Νίκος Παπαδογιάννης

O Άδωνης έστησε μπροστά μας τον καθρέφτη και μας θύμισε ποιοι πραγματικά είμαστε. Γιατί λοιπόν τον πιάνουμε από τα μούτρα;

Αν θέλετε να σας μιλήσω ντρέτα που λένε και στα μέρη μου, τον χαίρομαι και τον καμαρώνω τον Άδωνη Γεωργιάδη. Πολύ σωστά μάς τα λέει και γιασάν ο στόμας του, του μάγκα. «Πόσοι συμπολίτες μας νοιάζονται για τα Τέμπη και τις εξεταστικές επιτροπές;» «Κανένας εκεί έξω δεν ενδιαφέρεται για τις υποκλοπές». Πες κι άλλα, μεγάλε, δώσ’ τα όλα . Πήγαινε στους τάφους των νεκρών να τους κατουρήσεις να ξαλαφρώσεις.

Βάλε τους κοριούς σε δημόσια ακρόαση, να μας ακούμε και να γελάμε με τα χάλια μας. Άναψε πυρσό και βάλε μπουρλότο με τα χεράκια σου στα λίγα δάση που έμειναν άκαυτα. Αν βρεις καμιά βαλίτσα με μίζες ξεχασμένη τυχαία κάτω από το γραφείο σου, καβατζάρισέ τη σε κάνα συρτάρι για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Καθιέρωσε και μάθημα στο τσαρλατανείο, να μαθαίνουνε τα Αδωνάκια. «Πώς να διευκρινίζετε τα αδιευκρίνιστα, να δικαιολογείτε τα αδικαιολόγητα και να γελάτε και από πάνω».

Διότι, σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό.

Το έγραψα σαράντα φορές, να τις μετρήσουμε μία μία και το χωνέψουμε καλύτερα το καζίκι. Όσο νυχτώνει, το σαράντα μεγαλώνει. Πού ήμασταν οι υπόλοιποι εξήντα που είχαμε καθήκον να βάλουμε φρένο στην αθλιότητα της συμμορίας; Πού εξαφανίστηκαν οι πενήντα που περίσσεψαν από τους υπόλοιπους πενήντα, όταν είχαν την ευκαιρία μαζί με τους εξήντα για να γκρεμίσουν το καθεστώς;

Οι εξήντα τρώγονταν μεταξύ τους, άλλοι ποιος την είχε περισσότερο αριστερά και άλλοι ποιος την είχε περισσότερο ακροδεξιά . Οι πενήντα από τους υπόλοιπους πενήντα προτίμησαν να πάνε στα Λιμανάκια για βουτιές, στην Πλατεία για φρέντο και στον «Λούη» για τσίπουρα. Να, πού.

Το σαραντατακατό μπορεί στον πραγματικό κόσμο να ισοδυναμεί 21% και κάτι ψιλά, ήτοι 2.115.322 συγχωροχάρτια σε 9,8 εκατομμύρια εγγεγραμμένους ψηφοφόρους ανά τη ρημάδα την Επικράτεια, αλλά ήταν αρκετό για να προσφέρει στους αγιογδύτες με τις μπλε γραβάτες απόλυτη αυτοδυναμία, ατιμωρησία, ασυδοσία και αναλγησία. Επί μία τετραετία, δεύτερη συνεχόμενη αν δεν το προσέξατε, να μας φτύνουν στα μούτρα και να διασκεδάζουν όταν ακούνε το μυριόστομο «ευχαριστώ, πολυχρονεμένε».

Έτσι ακριβώς όπως τα λέει ο Άδωνης, είναι. Ουδείς συνέλλην ενδιαφέρεται για τους νεκρούς και τους σακατεμένους του τρένου, της φωτιάς, του φέρι μποτ, του Καναντέρ, των ΜΑΤ. Ουδείς ασχολείται με τα σκάνδαλα, με τη διαφθορά, με τα διάτρητα πόθεν έσχες, με τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, με τα κοράκια που μας πίνουν το αίμα. Ουδείς ενοχλείται από την ακρίβεια που μαστίζει τις ζωές μας και από τα προκλητικά υπερκέρδη των ολιγαρχών .

