Με αφορμή το αντικομμουνιστικό συνέδριο της «αγίας» ΕΕ στην Εσθονία.

Με αφορμή την ανακοίνωση του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Σταύρου Κοντονή, ο οποίος δήλωσε ότι η χώρα δεν θα παραστεί στο Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα» αρκετοί φασίστες, φασιστόμουτρα και λοιποί συγγενείς βγήκαν απο τις τρύπες τους, για να πλασάρουν ωμό ή ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό. 

Το συνέδριο διοργανώνεται στις 23 Αυγούστου, στο Ταλίν, στο πλαίσιο της Εσθονικής Προεδρίας του Συμβουλίου της «αγίας» Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λέμε για την «αγία» Ευρωπαϊκή Ένωση της εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, που κάθε τόσο αναπτύσσοντας τη θεωρία του ολοκληρωτισμού και των δύο άκρων (με ψηφίσματα, αποφάσεις κ.α) επιδιώκει να εμφανίσει τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία ως συνώνυμο της ελευθερίας!

Έτσι, αυτοί που τσάκισαν τους ναζί, οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση, που έδωσε εκατομμύρια νεκρούς του σοβιετικού λαού στον αντιφασιστικό αγώνα, εμφανίζονται σαν να είναι η άλλη όψη του φασισμού και του ναζισμού.

Με λίγα λόγια οι εκπρόσωποι του συστήματος που γεννά τον φασισμό και τον ναζισμό, οι εκπρόσωποι του συστήματος που – με τους κεφαλαιοκράτες της εποχής – στήριξε τον φασισμό και τον ναζισμό, τώρα εμφανίζονται σαν ελευθερωτές του κόσμου! 

Για τη σχετική ανακοίνωση του κ. Κοντονή και την επιχειρηματολογία του, σε αρκετά σημεία, θα αναφερθούμε σε άλλη στιγμή. Τώρα υπενθυμίζουμε μόνο πως αυτές οι θεωρίες (εξίσωσης ναζισμου – κομμουνισμού) κυκλοφορούν χρόνια στην «αγία» Ευρωπαϊκη Ένωση που λατρεύει και υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που καλλιεργεί αυταπάτες – και πριν γίνει κυβέρνηση – πως μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό η ΕΕ από αυτό που είναι, από αυτό που πάντα ήταν: Μια καπιταλιστική ένωση.

Ας πάμε τώρα στους φασίστες, τα φασιστόμουτρα και τους λοιπούς συγγενείς.

Οι ναζί της Χρυσής Αυγής στην ιστοσελίδα τους γράφουν σχετικά για τα  «θύματα και τις πληγές του Ελληνικού Έθνους από τον κομμουνισμό». Δεν θα αναφερθούμε παραπάνω. Ναζί είναι οι (υπ)άνθρωποι, δεν περιμέναμε και τίποτα άλλο. 

Είναι, όμως, κι άλλοι που βγήκαν από τις ακροδεξιές τους τρύπες.  

Η Νέα Δημοκρατία, με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο της Αδ. Γεωργιάδη– ο οποίος «τιτιβίζει» διαρκώς τις τελευταιές μέρες για τον κομμουνισμό και εμφανίζεται ως υπερασπιστής της ελευθερίας! – ασχολήθηκε με το θέμα. Για τον Γεωργιάδη, το αγαπημένο παιδί του Παττακού, τον θρασύδειλο μισο(;)φασίστα δεν θα αφιερώσουμε παραπάνω λέξεις (διαβάστε για περισσότερα τις παραπομπές). 

Υπάρχει, όμως, και ανακοίνωση της ΝΔ  και της ΟΝΝΕΔ που θέλουν να μας πείσουν πόσο πρέπει να γίνονται συνέδρια που οδηγούν στην εξίσωση ναζισμού – κομμουνισμού, αλλά με …τρόπο. 

Η ΝΔ, λοιπόν, του Γεωργιάδη και του Βορίδη (επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ, του κόμματος που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος από τον Κορυδαλλό και εκπρόσωπος παλιότερα του πατέρα Λεπέν στην Ελλάδα) με τα «τσεκουράτα» χειροκροτήματα του, ισχυρίζεται πως η Ελλάδα μη συμμετέχοντας στο συνέδριο «προσβάλλει τους Έλληνες και Ευρωπαίους πολίτες που διαχρονικά προασπίζονται τα δημοκρατικά ιδεώδη και την πανανθρώπινη αξία της ελευθερίας».

