«Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας./ Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου./ Καλημέρα ήλιε / Καλημέρα κόσμε./ Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Ο Νίκος Μπελογιάννης (22 Δεκεμβρίου 1915 – 30 Μαρτίου 1952) γεννήθηκε στην Αμαλιάδα. Από παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με τα ιδανικά του κομμουνισμού και από νωρίς, στα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, στη Νομική Αθηνών, στοχοποιείται λόγω της πολιτικής του δράσης. Από το 1934 ο Μπελογιάννης είναι μέλος του ΚΚΕ. Η δυναμική του παρουσία στην πολιτική ζωή της Αμαλιάδας, ως γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, δημιουργεί ρίξεις με την καθεστωτική τάξη και σύντομα συλλαμβάνεται και εξορίζεται.

Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίου. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.

Με την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ο Μπελογιάννης αναλαμβάνει ρόλο Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Από αυτή τη θέση θα παλέψει για τα ιδανικά του μέχρι και την τελευταία στιγμή της εμφύλιας σύρραξης. Το 1949, μετά την ήττα, εγκαταλείπει τη χώρα, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο στις γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες.

Ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1950, ως μέλος πλέον της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή να ανασυγκροτήσει και να οργανώσει τους μηχανισμούς του ΚΚΕ στην Αθήνα, το οποίο βάση νόμου θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Το Δεκέμβρη του 1950 συλλαμβάνεται, μαζί με 93 συντρόφους του, και μετά από εννιά μήνες βασανιστηρίων, τον Οκτώβρη του 1951, οδηγείται ενώπιον του έκτακτου στρατοδικείου, το οποίο αποτελούσαν οι Ανδρέας Σταυρόπουλος (πρόεδρος), Γ. Παπαδόπουλος (μετέπειτα δικτάτορας), Ν. Κομιάνος, Γ. Κοράκης, και Θ. Κυριακόπουλος. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο και η εύθραυστη μετεμφυλιακή ισορροπία της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει.

«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω», θα δηλώσει ο Μπελογιάννης κλείνοντας την απολογία του.

Η διεθνής κατακραυγή αναγκάζει τον τότε πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα, να ανακοινώσει την άρση της απόφασης. Ωστόσο αποφασίζεται ότι ο Μπελογιάννης και μερικοί ακόμη σύντροφοί του, θα δικαστούν και πάλι με την κατηγορία της κατασκοπείας, η οποία θα ενισχυθεί όταν οι αρχές θα ανακοινώσουν στις 14 Νοεμβρίου 1951, ότι βρήκαν παράνομους ασύρματους σε χώρους κομμουνιστών σε Καλλιθέα και Γλυφάδα.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ξεκινάει το δεύτερο μέρος της πολύκροτης δίκης, η οποία έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας και κέντρισε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ο Μπελογιάννης ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, αντικρούει όλες τις κατηγορίες περί κατασκοπείας και δηλώνει: «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας».

^{_{* Απόσπασμα από την ταινία του Νίκου Τζίμα ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο παραγωγή 1980}}

Την 1η Μαρτίου, ο Νίκος Μπελογιάννης, κρατώντας ένα γαρύφαλλο όπως κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της δίκης, ακούει τον πρόεδρο του στρατοδικείου να ανακοινώνει ότι μαζί με επτά συντρόφους του (Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Λαζαρίδης, Χαρίλαος Τουλιάτος, Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και Έλλη Ιωαννίδου) καταδικάζεται σε θάνατο.

Λίγες ημέρες αργότερα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας ένα γράμμα από το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκο Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ στην Ελλάδα και υπόσχεται να παραδοθεί στις αρχές με αντάλλαγμα να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Η γνησιότητα του γράμματος του Πλουμπίδη αμφισβητείται από το ΚΚΕ, όχι όμως και από το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο ωστόσο αρνείται να διαπραγματευτεί με τον καταζητούμενο Νίκο Πλουμπίδη.

Όλες οι προσπάθειες και οι διεθνείς πιέσεις για απόδοση χάριτος στον Μπελογιάννη απέβησαν άκαρπες. Έτσι στις 30 Μαρτίου του 1952 ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε και στις 4:12 π.μ., ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται μαζί με τους συντρόφους του δια τυφεκισμού στο Γουδί...

«Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά / να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου/ για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη. /Καλημέρα ανθρώποι μου/ Καλημέρα ήλιε/ Καλημέρα Μπελογιάννη» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Μια συγκινητική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 30 Μάρτη, μέρα που συμπληρώθηκαν 66 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη, στο ιστορικό χωριό Μπελογιάννης της Ουγγαρίας.



Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το δήμο του ιστορικού χωριού Μπελογιάννης, με τη συμμετοχή της Λέσχης Φίλων του ΚΚΕ Ουγγαρίας και κατοίκων του χωριού. Την εκδήλωση άνοιξε με σύντομο χαιρετισμό ο δήμαρχος του χωριού, Κώστας Παπαλέξης σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι ο Μπελογιάννης, η ιδεολογία του, συνδέονται άμεσα με τις ρίζες και την ιστορία του χωριού και των κατοίκων του, τoυς γονείς και τις καταβολές τους.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής, τονίζοντας μεταξύ άλλων:

«Κατ' αρχάς θα ήθελα να σας μεταφέρω θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό της ΚΕ του ΚΚΕ, του Κόμματος που φέτος συμπληρώνει 100 χρόνια θυσιών και αγώνα. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε το δήμαρχο Μπελογιάννη και το Δημοτικό Συμβούλιο για την πρόσκλησή τους.

66 χρόνια από την εκτέλεση του συντρόφου μας Νίκου Μπελογιάννη, τιμάμε σήμερα τη μνήμη του και μαζί τη μνήμη των συντρόφων του, του Μπάτση, του Αργυριάδη, του Καλούμενου. Σάρκα από τη σάρκα του ΚΚΕ, ο Μπελογιάννης και η αλύγιστη στάση του αποτελεί μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ματωβαμμένης εκατόχρονης ιστορίας του. (...)Το ΚΚΕ ήταν εκείνο που προσέδωσε στον Μπελογιάννη, όπως και σε χιλιάδες άλλους κομμουνιστές που θυσιάστηκαν, τα υψηλά ιδανικά και τους διαπαιδαγώγησε στην ανιδιοτελή και αποφασιστική στάση. Στάση σαν κι αυτή βγαλμένη από τα παρακάτω λόγια του Μπελογιάννη “...Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω”.(...) Αυτή η υπόθεση διδάσκει άλλωστε ότι η αστική τάξη όταν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με άλλα μέσα, γίνεται στυγερός δολοφόνος για να επιβάλει τα συμφέροντά της, για να διαιωνίζεται το σύστημα που κερδίζουν αμύθητα πλούτη οι επιχειρηματικοί όμιλοι, ενώ οι εργάτες, ο λαός καταδικάζονται στην πείνα, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την ανεργία, τον πόλεμο, την προσφυγιά.

Αξίζει να αναλογιστούμε σήμερα ότι το ηρωικό παράδειγμα του Νίκου Μπελογιάννη πραγματοποιήθηκε μέσα σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος στην Ελλάδα, μετά την ήττα του ΔΣΕ, μέσα από χίλιες δυσκολίες που αντιμετώπιζε τότε το ΚΚΕ. Φανερώνει πώς ανοίγει ο δρόμος, πώς κρατιέται η φλόγα αναμμένη και στις πιο αντιδραστικές περιόδους, όπως αυτές που κλιμακώνεται ο αντικομμουνισμός, η ιστορική διαστρέβλωση, η συκοφάντηση του σοσιαλισμού, που γενικεύεται η αντεργατική επίθεση και πυκνώνουν τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου.(...)

Ο Μπελογιάννης ζει, γιατί ζει, αναπτύσσεται και αταλάντευτα παλεύει το κόμμα και το κίνημα που τον έθρεψε. Από εδώ, το χωριό Μπελογιάννης, το δηλώνουμε με πίστη ότι η αλήθεια θα λάμψει. Η υπεροχή του σοσιαλιστικού συστήματος δεν μπορεί να αποκρυφτεί όσους τόνους λάσπης κι αν ρίξουν. Οι λαοί με την πάλη τους θα βρουν το δρόμο για μια κοινωνία όπου ο πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό».



Η εκδήλωση έκλεισε με αφιέρωμα στην απολογία του Ν. Μπελογιάννη και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του Ν. Μπελογιάννη στην κεντρική πλατεία του χωριού που πήρε το όνομά του το 1952 με πρωτοβουλία των πολιτικών προσφύγων, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, που το αστικό καθεστώς δολοφόνησε στις 30/3 πριν 66 χρόνια, το 1952.

