Αλέξης Τσίπρας: «..Θέλουν να νικήσουν;»
Του Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη, δημοσιογράφου της ελεύθερης ΕΡΤ3
Αλέξης Τσίπρας-Κεντρική Επιτροπή 13/4/2014: «Επιτρέψτε μου, όμως, να αρχίσω κάπως ανορθόδοξα, μεταφέροντας εδώ ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς εκεί έξω, ενόψει της κρίσιμης εκλογικής μάχης: Εντάξει, λένε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το δίκιο με το μέρος του και πρέπει να νικήσει. Άλλα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να νικήσει; Τα στελέχη του είναι έτοιμα να νικήσουν, θέλουν να νικήσουν, αντιλαμβάνονται την ιστορική αυτή ευθύνη;».
Η συγκεκριμένη αποστροφή από την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Κ.Ε. - η σημασία και η ιστορικότητά της εκτιμώ ότι θα αποδειχθεί από τη φορά των πραγμάτων META τις ευρωεκλογές- με παρέπεμψε άμεσα, ίσως λόγω δημοσιογραφικής διαστροφής, στο σκηνικό που καταγράφεται το βράδυ των εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012, ΜΕΤΑ την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.
ΤΟΠΟΣ: κεντρικά Γραφεία ΣΥΡΙΖΑ στη Κουμουνδούρου και η κάμερα πλέον από το γνωστό ντοκιμαντέρ «Στο Νήμα» αποτυπώνει τη σκηνή , όπου στέλεχος του κόμματος αναφωνεί, μετά την ήττα: «Δεν χάσαμε, παιδιά. Κερδίσαμε. Τι χάσαμε; Άσε που καλύτερα έτσι....». (παραπέμπω στο τρέιλερ της ταινίας στο 1:35).
Οι φράσεις αυτές αυθόρμητα διατυπωμένες: «Δεν χάσαμε, παιδιά. Κερδίσαμε. Τι χάσαμε; Άσε που καλύτερα έτσι....»του Ιουνίου του 2012,
ήρθαν και συνάντησαν το ερώτημα του Απριλίου του 2014:«..θέλουν να νικήσουν;»
Εκείνο το «άσε που καλύτερα έτσι...» στοίχειωσε στο μυαλό μου. Δηλαδή, τι ήθελε να πει το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ; Τι εννοούσε με τη φράση: «καλύτερα έτσι»; Ποιο ήταν το καλύτερα που ακολούθησε; Για ποιον καλύτερα; για το λαό καλύτερα; την κοινωνία; το κόμμα; τα στελέχη του;
Θα ήταν ίσως εκ του προχείρου να διεκδικήσει κανείς αξιόπιστες ερμηνείες κάνοντας λόγο για την εσωστρέφεια της κομματικής νομενκλατούρας, για τη «λυτρωτική(;)» αποφυγή των κυβερνητικών ευθυνών από τις δυνάμεις της εσωκομματικής αδράνειας, ή τις δυνάμεις του ασφυκτικού κομματικού εναγκαλισμού και της ιδεολογικής αριστερής καθαρότητας που αδυνατούν να αντιληφθούν πόσες ελπίδες και προσδοκίες έχουν εναποτεθεί πάνω στον Αλέξη Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ.
Σε κάθε περίπτωση, έχει καταστεί κοινή πεποίθηση ότι τον Ιούνιο του 2012 χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία για το λαό, όταν ακόμη το σύστημα διαπλοκής ήταν σχετικά απροετοίμαστο να αντιμετωπίσει τη μεταβλητή ΤΣΙΠΡΑΣ.
Όπως είναι επίσης σαφές, πως ό,τι μπορούσες να προλάβεις για το λαό το 2012 έχει πλέον χαθεί το 2014 και ό,τι μπορείς ακόμη να προλάβεις εν έτει 2014 θα το έχεις απολέσει το 2016, με δεδομένη την ταχύτητα ισοπέδωσης και εκποίησης δημοσίων αγαθών από τις μνημονιακές μηχανές.
