσο η μοναξιά είναι εκείνη που τις κινεί ώστε να ξεχάσουν, να συγχωρέσουν και τελικά να ελευθερωθούν από τα πάθη τους.

 

 Αντί σκηνοθετικού σημειώματος… 

 Δύο παιδιά.  Δύο κορίτσια.  Δύο γυναίκες.  Δύο γιαγιάδες. Δύο φίλες.  Τα όνειρα.  Η φιλία..  Ο άντρας - εραστής.  Η αιώνια προσδοκία.  Το ανεκπλήρωτο και το απαγορευμένο.  Η προδοσία. Τα πρότυπα. Μάνα - Πατέρας.  Η οικογένεια.  Οι ρόλοι της ζωής.  Η αλήθεια και το ψέμα.  Η συγχώρεση. Η αγάπη.  Η μοναξιά.  Η φθορά. Το γήρας. Και το τέλος. 

 

Διαβάζοντας το "Ποιός ανακάλυψε την Αμερική;" μου γεννήθηκαν τα ερωτήματα: Είναι ο άνθρωπος μονογαμικό ον; Είναι το απαγορευμένο και το απωθημένο πραγματικά επιθυμητό και αν ναι γιατί μόλις το κατακτάς μετά δεν το επιθυμείς; - Σχετικά με τη - “Μοναξιά. Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει μόνος;”, αναρωτήθηκα. Είμαστε αυτό που γεννιόμαστε ή γινόμαστε αυτό που θέλουν - φαντάζονται ή δεν έγιναν ποτέ οι γονείς μας και οι άλλοι; Κατά πόσον το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στο οποίο ζούμε μας αφήνει να επιλέξουμε πραγματικά; Τι σημαίνει “ευτυχία”; Ποιος μας οδηγεί στα κουτάκια της ζωής: καριέρα, γάμος, παιδιά και συνεπώς στην σκέψη: “τακτοποιημένη ζωή ίσον και ευτυχισμένη ζωή” ;!  

Το βασικό όμως ερώτημα που προέκυψε για εμένα αλλά και για όλη την ομάδα που δουλεύουμε την παράσταση, η οποία αποτελείται κατά 80% από γυναίκες καλλιτέχνιδες είναι το :  Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα (και πάντα); Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα κι όμως οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως κατώτερα όντα και αυτό το βλέπουμε σχεδόν παντού, στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνία αλλά και πολιτικά καθώς εκλείπουν από θέσεις ευθύνης. Ανάλογα με το που μεγαλώνουν και  ζουν, σε τι πιστεύουν, ποια είναι η ταξική και η οικονομική τους κατάσταση, επικρατεί στη ζωή τους η βία η οποία χαρακτηρίζεται από διάφορες διακυμάνσεις αλλά πάντα είναι παρούσα. Αλλού λιθοβολούνται και δολοφονούνται, απάγονται και παντρεύονται καταναγκαστικά. Στην Ελλάδα μετράμε κάθε μέρα νέα θύματα βιασμών και γυναικοκτονιών, θύματα τράφικινγκ, με κάποιες από τα θύματα να είναι μικρά κορίτσια από την παιδική ηλικία. Άρα, τέλος μέσω της παράστασης έχω να αφηγηθώ μαζί με τις υπόλοιπες συντελέστριες - συνεργάτιδές μου, για όλη αυτήν την ζοφερή κατάσταση βίας στην οποία είναι εκτεθειμένες οι γυναίκες από την γέννηση τους, από μέσα στα σπίτια τους, τις οικογένειες και τους συντρόφους τους. Είναι θλιβερό που ενώ ζούμε σε μια εποχή όπου κατανοούμε το σύμπαν ταυτόχρονα επικρατεί ο κοινωνικός Μεσαίωνας! 

Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη είναι αλληλένδετο με το κωμικό και το τραγικό στοιχείο. Είναι άχρονο και άτοπο. Ο στόχος της παράστασης συνδυάζει την απαισιοδοξία με την αισιοδοξία καθώς πέρα από τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα τα οποία λαμβάνει ο θεατής βλέποντάς την, ιδανικά θα ήθελα να φύγει με το αίσθημα ότι αφού όλοι θα πεθάνουμε καθώς ο χρόνος διανύει την πορεία του και κυλά, τελικά εμείς πρέπει να ζήσουμε το τώρα! Μέσα σε μιάμιση ώρα περνά μπροστά από τα μάτια του πραγματικά μια ολόκληρη ζωή και σιγά - σιγά έρχονται η φθορά και το γήρας, από τα οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει! Το "ζήσε!" λοιπόν είναι το πιο ηχηρό μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε!  

