ΤΟ «ΟΧΙ» ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΚΡΑΤΙΑ
…ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ ΜΕ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ*
Η ακύρωση του «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος από την ελληνική κυβέρνηση και η αυθαίρετη ερμηνεία του σε εντολή μη-ρήξης με τις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας οδήγησε σε μια μνημονιακή συναίνεση νέου τύπου.
Εμφανίστηκε μια άτυπη συγκυβέρνηση μνημονιακής συναίνεσης με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να δέχεται απλόχερα τη μνημονιακή αλληλεγγύη όλων των ηττημένων μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων της χώρας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, «ΠΟΤΑΜΙ»).
Η πλήρης αντιστροφή της λαϊκής εντολής τόσο του δημοψηφίσματος όσο και των εκλογών της 25ης Γενάρη σερβιρίστηκε με την απαραίτητη «γαρνιτούρα» της μνημονιακής μετάλλαξης.
Η πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και η συντριπτική πλειοψηφία του κυβερνητικού επιτελείου υιοθέτησε το Θατσερικό TINA («There is no alternative») και δέχθηκε ως μόνη εναλλακτική για τον ελληνικό λαό και τον τόπο την συνέχιση των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών.
Δεν θα πρέπει να λησμονούμε, ότι όταν το ΠΑΣΟΚ ,επί ηγεσίας Γ.Α.Π., ήρθε στην κυβέρνηση με κεντρική επαγγελία μια κεϋνσιανού τύπου διαχείριση της κρίσης, με ένα πρόγραμμα περιορισμένης αλλά μαξιμαλιστικότερης, ίσως, από αυτήν του λεγόμενου προγράμματος της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, η μετάλλαξη υπήρξε τάχιστη και βίαιη, μπροστά και στην παντελή απουσία πολιτικής βούλησης υιοθέτησης προοδευτικών εναλλακτικών δρόμων.
Και , φυσικά, η «γαρνιτούρα» ήταν η γνωστή! Με τον Γ.Α.Π. να υποστηρίζει ότι το Μνημόνιο ήταν το αναγκαίο «φάρμακο» για να μην χρεοκοπήσει η χώρα και ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή!
Πριν συμπληρώσει καλά καλά τις 100 πρώτες μέρες της διακυβέρνησής της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μπήκε σε μια λογική μετωπικής ρήξης με τα λαϊκά συμφέροντα, υπό την απειλή της «άτακτης χρεοκοπίας» και , φυσικά, τη δαμόκλειο σπάθη του υπό γερμανική ηγεμονία ευρωενωσιακού διευθυντηρίου.
Η εικόνα της συντέλειας του κόσμου , την οποία συντηρούσαν και συντηρούν με μεγαλύτερη ένταση, πλέον, τα κυρίαρχα – διαπλεκόμενα ΜΜΕ των «εθνικών εργολάβων», συνιστούσαν και πολύ περισσότερο συνιστούν, πρωτοφανή υπερβολή και μια ιδεολογική τρομοκρατία που ανάλογή της έχουμε ζήσει μόνο στις πιο «μαύρες» και αντιδημοκρατικότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας .
Το πρώτο σημείο , το οποίο θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας μας πράγματι δεν είναι καλή, με το μη-βιώσιμο ελληνικό χρέος να έχει εκτιναχθεί στο 174% του ΑΕΠ.
Όμως, η Ελλάδα δεν αποτελεί , ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, κάποια πρωτοφανή για τα παγκόσμια οικονομικά δεδομένα εξαίρεση.
Στην Ιαπωνία το δημόσιο χρέος έχει φτάσει στα επίπεδα του 243% του ΑΕΠ, ενώ στις ΗΠΑ είναι 105% του ΑΕΠ.
Ενδεικτικά το δημόσιο χρέος μερικών άλλων χωρών είναι 94% για τη Γαλλία, 90% για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία βουλιάζουν κάτω από ένα ασήκωτο δημόσιο χρέος, άνω του 120% του ΑΕΠ τους.
Μάλιστα, στην περίπτωση της Ελλάδας περίπου το 45% του χρέους συσσωρεύτηκε από το 2010 και έπειτα και ήταν αποτέλεσμα της βίαιης συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας, κατά την διάρκεια της μνημονιακής περιόδου.
Το ποσό χρέους, μάλιστα, αυξήθηκε αντί να μειωθεί», ως ποσοστό του ΑΕΠ, που έχασε το 25% της αξίας του λόγω της λιτότητας.
Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και τους περιβόητους «οίκους αξιολόγησης», από τις εκθέσεις των οποίων εξαρτάται το αν και με ποιους όρους θα δανείζεται μια χώρα.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι όταν ξέσπασε η «καταιγίδα» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης τουφθινοπώρου του 2008, οι γραφειοκράτες της ΕΕ δεν έβγαζαν παρά μόνο ψιθύρους, άβουλοι καιμοιραίοι!
Από την άλλη οι «οίκοι αξιολόγησης» ποτέ δεν έκαναν ούτε μια στοιχειώδη αυτοκριτική για το γεγονός ότι αξιολογούσαν με άριστα τα χρηματιστικά «σκουπίδια» της Lehman Brothers, που κατέρρευσαν με πάταγο τον φθινόπωρο του 2008.
Συνεπώς , είναι αδιανόητο να αποδέχεται το οποιοδήποτε σοβαρό κράτος ως «κήνσορες» των δημόσιων οικονομικών του, τους άθλιους και αναξιόπιστους αυτούς κερδοσκόπους.
Εν τω μεταξύ, είναι γνωστό ότι επίκειται νέα γενναιόδωρη ανακεφαλαιοποίηση – διάσωση των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων.
Την ώρα που οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ετοιμάζονται να βάλουν για μια ακόμη φοράβαθιά το χέρι στην τσέπη, αξίζει να προχωρήσουμε σε μια αναδρομή - παραλληλισμό με το πρόσφατο παρελθόν.
Οι εργαζόμενοι κλήθηκαν και θα ξανακληθούν να πληρώσουν τα «σπασμένα» των τραπεζών εις διπλούν.
Σε πρώτη φάση πληρώνουν και θα ξαναπληρώσουν για να μην διαλυθεί το τραπεζικό σύστημα , λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης των τραπεζών και σε δεύτερη φάση πληρώνουν και θα ξαναπληρώσουν για τη «μαύρη τρύπα» που δημιουργείται στον εθνικό προϋπολογισμό , λόγω των κονδυλίων που καταλήγουν στο «βαρέλι δίχως πάτο» του τραπεζικού συστήματος.
Το καίριο ερώτημα, φυσικά, παραμένει! Γιατί αφού για χάρη τους «φεσωνόμαστε» και «πρέπει» να τις πληρώνουμε, δεν τις εθνικοποιούμε τουλάχιστον , ώστε να λειτουργήσουν με αναπτυξιακά κριτήρια προς όφελος της κοινωνίας και όχι για χάρη μιας χούφτας κερδοσκόπων;
Και σαν να μην έφτανε αυτό, στη χώρα μας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ , προτείνει το εξήςεξοργιστικό: Να συγκροτηθεί «Βad Βank», με συμμετοχή του δημοσίου, που θα αναλάβει να διαχειρισθεί τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών.
Φυσικά αυτή η εταιρεία (σ.σ. η «Bad Bank») αναμένεται να κοστίσει «ο κούκος αηδόνι» στο ελληνικό δημόσιο, αφού το τελευταίο θα πληρώσει υψηλό αντίτιμο στις ιδιωτικές τράπεζες προκειμένου να πάρει τα «κόκκινα» δάνεια, για να τα διαχειρισθεί στη συνέχεια με πολύ μεγάλες ζημιές!
Και πάλι , λοιπόν, μία από τα ίδια , με τον ίδιο θύτη και το ίδιο θύμα!
Και πάλι οι φορολογούμενοι πολίτες θα πληρώσουν τα «σπασμένα» των τραπεζών, προκειμένου να εξυγιάνουν οι λεγόμενες «συστημικές» τράπεζες το χαρτοφυλάκιό τους και στη συνέχεια θα κληθούν να πληρώσουν για τις τεράστιες τρύπες στον εθνικό προϋπολογισμό!
Και απέναντι στην τραπεζοκρατία , η λύση που προτείνεται είναι μία: Τα μνημόνια μέχρι θανάτου!
Στην περίπτωση της Ελλάδας είναι σαφές ότι το υψηλό δημόσιο χρέος, τα μη ανταγωνιστικά κόστη εντός της ευρωζώνης και η αβεβαιότητα που προκαλείται από την αποτυχία των μνημονίων έχουν εξελιχθεί σε μια απόλυτα μη - βιώσιμη κατάσταση.
