Δήλωση για τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας:

«Προσωπικά δεν μου αρέσουν οι επέτειοι. Είναι σαν να ξεπλένουμε τις ενοχές μας για τα σημαντικά που ξεχνάμε να υπερασπιστούμε καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Μερικές φορές, μάλιστα, σκέφτομαι ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν τα σπάνια είδη υπό εξαφάνιση που πρέπει να διασώσουμε.

Εν πάση περιπτώσει, γνωρίζω καλά ως γυναίκα, σύζυγος, μητέρα και απολυμένη εργαζόμενη της ΕΡΤ ότι οι καιροί των Μνημονίων που ζούμε μας γυρίζουν πίσω στις αρχές του 19ου αιώνα. Γνωρίζω καλά πως κάθε χτύπημα στο κοινωνικό κράτος σημαίνει χτύπημα στην Παιδεία, την Υγεία, αποτελεί χτύπημα στην καρδιά πρώτα και κύρια της γυναίκας.

Τη γυναίκα στο νησί που στον καιρό των περικοπών,  έχει την τακτική συγκοινωνία ως μακρινή ανάμνηση, τη γυναίκα αγρότισσα που δυσκολεύεται να βρει γιατρό, τη γυναίκα σύντροφο του ναυτικού που κρατά όρθιο το σπιτικό της όλο και πιο μόνη, όλο και πιο αβοήθητη από την πολιτεία.
Πρέπει πάλι να διεκδικήσουμε εξαρχής όσα θεωρούσαμε κεκτημένα και αυτονόητα;

Και μιλάω για την ισοτιμία της γυναίκας, το δικαίωμα στη δουλειά, την προστασία της μητρότητας, την πάλη ενάντια στη σεξιστική βία, το δικαίωμα στην ειρήνη, το δικαίωμα να ονειρεύεται μια γυναίκα μια ζωή αξιοβίωτη, που να περιλαμβάνει τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών της, το δικαίωμα των νέων γυναικών στον έρωτα και την οικογένεια, αλλά κυρίως το δικαίωμα της κάθε γυναίκας να αναπτύσσει την προσωπικότητά της και να εξελίσσεται ως πολίτης σε μια κοινωνία που εξελίσσεται και αυτή».