Σαραντατακατό, αφού. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό. Σαραντατακατό.

«Ασχολούμαστε μόνο με τα πραγματικά προβλήματα». «Ακούει ο Έλληνας για Τέμπη και αλλάζει πλευρό για να κοιμηθεί από την άλλη». Μία θάλασσα από πτύελα, κατάμουτρα. Κόπρανα στις ταφόπλακες. Κώνειο μέσα στα κόλλυβα. Κροκοδείλια δάκρυα για τα ενστανανέ, πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη. Τυμβωρυχία, ασέλγεια, αλητεία και αμοραλισμός. Ριάλιτι, μπάλα και πέτσωμα. Το γαλάζιο χάπι που ρίχνει τη χώρα σε διαρκή λήθαργο.

Και εκείνοι να κυκλοφορούν ελεύθεροι, ανενόχλητοι, καμαρωτοί, γελαστοί και ουχί γελασμένοι, με το καπέλο του σωτήρα κατεβασμένο μέχρι τα φρύδια, με το δάχτυλο να δείχνει εμάς και να κατηγορεί. Ο αργός θάνατος μίας χώρας. Ο αιώνιος ύπνος ενός λαού. Η καταστροφική δυναστεία του εικοσιένα τακατό. Εμείς, που είμαστε εδώ, αλλά εδώ δεν είμαστε. Ωσεί παρόντες, στην πραγματικότητα απόντες.

«Από τους 100 που ήταν στις μηχανές και στα πρώτα βαγόνια ρωτάνε τι συνέβη τουλάχιστον 57. Αλλά επειδή δεν έχουν πλέον φωνή, τους δανείζουμε εμείς τη δική μας»», απάντησε έξω από τα δόντια στον απερίγραπτο Άδωνη ο χαροκαμένος Βαγγέλης Βλάχος, ο οποίος έχασε τον αδελφό του Βάιο στο μοιραίο τρένο και έκτοτε αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα της λήθης για δικαίωση των ψυχών των δολοφονημένων.

Τώρα ισχυρίζεται ότι οι δηλώσεις του παραποιήθηκαν, ο αδιευκρίνιστος. Αίμα, τιμή, δεν ήμουνα εκεί. Ζητάει συγγνώμη, αλλά χωρίς συγγνώμη. Ρέστα ζητάει, ουχί συγχώρεση. «Να με ακούτε πιο προσεκτικά». Εμείς φταίμε, που δεν τον καταλαβαίνουμε. Απειλεί κιόλας με αγωγές κάποιους που χαρακτήρισαν τη ντροπιαστική τοποθέτησή του ντροπιαστική.

«Σαράντα τακατό», θα μπορούσε να προσθέσει. «Αφού είστε τόσο μαλάκες και ψηφίσετε εμένα και τους άλλους που είναι σαν εμένα, τα θέλει ο πισινός σας». Μήπως έχει άδικο; Ο αγλαός Άδωνης Γεωργιάδης είναι ο πρώτος πολιτικάντης που ύψωσε μπροστά μας τον καθρέφτη, για να δούμε τα μούτρα μας. Οφείλουμε όχι να τον πατσαβουριάσουμε, αλλά να τον ευχαριστήσουμε. Να του φιλήσουμε και το χέρι, πριν τον ξαναψηφίσουμε εν χορδαίς και οργάνω. Καληνύχτα μας και καλή μας τύχη.

Πηγή: koutipandoras.gr

Νίκος Παπαδογιάννης

Δυό μέρες τώρα, προσπαθώ να χωρέσω στο μυαλό μου το αποτρόπαιο έγκλημα που διέπραξε ο αντιδήμαρχος της Ζίτσας, αλλά τα φαιά κύτταρα αρνούνται να το αποδεχθούν. Ο συλληφθείς  Γεώργιος Σταλίκας έσερνε με το αγροτικό αυτοκίνητό του έναν γαϊδαράκο, ο οποίος ο καημένος ξεκοιλιάστηκε από την τριβή στην άσφαλτο και είτε πέθανε είτε χαροπαλεύει, ανάλογα με το ρεπορτάζ που θα διαβάσετε και θα πιστέψετε.

