Το κτίριο είναι εκεί, τα μηχανήματα είναι εκεί...

Μόλις φτάσαμε έξω από την κεντρική πόρτα, μας υποδέχτηκε ένα μήνυμα στην πόρτα, κολλημένο σε ένα χαρτί: «Εισέρχεστε στην ελεύθερη ΕΡΤ». Αυτό ήταν, το ρεπορτάζ είχε μόλις αρχίσει..

Οι άνθρωποι που συναντήσαμε στην ΕΡΤ3, είναι μια γροθιά... Εχουν ο ένας τον άλλον για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες. Όταν ο ένας λυγίζει παίρνει δύναμη από τον άλλον... Και συνεχίζουν και δεν εγκαταλείπουν...

Για πόσο τους ρωτήσαμε πόσο ακόμα θα μάχονται;

«Για όσο χρειαστεί» ήταν η απάντηση που ακούσαμε από όλους, από έναν έναν ξεχωριστά όταν τους μιλούσαμε στους χώρους όπου παράγουν έργο.

Τη μεγαλύτερη εντύπωση όμως, τις εντυπώσεις τις κλέβουν τα ίδια τους τα παιδιά, τα παιδιά των απολυμένων της ΕΡΤ. Εκείνα που μαζί με τους εργαζόμενους της ελεύθερης ΕΡΤ ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά…

Αλλά είναι εκεί, δίπλα στους γονείς. Κι όχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και πρακτικά. Είναι εκεί μαζί τους. Φρουροί της προσπάθειας, γιατί όταν αυτοί οι γονείς τα κοιτούν, δυναμώνουν και πάλι και συνεχίζουν….

Όταν φτάσαμε στο κτίριο της ΕΡΤ3, οι πόρτες ήταν ανοικτές, όπως είναι όλο το διάστημα από εκείνη την ημέρα που έπεσε το «μαύρο».

Μας υποδέχτηκε ο Στέλιος, μαζί του ήταν και η Ελευθερία, λίγο μετά είδαμε τον Περικλή, τον Δημήτρη και τον… απουσιολόγο κ. Μηλτιάδη ο οποίος είναι συνταξιούχος καθηγητής του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και παράλληλα υπήρξε εξωτερικός καθηγητής επί 25
περίπου χρόνια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Αργότερα ανεβήκαμε στους επάνω ορόφους. Εκεί βρήκαμε τη Σίσσυ με την κόρη της Ελίνα, τη Λίλια και τον Γιάννη.

«Τι να σας κεράσουμε;», μας είπαν…  Ηθελαν τόσο πολύ να νιώσουμε σαν το… σπίτι μας. Ηθελαν να μας κεράσουν κάτι, να ξοδέψουν από τα χρήματα που δεν τους περισσεύουν. Από τα ελάχιστα χρήματα που μπορεί να είχαν στην τσέπη τους. Υπερβολή θα πουν ορισμένοι κακοπροαίρετοι.  Θα τους απαντήσουμε για να τους προλάβουμε στις σκέψεις… Καμία υπερβολή. Το ταμείο ανεργίας τελείωσε πριν από μερικούς μήνες. Από τη στιγμή που συμπληρώθηκε ένας χρόνος, οπότε όλοι εκεί ζουν με… δανεικά, ή με τα λιγοστά λεφτά που έχουν απομείνει στην άκρη…

Πως ζουν; Πως τα βγάζουν πέρα; Την ίδια απάντηση ακούσαμε από όλους τους… «Δύσκολα, πολύ δύσκολα…».  Είναι άνθρωποι, είναι γονείς με παιδιά.  Πολλοί από αυτούς  στερούνται και τα καθημερινά… Το ψυγείο τους είναι άδειο… Άλλοι είναι σε λίγο καλύτερη μοίρα γιατί η σύζυγος ή ο σύζυγος εργάζεται. «Μπαίνει ένας μισθός στο σπίτι, για να μπορούμε να έχουμε κάτι στο ψυγείο και να πληρώνουμε τα απαραίτητα»…

Δεκαοκτώ άνθρωποι, από αυτούς που ακόμα μάχονται για την ελεύθερη ΕΡΤ, γνωρίστηκαν στην ΕΡΤ3, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένεια… Δηλαδή εννέα οικογένειες καταστράφηκαν οικονομικά από εκείνο το βράδυ του «μαύρου», κι όμως αυτά τα ζευγάρια είναι ακόμα εκεί και ο καθένας από το δικό του πόστο, εργάζεται για έναν κοινό σκοπό, να βγαίνει καθημερινά το δελτίο ειδήσεων.

