Η εναντίωση μίας ή περισσότερων κοινωνικών ή εργασιακών ομάδων απέναντι
σε μια άλλη παρουσιάζει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο το πραγματικό και
ενδογενές μίσος των κυβερνώντων για τη δημοκρατία

Κάθε φορά που εμφανίζεται κάποιος αδρανής της σύγχρονης πολιτικής παρακμής
που βιώνει η χώρα και οι σύγχρονες κοινωνίες, κάθε φορά που αρθρώνει λόγο
κάποιος λήρος της φαιδρής κομματικής νεολαίας της δεξιάς, κάθε φορά που κάποιος
ξυλόσοφος με αγορασμένα ή εξαγορασμένα πτυχία ειρωνεύεται και χλευάζει την
κοινωνία και κάθε φορά που εκφέρει γνώμη κάποιος μαργίτης της «αστικής»
κοινωνίας, το κοινωνικό σώμα ανατριχιάζει μπροστά σε αυτό το δυστοπικό
άλγος, το οποίο προετοιμάζεται για μέλλον. Το τόσο γρήγορα παρηκμασμένο
κυβερνητικό σχήμα, μέσα από καταστροφικές πολιτικές αποφάσεις και ντροπιαστικές
για την κοινωνία επιλογές, έχει επιδείξει μια συστηματική και καλά μεθοδευμένη τάση,
που σκοπό έχει την αποσάθρωση και την τεχνητή σήψη του κοινωνικού ιστού και του
πολιτικού πολιτισμού. Η εναντίωση μίας ή περισσότερων κοινωνικών ή εργασιακών
ομάδων απέναντι σε μια άλλη ή ακόμη και η εναντίωση μιας ηλικιακής ομάδας
απέναντι σε μια άλλη, παρουσιάζει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο το πραγματικό
και ενδογενές μίσος των κυβερνώντων για τη δημοκρατία.

Όλοι οι τυφεδανοί που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στη δημόσια σφαίρα,
διατείνοντας και προτάσσοντας την «αριστεία» ως το ουσιαστικό προσόν τους,
αποδείχτηκαν όχι μόνο αδίδακτοι και αμαθείς αλλά ουσιαστικά κοινοί απατεώνες και
συμπλεγματικά άμορφα υποκείμενα. Είναι σαν να διαθέτουν όλοι τους το ίδιο
αποκρουστικό πρόσωπο, να αποτελούν δημιουργήματα του ίδιου δημιουργού. Αυτά
όμως είναι τραγικά συμπτώματα μιας πολιτικής παρακμής, που δημιούργησε η κρίση,
ελαττώματα μιας γενικευμένης πολιτικής παρακμής, μια ασθένεια που τις
επιπτώσεις της «χρεώνεται» η δημοκρατία και οι θεσμοί της.

Η ψευδαίσθηση που έχει δημιουργηθεί αλλά και η προπαγάνδα δεκαετιών που έχει
καλλιεργηθεί από τα συστημικά ΜΜΕ, περί απεριορίστων επιθυμιών και επιλογών
του ατόμου, βρήκαν απήχηση σε απόλυτο υπερθετικό βαθμό στα μέλη της πιο
οκνηρής κοινωνικής τάξης... τα παράσιτα. Αυτή η τάξη καθιέρωσε και το μίσος προς
τη δημοκρατία, την ισότητα και την ισονομία. Η ύβρις αυτή επινοήθηκε από όσους
θεωρούσαν ως κάτι το ακατανόμαστο και αλλόκοτο να κυβερνά ο δήμος, καθώς
επίσης και καταστροφή κάθε νόμιμης και πολιτικά και κοινωνικά ορθολογικά
δομημένης τάξης. Η δημοκρατία επομένως για εκείνους αποτελούσε συνώνυμο
του βδελύγματος, καθώς για κάθε φορέα αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο πτυχίο και
κομματικής διαβεβαίωσης αξίας και αριστείας, η εξουσία δικαιωματικά ανήκει σε
όλους όσοι εκ γενετής ή ελέω θεού προορίζονται γι’ αυτήν.