Ένας συνάνθρωπός μας, εκλεγμένος από συντοπίτες του σε δημόσιο πόστο, υποχρεωμένος ως δημοτικός άρχοντας να δίνει το καλό παράδειγμα, έδεσε ένα άτυχο και απροστάτευτο ζώο στον προφυλακτήρα ενός αγροτικού αυτοκινήτου και το βασάνισε μέχρι θανάτου (ή σχεδόν), πιθανόν υπό την ανοχή συγχωριανών, μαθημένων σε τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Οι εικόνες με τον δρόμο τον πλημμυρισμένο με αίματα, και με το ξεκοιλιασμένο γαϊδουράκι που ψυχορραγεί στην άκρη του ανήμπορο να σηκωθεί , θα ήταν γροθιά στο στομάχι οποιασδήποτε προοδευμένης κοινωνίας. Και πράγματι, είναι αμέτρητες οι φωνές που καταριούνται πατόκορφα αυτόν τον Σταλίκα και καλούν τις αρχές να τον τιμωρήσουν με το ίδιο ακριβώς βασανιστήριο.

Εάν είχα 1 ευρώ για κάθε φορά που διάβασα στα socialmedia τη φράση «ας τον δέσουν κι αυτόν σε ένα αγροτικό και να τον σέρνουν μέχρι να ψοφήσει», θα γέμιζα το αυτοκινητάκι μου με πανάκριβη βενζίνη και θα ξεκινούσα για τη Ζίτσα για τα περαιτέρω. Αυτό, τουλάχιστον, μου υπαγορεύει το θυμικό μου. Σε τόπο ευνομούμενο, τον λόγο τον έχει όχι ο όχλος και το αυτόκλητο λαϊκό δικαστήριο (θυμηθείτε την περίπτωση Πισπιρίγκου), αλλά η δικαιοσύνη, νηφάλια υποτίθεται και ανεξάρτητη.

Βεβαίως, στην Ελλάδα η τυφλή κυρία είναι αλλήθωρη και κλείνει πονηρά το μάτι στους έχοντες, στους κατέχοντες, στους προύχοντες και σε όσους έχουν προσβάσεις στα γαλάζια σαλόνια, ακόμα και αν είναι βιαστές, δολοφόνοι ή παιδεραστές. Σας είπα ότι αυτος ο Σταλίκας πολιτεύεται με τη Νέα Δημοκρατία ή το λησμόνησα; Δεν φαντάζομαι να τον περάσατε για τίποτε Τροτσκιστή, ε; Κάποιος έγραψε μάλιστα ότι οι γιοι του είναι αστυνομικοί και ανήκουν στη φρουρά γνωστού βουλευτή ή περιφερειάρχη. Το μεταφέρω με επιφύλαξη.

Δεν κομίζω γλαύκα ες Αθήνας, εάν γράψω ότι η Ελλάδα –ιδίως η επαρχία, αλλά όχι μόνο- είναι κόλαση επί της γης για τα ζωάκια. Όσοι ιδιοκτήτες τα φροντίζουν, το κάνουν επειδή κερδίζουν λεφτά από την εργασία των όνων, των ημιόνων, των σκύλων, των αγελάδων και των άλλων ζώων. Όχι από αγάπη. Η αγάπη για τα ζωάκια είναι είδος εν ανεπαρκεία στην πανευρωπαϊκή πρωτεύουσα της απάνθρωπης εγκατάλειψης και της τετράποδης χαλκομανίας.

