H ΕΡΤopen και η εκπομπή «ΕΡΤopen Πολιτισμός» συνεχίζουν το αφιέρωμά τους στον συνθέτη και αγωνιστή ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ.

Αυτή την Παρασκευή καλεσμένος της εκπομπής μας ο  Παναγιώτης Δόϊκος, επίκουρος καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Αντικείμενο της συζήτησής μας η φιλοσοφική διάσταση του Μίκη Θεοδωράκη μέσα από τη θεωρία του περί Συμπαντικής Αρμονίας καθώς και η πρωτοβουλία του καθηγητή Παναγιώτη Δόϊκου να εντάξει στην πανεπιστημιακή ύλη του Τομέα Φιλοσοφίας, μάθημα κατεύθυνσης  με τίτλο «Ο Μίκης Θεοδωράκης και η θεωρία της συμπαντικής αρμονίας».

Την εκπομπή παρουσιάζουν οι Χρύσα Αριάδνη Κουσελά και Αναστασία Βούλγαρη.

Συντονιστείτε αυτή την Παρασκευή 29/9/2017 στις 21:00, στους 106.7fm και διαδικτυακά www.ertopen.com/radio.

Κάλεσμα σε Ανοιχτές Εκδήλωσεις - Μουσικές Βραδιές, απευθύνουν οι φίλοι του Μίκη Θεοδωράκη απο γειτονιά σε γειτονιά για να ανάψουν ξανά οι Σπίθες του Πολιτισμού μέσα από την μουσική του Μίκη.

Πρώτος σταθμός τα Εξάρχεια την Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου στις 20:00, στην ταβέρνα “Ο ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΑΝΝΗΣ”, Εμμανουήλ Μπενάκη 94 και Δερβενίων.

Οι μουσικοί που θα συνοδέψουν τους φίλους του Μίκη Θεοδωράκη στο τραγούδι είναι :
ΤΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - κιθάρα - τραγούδι
ΕΛΕΝΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ - πιάνο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΕΒΗΣ - μπουζούκι
ΑΝΕΤ ΣΑΦΑΡΙΑΝ - τραγούδι

...και οι συμμετοχές συνεχίζονται.

Παραθέτουμε το Δελτίο Τύπου της εκδήλωσης: 

"Πολλές φορές στην ιστορία αυτού του τόπου, όταν η πατρίδα μας βρισκόταν κάτω από τον ξένο η το ντόπιο ζυγό αυτό πού έδινε κουράγιο και ένωνε το λαό ήταν τα τραγούδια του, πού με αυτά προσπαθούσε να πάρει κουράγιο και να εμψυχωθεί στον αγώνα ενάντια στους δυνάστες του.
Το 1821  ήταν τα λεβέντικα δημοτικά τραγούδια μας πού αντηχούσαν από άκρο σε άκρο της χώρας, το 40´ ήταν τα τραγούδια της Βέμπο πού έβαζαν ΑΕΡΑ στα πνευμόνια του Ελληνικού στρατού στο Αλβανικό μέτωπο, μετέπειτα στα χρόνια της κατοχής ήταν τα αντάρτικα τραγούδια πού αντηχούσαν στις βουνοκορφές της Ρούμελης και της Πίνδου και έδιναν φτερά στους αντάρτες κατά των Γερμανών και των ταγμάτων ασφαλείας και ύστερα στα ταραγμένα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας ήταν τα επουράνια λόγια των ποιητών μας πού μαζί με τις καθαγιασμένες μελωδίες του Μίκη Θεοδωράκη έγιναν βάλσαμο στις πληγές χιλιάδων αγωνιστών, αλλά και ταυτόχρονα μιά μεγάλη παλάμη πού σήκωσε αυτό το λαό λίγο ψηλότερα, του έδωσε δύναμη να βάλει λίγο χρώμα σε αυτό το μαυρογκρί πού σκέπαζε το απέραντο γαλάζιο της πατρίδας μας.

Τα χρόνια της μεταπολίτευσης πέρασαν γρήγορα μέσα στα ροζ σύννεφα μιας κατευθυνόμενης πλαστικής ανάπτυξης πού σκοπό είχε την οικονομική και πολιτιστική αλλοτρίωση της κοινωνίας ώστε να την καταστήσει ανήμπορη και να μπορέσει αναίμακτα να της επιβάλει μιά νέα σύγχρονη ειλωτεία ακόμα πιο βάναυση και ξεδιάντροπη από τις προηγούμενες.