Το παράδοξο είναι βέβαια ότι κάτι τέτοιο αποτελεί και ιδανικό ή ξεκάθαρη απαίτηση
της εκφυλισμένης νεολαίας της δεξιάς. Πόσο μεγάλο είναι άραγε το μίσος του
μέσου μέλους της ακροδεξιάς νεολαίας για τους «δικαιωματικά» κατόχους του
τίτλου του αστού ή μεγαλοαστού; Πόσο πολύ μισεί το μικρομεσαίο μέλος της ΔΑΠ-
ΝΔΦΚ το σώμα μιας πολιτικής οντότητας, που όντας εντελώς ανίκανο σε κοινωνικό
και πολιτικό επίπεδο, σκαρφίζεται ένα σωρό τρόπους για να δικαιολογήσει την
παρουσία του στα σαλόνια της εξουσίας ή απλά για να αναρριχηθεί σε δομές που
γνωρίζει πως ποτέ δεν άνηκε και ποτέ δεν θα γίνει αποδεκτός; Αυτού του είδους η
ασθενική κοινότητα, η παρασιτική, δεν μπορεί να αντιδράσει. Έχει τα ίδια
χαρακτηριστικά του μικροαστού αλλά σε μια πιο ιδρυματοποιημένη εκδοχή του. Μισεί
και θέλει να κάνει κακό αλλά τον εμποδίζει ο νόμος και οι συνέπειες. Δεν είναι επίσης
τυχαίο πως στη σημερινή ακροδεξιά κυβέρνηση τα πλαστά ή ανύπαρκτα πτυχία είναι
το λιγότερο που την απασχολούν, αφού είναι η επίσημη παράταξη, η οποία δέχεται
στους κόλπους της κατηγορούμενους και καταδικασθέντες για τα πιο ειδεχθή
κακουργήματα και εγκλήματα.

Ένας μανικός με τη δημοκρατία στρέφεται ενάντια στην κοινωνία, επιστρατεύοντας
οτιδήποτε καταστροφικό δημιούργησε η ιστορία και η ανθρώπινη κακία. Μια πιο
ομαλή αντίδραση του μίσους που τρέφει για την κοινωνία και τους θεσμούς, είναι
αυτό που γινόταν πιο παλιά ... επί εποχής Σημίτη και Βενιζέλου. Δηλαδή, το
πολίτευμα να αφεθεί στη μοίρα του, βορά των παρασίτων, να φθαρεί και να
διαφθαρεί. Είναι νωπές εξάλλου οι μνήμες που έδειχναν υπεύθυνη τη δημοκρατία
για την κρίση και όχι τη μολυσματική και εκφυλιστική κυβέρνηση των
εκσυγχρονιστών, η οποία επηρεάζοντας άμεσα την κυβέρνηση κρατά μέχρι σήμερα
την ίδια προσβλητική στάση απέναντι στην κοινωνία.

Ακόμη πιο προβληματικό είναι όμως το γεγονός ότι η αντιπολίτευση αδυνατεί να
δώσει λύσεις στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Περιοριζόμενη στην απλή καταγραφή
των καταστροφικών για τον κοινωνικό ιστό συμπτωμάτων της ασθένειας, φαίνεται
ανήμπορη να διαμορφώσει τις απαραίτητες συνθήκες και με πρακτικό τρόπο σε
σύντομο χρονικό διάστημα να επαναφέρει την αιχμηρότητα και τις μεγάλες
δυνατότητες που θεμελίωσαν τη δημοκρατία ως ιδέα. Αντ’ αυτού περιορίζεται
στην απλή παρατήρηση της πραγματικότητας, την αποσύνθεση δηλαδή της
δημοκρατίας από μια μάταιη ακροδεξιά κυβέρνηση.

https://www.koutipandoras.gr/