Ειδικά τα ιπποειδή, τα γαϊδουράκια για να αφήσουμε την επιστημονική ορολογία κατά μέρος, υποφέρουν στα τουριστικά νησιά και στα θέρετρα, αφού η «παράδοση» τα θέλει να γογγύζουν στην υπηρεσία του τουρισμού, ανεβοκατεβαίνοντας σκαλιά, ανθρώπων και αποσκευών: Σαντορίνη, Αίγινα, Σπέτσες, Ρόδος και ποιος ξέρει πού αλλού. Μέσα στο λιοπύρι ή και στη βροχή, φορτωμένα με αβάσταχτο βάρος, υπό την απειλή βίτσας, όσο αντέχουν τα ποδαράκια τους, ώσπου να γεράσουν και να οδηγηθούν σε κάποιον Καιάδα των ζώων.

Στα ταξί του Ηρακλείου, πάντως, ημεδαποί και αλλοδαποί αντίκρυσαν χθες ευμεγέθη αυτοκόλλητα με τη φωτογραφία ενός γλυκύτατου γαϊδαράκου και το εξής μήνυμα: «Βοηθήστε να σταματήσει η βιαιότητα. Παρακαλούμε, μη καβαλάτε τα γαϊδούρα και τα μουλάρια». Πολλά μπράβο για την πρωτοβουλία. Δεν είναι όλοι οι Κρητικοί ίδιοι, ε;

Ο αντιδήμαρχος της Ζίτσας, που συνελήφθη πριν αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, ισχυρίζεται ότι πρόκειται για ατύχημα και ότι στην πραγματικότητα προσπαθούσε να μεταφέρει το γαϊδουράκι στην καρότσα του αγροτικού, για να το πάει στον κτηνίατρο για πρώτες βοήθειες. Αλλά το άτιμο το ζωντανό, του …έπεσε.

Ωστόσο, μία φωτογραφία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο φαίνεται να το εικονίζει δεμένο πίσω από το αυτοκίνητο, που ακόμη είναι ακίνητο. Κάπου πήρε το μάτι μου, ότι στον σταύλο του δράστη εντοπίστηκαν άλλα ζώα σε άθλια κατάσταση, αποστεωμένα και με δερματικά προβλήματα.

Αν μη τι άλλο, η αστυνομία καταδέχθηκε να επέμβει και έπιασε τον Σταλίκα, χωρίς να εξετάσει αν είναι ξάδερφος κάποιου μπατζανάκη ή γνωστός κάποιου μεγαλόσχημου τοπικού βουλευτή. Αυτή η στάση δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτονόητη, στην ελληνική επαρχία. Πρώτα βέβαια αι αρχαί έκαναν το κορόιδο, τόσο όσο χρειαζόταν για να την κοπανήσει ο δράστης (που στο μεταξύ έδινε συνέντευξη στην ΕΡΤ) και να γλιτώσει το αυτόφωρο…

Εδώ και μερικούς μήνες, και μετά την πληθώρα κρουσμάτων (όπου δυστυχώς η πατρίδα μου η Κρήτη «πρωτοπορεί»), η κακοποίηση ζώων μετατράπηκε, από πλημμέλημα, σε κακούργημα. Λύνεται όμως το πρόβλημα με αστυνομικού τύπου μέτρα;

Πέρα από το νομικό σκέλος και την, αναμφίβολα υποκριτική, ευαισθησία μίας κυβέρνησης που δεν νοιάζεται ούτε για τους ανθρώπους και που, με πρωτοστάτη τον πρωθυπουργό , δίνει νέα διάσταση στον όρο «αναισθησία», τα πλάσματα αυτά είναι ψυχές. Με σάρκα, με οστά και με αισθήματα.

Ο χρήστης του Twitter Μανόλη della Creta (@baxebanis, απλή συνωνυμία), ο οποίος έγραψε από τη μεγαλόνησο το εξής σπαρακτικό σημείωμα:

«Το 1987 ο γαϊδαράκος του πατέρα μου που τα τελευταία 5 χρόνια ήταν στο κήπο κ στον σταύλο συνταξιούχος απόκαμε. Δεν μπορούσε πια να βαδίσει και αρκετές ώρες τις περνούσε ξαπλωμένος.