Εμεις οι φίλοι του Μίκη αποφασίσαμε να αρχίσουμε να τραγουδάμε πάλι, για να ακουστούν ξανά τα λόγια και οι μελωδίες πού μας ανατριχιάζουν και μας ξεσηκώνουν, αλλά και μας θωρακίζουν για τις μάχες πού πρέπει να δωθούν με ασπίδα αλλά και δόρυ μας τον πολιτισμό και με σκοπό να ενώσουμε τις φωνές μας με όλο και περισσότερους και αυτοί να οργανώσουν δικά τους συναπαντήματα και κάποια στιγμή όλοι μαζί να ξαναρθώσουμε το μπόι μας εκεί πού του αρμόζει και τότε θα αντιληφθούμε πόσο μικροί και τιποτένιοι και ανάξιοι είναι όλοι τούτοι πού μας καταδυναστεύουν.

Ελάτε να τους διώξουμε μακριά στην κοιλάδα της λήθης, με μιά αγκαλιά τραγούδια και με κείνη την άσβεστη φλόγα για τη λεφτεριά πού καίει αιώνες μέσα μας και όπως έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος :

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, από το κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε το κόσμο>, πού σημαίνει ότι αυτή η εκδήλωση γίνεται για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί, να ενώσουμε τις φωνές μας και πάνω απ' όλα τις ψυχές μας".



Αν με ένα τραγούδι παινέψουμε μιαν Ομορφιά τότες παίρνει αξία και το τραγούδι. Αν όμως μες' απ' το τραγούδι αφυπνήσουμε βαθειά μέσα μας την ίδια την ομορφιά και σαρκώνοντας την,την ξεκορμίσουμε και την φιλέψουμε και σ'αλλουνούς, τότενες, απλώνει στην οικουμένη και ο άνθρωπος και το τραγούδι του".

Στα δύο βιβλία μου που κυκλοφόρησαν πρόσφατα («Μονόλογοι» - «Διάλογοι») αναφέρομαι σε ορισμένα κοινωνικά προβλήματα με ανατρεπτική στόχευση. Όπως στην «Ουδετερότητα», στον «Ελεύθερο χρόνο» (Αντιμανιφέστο), τις σχέσεις μας με το Σύμπαν (Συμπαντική Αρμονία) και τις πολεμικές βιομηχανίες (Ειρήνη) που πιστεύω ότι ανατρέπουν όλες τις υπάρχουσες κοινωνικές και διεθνείς σχέσεις. Θα αποκαλούσα την προσπάθειά μου αυτή ένα άλμα προς το αύριο. Προς το μέλλον. Με την προσθήκη ότι οι ιδέες που αναπτύσσω και η μέθοδος με την οποία τις παρουσιάζω αναλυτικά, νομίζω ότι έχουν την σφραγίδα της πρωτοτυπίας.

Εάν ήμουν Γερμανός, Γάλλος ή Αμερικάνος, είμαι βέβαιος ότι οι σκέψεις μου αυτές θα είχαν γνωρίσει μεγάλη δημοσιότητα και θα είχαν προκαλέσει πλήθος συζητήσεων και αναλύσεων, με αποτέλεσμα να γινόταν βήματα σημαντικά μέσα σε περιοχές κρίσιμες για την ανθρωπότητα που σήμερα κάτω από τα πέλματα των μεγάλων κρατικών και οικονομικών δυνάμεων παραπαίει επικίνδυνα σαν ένα σκάφος στο μάτι του κυκλώνα.