Για να αναζωογονηθεί η ελληνική οικονομία και κοινωνία σε πρώτη φάση πρέπει να υπάρξει βαθιά διαγραφή του χρέους και , ίσως, και κάποια συμφωνία με βάση την οποία οι μελλοντικές «υποχρεώσεις» θα εξαρτώνται από τα επίπεδα της οικονομικής ανάπτυξης.
Είναι , όμως, σαφέστατο, ότι η ΕΕ δεν επιθυμεί, να εξετάσει κάτι τέτοιο, καθώς η Ελλάδα, όπως φάνηκε και από την πορεία των πεντάμηνων «διαπραγματεύσεων» Ελλάδας – τρόικα, χρησιμοποιείται ωςπαράδειγμα για να πειθαρχήσουν άλλα «κράτη-οφειλέτες» εντός της ευρωζώνης και να διασφαλιστεί ότι δεν θα επιχειρήσουν να πιέσουν για το «κούρεμα» των χρεών τους.
Η έξοδος από την ευρωζώνη , η οποία έχει καταστεί μια ιδιότυπη και αβίωτη γερμανική «φυλακή των λαών» συνιστά βιώσιμη εναλλακτική λύση, παρά τις ενδεχόμενες δυσκολίες. Και αυτό διότι, μια τέτοια κίνηση, επιτρέπει μια μεταστροφή του οικονομικού μοντέλου λόγω της μείωσης κατανάλωσης εισαγωγώνκαι τις δυνατότητες που προσφέρει όσον αφορά στη στάση πληρωμών του χρέους. Και, ίσως, το κυριότερο, επιτρέπει την διέξοδο, την επαύριον αυτής, από κάθε είδους μνημονιακή κηδεμονία, εφόσον γίνει με πρωτοβουλία της Ελλάδας. Η Ισλανδία, άλλωστε, έχει ακολουθήσει σε κάποιον βαθμό αυτό το μονοπάτι.
Ακόμα και ο νομπελίστας κεϋνσιανός - και όχι μαρξιστής - οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, τόνιζε σε πρόσφατο άρθρο του (7/7/15) , το οποίο έγραφε λίγο μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ότι : «Το μεγαλύτερο κόστος από ένα Grexit έχει ήδη πληρωθεί με τα capital controls και την τραπεζική αργία. Η Ελλάδα θα πρέπει να εισπράξει και τα οφέλη κι αυτά δεν είναι άλλα από μια υποτίμηση του νομίσματος που θα έρθει με τη δραχμή».
Δεν χωράει καμία αυταπάτη ότι η ΕΕ και η ευρωζώνη είναι φερέφωνα της λιτότητας.
Άλλωστε, το ευρωζωνικό πλαίσιο ήταν εκείνο που χρησιμοποιήθηκε από τους δανειστές κατά την πεντάμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους δανειστές ώστε να δημιουργηθεί μια πρωτοφανής έλλειψη ρευστότητας και χρηματοδότησης που παρέλυσε την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Πλέον, ο καθένας από μας βρέθηκε αντιμέτωπος με την ωμότητα και την αδίστακτη πραγματικότητατης ευρωζώνης!
Η έξοδος από την «φυλακή» της ευρωζώνης, θα απαλλάξει τη χώρα από την παγίδα του κοινού νομίσματος! Θα της επιτρέψει να εφαρμόσει ανεξάρτητες πολιτικές που θα μπορούσαν, μαζί με έναανορθωτικό πρόγραμμα, να αναζωογονήσουν την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Μια τέτοια εναλλακτική, βιώσιμη και εφικτή διαδρομή, θα προσφέρει μια νέα προοπτική, ακόμη και αν αυτό θα συνεπάγεται σημαντικές δυσκολίες προσαρμογής κατά την αρχική περίοδο. Εδώ πάντωςεπανερχόμαστε στα λόγια του Π. Κρούγκμαν.
Σε αυτό το φόντο , και ιδιαίτερα μετά την δυναμική και την επιμονή που επέδειξε ο λαϊκός παράγοντας με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του και το στεντόρειο «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα παρά την ολομέτωπη επίθεση του εγχώριου και ξένου κατεστημένου, η αντισυστημική Αριστερά θα έχει καινούργιες ευκαιρίες να βγει από το τέλμα , να ωθήσει τα πράγματα έξω από την μνημονιακή κοινωνική και οικονομική «έρημο», να πει τα νέα της μεγάλα «ΟΧΙ» αλλά παράλληλα να αναδείξει και τις εφικτές και βιώσιμες εναλλακτικές απέναντι στον δρόμο που επιβάλλει , μεταξύ άλλων, και η τραπεζοκρατία.