Υποστηρίζει, δε, πως αυτό οδηγεί τη χώρα σε μια«ιδιότυπη ευρωπαϊκή και διεθνή απομόνωση», προσθέτοντας πως «ο Ναζισμός και ο Σταλινισμός είναι σκοτεινές περίοδοι της ευρωπαϊκής ιστορίας ασφαλώς καταδικαστέες από όλους τους δημοκρατικούς πολίτες. Η διαφορετική ιδεολογική τους αφετηρία και η μεταξύ τους σύγκρουση, ούτε εξισώνει, αλλά ούτε και εξαγνίζει, κανέναν από τους δύο».

Η ΟΝΝΕΔ, με ακόμα πιο… προωθημένη επιχειρηματολογία αναφέρει πως «παρότι μας βρίσκει σύμφωνους στην απόρριψη αυτού του συμψηφισμού» (σ.σ ναζισμού – κομμουνισμού), «καθώς πρόκειται για δύο εξεχόντως διακριτά ρεύματα, η σύγχρονη ιστορία τα κατατάσσει ως τις δύο μεγαλύτερες ιδεολογικές πληγές στο σώμα της Ευρώπης. Ο απολογισμός των θηριωδιών των δύο καθεστώτων αποτελεί ύβριν όταν ακόμα υπάρχουν θύματα των ακραίων ιδεολογιών εν ζωή». Στην ίδια κατεύθυνση με τη ΝΔ τοποθετήθηκε και ο αξιότιμος πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος μέσω facebook.  

Έχουμε γραψει πολλές φορές για τον ωμό και ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό, που επιχειρείται χυδαία και με ανιστόρητο τρόπο, για να καλυφθεί η ουσία: Πως ο φασισμός και ο ναζισμός είναι γεννήματα του καπιταλιστικού συστήματος. Οι φασίστες, τα φασιστόμουτρα και οι λοιποί συγγενείς δεν κάνουν «αθώα» κριτική στη Σοβιετική Ένωση. Παραχαράσσουν την ιστορία για χτυπήσουν και την ελπίδα για την κοινωνική απελευθέρωση από το σάπιο σύστημα τους. 

Προς το παρόν αυτά τα λίγα, μαζί με δύο φωτογραφίες που δείχνουν τη «σχέση» των κομμουνιστων με το ναζισμο (αριστερά) και τη σχέση των φασιστόμουτρων και των υπόλοιπων συγγενών (δεξιά). 

***



αναδημοσίευση από imerodromos.gr

Δεκαπέντε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς και η Ελβετία και το Χονγκ Κονγκ, έχουν μέχρι στιγμής πληγεί από την κρίση των μολυσμένων  αυγών, ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστρία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο, η Πολωνία , η Ρουμανία, η Σλοβακία, η Σλοβενία και η Δανία έχουν πληγεί, διευκρίνισε ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης των δημοσιογράφων.

Μονάδες εκτροφής παραμένουν αποκλεισμένες σε τέσσερις χώρες όπου «έχει επιβεβαιωθεί η παράνομη χρήση του παρασιτοκτόνου fipronil: στο Βέλγιο και η Ολλανδία από όπου ξεκίνησε η κρίση, καθώς και στη Γερμανία και τη Γαλλία.

Οι υπόλοιπες χώρες της λίστας «εισήγαγαν προϊόντα από τις τέσσερις αυτές χώρες», πρόσθεσε ο εκπρόσωπος.

Η Επιτροπή ανακοίνωσε  επίσης σήμερα ότι θα συγκαλέσει σύσκεψη των ενδιαφερομένων χωρών για την «άντληση διδαγμάτων» από την κρίση, στις 26 Σεπτεμβρίου.

Οι Οικονομικές Σχέσεις της ΕΕ με Ρωσία και Κίνα και ο Ρόλος της Γεωστρατηγικής Θέσης της Ελλάδας

Με αφορμή την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συνθήκη του Παρισιού, όσον αφορά την κλιματική αλλαγή, και τις σχέσεις μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ που ολοένα και ολισθαίνουν, σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε τις δυνατότητες της ΕΕ, για τη χάραξη μίας εναλλακτικής πολιτικής με διαφορετικό προσανατολισμό.

Τον Μάρτιο του 2014 εισήχθησαν κυρώσεις κατά της Ρωσίας, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας. Οι συμμετέχοντες σε αυτές τις κυρώσεις είναι: Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών (Ελβετία, Ισλανδία, Λίχτενσταϊν, Νορβηγία), Ευρωπαϊκή Ένωση, ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία και Ιαπωνία.

