Θανάσης Καρτερός

Ποια αλήθεια, ποια δικαιοσύνη, ποια ευαισθησία, ποια ανθρωπιά, ποια ενσυναίσθηση να περιμένει κανείς από αυτούς;

Οσταθμάρχης, το ανθρώπινο λάθος, οι συντεχνίες, ο Άδωνις, ο Παπαδόπουλος της τηλεδιοίκησης, το πολιτικό σύστημα, το αναχρονιστικό κράτος, οι διαχρονικές παθογένειες, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο καθημερινός Οικονόμου. Μια θάλασσα αποβλήτων, με τον θολό της βυθό προορισμένο να πνίξει τις ευθύνες της κυβέρνησης, του υπουργού, του πρωθυπουργού, του κόμματος, των αυτουργών της τραγωδίας. Και πάνω-πάνω η Ελλάδα 2.0 με το νέο της όνομα: Σταύρος Μητσοτάκης.

Μας βομβαρδίζουν με εικόνες και λέξεις εδώ και μέρες. Και όσο το πένθος για την ανείπωτη τραγωδία περνάει στο στάδιο της διαπραγμάτευσης και της αποδοχής, όσο τα πρόσωπα των παιδιών που χάθηκαν απομακρύνονται στην ισοπεδωτική καθημερινότητα τόσο το ρύγχος τους χώνεται βαθύτερα στον εγκέφαλο, μπερδεύει, καλύπτει, συγκαλύπτει. Ό,τι χθες προπαγάνδιζαν ως φως τώρα το περιγράφουν ως σκότος. Για να εξαφανιστεί το μαύρο τους μέσα στο μαύρο του.

Η τραγωδία μπορεί να κρύβει ανικανότητα, ιδεοληψία, εγκληματική αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, διαφθορά, ρουσφέτι. Δεν μπορεί και ο πιο σκληρός κατήγορος να τους καταλογίσει πρόθεση και προμελέτη. Ο τρόπος όμως που στάθηκαν από την πρώτη στιγμή και στέκονται μέχρι σήμερα μπροστά σε νεκρούς και ζώντες, συγγενείς και συγκλονισμένους είναι έγκλημα και εκ προθέσεως, και εκ προμελέτης. Έγκλημα κατά της κοινωνίας, της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της δικαίωσης. Εναντίον όλων μας.

Σχεδιάζουν και φωτογραφίζουν τη θλίψη και το πένθος τους. Αναζητούν με όρους επικοινωνίας τις λέξεις που θα κρύψουν τις ευθύνες τους. Στήνονται μπροστά στις κάμερες σκηνοθετώντας, υποτίθεται, την ανθρωπιά τους με απάνθρωπη προμελέτη. Σκηνοθετούν έναν εαυτό που τον έχουν καταπιεί εδώ και καιρό, όπως αποδεικνύεται, η απληστία της εξουσίας και η εξουσία της απληστίας. Μετανοούν με τόσο επιδεικτικό και κατάλληλα φωτισμένο τρόπο, ώστε να νιώθεις ότι δεν νιώθουν.

Δεν νιώθουν. Ούτε ο πόνος, ούτε το πένθος, ούτε η οργή διαπερνούν την επιδερμίδα τους. Είναι μάλιστα τόσο εθισμένοι, ώστε να μην νιώθουν πώς νιώθουν όσοι τους βλέπουν και τους ακούν. Όσοι περιμένουν από αυτούς τον λόγο της αληθείας και βομβαρδίζονται με τον λόγο της αγυρτείας. Για να φτάσουμε μέχρι το βάθος της θάλασσας των αποβλήτων - τη μαύρη κωμωδία. Με προφίλ και ανφάς περισυλλογής, δέκα κάμερες και δύο πρωταγωνιστές: Τον αυτουργό της τραγωδίας και τον λαγό της προσωδίας.

Ποια αλήθεια, ποια δικαιοσύνη, ποια ευαισθησία, ποια ανθρωπιά, ποια ενσυναίσθηση να περιμένει κανείς από αυτούς; Ποια ασφάλεια και ποια αξιοπρέπεια να εγγυηθούν; Ποιο αναχρονιστικό κράτος να πιστέψει και ο πιο εύπιστος ότι θα αλλάξουν; Η στάση τους μετά τα Τέμπη προκαλεί μία και μόνη παρόρμηση: Σκάστε επιτέλους. Δικαιούμαστε τουλάχιστον ενός λεπτού οργή.