Ζούμε την εποχή του τέλους όλων των συστημάτων διακυβέρνησης και όλων των προσπαθειών για την επίτευξη αρμονικών σχέσεων μεταξύ των λαών. Ταυτόχρονα με την πρωτοφανή κρίση του υλικού κόσμου βρίσκονται σε μεγάλη δοκιμασία και οι κύριες εκφράσεις του πνευματικού κόσμου όπως η θρησκεία και η τέχνη. Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο μυλόπετρες, τον υλικό και τον πνευματικό κόσμο, που βρίσκονται και οι δύο σε βαθειά κρίση, οι άνθρωποι συνθλίβονται σε βαθμό που πολλοί σκέφτονται μήπως φθάσαμε στο τέλος του Ανθρώπου. Ήδη οι πρωτοποριακοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου έχουν αρχίσει να αντικαθιστούν τον Άνθρωπο με τα ανθρωποειδή και τους εξωγήινους…

Θεωρώ ότι ο άνθρωπος πράγματι τιμωρείται, γιατί δεν σεβάστηκε ορισμένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης (δεν τα εγνώριζε ή τα εγνώριζε και τα αγνοούσε), με αποτέλεσμα στα κοινωνικά συστήματα που δοκιμάστηκαν έως σήμερα, τελικά αποδεικνύεται ότι δεν κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν τον Άνθρωπο στην ολότητα και στην πολυπλοκότητά του. Αντί για δούλους και δουλοπάροικους έχουμε εργαζόμενους με γραβάτα και πολίτες-ψηφοφόρους της Κυριακής. Το σύστημα όμως είναι το ίδιο. Αγνοήθηκε το γεγονός ότι το ανθρώπινο γένος βρίσκεται ακόμα στη νηπιακή του ηλικία αν υπολογίσουμε τα 100.000 χρόνια παρουσίας του στη γη με κορυφαίο συναίσθημα το φόβο και την ανασφάλεια. Ο φόβος και η ανασφάλεια κυριαρχούν επί χιλιάδες χρόνια και εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα στις ψυχές των ανθρώπων έως σήμερα.

Με κυρίαρχο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ο άνθρωπος παραμένει φοβισμένος και ανασφαλής. Από την άλλη μεριά, στο βάθος του κάθε ανθρώπου υπάρχει ο θηρευτής έτοιμος να υπερασπίσει τη ζωή του και δεν ησυχάζει ποτέ! Γνωρίζει μόνο ότι για να είναι ασφαλής χρειάζεται δύναμη. Που την εξασφαλίζει μόνο με τη δύναμη της εξουσίας και τη συσσώρευση πλούτου. Να γίνει ο ίδιος θηρευτής. Απλά η αντίθεση δεν είναι πια ανάμεσα στον άνθρωπο και στους εξωτερικούς εχθρούς του αλλά μέσα στην ίδια την κοινωνία. Ανάμεσα στους ισχυρότερους (που οργανωμένοι σε φατρίες θηρευτών με τη μέθοδο των κυβερνητικών συστημάτων πολλαπλασίασαν τα όπλα της εξουσίας και της βίας με τη συσσώρευση και τον έλεγχο όλων των υλικών και πνευματικών αγαθών) και στον απλό Λαό. Επομένως η ανθρώπινη κοινωνία ξεκίνησε εξ αρχής να οικοδομείται επάνω σε μια παρά φύσιν βάση, γιατί είναι στρεβλή η μετάθεση της αντίθεσης του ανθρώπου προς την άγρια φύση σε μια αντίθεση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Ποιου ανθρώπου; Των θηρευτών παντός είδους που καρπώνονται για τον εαυτό τους τα βασικά όπλα με τα οποία οι ανθρώπινες φυλές στο σύνολό τους σε όλες τις προηγούμενες χιλιετίες κατόρθωσαν βήμα-βήμα να αντιμετωπίσουν τις θεομηνίες και τους κινδύνους όλοι μαζί για να προστατευτούν και να επιζήσουν απ’ τη μια μεριά και του απλού Λαού από την άλλη.

Με άλλα λόγια, από το 3000 π.Χ. έως σήμερα το μοντέλο των σχέσεων μέσα στην κοινωνία και μέσα στον διεθνή χώρο είναι ίδιο και απαράλλαχτο με κείνο της εποχής των σπηλαίων. Με τη διαφορά ότι ο Άνθρωπος-θηρευτής έχει πλέον απέναντί του αντί για την άγρια φύση τον Άνθρωπο-θύμα.

Έκτοτε οι άνθρωποι τρώγονται μεταξύ τους γιατί στο βάθος είναι φοβισμένοι και ανασφαλείς όπως την εποχή που τους περικύκλωναν κοπάδια λύκων.