ΩΣΤΟΣΟ,ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ, ολιγωρίες, θολούρες, αμφιταλαντεύσεις, δολιχοδρομίες και επαμφοτερίζουσες διατυπώσεις δεν επιτρέπονται. Δεν τις επιτρέπουν τόσο η τραγικότητα των συγκυριών όσο και η εξαθλίωση των ανθρώπων, που τους έλαχε να περπατήσουν τη Καιόμενη Βάτο του Μνημονίου.
Δεν τις επιτρέπουν, απεναντίας τις αποτρέπουν, τα εκατομμύρια Τέσσερα-Α της κοινωνίας, Απολυμένοι-Άνεργοι-Άποροι –Άστεγοι που ασφυκτιούν και στενάζουν κάτω από το βάρος του Μνημονίου και έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον Αλέξη Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτοί ρωτούν τον ΣΥΡΙΖΑ: «Θέλεις και Μπορείς να μας βγάλεις από την κρίση;», «Έχεις σχέδιο- πρόγραμμα-πρόσωπα;» «Διαθέτεις απαντήσεις στο ΤΙ, ΠΩΣ και με ΠΟΙΟΥΣ» της ακολουθητέας πολιτικής της Επόμενης Κυβερνητικής Ημέρας;.
Αυτοί απαιτούν από το ΣΥΡΙΖΑ καθαρές, στέρεες , πειστικές και εφαρμόσιμες απαντήσεις, γιατί αυτές αφορούν το δικό τους μέλλον και το μέλλον των παιδιών τους. Το παλλαϊκό αίτημα της Ανατροπής στις 25 Μαΐου επέλεξε Ανάδοχο, τον Κύριο Ανάδοχο. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η απάντηση.
Αυτοί όμως αναρωτιούνται ταυτόχρονα:
-έχουν τις πλάτες τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να σηκώσουν την κύρια ευθύνη;
-έχουν το σθένος να εμπνεύσουν και να εκφράσουν πειστικά την Ανατροπή επί του Πρακτέου;
-έχουν το σαφές σχέδιο να αναστήσουν και να επανασυστήσουν την οικονομία δίνοντας πνοή, ζωή και εικόνα στο κοινωνικό νεκροταφείο του Μνημονίου;
-έχουν την «καπιταλιστική ευφυΐα» της Αριστεράς να μετατρέψουν την πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα σε πολιτική και κοινωνική πρωτοπορία;
-έχουν αντιληφθεί ότι οικονομική ανασυγκρότηση σε μια διαλυμένη κοινωνία απαιτεί και ένα συγκροτημένο σχέδιο κοινωνικής ανασυγκρότησης, γιατί ΚΑΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΕΝΟ;
Εδώ δε χωράνε μισόλογα και ασάφειες:
ή μπορείς και θέλεις και στρατεύεσαι με ΟΛΟ, αλλά με ΟΛΟ το στελεχιακό σου δυναμικό, κάνοντας με το παράδειγμά σου τη ΚΟΙΝΩΝΙΑ- Συμμέτοχο, απαντώντας ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ με καθαρές λύσεις ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ.
ή αντικρίζοντας τον όγκο και την ένταση των προβλημάτων που έρχονται κατά πάνω σου, αντιλαμβάνεσαι ως Κόμμα ότι δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα και ακολούθως εμφιλοχωρούν σκέψεις του τύπου: «πού να μπλέκουμε τώρα..», «..άσε, καλά είναι και στην αντιπολίτευση..».
-Με τις αναγκαίες και ικανές συμμαχίες; ΝΑΙ.
-Με ανοίγματα σε χώρους και πρόσωπα; ΝΑΙ.
-Χωρίς εκπτώσεις στον σκληρό πυρήνα του κώδικα Αρχών και Αξιών Σου; ΠΡΟΦΑΝΩΣ.
Ο κυβερνητισμός δεν είναι αυτοσκοπός. Η Αριστερά θα κυβερνήσει αριστερά, δηλαδή Ρηξικέλευθα, Ορθοτομώντας με Αξιοκρατία.