Εντός του 2017, τα κράτη αυτά θα κληθούν για να αποφασίσουν εάν άρουν ή θα παρατείνουν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, οι οποίες έχουν πάρει παράταση ήδη μία φορά εντός του 2016. Οι νέες όμως συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί μετά την εκλογή του προέδρου Τραμπ δεν έχουν καμία απολύτως σχέση συγκριτικά με τις σχέσεις που διατηρούσαν ΕΕ & ΗΠΑ υπό την προεδρία Ομπάμα.

Ας δούμε τώρα κάποια οικονομικά στοιχεία για την Ρωσία και όχι μόνο, όσον αφορά τα ενεργειακά αποθέματα.

Στον Πίνακα 1, θα δούμε ότι η Ρωσία βρίσκεται στην πρώτη θέση παγκοσμίως στα αποθέματα φυσικού αερίου με περίπου 1700 τρις κυβικά πόδια (1 κυβικό πόδι = 28,3 λίτρα). Οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία βρίσκονται κάτω από το Κατάρ στην 4η και 5η θέση αντίστοιχα.

Στον Πίνακα 2, θα δούμε τις 11 χώρες με τα μεγαλύτερα εκτιμώμενα αποθέματα πετρελαίου. Η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στην πρώτη θέση παγκοσμίως με 259,9 δις βαρέλια ενώ Καναδάς με 175,2 δις, Ιράν με 137,6 δις και Ιράκ με 115 δις βαρέλια στην 2η, 3η, και 4η θέση αντίστοιχα. Η Ρωσία βρίσκεται πιο χαμηλά, στην 8η θέση με 60 δις βαρέλια.

Τα κράτη-μέλη της ΕΕ αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 50% των ρωσικών εισαγωγών-εξαγωγών. Πιο συγκεκριμένα, η Ευρώπη εισάγει το 1/3 του φυσικού της αερίου από τη Ρωσία το οποίο συνεπάγεται με 300 δις €. Τέλος, η Ρωσία αντιπροσωπεύει το 7% των συνολικών εισαγωγών και το 12% των συνολικών εξαγωγών στην ΕΕ, που την καθιστά τον 3^ο  πιο σημαντικό εταίρο μετά τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Στον Πίνακα 3, θα παρατηρήσουμε πως η Κίνα και η Ρωσία συγκαταλέγονται στους 7 πιο σημαντικούς προορισμούς των εξαγωγών της ΕΕ. Ο πρώτος προορισμός είναι οι ΗΠΑ με 16,6%, δεύτερος η Ελβετία με 9,8% ενώ Κίνα και Ρωσία ακολουθούν με 8,5% & 6,9% αντίστοιχα.

Στον Πίνακα 4, ως προς τις εισαγωγές της ΕΕ, θα δούμε πως στην 1^η   θέση βρίσκεται η Κίνα με 16,6%, η Ρωσία ακολουθεί στη 2^η με 12,3% ενώ πιο πίσω βρίσκονται οι ΗΠΑ με 11,7%.

Η πρωτιά της Κίνας στον Πίνακα 4 και με την τάση να αυξηθεί περαιτέρω, δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα, μέσω του λιμανιού του Πειραιά και με τη γεωστρατηγική θέση που κατέχει στον ευρωπαϊκό χάρτη, να παίξει καταλυτικό ρόλο στο σχέδιο της Κίνας για την αναβίωση του «Δρόμου του Μεταξιού», που σκοπό έχει την περαιτέρω αύξηση των εξαγωγών της Κίνας προς την Ευρώπη. Το σχέδιο αυτό, που ήδη έχει μπει σε εφαρμογή, ονομάζεται ¨one belt one road¨ και αποτελείται από 2 δρόμους. Ο πρώτος είναι χερσαίος (silk road economic belt), μέσω της ενδοχώρας της Κίνας και ο δεύτερος θαλάσσιος (maritime silk road) μέσω του Περσικού Κόλπου και της Διώρυγας του Σουέζ, όπου το λιμάνι του Πειραιά θα παίξει καθοριστικό ρόλο, καθώς θα είναι το πρώτο λιμάνι ευρωπαϊκής χώρας που θα διέπει ο θαλάσσιος δρόμος με κατάληξη το λιμάνι της Βενετίας. Τέλος, το λιμάνι του Πειραιά, πέραν του ότι αποτελεί το μεγαλύτερο λιμάνι κοντέινερ στην Ευρώπη, παράλληλα προσφέρει στην Κίνα τη δυνατότητα εμπορικών διανομών με μεταφορική διάρκεια 10 ημερών μικρότερη σε σχέση με εκείνη των βοριοευρωπαϊκών λιμανιών. Η δυνατότητα εξέλιξης των λιμανιών της Μεσογείου, σε ισχυρούς ανταγωνιστές συγκριτικά με τα λιμάνια του Ρότερνταμ και του Αμβούργου, εγείρει σοβαρές ανησυχίες σε Ολλανδία και Γερμανία αντίστοιχα. Η Ελλάδα από την πλευρά της, μέσα στον κυκεώνα της ύφεσης που πλέει τα τελευταία 7 χρόνια, πρέπει να αδράξει αυτή την ευκαιρία, διότι ίσως αποτελεί την τελευταία σχεδία που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα μακριά από τις Συμπληγάδες Πέτρες των μνημονίων.