Η δική μου προσπάθεια δεν είναι να προτείνω ένα καινούριο σύστημα διακυβέρνησης αλλά να κάνω ένα κάλεσμα για να ξαναδούμε σωστά την ανθρώπινη φύση και να εξετάσουμε τα είδη των σχέσεων τόσο ανάμεσα στους ανθρώπους όσο και ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Σύμπαν.

Αποφάσισα λοιπόν να δημοσιεύσω τρία άρθρα-πραγματείες με πρώτο την «Αγριότητα του Πολιτισμού», με την ελπίδα ότι θα σπάσω το πέπλο της σιωπής και της απομόνωσης που μου έχουν επιβάλει οι … θηρευτές του γλυκού νερού και ότι θα βρεθούν ανοιχτά και ελεύθερα μυαλά να σχολιάσουν τις ιδέες μου, ώστε να φωτιστεί περισσότερο το μονοπάτι που οδηγεί όπως είπα στο μέλλον.


Η ΛΟΓΙΚΗ

Η Λογική είναι το βασικό στοιχείο που βοήθησε τον πρωτόγονο άνθρωπο να βγει νικητής μέσα από τις χιλιόχρονες δοκιμασίες. Τον εξόπλισε στην αρχή με αμυντικά και στη συνέχεια με επιθετικά όπλα (την πέτρα, το σίδερο, τον χαλκό), ενώ παράλληλα του έδωσε την ικανότητα να δημιουργήσει ομάδες, πόλεις, κράτη.

Και όταν με τη λογική νίκησε το φόβο και την ανασφάλεια για ορισμένους αντέστρεψε το παιχνίδι και από θύμα έγινε θηρευτής πρώτα απέναντι στη φύση και στη συνέχεια εναντίον των συνανθρώπων του, κάτι που σήμανε την αρχή της εμφύλιας διαίρεσης που θα γίνει το χαρακτηριστικό γνώρισμα σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής εποχής από το 3000 π.Χ. έως σήμερα

Στη συνέχεια η λογική θα τον οδηγήσει στην αποκάλυψη της πνευματικής του πλευράς. Από τον φόβο του θανάτου, οδηγείται στην θρησκεία και στην τέχνη που τον αντιμετωπίζουν η πρώτη παθητικά και η δεύτερη δημιουργικά, δυναμικά, επιθετικά. Μαζί με τη δημιουργία της κοινωνίας, η θρησκεία και η τέχνη κατακτήθηκαν από την τάξη των θηρευτών δηλαδή των εξουσιαστών, που γρήγορα τις μετέβαλαν σε κύριά τους όπλα για την εμπέδωση και επιβίωση της κυριαρχίας τους.

Όλα αυτά, τι αποδεικνύουν; Ότι ο φόβος και η ανασφάλεια που οδήγησαν τον πρωτόγονο άνθρωπο να ικανοποιήσει το κυρίαρχο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αντί να ηρεμήσουν την φυλή των ανθρώπων, δυνάμωσαν από τη στιγμή που μια χούφτα ανθρώπων με ασφαλώς υψηλότερο βαθμό φόβου και ανασφάλειας αποφάσισε να βγει πάνω από τα ανθρώπινα σύνολα και να τα μεταβάλει σε προνομιούχους στόχους εκτόνωσης αυτού του αυξημένου φόβου και της ανασφάλειας. Με άλλα λόγια, η λεγόμενη πολιτική φιλοδοξία κρύβει ένα αυξημένο αίσθημα φόβου και ανασφάλειας από τους συνανθρώπους τους. Και γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιούν την κοινωνία, τη θρησκεία και την τέχνη ως βασικά όπλα για την επικράτησή τους.