 Κλείνοντας θα δανειστώ μια φράση της σπουδαίας ποιήτριας Κικής Δημουλά, την οποία βρίσκω σε απόλυτη σύμπνοια με την παράστασή μας:  «Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος. Αλλιώς δε θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος!»

Δήμητρα Δρακοπούλου

 

 Ταυτότητα της Παράστασης: 

Συγγραφέας: Χρύσα Σπηλιώτη 

Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δρακοπούλου   

Δραματουργική επεξεργασία: Φιλία Κανελλοπούλου

Βοηθοί Σκηνοθέτριας: Μαριλένα Βουγίδη & Ζωή Κουσάνα  

Μουσική Παράστασης: Xara & Soda 

Σκηνογραφία - Σκηνικό: Νίκος Λάμπρου 

Κοστούμια: Δήμητρα Δρακοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη 

Κίνηση: Ζωή Κουσάνα 

Φωτισμοί: Δήμητρα Δρακοπούλου & Νίκος Λάμπρου 

Δημιουργία πίνακα: Μαριλένα Βουγίδη 

Παίζουν: Φιλία Κανελλοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη 

 Φωτογραφίες: Μαίρη Κόκου 

Trailer & Teaser: Daria Kesova 

Ηχογραφήσεις: 9800 studios

Αφίσα - Γραφιστικά:  Tati _ Uno (Τάσος Μέγγος)  

Παραγωγή: Προβάδικο ΑΜΚΕ 

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη 

Θερμές ευχαριστίες στις/στους: Βαγγέλη Αργύρη, Αριστείδη Βέβη, Κωνσταντίνα Δρακοπούλου, Παναγιώτη Δρακόπουλο, Γιώργο Ζάππα, Zoro, Σπύρο Καζιάνη - party productions, Βασίλη Καλφάκη και Σάντρα Λειβαδάρα, Θανάση Κατσάμπη, Γιώργο Κονταλή, Κυριάκο Κουρουτσαβούρη, Λίνα Λαμπροπούλου, Παναγιώτη Λυμπερόπουλο, Μαρία Μαυροφρύδου, Μαρίνα Μηλιάρη, Ελένη Νικολουδάκη, Στρατή Πανούριο, Πάνο Παπακωνσταντίνου, Κωνσταντίνα Ράικου, Χιπ-Χοπ Καφενέ.

 

 Teaser: https://www.youtube.com/shorts/ohJ1BO7QZSg

 Trailer: https://youtu.be/Nw_7kBS63tw 

 

Πληροφορίες: 

 Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 μ.μ.  

Πρεμιέρα: 27 Ιανουαρίου 2025

Διάρκεια παράστασης:  90΄ χωρίς διάλειμμα 

Teaser: https://www.youtube.com/shorts/ohJ1BO7QZSg 

Trailer: https://youtu.be/Nw_7kBS63tw 

Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ, Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα.   

Μετρό: Στάση Κεραμεικός, Τρόλεϋ: 21 Στάση ΚΑΜΠΑ, ΟΑΣΑ: 049,815,838,914,Γ18 Στάση ΚΑΜΠΑ,035 Στάση ΙΚΑ 

Εισιτήρια:  

Γενική είσοδος: 15€ 

ΑΜΕΑ & άνω των 65 ετών: 13€  

Ανέργων & Φοιτητικό: 10€ 

Ειδικές τιμές για γκρουπ κατόπιν επικοινωνίας. 

Προπώληση:

https://www.ticketservices.gr/event/alkmini-poios-anakalypse-tin-ameriki/?lang=en

Ταμείο του θεάτρου Αλκμήνη και Τηλεφωνικές κρατήσεις στα 2103428650 / 2103428651 / 6934967740. 