Πηγή:avgi.gr

 

Θανάσης Καρτερός

Τρομάζουν η έκταση και το βάθος του κυκλώματος των υποκλοπών, που σιγά-σιγά, ντοκουμέντο-ντοκουμέντο, η δημοσιογραφική έρευνα ανασύρει στο φως από τα υπόγεια του παρακράτους. Η παγερή περιφρόνηση στο Κράτος Δικαίου, η κακοποίηση κάθε έννοιας Δημοκρατίας, το λιντσάρισμα δικαιωμάτων, προσωπικής ζωής και ανθρώπων, οι πρακτικές που παραπέμπουν στον «Νονό» του Κόπολα και όχι σε πρωθυπουργό και κυβέρνηση δημοκρατικού κράτους.

Τρομάζει η αγριότητα των λέξεων που συνοδεύει την αγριότητα των πράξεων. Ο εγκαλούμενος για εγκλήματα κατά της Δημοκρατίας κρύβεται όχι μόνο πίσω από τον ανεψιό του και το απόρρητο, αλλά και πίσω από τον Ερντογάν, τον Πούτιν, τη διεθνή κατάσταση, τον πόλεμο, τις μοχθηρές επιθέσεις εναντίον των αντιπάλων του. Και βέβαια πίσω από ρητορείες πατριωτισμού, που αποτελούν, σύμφωνα με τη γνωστή ρήση, το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων.

Τρομάζει ότι περνάει στα ψιλά η κατά Τσιόδρα παταγώδης αποτυχία στην αντιμετώπιση της πανδημίας, που οδήγησε στον θάνατο δεκάδες χιλιάδες ψυχές που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Ο εν ψυχρώ ακρωτηριασμός της δημόσιας Υγείας, της δημόσιας Παιδείας, κάθε δομής κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικού κράτους, εν ονόματι του πλουτισμού των πλουσίων. Η αδιαφορία για τη ζωή όλων εκείνων που αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι από το καθεστώς.

Τρομάζει η ακρίβεια που εμφανίζεται ως φυσικό φαινόμενο, οι χαμηλές αμοιβές που εμφανίζονται ως ανάγκη της οικονομίας, η εργασιακή ζούγκλα, που εμφανίζεται ως παράπλευρη απώλεια της ανάπτυξης. Ο Γεωργιάδης που κοροϊδεύει τον κόσμο με «καλάθια νοικοκυριού» την ίδια στιγμή που παραληρεί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Το πάρτι των απευθείας αναθέσεων που λαμβάνει χώρα χωρίς να τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Με τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας να καθοδηγεί τους συνδαιτυμόνες.

Τρομάζουν ο λογαριασμός του ρεύματος, η αναγκαία στάση στο βενζινάδικο, η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ, η τιμή του ψωμιού, ο χειμώνας που έρχεται, το αύριο που όσο κι αν εκατομμύρια άνθρωποι το ψαχουλεύουν δεν μπορούν να βρουν ένα ψίχουλο ελπίδας και προσδοκίας σ’ αυτό. Και το χρέος στην τράπεζα, που πέρασε σε ξένα χέρια και από κει στον κάθε Πάτση που πατάει στον λαιμό του φτωχού για να φτάσουμε στον πλειστηριασμό και στο τρομακτικό ξεσπίτωμα.

Τρομάζει ο Μητσοτάκης, που αποσυνθέτει την κοινωνία σε κύκλους ανασφάλειας και φόβου. Που επιβάλλει το άδικο, διαφημίζει το άτρωτο της εξουσίας του, κάνει τον φόβο και την απόγνωση μέσο και σκοπό. Γιατί ξέρει, όπως όλοι τους, ότι μια κοινωνία φόβου γίνεται παθητική και υπάκουη. Κι όποιοι σκέφτονται με όρους αλληλεγγύης, αντίστασης και αλλαγής, με την καθημερινότητα του φόβου που γεννάει απόγνωση πρέπει να αναμετρηθούν. Πριν επιβληθεί ως κανονικότητα…

Πηγή: Αυγή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται  εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της ertopen.com