«...Ο Μπελογιάννης μάς έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.
Μ' ένα γαρίφαλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει...»
(Γ. Ρίτσος, «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο», 30/3/1952)

Συμπληρώνονται σήμερα 65 χρόνια από την δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη του ήρωα Κομμουνιστή, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, που ήρθε με κομματική αποστολή στην Ελλάδα, μετά την ήττα του ΔΣΕ, για την ανασυγκρότηση των παράνομων Οργανώσεων του ΚΚΕ. Ακολούθησε η σύλληψή του, τα βασανιστήρια, η παλικαρίσια στάση του, οι δίκες και οι καταδίκες σε θάνατο, παρά το τεράστιο κύμα συμπαράστασης που αναπτύχθηκε σε όλο τον κόσμο.

Δεν λιγοψύχησε λεπτό. Μέχρι τελευταία στιγμή παρότι ήξερε ότι το σύστημα που αντιπαλεύει θα τον οδηγήσει στον θάνατο έμεινε πιστός στις αρχές και στα ιδανικά του. Στην τελευταία του επιστολή, πριν την εκτέλεσή του, ο Νίκος Μπελογιάννης είχε βάλει τίτλο τη φράση «That is the question».
Και κάτω από τον τίτλο παρουσίαζε την κατάσταση στο δικαστικό σύστημα εκείνης της περιόδου, η οποία ήταν τέτοια που θα έκανε ακόμα και τους θεούς του Ολύμπου να πάνε αλλού να δικαστούν. Το λογοπαίγνιο χρησιμοποιήθηκε σαν εισαγωγή σε μια ανάλυση που έδειχνε πως η αστική τάξη μπορεί να είναι ανεκτική απέναντι σε κάθε έγκλημα αλλά είναι αμείλικτη όταν πρόκειται να χτυπήσει την ίδια την αμφισβήτηση της εξουσίας της. Αντίγραφο της επιστολής παραχωρήθηκε στην προχθεσινή εκδήλωση από το Αρχείο του ΚΚΕ στον δήμο Αμαλιάδας για τη λειτουργία του Μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης». Μαζί έχουν παραχωρηθεί και σημειώσεις που κράταγε ο Νίκος Μπελογιάννης κατά την διάρκεια της δίκης του.

Στο τελευταίο του γράμμα διαβάζουμε:

«Αντί για καριέρα - και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω τέτοια - προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πείνα και δάκρυα.

Οι Γερμανοί και Ιταλοί κατακτητές με έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατάφερα να φύγω και τους πολέμησα μ' όλη μου τη δύναμη με διάφορες μονάδες του απελευθερωτικού στρατού. Μετά την απελευθέρωση συνέχισα τον αγώνα μου.

Συγχρόνως εχρημάτισα διευθυντής στο πολιτικό οικονομικό περιοδικό Ελεύθερος Μωρηάς. Η ανάπ. του 1945 μούδωσε την δυνατότητα να συνεχίσω διάφορες μελέτες μου και να γράψω και δύο βιβλία. Την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας και Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, που όμως είναι ακόμα ανέκδοτα γιατί οι νέοι διωγμοί εμπόδισαν την έκδοσή τους. Από το τέλος του 1946 με καταδιώκουν πάλι. Η οικογ. όλη εξοντώνεται. Και τώρα η ίδια τύχη περιμένει και μένα…..»

Στο ίδιο σημείωμα βλέπουμε στο υστερόγραφο να αναφέρει «ίσως όταν το διαβάζετε να μη ζω»

Ο Μπελογιάννης έκανε το καθήκον του. Τίμησε τους νεκρούς των εργατικών αγώνων του μεσοπολέμου, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, των αγώνων για τα κοινωνικά δικαιώματα, ήταν άξιος συνεχιστής τους, υπηρέτησε την κοινωνική πρόοδο για το λαό συνολικά. Γι' αυτό δεν είναι ήρωας μόνο για το ΚΚΕ. Ο ηρωισμός του, το παράδειγμά του, σε περίοδο ήττας του εργατικού - λαϊκού κινήματος, δείχνει πώς ανοίγει ο δρόμος, κρατιέται η φλόγα αναμμένη και στις πιο σκοταδιστικές περιόδους.