«Είμαστε εδώ, βγάζουμε το πρόγραμμα, αγωνιζόμαστε. Ηταν απόφασή μας να μείνουμε εδώ…», μας είπε η Ελευθερία.

Η ελευθερία είναι παντρεμένη, έχει και παιδιά, τι γίνεται με αυτά;

«Εγώ έχω δύο αγόρια. Ενας τελείωσε το λύκειο κι ο άλλος το γυμνάσιο… Εδώ και ένα χρόνο ουσιαστικά τα παιδιά μεγάλωσαν στα ξαφνικά. Στην αρχή μας ρωτούσαν γιατί το κάνουμε, τι κάνουμε… Πλέον έχουν καταλάβει και μας στηρίζουν απόλυτα», συμπληρώνει και τα μάτια της έχουν βουρκώσει…

Είναι περήφανη για τα παιδιά της, για τα παιδιά όλων. Όταν όμως τη ρωτάμε… Πως είναι  η κατάσταση στο σπίτι της, γιατί και εκείνη και ο άνδρας της «παλεύουν» για να μείνει ανοικτή η ΕΡΤ και να βγει πρόγραμμα, τα συναισθήματα της δεν κρύβονται…

«Είναι δύσκολα πολύ δύσκολα. Όχι μόνο ψυχολογικά. Είναι δύσκολο να ανοίγεις το ψυγείο και να μην έχει κάτι μέσα. Να σε ρωτάνε τα παιδιά τι θα φάμε και να έχεις χρήματα για ένα πακέτο αρακά… Το παρήγορο στην ιστορία είναι πως στο σπίτι που νοικιάζουμε ο ιδιοκτήτης έχει κατανόηση. Είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος… Μας κατανοεί, μας καταλαβαίνει…  Προτεραιότητά μας είναι να πληρώσουμε τους λογαριασμούς. Το ρεύμα, το νερό… Οσο για τη θέρμανση το χειμώνα; Ένα μικρό καλοριφέρ στο δωμάτιο των παιδιών κι αυτό για λίγο… Αέριο δεν ανάψαμε, ούτε προβλέπεται να το κάνουμε…».

Κι όμως, αυτά τα προβλήματα δεν τους «τσάκισαν» όπως θα περίμεναν ορισμένοι, όπως διέδιδαν.

«Θα σταματήσει η επανάσταση, όταν δεν έχουν άλλα χρήματα», έλεγαν οι Κασσάνδρες.  Αυτοί οι άνθρωποι όμως, τις διαψεύδουν καθημερινά…

Ο Στέλιος δε χρωστάει σε δάνεια. Εχει άλλα προβλήματα που παλεύει.  Κι όμως, κάθε μέρα θα είναι στο κτίριο της ΕΡΤ3 γιατί η δουλειά πρέπει να βγει…

«Επειτα από τόσο καιρό είναι δύσκολο κάποιος να κάνει πίσω. Θα νιώσει σα να προδίδει τους άλλους. Είναι πολύ δύσκολο αυτό το συναίσθημα να το εκφράσουμε με λόγια».

Και πάνω σ’αυτό συμφώνησαν όλοι. Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε μια σιωπή… Κι έπειτα χαμόγελα. Ξέχασαν ή άφησαν για λίγο πίσω τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην προσωπική τους ζωή.



Το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν επηρέασε μόνο τα οικονομικά. Χάλασε οικογένειες, χάλασε φιλίες.

«Είναι δύσκολο… Μπορεί να μαλώσεις μέχρι και με την ίδια σου την οικογένεια, με τον αδελφό σου ή την αδελφή σου, όταν γίνεται η ερώτηση, τι κάνεις ακόμη εκεί;… Δεν μπορούν να καταλάβουν, να κατανοήσουν… Είναι αγώνας και δε θα σταματήσει. Υπάρχουν άνθρωποι που χώρισαν, υπάρχουν άνθρωποι που είναι με κατάθλιψη για έχασαν τη δουλειά τους…», μας είπε η Ελευθερία.