Πίνακας 1: Εκτιμώμενα Αποθέματα Φυσικού Αερίου σε Παγκόσμια Κλίμακα (τρις κυβικά πόδια)



 Πηγή: OilangGasjournal

Πίνακας 2: Εκτιμώμενα Αποθέματα Πετρελαίου σε Παγκόσμια Κλίμακα (δις Βαρέλια)

Σαουδική Αραβία	259,9
Καναδάς	175,2
Ιράν	137,6
Ιράκ	115
Κουβέιτ	101,5
Βενεζουέλα	99,4
Η.Α.Ε	97,8
Ρωσία	60
Λιβύη	44,3
Νιγηρία	37,2
Καζακστάν	30

 

           Πηγή: Oil ang Gas journal

Πίνακας 3: Εξαγωγές της ΕΕ

Πρ/μός Εξαγωγών ΕΕ	% εξαγωγών ΕΕ
ΗΠΑ	16,6
Ελβετία	9,8
Κίνα	8,5
Ρωσία	6,9
Τουρκία	4,5
Ιαπωνία	3,1
Νορβηγία	2,9
Υπόλοιπος κόσμος	47,7

        Πηγή: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

    



Πίνακας 4: Εισαγωγές της ΕΕ

Προέλευση Εισαγωγών	% εισαγωγών ΕΕ
Κίνα	16,6
Ρωσία	12,3
ΗΠΑ	11,7
Ελβετία	5,6
Νορβηγία	5,3
Ιαπωνία	3,4
Τουρκία	3
Υπόλοιπος κόσμος	42,1

       Πηγή: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Δημήτρης Λιάπης
Οικονομολόγος

Το σχέδιο για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσίασε χθες σε ομιλία της η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι, τονίζνοντας ότι η απόφαση αυτή είναι αμετάκλητη, χωρίς αστερίσκους, αλλά και χωρίς να υπάρχει πρόθεση να πληγεί η Ένωση.

Στην ομιλία της η Βρετανίδα πρωθυπουργός τόνισε ότι «διαπραγματευόμαστε μια νέα σχέση, μια σχέση ισότητας». «Και πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας τι είδους χώρα θέλουμε να γίνουμε. Θέλω το Ηνωμένο Βασίλειο να γίνει πιο δυνατό, πιο ενωμένο και πιο εξωστρεφές από ποτέ.
Αλλά θέλω και μία καλύτερη συμφωνία για τους απλούς πολίτες».

Ενώ επιθυμία της βρετανικής κυβέρνησης είναι η διαδικασία εξόδου από την ΕΕ να γίνει σταδιακά «ώστε να αποφευχθεί μια υπερβολικά βίαιη αλλαγή».
Οι βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησης για την πραγματοποίηση του Brexit, κατά την Τερέζα Μέι, θα είναι: έξοδος από την ενιαία αγορά, έλεγχος των συνόρων και κατάργηση της δικαιοδοσίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. «Είμαστε ανεκτικοί και θέλουμε την εισροή λαμπρών μυαλών, αλλά η λαϊκή εντολή ήταν σαφής: Δεν κλείνουμε τα σύνορά μας αλλά περιορίζουμε την εισροή μεταναστών στο Ηνωμένο Βασίλειο».


«Θέλω να είμαστε μια πραγματικά παγκόσμια Βρετανία, καλύτερος φίλος και γείτονας για τους ευρωπαίους εταίρους μας», δήλωσε η βρετανίδα πρωθυπουργός, ωστόσο έβαλε ένα φρένο στην ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων από την Ε.Ε. στην Αγγλία.

«Δεν θέλω να διαλυθεί η Ε.Ε., δεν θα ήταν προς το συμφέρον της Βρετανίας», τόνισε, συμπληρώνοντας πως ο Βρετανικός λαός περιμένει να είναι υπεύθυνη η δική τους κυβέρνηση άμεσα και οι θεσμοί της Ε.Ε. δεν συνάδουν «με τον τρόπο ζωή μας και την ιστορία μας».

Οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να είναι καλοδεχούμενοι στη Βρετανία και ελπίζουμε πως οι Βρετανοί θα είναι καλοδεχούμενοι στις χώρες της Ε.Ε., είπε αρχικά η Τερέζα Μέι.