Όλα αυτά τα χρόνια ερχόταν άνθρωποι συνήθως από ιταλικά τσίρκο κ ζητούσαν να τον αγοράσουν για τροφή στα ζώα του τσίρκου. Ο πατέρας μου ούρλιαζε στην σκέψη ότι ο συνεργάτης του θα γινόταν γεύμα και μια φορά κυνήγησε με τη μαγκούρα έναν Ιταλό βρίζοντας τον στα ιταλικά που ήξερε.

Πίσω στο θέμα μας. Μια μέρα μου είπε : Δεν μπορώ μωρέ να τον βλέπω έτσι, κάνε κάτι. Οι κτηνίατροι τότε στο Ηράκλειο ήταν ελάχιστοι κ δεν πήγαιναν σε χωριά. Βρήκα ένα κρατικό από αυτούς που βάζουν σφραγίδες στα σφαγεία κ συμφώνησε με 8.000 δραχμές και λίγο τυρί να κάνει ευθανασία στο ζώο.

Ήλθε την μέρα που συμφωνήσαμε, φόρτωσα το ζώο στο αυτοκίνητο και το οδήγησα στην εξοχή δίπλα σέ λάκκο, όπου είχα σκάψει. Ο Ερρίκος, έτσι τον έλεγαν, γέμισε την ένεση αφού με διαβεβαίωσε ότι δεν θα καταλάβει τίποτα πήγε προς το ζώο.

Άρχισα να κλαίω και είδα τον γαϊδαράκο να τρέχουν τα μάτια του βρύση τα δάκρυα για περίπου δύο λεπτά. Πλήρωσα τον άνθρωπο , περίμενα μια ώρα και μετά το έθαψα. Έχω δει δεκάδες φορές αυτή την σκηνή στον ύπνο μου και όλες τις φορές τρέχουν δάκρυα τα μάτια του ζώου.

Δεν ξαναπήγα ποτέ εκεί που τον έθαψα. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τα δάκρυα του επί 23 χρόνια φίλου μου. Ευτυχώς είχε ένα ανώδυνο τέλος. Δυστυχώς ήμουν εγώ που του το έδωσα. Μακάρι να μην είχε συμβεί και να ήταν ψέματα αλλά δυστυχώς συνέβη».

Είπαμε, δεν είμαστε όλοι οι Κρητικοί άξεστα ούγκανα που πυροβολούν αδιακρίτως, κλέβουν κατσίκια, αλληλοσκοτώνονται για γελοίες βεντέττες και δέρνουν Γερμανούς τουρίστες στους δρόμους…

Ακούστε επίσης τη συγκλονιστική ιστορία που διηγείται ο εθνικός θησαυρός Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι «Η Ουρά Του Αλόγου» σε ερμηνεία συνήθως του Γιάννη Χαρούλη. «Δυό μήνες έκανε ο νιος ν’ ανοίξει παραθύρι», όταν έχασε τον πιστό του σύντροφο.

Αυτό που ακολούθησε, όμως, του ζέστανε παντοτινά την ψυχή. Εάν μείνετε ασυγκίνητοι από τους στίχους του Θανάση, θα σας παρακαλέσω να μη πλησιάσετε ποτέ ξανά ζωάκι. Για κανέναν απολύτως λόγο.

Ξέχασα να σας πω, ότι μεγαλώνω με τον οβολό μου ένα γαϊδουράκι από το Μπονέρ, όπου κάποτε επισκέφτηκα ένα καταφύγιο για εκατοντάδες αδέσποτους γαϊδάρους, που κυκλοφορούν ελεύθεροι στο μικροσκοπικό νησάκι της Καραϊβικής. Υπάρχουν αμέτρητα τέτοια «άσυλα» και φιλοζωικές οργανώσεις, που χρειάζονται απεγνωσμένα τη βοήθειά σας, στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες του κόσμου. Για όποιο ζωάκι σας αρέσει. Δεν θα τα χαλάσουμε εκεί.

Πηγή: koutipandoras.gr