Ο Μπελογιάννης ζει, γιατί το κίνημα που τον έθρεψε και τον διαπαιδαγώγησε, ζει και αναπτύσσεται. Μέσα σ' αυτό το κίνημα, σ' αυτό το Κόμμα, το ΚΚΕ, έμαθαν όλοι οι «Μπελογιάννηδες» να παλεύουν «χωρίς ύπνο και ξεκούραση, για να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων».

Αυτές τις μέρες και με αφορμή τα εγκαίνια του μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα – το αναφέρω «Μουσείο» παρότι δεν έχει ακόμα θεσμοθετηθεί γιατί αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας – έχουν γραφτεί πολλά και από πολλούς. Από ανθρώπους που ποτέ δεν έζησαν μαζί του, από ανθρώπους που είναι η πολιτική συνέχεια αυτών που τον εκτέλεσαν και από ανθρώπους που μέχρι πριν από το εκτελεστικό απόσπασμα δεν ίδρωνε το αυτί τους για την εκτέλεση του. Έχουν ονοματεπώνυμο(Μιχάλης Κύρκος, Πασαλίδης κ.α. πρόγονοι ΟΛΟΙ του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ) αυτοί που αρνήθηκαν με σθένος την υποψηφιότητα του και την εκλογή του ως βουλευτή της ΕΔΑ.

Ο Νίκος Μπελογιάννης μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του πάλεψε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Απέναντι σε όλους αυτούς που «θυμήθηκαν» το Ν. Μπελογιάννη και δεν διστάζουν τώρα να τον «τιμούν» τάχα ως «ανοιχτό μυαλό» κόντρα στα «παρωχημένα του ΚΚΕ» (απέναντι στη μέγιστη υποκρισία για την υπόκλιση στον καπιταλισμό και την απεμπόληση του δίκιου της εργατικής τάξης), παραθέτω τα ίδια τα λόγια του Ν. Μπελογιάννη στην πρώτη του δίκη, το Νοέμβρη του 1951:

«...Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Σήμερα η ταξική πάλη μπορεί να μην απαιτεί θυσίες σαν του Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Απαιτεί όμως θυσίες από τις ατομικές υποχρεώσεις» του τρόπου ζωής μιας άχαρης καπιταλιστικής καθημερινότητας, που πασχίζει να επιβάλει ως πραγματικότητα ατομικά πρότυπα και αξίες, έτσι που να ορθώνονται εμπόδια στην οργανωμένη δράση. Και ειδικά στις μέρες μας γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι σε περιόδους δυσκολιών, πολύτιμες υπηρεσίες στον αντίπαλο προσέφεραν τότε και προσφέρουν πάντα οι ριψάσπιδες του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

Ο Παναγ. Λαφαζάνης αναφερόμενος στα σημερινά εγκαίνια του Μουσείου Νίκος Μπελογιάννης στην Αμαλιάδα τόνισε ότι:

“Οι μνημονιακές δυνάμεις, οι χειρότερες δυνάμεις ενός ξεπλυμένου κέντρου και μιας λεγόμενης, βαθιά εθελόδουλης και αντικοινωνικής, Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, αφού πρωτοστάτησαν, μαζί με την δεξιά, στην καταστροφη αυτής της χώρας, προσπαθούν τώρα να “μαγαρίσουν” όσα ανθρώπινα σύμβολα και μαρτυρικές διαδρομές έχουν μείνει όρθιες στην νεότερη ιστορία.

Αυτό δυστυχώς γίνεται σήμερα στην τελετή εγκαινίων της μόνιμης Έκθεσης Νίκος Μπελογιάννης στο παλιό σπίτι του στην Αμαλιάδα από τον Αλ. Τσίπρα και τους άλλους μνημονιακούς αρχηγούς.

Είναι ντροπή και προσβολή στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει το θράσος και πάει να μετατρέψει σε επικοινωνιακή φιέστα για τον εαυτό του και την αθλιέστατη κυβέρνηση του, της νεομνημονιακής υποτέλειας, τα εγκαίνια της Έκθεσης.

Ο Ν. Μπελογιάννης θυσίασε εν γνώση του τη ζωή του για να μην υπογράψει, όταν αυτοί που τυμβωρυχούν υπέγραψαν, προδίδοντας τη λαϊκή βούληση, μόνο και μόνο για να μην θυσιάσουν την καρέκλα της αχυρένιας εξουσίας τους.