Η νέα μνημονιακή πραγματικότητα, άλλωστε, δημιουργεί συνθήκες «εθνικής κρίσης» και αμφισβήτησης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας , που ευνοούν την ανάδειξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ηγεμονική δύναμη.
Το στοίχημα, πάντως, είναι η ανάδειξη μιας νέας Αριστερής δυναμικής με μαζικούς όρους.
Η μεγάλη πρόκληση για την ριζοσπαστική Αριστερά είναι να εκφράσει το βροντερό παλλαϊκό και πάνδημο «ΟΧΙ» στα μνημόνια και ταυτόχρονα να ξεφύγει από κάθε αμυντισμό.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι κεφαλαιώδες να διεκδικήσει την πολιτική ηγεμονία στο πλαίσιο ενός ευρύτερου λαϊκού συνασπισμού!
Την ώρα που η χρεοκοπημένη, μεταπρατική ελληνική αστική τάξη αποδεικνύεται ανίκανη να οδηγήσει το έθνος σε μια νέα αναζωογονημένη παραγωγική πορεία για τη χώρα, η ριζοσπαστική Αριστερά καλείται να δώσει σάρκα και οστά σε μια νέα προοπτική ταξικής συνειδητοποίησης και χειραφέτησης των σύγχρονων προλεταριακών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας με προοπτική την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Γιατί η Αριστερά ρίζωσε στη χώρα μας ιστορικά (βλ. ΕΑΜ) μόνο ως μια αποτελεσματική δύναμη που μαχόταν και προσδοκούσε την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
* Ο Χρήστος Κασίμης είναι μέλος του συντονιστικού της ΝΕ Βόρειας Αθήνας.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ*
Η ακύρωση του «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος από την ελληνική κυβέρνηση και η αυθαίρετη ερμηνεία του σε εντολή μη-ρήξης με τις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας οδήγησε σε μια μνημονιακή συναίνεση νέου τύπου.
Εμφανίστηκε μια άτυπη συγκυβέρνηση μνημονιακής συναίνεσης με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να δέχεται απλόχερα τη μνημονιακή αλληλεγγύη όλων των ηττημένων μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων της χώρας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, «ΠΟΤΑΜΙ»).
Τ.Ι.Ν.Α. ΜΕ «ΓΑΡΝΙΤΟΥΡΑ» ΜΝΗΜΟΝΙAΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ
Η πλήρης αντιστροφή της λαϊκής εντολής τόσο του δημοψηφίσματος όσο και των εκλογών της 25ης Γενάρη σερβιρίστηκε με την απαραίτητη «γαρνιτούρα» της μνημονιακής μετάλλαξης.
Η πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και η συντριπτική πλειοψηφία του κυβερνητικού επιτελείου υιοθέτησε το Θατσερικό TINA («There is no alternative») και δέχθηκε ως μόνη εναλλακτική για τον ελληνικό λαό και τον τόπο την συνέχιση των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών.
Δεν θα πρέπει να λησμονούμε, ότι όταν το ΠΑΣΟΚ ,επί ηγεσίας Γ.Α.Π., ήρθε στην κυβέρνηση με κεντρική επαγγελία μια κεϋνσιανού τύπου διαχείριση της κρίσης, με ένα πρόγραμμα περιορισμένης αλλά μαξιμαλιστικότερης, ίσως, από αυτήν του λεγόμενου προγράμματος της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, η μετάλλαξη υπήρξε τάχιστη και βίαιη, μπροστά και στην παντελή απουσία πολιτικής βούλησης υιοθέτησης προοδευτικών εναλλακτικών δρόμων.
Και , φυσικά, η «γαρνιτούρα» ήταν η γνωστή! Με τον Γ.Α.Π. να υποστηρίζει ότι το Μνημόνιο ήταν το αναγκαίο «φάρμακο» για να μην χρεοκοπήσει η χώρα και ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή!
Πριν συμπληρώσει καλά καλά τις 100 πρώτες μέρες της διακυβέρνησής της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μπήκε σε μια λογική μετωπικής ρήξης με τα λαϊκά συμφέροντα, υπό την απειλή της «άτακτης χρεοκοπίας» και , φυσικά, τη δαμόκλειο σπάθη του υπό γερμανική ηγεμονία ευρωενωσιακού διευθυντηρίου.