 

ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ: 

instagram ⦁ https://www.instagram.com/poios_anakalypse_tin_ameriki/profilecard/ /https://www.instagram.com/provadiko/profilecard/?igsh=YTZ1NmlyYWI2NXVp

 

facebook ⦁https://www.facebook.com/profile.php?id=61570612463562 /  https://www.facebook.com/provadico

youtube ⦁ https://youtube.com/channel/UCI3f1ITqpCuD7vpkojFxulA?si=he1orVa2Whq7VS4h 

 

Tο θέατρο Αλκμήνη είναι προσβάσιμο για Άτομα με Αναπηρίες. 

Η site-specific performance της ομάδας Γιαξεμπόρε με τίτλο «Ρωγμές [ή αλληλουχικάστάδια συστημικού εντροπισμού]» επιστρέφει στα Παλιά Γραφεία του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου από τις 9 Φεβρουαρίου έως τις 3 Μαρτίου, κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00, για 8 μόνο παραστάσεις.

 

 

Ρωγμές 

[ή αλληλουχικά στάδια συστημικού εντροπισμού]

 

από την ομάδα «Γιαξεμπόρε»

 

 

Στα Παλιά Γραφεία του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου

Λεωφόρος Συγγρού 143, Έβδομος Όροφος

 

Παραστάσεις

Σάββατο στις 21:00 &Κυριακή στις 20:00

Από 9/2 μέχρι και 3/3 (8 παραστάσεις)

Τηλέφωνο κρατήσεων: 694 762 9055

 

 

Ζητείται άνθρωπος να μας διαθέσει το χρόνο του. Χρόνο συμπυκνωμένο, ουσιαστικό, γεμάτο στιγμές. Χρόνο συνεχόμενο που καλπάζει ασταμάτητα προς τα μπρος. Χρόνο που πάγωσε γεμίζοντας το χώρο έντονη δυσφορία ή απύθμενη συγκίνηση. Χρόνο που έφυγε, σπαταλήθηκε και δε θα ξανάρθει. Χρόνο ελεύθερο, ξέγνοιαστο, δίπλα σε κάποια παραλία. Χρόνο ασφυκτικό κάτω από το βάρος αυστηρών προθεσμιών. Χρόνο γραμμικό, χρόνο κυκλικό, έσχατο χρόνο. Χρόνο που γεννά και χρόνο που γεννιέται. Ζητείται άνθρωπος να μας διαθέσει αυτό το τόσο σχετικό αλλά και τόσο συγκεκριμένο που είναι η ίδια του η ύπαρξη.

 

Ένας πρώην ιδεολόγος, μια πρώην αθλήτρια του στίβου, μια πρώην φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, ένας πρώην στατιστικός αναλυτής και μια πρώην μποέμ, σε αναζήτηση του μέλλοντα εαυτού τους, αποφασίζουν να απαντήσουν σε μία αγγελία εύρεσης εργασίας. Μια αγγελία που προσφέρει μια μοναδική θέση με αμοιβή σκανδαλωδώς ικανοποιητική. Τα «χρόνια» που θα μοιραστούν οι 5 υποψήφιοι στην αίθουσα αναμονής για την επικείμενη συνέντευξη θα είναι καθοριστικά.

 

Η ομάδα «Γιαξεμπόρε», μετά την παράσταση «Πέρασε ένας χρόνος», επιστρέφει με τη νέα της δουλειά «Ρωγμές ή αλληλουχικά στάδια συστημικού εντροπισμού». Ακολουθώντας το γνώριμο πια τρόπο της προσωπικής έρευνας και των συνεντεύξεων, η ομάδα δημιουργεί ένα κείμενο και μια παράσταση (devised theatre) που έρχονται αντιμέτωπα με την έννοια του χρόνου, τόσο του προσωπικού/υποκειμενικού όσο και του συλλογικού/αντικειμενικού. Σε μια κοινωνία που ο χρόνος λογίζεται κυρίως ως χρήμα και που ποτέ δεν είναι αρκετός, οι ήρωες βιώνουν στιγμές-ρωγμές που τους οδηγούν να αναρωτηθούν τι, τελικά, έχει πραγματικά αξία.

 

Παίζουν: Δήμητρα Δρακοπούλου, Τρύφωνας Ζάχαρης, Ιάκωβος Μηνδρινός, ΣεμίναΠανηγυροπούλου, Λυγερή Ταμπακοπούλου. / Σκηνοθεσία: Ναταλία Στυλιανού.