Ωστόσο περιγράφοντας το σχέδιό της τόνισε ότι θα πρέπει να υπάρχει έλεγχος του αριθμού των ανθρώπων που πηγαίνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο από την Ευρώπη, βάζοντας ουσιαστικά όριο στην ελεύθερη μετακίνηση προσώπων.

Η ίδια επεσήμανε πως υπήρξε ένα ρεκόρ μετανάστευσης στη Βρετανία και αυτό έχει μειώσει τους μισθούς για τους Βρετανούς.

Επεσήμανε ότι «θέλει να εγγυηθεί τα δικαιώματα των υπηκόων της Ε.Ε. στη Βρετανία, και των Βρετανών ζουν στην Ευρώπη, όσο το δυνατόν συντομότερα».

Η κ. Μέι ανέφερε ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν ξεκαθαρίσει στο Λονδίνο ότι παραμονή στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά σημαίνει αποδοχή των τεσσάρων ελευθεριών κίνησης (προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων), πράγμα που ουσιαστικά θα θέτει τη βρετανική πολιτική υπό την αίρεση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων και των μηχανισμών της Ε.Ε.

Η ψήφος μας για αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν απόρριψη των ευρωπαϊκών αξιών, ούτε προσπάθεια να κάνουμε κακό στη συνεργασία των υπόλοιπων 27 κρατών – μελών.

Δέκα χρόνια μετά την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στην ΕΕ οι δύο χώρες πλήττονται από τη μαζική φυγή εξειδικευμένων εργαζόμενων με προορισμό πιο προηγμένες χώρες του εξωτερικού.

Η νέα του ζωή ξεκίνησε το 2009, δύο χρόνια μετά την ένταξη της πατρίδας της στην ΕΕ. Η ρουμάνα γιατρός Έλενα Ιωάννα Μπράικου προσελήφθη τότε από την κλινική Σαριτέ του Βερολίνου, τη μεγαλύτερη στη Γερμανία. «Είχα καλή ποιότητα ζωής στη Ρουμανία, αλλά ήταν σημαντικό για εμένα να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω από το μηδέν σε ένα καλύτερα οργανωμένο περιβάλλον», λέει η ρουμάνα γιατρός στην DW.
Σήμερα δεν σκέφτεται να επιστρέψει στη χώρα της, λέγοντας ότι«στη Γερμανία εργάζεσαι μεν πολύ περισσότερο, έχεις όμως και περισσότερες δυνατότητες εξέλιξης».

Τέτοιες ευκαιρίες προσδοκούσε και η Άννα Ντιμιτρόβα όταν μετανάστευσε στη Γερμανία πριν από 20 χρόνια. Η 40χρονη σήμερα γυναίκα είναι μια από τις κορυφαίες μάνατζερ με μεταναστευτική καταγωγή στη Γερμανία. Στόχος της ήταν να σπουδάσει Οικονομία των Επιχειρήσεων. Σήμερα είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ομίλου Vodafone.

Ελλείψεις εξειδικευμένων εργαζόμενων σε Ρουμανία και Βουλγαρία

Χιλιάδες νέοι και νέες από τη Βουλγαρία επιχειρούν να βαδίσουν σήμερα στα χνάρια της Άννα Ντιμιτρόβα. Σύμφωνα με στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας Statista, το 2015 ζούσαν στη Γερμανία πάνω από 225.000 βούλγαροι πολίτες, πολλοί εκ των οποίων διέθεταν κατάρτιση που ξεπερνούσε τον μέσο όρο. Κι ενώ η γερμανική αγορά εργασίας επωφελείται από αυτήν την κατηγορία μεταναστών, ο απολογισμός για τη Βουλγαρία είναι δυσάρεστος. Η Βουλγαρική Επιστημονική Επιτροπή εκτίμησε ότι σε πέντε έως δέκα χρόνια από σήμερα η χώρα θα εμφανίσει έλλειμμα περίπου 400.000 εξειδικευμένων εργαζομένων.

Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει και η Ρουμανία, η οποία εισήλθε στην ΕΕ μαζί με τη Βουλγαρία το 2007. Ναι μεν οι δύο χώρες επωφελούνται από χρήματα που στέλνουν οι μετανάστες που εργάζονται στο εξωτερικό, ωστόσο η έλλειψη εξειδικευμένου δυναμικού γίνεται ολοένα πιο αισθητή. Περισσότερο από όλους πλήττεται ο ιατρικός τομέας. Περίπου 43.000 γιατροί και φαρμακοποιοί έφυγαν από τη χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια. 5.000 εξ αυτών εργάζονται στη Γερμανία.