Η εικόνα της συντέλειας του κόσμου , την οποία συντηρούσαν και συντηρούν με μεγαλύτερη ένταση, πλέον, τα κυρίαρχα – διαπλεκόμενα ΜΜΕ των «εθνικών εργολάβων», συνιστούσαν και πολύ περισσότερο συνιστούν, πρωτοφανή υπερβολή και μια ιδεολογική τρομοκρατία που ανάλογή της έχουμε ζήσει μόνο στις πιο «μαύρες» και αντιδημοκρατικότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας .
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Το πρώτο σημείο , το οποίο θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας μας πράγματι δεν είναι καλή, με το μη-βιώσιμο ελληνικό χρέος να έχει εκτιναχθεί στο 174% του ΑΕΠ.
Όμως, η Ελλάδα δεν αποτελεί , ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, κάποια πρωτοφανή για τα παγκόσμια οικονομικά δεδομένα εξαίρεση.
Στην Ιαπωνία το δημόσιο χρέος έχει φτάσει στα επίπεδα του 243% του ΑΕΠ, ενώ στις ΗΠΑ είναι 105% του ΑΕΠ.
Ενδεικτικά το δημόσιο χρέος μερικών άλλων χωρών είναι 94% για τη Γαλλία, 90% για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία βουλιάζουν κάτω από ένα ασήκωτο δημόσιο χρέος, άνω του 120% του ΑΕΠ τους.
Μάλιστα, στην περίπτωση της Ελλάδας περίπου το 45% του χρέους συσσωρεύτηκε από το 2010 και έπειτα και ήταν αποτέλεσμα της βίαιης συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας, κατά την διάρκεια της μνημονιακής περιόδου.
Το ποσό χρέους, μάλιστα, αυξήθηκε αντί να μειωθεί», ως ποσοστό του ΑΕΠ, που έχασε το 25% της αξίας του λόγω της λιτότητας.
Η (ΑΝ)ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΕ – «ΟΙΚΩΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ»
Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε είναι η αξιοπιστία των παγκόσμια κυρίαρχων «παραγόντων» που κρίνουν την κατάσταση μη-αναστρέψιμη!Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και τους περιβόητους «οίκους αξιολόγησης», από τις εκθέσεις των οποίων εξαρτάται το αν και με ποιους όρους θα δανείζεται μια χώρα.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι όταν ξέσπασε η «καταιγίδα» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης τουφθινοπώρου του 2008, οι γραφειοκράτες της ΕΕ δεν έβγαζαν παρά μόνο ψιθύρους, άβουλοι καιμοιραίοι!
Από την άλλη οι «οίκοι αξιολόγησης» ποτέ δεν έκαναν ούτε μια στοιχειώδη αυτοκριτική για το γεγονός ότι αξιολογούσαν με άριστα τα χρηματιστικά «σκουπίδια» της Lehman Brothers, που κατέρρευσαν με πάταγο τον φθινόπωρο του 2008.
Συνεπώς , είναι αδιανόητο να αποδέχεται το οποιοδήποτε σοβαρό κράτος ως «κήνσορες» των δημόσιων οικονομικών του, τους άθλιους και αναξιόπιστους αυτούς κερδοσκόπους.
ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΩΖΟΝΤΑΙ, Ο ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑΠΛΗΡΩΝΕΙ
Εν τω μεταξύ, είναι γνωστό ότι επίκειται νέα γενναιόδωρη ανακεφαλαιοποίηση – διάσωση των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων.
Την ώρα που οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ετοιμάζονται να βάλουν για μια ακόμη φοράβαθιά το χέρι στην τσέπη, αξίζει να προχωρήσουμε σε μια αναδρομή - παραλληλισμό με το πρόσφατο παρελθόν.
Οι εργαζόμενοι κλήθηκαν και θα ξανακληθούν να πληρώσουν τα «σπασμένα» των τραπεζών εις διπλούν.
Σε πρώτη φάση πληρώνουν και θα ξαναπληρώσουν για να μην διαλυθεί το τραπεζικό σύστημα , λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης των τραπεζών και σε δεύτερη φάση πληρώνουν και θα ξαναπληρώσουν για τη «μαύρη τρύπα» που δημιουργείται στον εθνικό προϋπολογισμό , λόγω των κονδυλίων που καταλήγουν στο «βαρέλι δίχως πάτο» του τραπεζικού συστήματος.