Τι προδίδει αυτή η στάση; Την επικράτηση των ενστίκτων σε αντίθεση με την λογική που θεωρεί ότι τα άγρια ένστικτα της εποχής των παγετώνων έχουν εκλείψει από την ώρα που η ανθρωπότητα μπήκε στην ιστορική περίοδο. Άρα η ανθρωπότητα βιώνει επί τρεις χιλιετηρίδες μια παρανοϊκή κατάσταση με αμέτρητα θύματα και καταστροφές, γιατί μια χούφτα εξουσιαστές σε όλες τις περιόδους κατέχονται από΄το φόβο και την ανασφάλεια που μας κληρονόμησαν οι παππούδες μας από το 100.000 π.Χ. έως τώρα. Εάν οι πολιτικοί-θηρευτές-εξουσιαστές αντλούν τη δύναμή τους από τη βία που τους προσφέρει ο έλεγχος του κράτους, οι οικονομικοί θηρευτές-εξουσιαστές στηρίζονται επάνω στη συσσώρευση πλούτου ενός διαφορετικού τρόπου αναζήτησης της βίας με τον οικονομικό έλεγχο του συνόλου των θυμάτων τους.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η ουσία των σκέψεών μου που βασίζονται στην αποκάλυψη μιας γιγαντιαίας ανωμαλίας που σήμερα έχει φτάσει στα όριά της με την εποχή Τραμπ. Ο κύριος αυτός δεν είναι μια τυχαία περίπτωση αλλά εκφράζει τα αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγηθεί η ναυαρχίδα του παγκόσμιου καπιταλισμού δηλαδή στο στάδιο ενός γενικευμένου ιμπεριαλισμού. Πώς έγινε αυτό; Η πολεμική βιομηχανία στις ΗΠΑ οδήγησε σε ένα είδος γενικευμένου ιμπεριαλισμού, δεδομένου ότι το εύρος της πολεμικής βίας που αναπτύχθηκε σ’ αυτή τη χώρα άρχισε να μετατρέπει τους απλούς πολίτες σε θηρευτές, καθώς το έθνος τους λόγω ακριβώς της μεγάλης βίας που διαθέτει, πήγε ένα μπόι ψηλότερα από όλους τους λαούς τους, τους οποίους είναι φυσικό επομένως να τους θεωρεί θύματα. Ζούμε δηλαδή την εποχή της άγριας βίας των εποχών της ζούγκλας και των παγετώνων, με τη διαφορά ότι αντί για  λύκους και αρκούδες υπάρχουν άνθρωποι με γούνες και αντί για νύχια και δόντια, η πρωτοφανής συσσώρευση βίας από ένα λαό.

Απέναντι στον Τραμπ ο Βορειοκορεάτης γιος και εγγονός μεγάλων κομμουνιστών ηγετών βιώνει αλλά και εκπροσωπεί την παράνοια που του προσφέρει η συσσώρευση βίας του δικού του καθεστώτος, ενός καθεστώτος ολοκληρωτισμού και έρχεται να διεκδικήσει κι αυτός μια εξέχουσα θέση στη Λέσχη των διεθνών θηρευτών-εξουσιαστών.

Και όλα αυτά δεν φανερώνουν τίποτα άλλο παρά την διαιώνιση των ενστίκτων του αρχαίου φόβου και της ανασφάλειας του γυμνού ανθρώπου, του μόνου ζώου που ο καλός Θεός ξέχασε να εφοδιάσει με γούνες, δόντια, νύχια ή φτερά, καθώς τον πέταξε σκέτη αδύναμη σάρκα μέσα στον παγετό, στον καύσωνα και στα διψασμένα για αίμα θηρία.

Με άλλα λόγια, ξαναζούμε μέσα σε ένα άλλο ντεκόρ μια εποχή ζούγκλας όπου ο άνθρωπος αν και κατάφερε να δαμάσει τα θηρία και να βγει νικητής, δεν υπελόγιζε ότι μετά τον αρχικό διχασμό τους ίδιου ανθρώπου σε θύτες και θύματα, σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους, σε θηρευτές και θύματα, θα έκανε ένα γιγαντιαίο ιστορικό κύκλο από τον Όμηρο, τις Πυραμίδες, τις Παγόδες και τους κρεμαστούς κήπους έως τους επιφανείς μεγάλους και μικρούς θηρευτές της εποχής μας και όσους κατά κάποιο τρόπο κάθονται επάνω στις πλάτες των λαών και θυμάτων τους. Και έφτασε η ώρα που αυτός ο κύκλος κλείνει. Και σύντομα θα κλείσει οριστικά, με τίμημα ποιος ξέρει ποια και πόσα από τους απλούς πολίτες όπου γης.