Το«brain drain»του ενός,«brain gain»του άλλου

Εκροή ολοένα περισσότερων γιατρών παρατηρείται και στη Βουλγαρία. Η χώρα των επτά εκατομμυρίων κατοίκων έχει σήμερα μόλις 28.000 γιατρούς. Επτά χρόνια πριν ανέρχονταν σε 35.000. Κι ενώ Ρουμανία και Βουλγαρία ατενίζουν το μέλλον με ανησυχία, χώρες όπως η Γερμανία επωφελούνται από τη μετανάστευση ανατολικοευρωπαίων εξειδικευμένων εργαζόμενων. Braindrain (εκροή εγκεφάλων) για τους μεν, braingain (εισροή εγκεφάλων) για τους δε.

«Χωρίς γιατρούς από τις ανατολικές χώρες δεν θα υπήρχε σήμερα ιατρικό προσωπικό σε ορισμένες περιοχές της Γερμανίας», λέει στην DW ο Ζαλίντ Σεχουλί, διευθυντής της γυναικολογικής πτέρυγας της Κλινικής Σαριτέ. Ο γεννημένος στο Βερολίνο γιος μαροκινών μεταναστών επενδύει στο στοιχείο της πολυπολιτισμικότητας στην κλινική του.

Σύμφωνα με νέα μελέτη του ΟΗΕ, περί τα 3,4 εκατομμύρια Ρουμάνοι εργάζονται στο εξωτερικό. Ο πληθυσμός της Βουλγαρίας συρρικνώθηκε σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες. Μετά τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις του 1989 περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Βούλγαροι εγκατέλειψαν τη χώρα τους. “Αυτή η μετανάστευση έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις στη βουλγαρική οικονομία, διότι σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για εξειδικευμένους εργαζόμενους με υψηλή κατάρτιση”, τονίζει στην DW ο Μίτκο Βασίλεφ, πρόεδρος του Γερμανοβουλγαρικού Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου.



πηγή ergasianet.gr

Τάσος Τσακίρογλου

Ο Τζακ Ράσμους στη συζήτησή μας τονίζει ότι η διαφορά ανάμεσα στον «νέο οικονομικό ιμπεριαλισμό» και τον παλιό είναι ότι στον πρώτο οι δανειστές αναλαμβάνουν ουσιαστικά τις υπηρεσίες-κλειδιά της οικονομίας (ΣΔΟΕ, Γεν. Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, ΕΛΣΤΑΤ κ.λπ.), τις οποίες χαρακτηρίζουν «ανεξάρτητες αρχές», και δεν αρκούνται στο να υποβάλουν στις κυβερνήσεις ένα πρόγραμμα προς υλοποίηση.

Μιλά επίσης για τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση του 2015.


• Παραθέτοντας πρόσφατη έρευνα που δείχνει ότι το 95% των πληρωμών της Ελλάδας για το χρέος από το 2010 έχουν κατευθυνθεί στους Ευρωπαίους τραπεζίτες, υποστηρίζετε ότι η ανακύκλωση του χρέους και των επιτοκίων εκπροσωπεί μια αναδυόμενη νέα μορφή οικονομικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος οικοδομείται στην ίδια τη δομή της ευρωζώνης από το 1999. Πώς λειτουργεί όλο αυτό;

Όταν έχεις μια νομισματική ένωση και μια υπανάπτυκτη τραπεζική ένωση, έτσι όπως ήταν η Ε.Ε. το 1999, και ταυτόχρονα έχεις μια ισχυρή οικονομία, η οποία παράγει σε χαμηλό κόστος στην ευρωζώνη –όπως η Γερμανία– αυτό που συμβαίνει είναι ότι η ροή χρήματος γίνεται μη ισορροπημένα.

Αυτό σημαίνει ότι οι βορειο-ευρωπαϊκές τράπεζες από το 2008 διοχέτευσαν πολύ χρήμα στην περιφέρεια της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. 

Αυτά τα χρήματα προήλθαν από τον ιδιωτικό τομέα και προορίζονταν να χρηματοδοτήσουν την αγορά από την περιφέρεια προϊόντων που προέρχονταν από τη Γερμανία και άλλες εξαγωγικές χώρες, οι οποίες είναι σύμμαχοί της. Άρα τα χρήματα ανακυκλώνονταν και επέστρεφαν σ' αυτές τις χώρες. 

Όταν όμως έχεις ένα χρηματοπιστωτικό και οικονομικό κραχ όπως αυτό του 2008, η ροή χρήματος προς την  περιφέρεια διακόπτεται και αυτό που μένει στην περιφέρεια είναι το χρέος. 