«Πραγματικά είναι αλήθεια… Από οικογενειακές μέχρι και φιλικές σχέσεις έχουν χαλάσει. Εχουμε σταματήσει να συζητάμε όταν γίνεται η ερώτηση τι κάνετε εσείς εκεί… Δύσκολο να καταλάβει ο καθένας», μας είπε οΠερικλής  που είναι μοντέρ.

Η Σίσσυ είναι στην παραγωγή των ειδήσεων, μαζί και η κόρη της Ελίνα. Η Σίσσυ ξεκίνησε από καθαρίστρια στην ΕΡΤ, μετά από χρόνια έγινε διοικητική υπάλληλος. Λόγω συνθηκών τώρα είναι στην παραγωγή. Λόγω συνθηκών, γιατί δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλος για να κάνει αυτή τη δουλειά, μία δουλειά που για όσους γνωρίζουν από τηλεόραση, είναι από τις πιο σημαντικές.



«Ερχόμαστε εδώ και παλεύουμε όλοι μαζί για να βγάλουμε το δελτίο ειδήσεων. Βρέξει χιονίσει εμείς πρέπει να βγάλουμε δελτίο», είπε χαμογελώντας η Σίσσυ.

Η ίδια έχει μεγάλη συμπαράσταση από τον άνδρα της, αλλά και από την ίδια της την κόρη. Νιώθει πολύ τυχερή γι’αυτό. «Υπάρχουν αδέλφια που δε μιλάνε μεταξύ τους κι αυτό γιατί δύσκολα κατανοεί κάποιος τι πραγματικά γίνεται… Υπάρχουν άνθρωποι που βρέθηκαν στην ίδια μοίρα με εμάς, να χάσουν δηλαδή τη δουλειά τους και πάλι δεν κατανοούν γιατί είμαστε εδώ μέσα. Υπάρχουν όμως και χιλιάδες άλλοι που είναι δίπλα μας κι εμείς δίπλα σε αυτούς».

Η Ελίνα είναι μόλις 15 χρονών. Είναι η κόρη της Σίσσυ και ήταν εκεί δίπλα της. Η μικρή τώρα το καλοκαίρι δε λείπει από την ΕΡΤ. Το χειμώνα έχει σχολείο, έχει προπονήσεις με την ομάδα πόλο του ΠΑΟΚ. Θέλει όμως να δώσει το δικό της αγώνα, όχι απλά δίπλα στη μητέρα της, αλλά και στους ανθρώπους που έχουν απομείνει στην ΕΡΤ3 και την κρατούν ζωντανή.

Η Ελίνα όχι μόνο συμπαραστέκεται ηθικά στη μητέρα της και τους υπολοίπους, αλλά εκτελεί και χρέη οπερατέρ μέσα στο στούντιο, την ώρα του δελτίου ειδήσεων.

«Μόνη μου ήρθα. Παρακαλούσα τη μαμά μου να έρθω και στην αρχή ήταν διστακτική. Στην αρχή την έβλεπα που δουλεύει. Μετά πήγαινα βόλτα στο στούντιο και εκεί έβλεπα τον Έρικ να ασχολείται με τις κάμερες. Του ζήτησα να μου δείξει και μου έδειξε τι κάνει. Με τον καιρό έμαθα να δουλεύω την κάμερα. Τώρα βοηθάω και εγώ στο δελτίο ειδήσεων», μας είπε η Ελίνα, η οποία όμως αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα…

«Την ώρα του δελτίου έχω προπόνηση και δεν μου αρέσει. Θέλω να είμαι εδώ, να βοηθάω… Εδώ μέσα είναι άνθρωποι που τους νοιάζομαι, θέλω να είμαστε όλοι μαζί».

Στην ηλικία της, οι φίλοι και οι φίλες της, οι συμμαθητές της πηγαίνουν βόλτα, ειδικά το καλοκαίρι, αλλά η Ελίνα είναι στην ΕΡΤ.

«Τον χειμώνα έφερνα κάποιες φορές και τα βιβλία μου και διάβαζα εδώ».