Απορίας άξιον πως ο Δ. Κουτσούμπας επέλεξε να “νομιμοποιήσει” με την παρουσία του την επικοινωνιακή μεταχείριση που επιφυλάσσει ο Αλ. Τσίπρας στα εγκαίνια της Έκθεσης και τη μνήμη του Ν. Μπελογιάννη.

Ότι και να κάνουν, όσοι και να το πράξουν ο Νίκος Μπελογιάννης θα στέκεται όρθιος, πραγματικός φάρος για το νέο όραμα που έχει ανάγκη ο τόπος και ο λαός μας”.

Γράφει ο kokkiniotis

Τα χαράματα της Κυριακής 30 Μάρτη 1952, πριν την αυγή, στις 4.10′ το πρωί κάτω από το φως των προβολέων, οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος της αμερικανοκρατίας εκτελούν τον κομμουνιστή αγωνιστή Νίκο Μπελογιάννη μαζί με τρεις ακόμα από τους συγκατηγορούμενούς του, τους Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη και Νίκο Καλούμενο.

Κατά τη διάρκεια της δίκης, αμέσως μετά την ιστορική απολογία του, η σύντροφός του Έλλη Παππά του δίνει ένα κόκκινο γαρύφαλλο. Το κρατάει με ένα χαμόγελο. Ο φακός του Δήμου Σακελλαρίου αιχμαλωτίζει τη στιγμή, η φωτογραφία κάνει το γύρο του κόσμου.

Παγκόσμια η ευαισθητοποίηση και οι εκκλήσεις για την αποτροπή του εγκλήματος. Ο μεγάλος ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο ενώνει τη φωνή του με όσους ζητούν να σωθεί η ζωή του, να μη γίνει αυτή η κρατική δολοφονία. Αφιερώνει μάλιστα στον Νίκο Μπελογιάννη ένα σκίτσο του που σηματοδοτεί πλέον τη διεθνή καμπάνια για να σωθεί «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».

Το σκίτσο αυτό, μαζί με τη φωτογραφία, ταξίδεψε στο χώρο και στο χρόνο. Έγινε εξώφυλλο βιβλίων, πίνακας, τραγούδι, ποίημα, ταινία.

Το τραγούδι «Ο Μπελογιάννης ζει», σε στίχους Δημήτρη Ραβάνη – Ρεντή, τραγουδήθηκε έκτοτε σε πολλές εκδοχές. (Στη συγκλονιστικότερη κατά τη γνώμη μας εκτέλεση το ακούγαμε από τον γνωστό ηθοποιό Ηλία Λογοθέτη, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στο αντάρτικο «Λημέρι» του Πάνου Τζαβέλλα που μεσουρανούσε τότε παράλληλα με το «Ταμπούρι».)

Στην πλήρη τους εκδοχή, οι στίχοι είναι οι παρακάτω:

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια,
ίδιος μ’ αυτά περήφανος, στητός
αχούν απ’ τη φωνή του τα ρουμάνια
μπρος για τη νίκη, για το κόμμα εμπρός.

Ο Μπελογιάννης ζει μεσ’ την καρδιά μας,
ο Μπελογιάννης ζει παν στις κορφές,
ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας
στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.

Ζει σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους 
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης
στης νίκης της ειρήνης τη γιορτή,
ο Μπελογιάννης θάν’ πανηγυριώτης 
με κόκκινο γαρούφαλο στ’ αφτί.

Μ’ ένα γαρούφαλο άλικο δικό μας
σαν της γλυκιάς μας άνοιξης δροσιά,
πανώριο ματωμένο κι ακριβό μας
απ’ την τρανή της γης λαοαπλωσιά.

Ο Μπελογιάννης ζει άσβεστη δάδα.
Ο Μπελογιάννης ζει μέσ’ στις καρδιές
στον κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα,
στο μήνυμά του εμπρός κομμουνιστές .

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ 9 Απριλίου 2015
Απόψε στις 20.30,στην ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΡΤ και την ΕΡΤ3
ΕΜΜΟΝΕΣ: Νίκος Μπελογιάννης

η οπτικοποιημένη ραδιοφωνική συνέντευξη του Νίκου Μπελογιάννη στη Νικόλ Λιακοσταύρου στην εκπομπή ΕΜΜΟΝΕΣ, στο ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ,της ΕΡΤopen στην Αθήνα