Και αυτό ισχύει για όλη την περιφέρεια και όχι μόνο για την Ελλάδα. 

• Και έτσι οδηγούμαστε στις περίφημες «διασώσεις»;

Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη της διάσωσης των ελληνικών τραπεζών και επιχειρήσεων, όπως επίσης στην Ισπανία και στην Ιταλία. Αυτό που συνέβη ήταν ότι ξανάρχισαν τα δάνεια προς την Ελλάδα και άλλες χώρες. 

Φυσικά, ο τρόπος συμπεριφοράς προς τη χώρα σας έδειχνε έλλειψη κάθε σεβασμού, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η διάσωση του 2008-09 περιελάμβανε τη μεταφορά του ιδιωτικού χρέους στους κυβερνητικούς ισολογισμούς, προκειμένου να γίνει δημόσιο χρέος.

Στη συνέχεια έχουμε την οικονομική κατάρρευση παντού, με τα ελλείμματα να μεγαλώνουν στις περισσότερες χώρες, μαζί και στην Ελλάδα. Έτσι έχουμε περαιτέρω χρέος, το οποίο προστίθεται στο ιδιωτικό χρέος της διάσωσης που μεταφέρεται στο δημόσιο. 

• Τότε παρεμβαίνει η Ε.Ε.;

Ναι. Το ΠΑΣΟΚ κάλεσε τους Βορειο-ευρωπαίους και κανείς δεν ξέρει τι συμφωνίες έγιναν τότε. Το χρέος φούσκωσε με τους ανθρώπους που έστειλε η Κομισιόν.
Υπήρξε μεγαλύτερη ρευστότητα για την αντιμετώπιση του χρέους. Το 2010, με την πρώτη διάσωση, ξεκίνησε η διαδικασία «μεγαλύτερο χρέος για την αποπληρωμή του χρέους». 

Στη συνέχεια η Ε.Ε. βυθίζεται σε μια διπλή ύφεση το 2011-2013 και η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο χρήμα για την αποπληρωμή του αρχικού χρέους και των επιτοκίων. 

Αυτή η ύφεση μεγάλωσε ακόμα περισσότερο το χρέος. Τότε είναι που περενέβησαν και τα κοράκια-κερδοσκόποι πάνω στα κρατικά ομόλογα. 
Η διάσωση του 2012 σχεδιάστηκε για να σώσει τους ιδιώτες κερδοσκόπους με 50-60 δισεκατομμύρια ευρώ. Συνολικά αυτό που έγινε ήταν μεγαλύτερη υπερχρέωση για την αποπληρωμή του χρέους. 

Η ελληνική κυβέρνηση παίζει το ρόλο εκείνου που εφαρμόζει τα  προγράμματα λιτότητας, εκείνου που αποσπά απ' όλους τους εργαζόμενους και τις μικρές επιχειρήσεις τα ποσά για την αποπληρωμή του χρέους. 
Έχουμε μια οικονομική απόσπαση, μια απόσπαση πλούτου, κάτι που είναι πιο επικερδές από την εκμετάλλευση εταιρείας από εταιρεία. 

• Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του «νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού»;

Είναι συσσώρευση μέσω επιτοκίων από κράτος προς κράτος. Το κράτος μετατρέπεται σε φοροσυλλέκτη για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πιο ισχυρών που ηγούνται της ευρωζώνης.

Και αυτός που ηγείται είναι η Γερμανία και οι σύμμαχοι του υπουργού Οικονομικών της. 
Είναι αυτή που κυριαρχεί στην Κομισιόν, την ΕΚΤ και παντού. Το Βερολίνο θέλει να συνεχιστεί αυτή η πολιτική, διότι κερδίζει απ' αυτήν. Μ' αυτήν τη διευθέτηση όλοι αγοράζουν τα προϊόντα της. 

Βέβαια, τα τελευταία χρόνια στρέφεται στις αναδυόμενες αγορές και γι' αυτό έχουν ανακοπεί οι ροές χρήματος προς την περιφέρεια. Όμως η αποπληρωμή των επιτοκίων από την τελευταία συνεχίζεται. 

Για να συνοψίσω το πρόβλημα, είναι ότι στον 21ο αιώνα μικρές οικονομίες εντάσσονται σε μεγάλες οικονομίες, όπως μια τελωνειακή ένωση ή μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου, οι οποίες μετεξελίσσονται σε μια νομισματική ένωση, η οποία με τη σειρά της απαιτεί την τραπεζική ένωση. Σ' αυτόν τον συνδυασμό τελωνειακής, νομισματικής και τραπεζικής ένωσης κυριαρχούν οι μεγάλες οικονομίες εις βάρος των μικρών. 