Χωρίς την τελευταία αναγκαία συνθήκη, ΑΝ δηλαδή «τα κόκκινα παιδιά» θα ΄ρθουν να αντικαταστήσουν «τα μπλε και τα πράσινα παιδιά», τότε εξομοιώθηκες με ό, τι στηλίτευες.
Η κοινωνία όμως έχει δημιουργήσει για σένα ένα πληθωρισμό προσδοκιών (σε πήρε από το 4% και σε πήγε στο 27%).
Δεν είναι δυνατόν να απομονώνεσαι στην κομματική σου αυταρέσκεια , να παραπέμπεις μονίμως στο ριζοσπαστισμό που «πρέπει να μείνει αλώβητος», τον οποίο θεωρείς ότι μόνο εσύ εκφράζεις αυθεντικά, να επικαλείσαι τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις που πρέπει να είναι ώριμες και να ζητάς από την κοινωνία να κάνει υπομονή, επιλέγοντας ΕΣΥ να βλέπεις την εξουσία εκ του μακρόθεν και εκ του ασφαλούς , την ώρα που η κοινωνία σε σπρώχνει προς αυτήν.
Πότε, ρωτά η κοινωνία, θα είναι τα πράγματα ώριμα; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι «Κάποιος , Κάπου , Κάποτε», κατά πως λέει και το γνωστό άσμα.
Την ίδια ώρα της μέγιστης δυνατής παλλαϊκής κινητοποίησης, δεν μπορεί μέρος των στελεχών σου να εισέρχεται, σε λογικές του τύπου:
παίρνω θέση μάχης ενόψει Νομής, Διανομής και Κατοχής Εξουσίας, κάνοντας εκκαθάριση τοπίου από διάφορους ενοχλητικούς που «τολμούν» να ανταμώσουν με το μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό.
Κάπου εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά και οι σκέψεις βαραίνουν. Οι Ευθύνες είναι πλέον τεράστιες και ιστορικές. Όσοι μπορούν να τις αναδεχθούν, το καταθέτουν με τη Πράξη και όχι με τα Λόγια τους.
Το άθροισμα προσωπικών στρατηγικών, ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ, χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή τον κυρίαρχο λαό, μπορεί να οδηγήσει τάχιστα σε μία τρύπα στο νερό, σε μία ακόμη λαϊκή απογοήτευση.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ:
Η Ελπίδα του Λαού που γεννήθηκε και μεγάλωσε αυθόρμητα από το 2009 μέσα στο Λαό, από το Λαό, για το Λαό, βρίσκεται ante portas. Είναι Ένας από Μας. Ούτε Παπανδρέου, ούτε Καραμανλής, ούτε Μητσοτάκης, ούτε πολιτικό τζάκι με αυτόματο διαπλεκόμενο μηχανισμό λειτουργίας.
Η Αλλαγή Πορείας για τον Τόπο άμεσα, η ολική επαναφορά στο συλλογικό μας ιστορικό εαυτό, με ευρωπαϊκό πρόσημο, έχει ονοματεπώνυμο: ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ. Τελεία. Χωράμε στα ρήματά του, χωράμε στα βήματά του, όσοι αντιλαμβανόμαστε την επιτακτική ανάγκη της ουσιαστικής ριζοσπαστικής προοπτικής για τη χώρα.
Θα ήταν επομένως εγκληματικό-αυτοκτονικό αυτή η προοπτική να υπονομευθεί από πρόωρους τοκετούς νομής, διανομής, κατοχής ρόλων και εξουσίας, πολιτικές ανασφάλειες που οδηγούν σε κοντόθωρες πρακτικές εκκαθαρίσεων εν δυνάμει «αντιπάλων».
Κάτι τέτοιο θα καθιστούσε το αναγκαίο όσο ποτέ Άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοινωνία, σε Επιστολή χωρίς Αποδέκτη.
Υστερόγραφο: το παραπάνω κείμενο συντάχθηκε ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ και πιο συγκεκριμένα αμέσως μετά τη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στις 13/4/2014.