Το καίριο ερώτημα, φυσικά, παραμένει! Γιατί αφού για χάρη τους «φεσωνόμαστε» και «πρέπει» να τις πληρώνουμε, δεν τις εθνικοποιούμε τουλάχιστον , ώστε να λειτουργήσουν με αναπτυξιακά κριτήρια προς όφελος της κοινωνίας και όχι για χάρη μιας χούφτας κερδοσκόπων;
«ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ» - «ΒΑD BANK»… ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ
Και σαν να μην έφτανε αυτό, στη χώρα μας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ , προτείνει το εξήςεξοργιστικό: Να συγκροτηθεί «Βad Βank», με συμμετοχή του δημοσίου, που θα αναλάβει να διαχειρισθεί τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών.
Φυσικά αυτή η εταιρεία (σ.σ. η «Bad Bank») αναμένεται να κοστίσει «ο κούκος αηδόνι» στο ελληνικό δημόσιο, αφού το τελευταίο θα πληρώσει υψηλό αντίτιμο στις ιδιωτικές τράπεζες προκειμένου να πάρει τα «κόκκινα» δάνεια, για να τα διαχειρισθεί στη συνέχεια με πολύ μεγάλες ζημιές!
Και πάλι , λοιπόν, μία από τα ίδια , με τον ίδιο θύτη και το ίδιο θύμα!
Και πάλι οι φορολογούμενοι πολίτες θα πληρώσουν τα «σπασμένα» των τραπεζών, προκειμένου να εξυγιάνουν οι λεγόμενες «συστημικές» τράπεζες το χαρτοφυλάκιό τους και στη συνέχεια θα κληθούν να πληρώσουν για τις τεράστιες τρύπες στον εθνικό προϋπολογισμό!
Και απέναντι στην τραπεζοκρατία , η λύση που προτείνεται είναι μία: Τα μνημόνια μέχρι θανάτου!
Η ΛΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ «ΟΧΙ» ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΚΡΑΤΙΑ
Στην περίπτωση της Ελλάδας είναι σαφές ότι το υψηλό δημόσιο χρέος, τα μη ανταγωνιστικά κόστη εντός της ευρωζώνης και η αβεβαιότητα που προκαλείται από την αποτυχία των μνημονίων έχουν εξελιχθεί σε μια απόλυτα μη - βιώσιμη κατάσταση.
Για να αναζωογονηθεί η ελληνική οικονομία και κοινωνία σε πρώτη φάση πρέπει να υπάρξει βαθιά διαγραφή του χρέους και , ίσως, και κάποια συμφωνία με βάση την οποία οι μελλοντικές «υποχρεώσεις» θα εξαρτώνται από τα επίπεδα της οικονομικής ανάπτυξης.
Είναι , όμως, σαφέστατο, ότι η ΕΕ δεν επιθυμεί, να εξετάσει κάτι τέτοιο, καθώς η Ελλάδα, όπως φάνηκε και από την πορεία των πεντάμηνων «διαπραγματεύσεων» Ελλάδας – τρόικα, χρησιμοποιείται ωςπαράδειγμα για να πειθαρχήσουν άλλα «κράτη-οφειλέτες» εντός της ευρωζώνης και να διασφαλιστεί ότι δεν θα επιχειρήσουν να πιέσουν για το «κούρεμα» των χρεών τους.
Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ
Η έξοδος από την ευρωζώνη , η οποία έχει καταστεί μια ιδιότυπη και αβίωτη γερμανική «φυλακή των λαών» συνιστά βιώσιμη εναλλακτική λύση, παρά τις ενδεχόμενες δυσκολίες. Και αυτό διότι, μια τέτοια κίνηση, επιτρέπει μια μεταστροφή του οικονομικού μοντέλου λόγω της μείωσης κατανάλωσης εισαγωγώνκαι τις δυνατότητες που προσφέρει όσον αφορά στη στάση πληρωμών του χρέους. Και, ίσως, το κυριότερο, επιτρέπει την διέξοδο, την επαύριον αυτής, από κάθε είδους μνημονιακή κηδεμονία, εφόσον γίνει με πρωτοβουλία της Ελλάδας. Η Ισλανδία, άλλωστε, έχει ακολουθήσει σε κάποιον βαθμό αυτό το μονοπάτι.