Ο ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΟΣ

Όμως το πιο διεστραμμένο, παράλογο και εξωφρενικό είναι ότι κάποιες φορές δια μέσου των αιώνων οι θηρευτές συμβαίνει να γίνονται «πολιτισμένοι», περιβεβλημένοι με την τήβεννο της εξουσίας. Φαίνεται τότε ότι τα κρυμμένα επί χιλιετίες στα βάθη του ανθρώπου πανίσχυρα αισθήματα του φόβου, της ανασφάλειας και της προσπάθειας για επιβίωση ζητούν να πάρουν την ρεβάνς τους και να μεταμορφωθούν σε αυτό που τους φόβιζε πιο πολύ δηλαδή στον μισητό θηρευτή. Θέλουν να του μοιάσουν και γι’ αυτό γίνονται χειρότεροι και από τους πιο βάρβαρους θηρευτές από όσους γνώρισε η ανθρωπότητα με κύριο στόχο τον άνθρωπο-θύμα.

Έτσι εξηγείται η σκοτεινή δύναμη που βρίσκεται πίσω από την βαρβαρότητα του πολιτισμού με πρωταγωνιστές τους πιο ικανούς και επικίνδυνους αλλά και τους πιο φορτισμένους ψυχικά παράφρονες από τα άγρια ένστικτα της εκδίκησης.

Πιστεύω ότι με τις σκέψεις μου αυτές ανοίγω όπως είπα ένα παράθυρο θέασης χωρίς παρωπίδες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Δεν ελπίζω εν τούτοις ότι είναι δυνατόν να επηρεάσω την κοινή γνώμη, πρώτα και κύρια γιατί είμαι Έλλην, δηλαδή γεννήθηκα σε μια χώρα, όπου από αρχαιοτάτων χρόνων είναι έθιμο να έχουν κακό τέλος με τον α ή με τον β τρόπο όσοι τολμήσουν να ρίξουν ένα βοτσαλάκι στα ακίνητα νερά του εθνικού μας έλους.

Όμως κανείς δεν μπορεί να με εμποδίσει να σκέφτομαι και να πράττω ό,τι θέλω έχοντας προ πολλού περιφρονήσει τη βία των ποικιλώνυμων θηρευτών εγχωρίων και ξένων. Επομένως οι λόγοι που σας καλώ σε διάλογο έχουν τον χαρακτήρα ενός καλέσματος σε αθλοπαιδιά εάν μας αρέσει ο αθλητισμός, σε φιλική ορειβασία αν αγαπάτε τη φύση είτε τέλος είναι φιλοσοφικού ενδιαφέροντος αν εξακολουθείτε να ενδιαφέρεστε για τον άνθρωπο-θύμα, αφού η πλειονότητα μάς έχει αποδείξει ότι βολεύεται με αυτόν τον τρισάθλιο ρόλο...


Αθήνα, 20.8.2017

Μίκης Θεοδωράκης

Επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη για τα φαινόμενα ακραίου αντικομμουνισμού στην εφημερίδα Τα Νέα και άλλες εφημερίδες.

«Με τρομάζει η αντικομμουνιστική υστερία που κατακλύζει την εφημερίδα σας. Ως νέος κομμουνιστής είχα την τιμή να παλέψω μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ για την κατάκτηση της Ελευθερίας. Αργότερα, την εποχή της Χούντας, μέσα από το Πατριωτικό Μέτωπο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας».

Όμως για την πάντοτε ενιαία εθνικοφροσύνη και για σας που την εκπροσωπείτε μαζί με τα υπόλοιπα ΜΜΕ δεν έχουν καμιά σημασία οι όποιες πράξεις με αριστερό πρόσημο, ακόμα και οι πιο σημαντικές, όσο και αν αυτές βοηθούν και τιμούν την πατρίδα και το λαό μας. Ακόμα και την αναγνωρισμένη από εχθρούς και φίλους, ντόπιους και ξένους προσφορά μας στην ανάδειξη του νεοελληνικού πολιτισμού, την αγνοείτε επιδεικτικά.

Το μόνο που μετράει για σας είναι η ήττα μας στον Εμφύλιο και η ενόχλησή σας γιατί η ιδεολογία της Αριστεράς εξακολουθεί να υπάρχει, να δρα και να επιδρά ύστερα από τόσους και τόσους διωγμούς.

