Πίσω στα πρώτα «κλικ», στον Ιούνιο του 2013, τότε που η κυβέρνηση Σαμαρά διατάζει το «μαύρο». Ήταν τότε, που εκεί, στο Ραδιομέγαρο, και σταδιακά στη Θεσσαλονίκη, τη Ζάκυνθο, το Ηράκλειο, τον Βόλο και σε κάθε περιφέρεια, χιλιάδες άνθρωποι ετοιμάζονταν να ζήσουν τις δικές τους στιγμές ελευθερίας. Πανό, συνθήματα, ανοικτές συνελεύσεις, τραγούδια, κι ο λαός της... Λιλιπούπολης να οργανώνεται απέναντι στους «Χαρχούδες» του. Και, παρά τα σημαιάκια, παρά τους λιπαρούς καπνούς από τις καντίνες της Μεσογείων και τα ντεσιμπέλ, υπήρχε η ελπίδα ότι, κάπου μακριά, ο Μάνος Χατζιδάκις μπορεί να βλέπει και να χαμογελά.

Εκείνες τις ημέρες κάποιοι οραματίστηκαν μια ανοικτή και πραγματικά ελεύθερη ΕΡΤ. Ξεκίνησαν δυο, τέσσερις, δέκα άνθρωποι. Και σύντομα εγένετο η ΕΡΤopen, η ελεύθερη, αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ. «Συνάντησα μια φίλη σκηνοθέτιδα στο προαύλιο. Έγινε μια ομάδα υποστήριξης, έπεσε η πρόταση και έμεινα εδώ. 23 μήνες στην ΕΡΤopen».
Ο Γιάννης Ασημακόπουλος εργάζεται ως εικονολήπτης σε εταιρία telemarketing. Από τον Ιούνιο του 2013 προσφέρει σχεδόν καθημερινά -δίχως απολαβές, όπως όλοι- εργασία στην ΕΡΤopen, ως αλληλέγγυος.
Το ίδιο και ο δημοσιογράφος Νίκος Κλέτσας: «Δεν είχαμε καμία επαγγελματική ή άλλη σχέση με την ΕΡΤ. Έκλεινε όμως η φωνή της ΕΡΤ, η φωνή της δημοκρατίας. Νιώσαμε τη θλίψη, την οργή, όταν μπήκαν τα ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο. Ξεκίνησε η ΕΡΤopen και λέγαμε “έλα, άλλη μια μέρα, μια ακόμη μέρα”. Κι όμως, εξελίχθηκε σε φωνή των κινημάτων, της κοινωνίας που αντιστάθηκε στις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων πέντε ετών».
Η Μαρία Κωνσταντοπούλου είναι άνεργη δημοσιογράφος, με σημαντική προϋπηρεσία, διαζευγμένη, μητέρα δυο παιδιών. Και, επίσης, προσφέρει τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο της στην ΕΡΤopen: «Πολλοί αλληλέγγυοι ήμασταν άνεργοι. Είπαμε όμως να μην κάτσουμε σπίτια μας, να έρθουμε εδώ να βοηθήσουμε. Στην αρχή δεν γνωρίζαμε πού βαδίζουμε, όμως σήμερα βλέπουμε την αγάπη του κόσμου, από μηνύματα και τηλέφωνα. Και όπως φαίνεται, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει με την ΕΡΤ, θα κάνουμε το παν για να συνεχίσουμε».