Ακόμα και ο νομπελίστας κεϋνσιανός - και όχι μαρξιστής - οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, τόνιζε σε πρόσφατο άρθρο του (7/7/15) , το οποίο έγραφε λίγο μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ότι : «Το μεγαλύτερο κόστος από ένα Grexit έχει ήδη πληρωθεί με τα capital controls και την τραπεζική αργία. Η Ελλάδα θα πρέπει να εισπράξει και τα οφέλη κι αυτά δεν είναι άλλα από μια υποτίμηση του νομίσματος που θα έρθει με τη δραχμή».
Δεν χωράει καμία αυταπάτη ότι η ΕΕ και η ευρωζώνη είναι φερέφωνα της λιτότητας.
Άλλωστε, το ευρωζωνικό πλαίσιο ήταν εκείνο που χρησιμοποιήθηκε από τους δανειστές κατά την πεντάμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους δανειστές ώστε να δημιουργηθεί μια πρωτοφανής έλλειψη ρευστότητας και χρηματοδότησης που παρέλυσε την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Πλέον, ο καθένας από μας βρέθηκε αντιμέτωπος με την ωμότητα και την αδίστακτη πραγματικότητατης ευρωζώνης!
Η έξοδος από την «φυλακή» της ευρωζώνης, θα απαλλάξει τη χώρα από την παγίδα του κοινού νομίσματος! Θα της επιτρέψει να εφαρμόσει ανεξάρτητες πολιτικές που θα μπορούσαν, μαζί με έναανορθωτικό πρόγραμμα, να αναζωογονήσουν την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Μια τέτοια εναλλακτική, βιώσιμη και εφικτή διαδρομή, θα προσφέρει μια νέα προοπτική, ακόμη και αν αυτό θα συνεπάγεται σημαντικές δυσκολίες προσαρμογής κατά την αρχική περίοδο. Εδώ πάντωςεπανερχόμαστε στα λόγια του Π. Κρούγκμαν.
ΤΟ «ΟΧΙ» ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ. Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ!
Σε αυτό το φόντο , και ιδιαίτερα μετά την δυναμική και την επιμονή που επέδειξε ο λαϊκός παράγοντας με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του και το στεντόρειο «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα παρά την ολομέτωπη επίθεση του εγχώριου και ξένου κατεστημένου, η αντισυστημική Αριστερά θα έχει καινούργιες ευκαιρίες να βγει από το τέλμα , να ωθήσει τα πράγματα έξω από την μνημονιακή κοινωνική και οικονομική «έρημο», να πει τα νέα της μεγάλα «ΟΧΙ» αλλά παράλληλα να αναδείξει και τις εφικτές και βιώσιμες εναλλακτικές απέναντι στον δρόμο που επιβάλλει , μεταξύ άλλων, και η τραπεζοκρατία.
Η νέα μνημονιακή πραγματικότητα, άλλωστε, δημιουργεί συνθήκες «εθνικής κρίσης» και αμφισβήτησης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας , που ευνοούν την ανάδειξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ηγεμονική δύναμη.
Το στοίχημα, πάντως, είναι η ανάδειξη μιας νέας Αριστερής δυναμικής με μαζικούς όρους.
Η μεγάλη πρόκληση για την ριζοσπαστική Αριστερά είναι να εκφράσει το βροντερό παλλαϊκό και πάνδημο «ΟΧΙ» στα μνημόνια και ταυτόχρονα να ξεφύγει από κάθε αμυντισμό.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι κεφαλαιώδες να διεκδικήσει την πολιτική ηγεμονία στο πλαίσιο ενός ευρύτερου λαϊκού συνασπισμού!
Την ώρα που η χρεοκοπημένη, μεταπρατική ελληνική αστική τάξη αποδεικνύεται ανίκανη να οδηγήσει το έθνος σε μια νέα αναζωογονημένη παραγωγική πορεία για τη χώρα, η ριζοσπαστική Αριστερά καλείται να δώσει σάρκα και οστά σε μια νέα προοπτική ταξικής συνειδητοποίησης και χειραφέτησης των σύγχρονων προλεταριακών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας με προοπτική την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Γιατί η Αριστερά ρίζωσε στη χώρα μας ιστορικά (βλ. ΕΑΜ) μόνο ως μια αποτελεσματική δύναμη που μαχόταν και προσδοκούσε την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
* Ο Χρήστος Κασίμης είναι μέλος του συντονιστικού της ΝΕ Βόρειας Αθήνας.
πηγή: iskra