 

Ρωγμές

[ή αλληλουχικά στάδια συστημικού εντροπισμού]

 

από την ομάδα «Γιαξεμπόρε»

 

Στα Παλιά Γραφεία

του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου

Λεωφόρος Συγγρού 143, Έβδομος Όροφος

 

Πρεμιέρα 2 Νοεμβρίου 2018

Παραστάσεις κάθε Παρασκευή, Σάββατο 21.00 & Κυριακή στις 20.00  έως 27Ιανουαρίου 2019

Ελεύθερη είσοδος με προαιρετική συνεισφορά | Απαραίτητη κράτηση θέσεων στο 6947629055.

Η παράσταση βασίζεται σε έρευνα και πραγματικές συνεντεύξεις

 

«Ζητείται γυναίκα ή άνδρας έως τριάντα πέντε ετών με ισχυρή προσωπικότητα, ευκολία στη σύλληψη καινοτόμων ιδεών, εχεμύθεια και πλήρη διαθεσιμότητα, χωρίς άλλες υποχρεώσεις. Προσόντα που θα εκτιμηθούν είναι η εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων, η δημιουργικότητα, η απόδοση υπό συνθήκες πίεσης, η τήρηση αυστηρών προθεσμιών, η διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, η προσαρμοστικότητα και η ευελιξία. Μεταπτυχιακές σπουδές και ξένες γλώσσες θα λειτουργήσουν ενισχυτικά. Εναλλακτικά ζητούνται άτομα εύπλαστα, χωρίς προηγούμενη εμπειρία με όρεξη να μάθουν και θέληση να αγκαλιάσουν τις αξίες της εταιρίας μας.  Αμοιβή σκανδαλωδώς ικανοποιητική.»

 

Ζητείται άνθρωπος να μας διαθέσει το χρόνο του. Χρόνο συμπυκνωμένο, ουσιαστικό, γεμάτο στιγμές. Χρόνο συνεχόμενο που καλπάζει ασταμάτητα προς τα μπρος. Χρόνο που πάγωσε γεμίζοντας το χώρο έντονη δυσφορία ή απύθμενη συγκίνηση. Χρόνο που έφυγε, σπαταλήθηκε και δε θα ξανάρθει. Χρόνο ελεύθερο, ξέγνοιαστο, δίπλα σε κάποια παραλία. Χρόνο ασφυκτικό κάτω από το βάρος αυστηρών προθεσμιών. Χρόνο γραμμικό, χρόνο κυκλικό, έσχατο χρόνο. Χρόνο που γεννά και χρόνο που γεννιέται. Ζητείται άνθρωπος να μας διαθέσει αυτό το τόσο σχετικό αλλά και τόσο συγκεκριμένο που είναι η ίδια του η ύπαρξη.

Ένας πρώην ιδεολόγος, μια πρώην αθλήτρια του στίβου, μια πρώην φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, ένας πρώην στατιστικός αναλυτής και μια πρώην μποέμ, σε αναζήτηση του μέλλοντα εαυτού τους, αποφασίζουν να απαντήσουν σε μία αγγελία εύρεσης εργασίας. Μια αγγελία που μπορεί να περιλαμβάνει όλα, κάποια ή κανένα από τα παραπάνω στοιχεία, αλλά που όμως προσφέρει μια μοναδική θέση με αμοιβή σκανδαλωδώς ικανοποιητική. Τα «χρόνια» που θα μοιραστούν οι 5 υποψήφιοι στην αίθουσα αναμονής για την επικείμενη συνέντευξη θα είναι καθοριστικά.

Η ομάδα «Γιαξεμπόρε», μετά την παράσταση «Πέρασε ένας χρόνος», επιστρέφει με τη νέα της δουλειά «Ρωγμές ή αλληλουχικά στάδια συστημικού εντροπισμού». Ακολουθώντας το γνώριμο πια τρόπο της προσωπικής έρευνας και των συνεντεύξεων, η ομάδα δημιουργεί ένα κείμενο και μια παράσταση (devisedtheatre) που έρχονται αντιμέτωπα με την έννοια του χρόνου, τόσο του προσωπικού/υποκειμενικού όσο και του συλλογικού/αντικειμενικού. Σε μια κοινωνία που ο χρόνος λογίζεται κυρίως ως χρήμα και που ποτέ δεν είναι αρκετός, οι ήρωες βιώνουν στιγμές-ρωγμές που τους οδηγούν να αναρωτηθούν τι, τελικά, έχει πραγματικά αξία.