Εντάξει λοιπόν! Νικηθήκαμε και μπήκαμε στην γωνία! Τι άλλο θέλετε από εμάς εσείς οι νικητές και ξύνετε τις πληγές μας; Με το αίμα το δικό μας που συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάκτηση της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας τα πήρατε όλα! Κράτος, Κυβέρνηση, Παιδεία, Πολιτισμό, Στρατό, Αστυνομία, Τράπεζες, Τύπο, Τηλεοράσεις. Εμείς μείναμε στην γωνία, ουσιαστικά και πάλι (όπως στον Εμφύλιο) πολίτες β’ κατηγορίας.

Και από τον Στάλιν δεν θυμάστε παρά μόνο τα εγκλήματά του… Το μόνο που δεν άκουσα γι’ αυτόν είναι ότι με το πρωινό του έτρωγε τηγανητό ανθρώπινο κρέας. Για κείνον τον Στάλιν, τον Αρχιστράτηγο του Κόκκινου Στρατού με τις νίκες στο Στάλινγκραντ, στη Μόσχα, στο Λένινγκραντ και στο Βερολίνο, δεν έχετε τίποτα να πείτε;

Αν έλειπε ο Κόκκινος Στρατός και ο Στάλιν, τι θα είχαμε σήμερα; Αραγε το σκεφτήκατε; Ποιος θα εμπόδιζε τον Χίτλερ να γεμίσει την υφήλιο με χιλιάδες Αουσβιτς; Φαντάζεστε την Ελλάδα γεμάτη με στρατόπεδα εξόντωσης; Εκεί πάνω στην Ευρώπη και ειδικά στα ρατσιστικά κράτη, ξέρω γιατί πονάνε και τα βάζουνε με τον Στάλιν και τον κομμουνισμό. Γιατί νίκησε κατά κράτος τον πολυαγαπημένο τους Φύρερ. Τον Αδόλφο Χίτλερ!

Όμως εσείς εδώ, τι λόγο έχετε; Εσείς τους κομμουνιστές τους σκοτώνατε σαν μύγες. Με τις συμμορίες τύπου Σούρλα και Βρεττάκου. Με τα στρατοδικεία και τις εκτελέσεις 16.000, νέων κυρίως κομμουνιστών. Αγοριών και κοριτσιών. Με τα Μακρονήσια όπου μαρτύρησαν 100.000 Έλληνες κομμουνιστές. Με τα σφαγεία της Ασφάλειας, όπου βασανίστηκαν με τις πιο φρικαλέες μεθόδους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Τι είμαστε λοιπόν όλοι εμείς, εγκληματίες ή θύματα; Και γιατί παλεύαμε; Δεν αγωνιζόμασταν τάχα για την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό; Μήπως μέσα από τις γραμμές μας ξεπήδησαν ο θρόνος, οι παρακρατικές οργανώσεις που σκότωσαν τον Λαμπράκη και η Χούντα; Για να μην αναφερθώ στους συνεργάτες των ξένων κατακτητών που πάνω τους στηρίχτηκε η Αμερικανοκρατία που ζει και βασιλεύει μεταμφιεσμένη σε Μνημόνια και Τρόικες που μας έχουν οδηγήσει στο χείλος της εθνικής καταστροφής».

Πιστεύω ότι εύκολα μπορείτε να κατανοήσετε το θυμό μου, γιατί για μένα όπως και για χιλιάδες άλλους, η στράτευση και οι αγώνες μας κάτω από την Κόκκινη Σημαία αποτελεί την ιερότερη περίοδο της ζωής μας, που είχε ένα και μόνο στόχο, να κάνει τον Λαό μας ελεύθερο, ανεξάρτητο και ευτυχισμένο».







πηγή: info-war.gr

Μια εκδήλωση πολιτισμού, τέχνης και ανθρωπιάς κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης: Ο διεθνούς φήμης πιανίστας και συνθέτης Στέφανος Κορκολής με την Μαρία Φαραντούρη και την ερμηνεύτρια Σοφία Μανουσάκη μας ταξιδεύουν στα μουσικά μονοπάτια του Μίκη Θεοδωράκη για τα παιδιά της "ΕΛΠΙΔΑΣ". 

Την εκδήλωση διοργανώνει ο Σύλλογος Φίλων Παιδιών με καρκίνο "ΕΛΠΙΔΑ", υπό την αιγίδα της Α.Ε. του Προέδρου της Δημοκρατίας Kυρίου Προκοπίου Παυλοπούλου, και με τη συνεργασία της ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗΣ Πανελλαδικής Οργάνωσης Γυναικών. 

Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 1η Σεπτεμβρίου 2017 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, ώρα 21.00 

Συμπράττουν: 
Η Συμφωνική Ορχήστρα του Δημοτικού Ωδείου Βόλου 
Η χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Βόλου (Διδασκαλία Σύλβια Τσιμπανάκου) 
H χορωδία "ΙΩΝΙΑ" (Διδασκαλία Κορνηλία Φραγκογιάννη) 

Διευθύνει ο διακεκριμένος μαέστρος Ιωακείμ Μπαλτσαβιάς 

Συμμετέχουν οι σολίστ: 
Θέμης Βαγενάς (βιολοντσέλο) 
Μιχάλης Παούρης (μπουζούκι) 
Δημήτρης Παπαβομβολάκης (κιθάρα /μαντολίνο) 
Μπέλλα Λιονάκη (ακορντεόν) 
Βασίλης Δεφίγγος (σαξόφωνο/φλάουτο)

Η εκπομπή “ΕΡΤopen Πολιτισμός» και η Χρύσα Αριάδνη Κουσελά, φιλοξενούν την ερμηνεύτρια Αναϊτ Σαφαριάν από την Αρμενία και την Ελληνίδα πιανίστα Ελένη Κυριακίδη σε μια εκπομπή αφιερώμενη σε Έλληνες συνθέτες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζηδάκης. Η ερμηνεία των τραγουδιών γίνεται ζωντανά. Συμπαρουσιάζει ο Στέλιος Διαμαντής.

Συντονιστείτε απόψε στις 21:00 στους 106.7fm και διαδικτυακά www.ertopen.com/radio.

Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης- Κυριακή 2 Ιουλίου

Τραγουδούν: Κώστας Μακεδόνας, Ζωή Παπαδοπούλου, Κίτρινα Ποδήλατα



Πολυχώρος Λιπασμάτων Δραπετσώνας – Πάρκο Εργατιάς







Η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» πλαισιωμένη από τον Κώστα Μακεδόνα, τη Ζωή Παπαδοπούλου και τα Κίτρινα Ποδήλατα, έρχεται στο νέο φεστιβάλ ¨Λιπάσματα 2017 – Φεστιβάλ στη θάλασσα», την Κυριακή 2 Ιουλίου, με μια συναυλία αφιερωμένη στα πιο αγαπημένα λαϊκά, ζειμπέκικα αλλά και λυρικά τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη.

Το παλιό εργοστάσιο, με τις διατηρητέες εγκαταστάσεις και την χαρακτηριστική πανύψηλη καμινάδα, αλλά και τη θάλασσα που φτάνει σχεδόν ως την σκηνή, αποτελεί ένα μοναδικό σκηνικό που θα υποδεχτεί τη Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης", στον τόπο όπου εμπνεύστηκε ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια του, το «Δραπετσώνα» του 1960.



Ερμηνευτές ο Κώστας Μακεδόνας, η Ζωή Παπαδοπούλου και το συγκρότημα Κίτρινα Ποδήλατα.



Η Ανεξάρτητη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» ιδρύθηκε πριν από 21 χρόνια από μουσικούς – συνεργάτες του Μίκη Θεοδωράκη, γνώστες του έργου του. Σήμερα απαρτίζεται από 10 καταξιωμένους μουσικούς και συνεργάζεται με τραγουδιστές αναγνωρισμένης καλλιτεχνικής αξίας.

Μουσικοί

Γιάννης Μπελώνης, πιάνο
Θανάσης Βασιλάς, μπουζούκι
Γιάννης Ματσούκας, μπουζούκι
Ξενοφών Συμβουλίδης, πνευστά
Βαγγέλης Κονταράτος, κιθάρα
Αρτέμης Σαμαράς, βιολί, βιόλα
Λευτέρης Γρίβας, ακορντεόν
Θεόδωρος Κουέλης, μπάσο
Νίκος Σκομόπουλος, ντραμς
Στέφανος Θεοδωράκης – Παπαγγελίδης, κρουστά





Ωρα έναρξης: 21.30

Ελεύθερη είσοδος

Πρόσβαση: Από ΗΣΑΠ Πειραιά, το τρόλει 20 και το λεωφορείο 859, Στάση Δραπετσώνα .