Αλήθεια, τι λέει στην παρέα της για όλο αυτό που συμβαίνει;

«Δεν το καταλαβαίνουν. Οι φίλοι μου πιστεύουν ότι η ΕΡΤ άνοιξε, αλλά τους λέω ότι δεν είναι έτσι. Δεν άνοιξε η ΕΡΤ τους λέω και μου απαντούν ότι άνοιξε, καθώς έτσι είπαν στις ειδήσεις. Δεν το καταλαβαίνουν όσο και να τους το εξηγήσω» μας είπε, αναφερόμενη στην προπαγάνδα που έγινε με τον νέο κρατικό φορέα ραδιοτηλεόρασης…

Η Λίλια που είναι στη ροή μας υποδέχτηκε με χαμόγελο. Η ίδια όπως και ο άνδρας της είναι ένα από τα εννέα ζευγάρια που είχαν γνωριστεί στην ΕΡΤ. «Είναι δύσκολες καταστάσεις, όταν και οι δύο κάνουν την ίδια δουλειά…. Τώρα που τελείωσε το ταμείο ανεργίας προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα, αλλά πίστεψέ με πολύ δύσκολα. Εχουμε δύο μικρά παιδιά».

Τα λόγια της δεν έβγαιναν με δυσκολία, δεν έπαψε να χαμογελά.

«Συνεχίζουμε να δουλεύουμε κι εγώ κι ο άνδρας μου με βάρδιες, όπως κάναμε και πριν το… μαύρο. Τώρα είναι εκείνος με τα παιδιά στο σπίτι, θα γυρίσω εγώ κι εκείνος θα έρθει στην ΕΡΤ…».

Για τη Λίλια το δελτίο ειδήσεων είναι το μεγάλο στοίχημα…

«Πρέπει να βγει πάση θυσία. Είναι το…. αγκάθι που ενοχλεί πολλούς.  Αυτό νιώθω, ότι είναι ένα αγκάθι… Κι έτσι πρέπει να είναι. Ας μη ξεχνάμε ότι στις 11 Ιουνίου του 2013 είπαμε όλοι μας… Δεν θα τους περάσει».

Τη ρωτήσαμε πως αισθάνεται όταν περνά από την Αγγελάκη, όταν βλέπει τα κλειστά γραφεία του ραδιοφώνου, όταν κοιτά τη αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο της ΕΡΤ και πως νιώθει όταν βλέπει συναδέλφους στο κτίριο της ΝΕΡΙΤ….

«Πολλά τα συναισθήματα. Νιώθω λύπη, τα μάτια μου πέφτουν πάνω στο λογότυπο ΕΡΤ, όταν όμως κοιτώ τα παιδιά που παλεύουν να κρατήσουν το αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο ανοικτό χαμογελώ. Για τους συναδέλφους της ΝΕΡΙΤ… Νιώθω προδομένη, εκείνοι όμως, έκαναν τη δική τους επιλογή».

Ο Γιάννης είναι μοντέρ. Ένα από τα τμήματα που δεν είχε μεγάλες απώλειες. Οι περισσότεροι επέλεξαν να μείνουν και να βοηθήσουν. Ο Γιάννης δεν είναι παντρεμένος, όμως και η κοπέλα του ήταν στην ΕΡΤ. Ηταν όμως, από τους συμβασιούχους που είχαν «φύγει» ένα χρόνο νωρίτερα από το «μαύρο».

Ένα νέο παιδί, που δε θα πάψει να παλεύει γι’αυτό που πιστεύει. Γιατί η ΕΡΤ είναι ανοικτή, και την ονειρεύεται ακόμη πιο δυνατή όταν ανοίξει και πάλι. Ο Γιάννης, όπως και οι υπόλοιποι αντιμετωπίζει με χαμόγελο την όλη κατάσταση. «Προσπαθούμε να κάνουμε ότι καλύτερο. Η προσωπική μας ζωή δεν υπάρχει… Ούτε λόγος για ένα καφέ έξω. Κάνω καφέ στο σπίτι, τον φέρνω μαζί μου κι άμα δεν τον πετύχω γκρινιάζω στον εαυτό μου…», λέει με χιούμορ.

«Είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα, αλλά θα συνεχίσουμε. Δεν τα παρατάμε. Δίνουμε δύναμη ο ένας στον άλλον».

Το κτίριο της ΕΡΤ3 είναι πεντακάθαρο. Οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί προσέχουν τα πάντα σαν τα μάτια τους.

«Είναι περιουσία όλου του κόσμου», λέει ο Στέλιος και συνεχίζει: «Θα ήταν αδύνατον να αφήσουμε κάτι να καταστραφεί. Προσέχουμε τα πάντα».

Καμία κάμερα της ΕΡΤ δε βγαίνει έξω από το κτίριο. Όταν πηγαίνουν σε θέματα, το κάνουν με δικές τους κάμερες. Προσωπικές. Κι αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας βλέποντάς τους στο δρόμο. Με κάμερες σαν αυτές που οι περισσότεροι έχουμε στο σπίτι μας για να τραβάμε οικογενειακές στιγμές.



«Τίποτα που είναι περιουσία της ΕΡΤ δε φεύγει από το κτίριο. Τίποτα σε καμία περίπτωση», λέει ο Γιάννης.

Την ίδια ώρα, η κρατική περιουσία της ΕΡΤ, τα αυτοκίνητα παραμένουν εκεί όπου τα πάρκαραν οι οδηγοί το βράδυ της 11^ης Ιουνίου.

Όπως οι Αμερικανοί έχουν ως σημείο αναφοράς της τρομοκρατίας την 11^η Σεπτεμβρίου, οι απολυμένοι της ΕΡΤ έχουν την 11^η Ιουνίου 2013, εκεί όπου έπεσε το «μαύρο».

Στον κάτω όροφο, εκεί που οι δημοσιογράφοι της ελεύθερης ΕΡΤ προετοιμάζουν το δελτίο, βρήκαμε τον κύριο Μιλτιάδη. Συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου, ο οποίος είναι η ψυχή της παρέας. Όχι, δεν είχε καμία σχέση με την ΕΡΤ.

«Περνούσα από μπροστά επί πολλά χρόνια και δεν μπήκα ποτέ μέσα. Μετά το «μαύρο», εκείνες τις ημέρες υπήρχε απ’ έξω πολύς κόσμος. Πέρασα μια φορά, κάθισα να παρακολουθήσω, μίλησα με κάποιους και πέρασα μέσα. Από τότε, έρχομαι κάθε μέρα και παίρνω… παρουσίες» μας είπε και τόνισε ότι θεωρεί πλέον όλους εκεί μέσα ως παιδιά του…

«Είμαι 80 ετών και τους βλέπω όλους σαν παιδιά μου. Έχω όλα τα ονόματα όσων βρίσκονται στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Είναι περίπου 50 άτομα» είπε.

Ξαφνικά μέσα στην αίθουσα μπήκε ένα αγόρι με μακριά μαλλιά.

«Καλησπέρα» είπε και κατευθύνθηκε προς την Ελευθερία…

«Μαμά, που είναι ο μπαμπάς;» ρώτησε και πήρε την απάντηση: «Ο μπαμπάς είναι στο ραδιόφωνο, πήγε να βοηθήσει, θα έρθει στις 8 η ώρα».

Ο νεαρός ήταν ο γιος της Ελευθερίας, μαθητής Γυμνασίου. Λίγο πριν φύγει, τον κρατήσαμε…

«Τι κάνεις εδώ;» τον ρωτήσαμε…

«Ήρθα για να βρω τους γονείς μου…» απάντησε.

«Αυτό που κάνουν οι γονείς σου, πως το βλέπεις;» τον ρωτήσαμε και η απάντηση που πήραμε ήταν αποστομωτική…

«Τους στηρίζω 100%. Δεν με νοιάζει αν δεν έχουμε λεφτά στο σπίτι, δεν με νοιάζουν τα υλικά αγαθά. Είμαι περήφανος για τους γονείς μου και για τον αγώνα που δίνουν καθημερινά, από τότε που έπεσε το «μαύρο». Στην αρχή μπορεί να αναρωτιόμουν γιατί το κάνουν, αλλά τώρα είμαι μαζί τους. Και εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Ειδικά τώρα που κατάλαβα τι συμβαίνει…».