Η παράσταση πραγματοποιείται στα παλιά γραφεία του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου, στον 7ο όροφο του κτηρίου της Συγγρού 143, τα οποία σήμερα χρησιμοποιούνται ως αποθηκευτικός χώρος.

Σκηνοθεσία – Δραματουργική Σύνθεση: Ναταλία Στυλιανού

Φωτισμοί, σκηνικά, κοστούμια: Ομάδα Γιαξεμπόρε

Πρωτότυπη Μουσική: Σπύρος Καλλιβωκάς

Φωτογραφίες: Γιώργος Πανηγυρόπουλος

Γραφιστικά: Blackspace

Κοινωνικά Δίκτυα: Δημήτρης Κακαβούλας

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης

Οργάνωση παραγωγής: Λία Κίκερη

Ανιχνεύουν και ερμηνεύουν οι

Δήμητρα Δρακοπούλου        [Δανάη]

Τρύφωνας Ζάχαρης [Τάσος]

Ιάκωβος Μηνδρινός              [Ιάσονας]

Σεμίνα Πανηγυροπούλου     [Σοφία]

Λυγερή Ταμπακοπούλου      [Λουκία]

 

Αντί – σημείωμα σκηνοθέτη

Ρολόι.

Τοίχου, χειρός και πιο παλαιά τσέπης.

Ρολόι γραφείου, κουζίνας, και κομμωτηρίου.

Ηλεκτρονικό, και πιο παλαιά κουρδιστό.

Το πρώτο ρολόι ένα ξύλο στη μέση μιας στρογγυλής επιφάνειας.

Σήμερα μπορείς να το φορέσεις πάνω σου, να το κρεμάσεις στο σπίτι σου, να το είχες δίπλα στο κομοδίνο σου. Μπορείς να το κρατάς στο χέρι σου και να το περιφέρεις μαζί σου στο λάπτοπ σου, στο αι φον σου, στο τάμπλετ σου.

Εμπεριέχεται στις περισσότερες σύγχρονες ηλεκτρονικές συσκευές. Στα πλυντήρια ρούχων, στα πλυντήρια πιάτων, στις μηχανές του καφέ, στους φούρνους μικροκυμάτων, στα χαρτάκια με τα νούμερα στις τράπεζες, στις τηλεοράσεις, και πιο παλαιά στα βίντεο, σε κάθε λογής κοντρόλ (control), Τηλέ - κοντρόλ, ντιβιντί – κοντρόλ,  σιντί – κοντρόλ, ερ κοντίσιον- κοντρόλ, πασπαρτού- κοντρόλ.

Μπορείς να το προγραμματίσεις, να το σταματήσεις, να το προχωρήσεις ή να το πας πίσω ανάλογα με τα κέφια ή τις ανάγκες σου.

Βγαίνει σε διάφορα μεγέθη και μοντέλα. Επιτραπέζιο, επιτοίχιο,

επιδαπέδιο, μικρό, μεσαίο, μεγάλο, μεγαλύτερο, μικρότερο, πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο.

Παρασκευάζετε από όλα ή σχεδόν όλα τα υλικά. Πλαστικό, αλουμίνιο, ύφασμα, χαρτί, και πιο παλαιά ξύλο, μέταλλο ακριβό ή φτηνό, ανάλογα με τα κέφια και τις ανάγκες σου, σκοινί, δέρμα, τσόχα – όχι απαραίτητα πράσινη –  γυαλί ή καθρέφτη.

Έχει σχήμα κατεξοχήν στρόγγυλο.

Μετράει τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, τις μέρες, τους μήνες τα χρόνια, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά και επίσης ανάλογα με τα κέφια και τις ανάγκες σου.

