Να ζητήσουν να γίνει δικαιότερο το άδικο. Πνιγμένοι από τον καημό των πολιτών και οσονούπω και πάλι ψηφοφόρων τους. Πέρασαν την πόρτα του υπουργού οικονομικών αφού είχαν τελειώσει τις τηλεοπτικές τους υποχρεώσεις. Εκεί που τους αντιμετωπίζουν για ελάχιστα λεπτά χωρίς την πραγματική τους ιδιότητα. Των πολιτικών ασημαντοτήτων. Των παιδιών για τα θελήματα που με τεχνοκρατική ορολογία προσδιορίζονται και ως προαπαιτούμενα.

Νοιώσανε την ανάγκη να  θυμηθούν και οι ίδιοι ότι δεν είναι μέλη του κοπαδιού που διευθύνουν οι δύο συναρχηγοί του νέου κόμματος, αλλά βουλευτές και μέλη του νομοθετικού σώματος της χώρας. Αποφάσισαν, μετά από εβδομάδες και μήνες αφωνίας, να υπερασπιστούν το δικαίωμα της στάνης στην μη φορολόγηση.

Αν δεν πάσχουν από αυχενικό σύνδρομο και μπορούσαν να γυρίσουν το κεφάλι τους δεξιά και αριστερά, θα έβλεπαν αυτό που βλέπω και εγώ και όλοι μας στην καθημερινότητα. Απέραντη θλίψη, δυστυχία, αγωνία και πόνο. Δεν χρειάζεται να αναζητήσουν τα στατιστικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω.

Ας κοιτάξουν τους ανθρώπους και θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν να αντιληφθούν στο εντευκτήριο της βουλής που συνήθως περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας τους. Είτε ψάχνοντας επικοινωνιακές και δημοσιοσχετίστικες ευκαιρίες για τους ίδιους, είτε προσπαθώντας να τους δει λίγο καλύτερα κάποιος από το στενό περιβάλλον του «βοσκού» αρχηγού. Βλέμμα παρακαταθήκη για τον επόμενο ανασχηματισμό.
Στερήσανε την ελπίδα από όλους μας και πετύχανε το ακατόρθωτο με την ανοχή και την φοβικότητα τους μη τυχόν και απολέσουν την περίοπτη θέση τους στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Ανά εκατό ή διακόσια μέτρα, ένα πανό , μία αφίσα μία μαύρη σημαία, δεκάδες λουκέτα, θυροκολλημένες αποφάσεις κατασχέσεων, και στις κολώνες τα κηδειόχαρτα. Και ουρές…ατελείωτες ουρές απεγνωσμένων και αμήχανων πολιτών που πλέον μετρούν το μέλλον τους με το μήνα. Κάτι σαν τους δοσάδες του παρελθόντος αλλά μιλάμε για ζωές.

Μπαίνοντας χθες το πρωί στην Θεσσαλονίκη, από την ανατολική είσοδο, άρχισα να μετρώ τα πανό και τις αφίσες…Αρχίζοντας από τον Ερυθρό Σταυρό στο Λιμάνι: Πόσους μήνες θα παραμένουμε απλήρωτοι; Παραλιακή και Τσιμισκή, μαγαζί παρά μαγαζί και ένα λουκέτο. ΕΥΑΘ, ΕΡΤ ΦΩΚΑΣ ΙΝΤΕΡΣΠΟΡΤ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΠΘ, ΒΙΠΕ ΣΙΝΔΟΥ(νεκροταφείο)…

Γεμίσατε την χώρα μου πανό και θλίψη. Κρύβουν το φώς και την ελπίδα. Όσες θεατρικές παραστάσεις και να δώσετε  δεν θα μπορέσετε όμως να εμποδίσετε την επιστροφή τους.