Προσδιορίζει, την ανατολή και τη δύση του ηλίου, καθώς και άλλες ενδιάμεσες στιγμές του εικοσιτετραώρου όπως: πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, μεσάνυχτα – λίγο πριν, λίγο μετά – βαθιά μεσάνυχτα – λίγο μετά – άγρια μεσάνυχτα – σίγουρα μετά -

Είναι υπεύθυνο για την ομαλή λειτουργεία της καθημερινότητας καθώς μας καθορίζει, την ώρα που θα σηκωθούμε από το κρεβάτι μας, την ώρα που θα φύγουμε από το σπίτι μας, την ώρα που θα πάμε στον τόπο εργασίας μας, την ώρα που θα δώσουμε κάποιο σημαντικό ή όχι και τόσο σημαντικό ραντεβού, την ώρα που θα βγούμε για να διασκεδάσουμε, την ώρα που θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας, την ώρα που θα ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας, την ώρα που κοιμηθούμε.

Εκφράσεις που το χαρακτηρίζουν: «μήπως έχετε ώρα;», «τι ώρα είναι;», «σε πόση ώρα είπε;», «τα λέμε σε πέντε», «και μισή θα είμαι εκεί» , «σε ένα τέταρτο θα το έχω τελειώσει», «δώσε μου δυο ώρες», «πότε πήγε δώδεκα, ούτε που το κατάλαβα», «παρά τέταρτο ξεκινάμε», «πόση ώρα κρατάει;», «αφιέρωσε λίγα λεπτά στον αγαπημένο σου σταθμό», «πάρε 10 λεπτά για τον εαυτό σου», «κουνουπιδόσουπα: τη βράζετε ανακατεύοντας συνεχώς για 13 λεπτά», «τα πιο εύκολα 8 λεπτά γυμναστικής κάθε μέρα»,  «σας βάζω στην αναμονή για 5 λεπτά», «όλα κρίνονται στο τελευταίο λεπτό»...

«Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 11 και 59 και 58 δευτερόλεπτα, στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 11 και 59 και 59 δευτερόλεπτα, στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 12 ακριβώς…»

Οκτώβριος 2018,Ναταλία Στυλιανού

 

Λίγα λόγια για την ομάδα Γιαξεμπόρε

Γιαξεμπόρε: Η φράση αυτή, ήταν ένας χαιρετισμός-παραφθορά του «Γεια σου αμόρε» που φώναζαν οι Ιταλοί θεατρίνοι και τραγουδιστές – πρώτοι δάσκαλοι του βαριετέ στην Ελλάδα – προς τους θαμώνες των καφέ-σαντάν. Με αυτοσχέδιους στίχους και σχεδόν πάντα την ίδια μουσική, το «Γιαξεμπόρε» πέρασε στα ελληνικά μπουλούκια ως κάλεσμα, δηλαδή ως επιθεωρησιακός πρόλογος για την προσέλκυση θεατών πριν από κάθε παράσταση.

Μπουλούκι: Από το τούρκικο bölük που σημαίνει στρατιωτικό τμήμα, άγημα - όχι απαραίτητα ατάκτων. Η λέξη έχει ενσωματωθεί στα Ελληνικά προ αιώνων και έχει προσλάβει πολλές σημασίες. Μια από αυτές είναι «περιοδεύων θεατρικός θίασος, που παίζει από κλασικό ρεπερτόριο έως βαριετέ και τσίρκο».

Το πρώτο στάδιο…

Εν αρχή το Θέμα.

Στη συνέχεια η έρευνα και οι πληροφορίες που προκύπτουν από αυτήν.

Κατόπιν ο αυτοσχεδιασμός.

Και τελικά η σύνθεση της παράστασης.

Το δεύτερο στάδιο…

Η ανάγκη όλων μας, να δημιουργήσουμε παραστάσεις «βαλίτσα», δηλαδή εύκολες σε μετακίνηση και με αυτόν τον τρόπο να καταφέρουμε να ταξιδέψουμε τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.

Η ανάγκη να μπορούμε να παίζουμε αυτές τις παραστάσεις σε οποιονδήποτε χώρο κλειστό ή ανοιχτό και όχι απαραίτητα σε κάποιο θέατρο.

Και τέλος, η ανάγκη ενός τρόπου αφήγησης που καταργεί την διαχωριστική γραμμή σκηνή – πλατεία και στηρίζεται κυρίως στο ζωντανό σώμα του ηθοποιού και σε ό,τι αυτό μπορεί να παράγει, μας οδήγησαν στην σύνθεση αυτής της ομάδας.

Το όνομα, ήρθε μετά…