Η Ελλάδα είναι ένα παράδειγμα αυτού του νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού που αναδύεται και ο οποίος επιτρέπει στις ισχυρές οικονομίες να απομυζούν τις ανίσχυρες. 

• Σ' ένα τελευταίο σας άρθρο αναφέρεστε στα στρατηγικά και τακτικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και της ελληνικής κυβέρνησης το 2015, τα οποία οδήγησαν στη συνθηκολόγηση με την τρόικα και είχαν σαν αποτέλεσμα τη συνεχιζόμενη λιτότητα και την ύφεση. Τι λέτε;

Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια σειρά από σημαντικά λάθη. Το πρώτο ήταν ότι πίστεψε ότι μπορεί να βρει σύμμαχο και να αναβιώσει τη Σοσιαλδημοκρατία, προκειμένου να βρει υποστήριξη. 

Όμως όλοι οι θεσμοί της Ε.Ε. κυριαρχούνται από τους σκληροπυρηνικούς, όπως ο Σόιμπλε και οι σύμμαχοί του, οι οποίοι θέλουν λιτότητα με κάθε κόστος και αρνούνται να δώσουν λίγο «αέρα» στην Ελλάδα για να βγει από την ύφεση. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζε ότι μπορεί να συνάψει συμμαχία με τη Γαλλία και να αναστήσει την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, η οποία είτε είναι ήδη νεκρή είτε πεθαίνει. Τώρα την κατεύθυνση τη δίνει ο νεοφιλελευθερισμός των Βορειοευρωπαίων. 

• Η Σοσιαλδημοκρατία θυμίζει ζόμπι.

Ναι, αυτός είναι ένας ωραίος χαρακτηρισμός. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έναν αφελή και νοσταλγικό τρόπο κατανόησης της Σοσιαλδημοκρατίας. Για παράδειγμα το SPD είναι κυβερνητικός εταίρος της Μέρκελ.

Γι' αυτό το λόγο το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, οι Podemos και άλλοι προσπαθούν να γεμίσουν το κενό που άφησαν οι σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι μετακινήθηκαν προς τα δεξιά και συμμάχησαν με τις επιχειρήσεις. 

Σύντομα ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης διαπίστωσαν ότι δεν θα έχουν στήριξη απ' αυτούς, αλλά δυστυχώς όλη τους η στρατηγική είχε βασιστεί πάνω σ' αυτό. Έκαναν όμως και άλλα λάθη. Ένα ήταν ότι συνεχώς στη διαπραγμάτευση ενέδιδαν σε παραχωρήσεις προς την τρόικα, χωρίς να παίρνουν κανένα αντάλλαγμα. 

Το αναλύω αυτό στο βιβλίο μου «Λεηλατώντας την Ελλάδα: ένας νέος οικονομικός ιμπεριαλισμός αναδύεται», το οποίο κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες.

Στη διαπραγμάτευση απέναντι στους δανειστές που ζητούσαν όλο και περισσότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε διαρκείς παραχωρήσεις, με τη σκέψη «θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εκ των έσω, με τους φίλους μας, τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ». 
Αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος. 

Επίσης, η επέκταση της συμφωνίας του 2012 για τέσσερις μήνες, χωρίς να επιμείνουν ότι για αντάλλαγμα η τρόικα πρέπει να συνεχίσει να δίνει τις δόσεις των δανείων, στον βαθμό που η Ελλάδα συνέχιζε να πληρώνει κανονικά τους τόκους. Αντίθετα, ήταν η τρόικα αυτή που παραβίασε όλους τους όρους της συμφωνίας. 

• Ποιος ο ρόλος της ΕΚΤ;

Ένα ακόμη πρόβλημα ήταν ότι η ΕΚΤ, βήμα βήμα, στραγγάλιζε τη χώρα. Δεν επέκτεινε τα δάνεια, δεν έδωσε χρηματοδότηση ανάγκης και έφερε σταδιακά την Ελλάδα σε κατάσταση ασφυξίας. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχει εθνικοποιήσει τις τράπεζες αμέσως και να επεκτείνει τους ελέγχους κεφαλαίων για να εμποδίσει τη φυγή τους στο εξωτερικό. Ο οικονομικός ιμπεριαλισμός είναι η απόσπαση τόκων, μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών, με τα χρήματα να πηγαίνουν στο εξωτερικό. 

Είναι η απορρόφηση χρημάτων εκτός χώρας. Και φυσικά υπάρχουν πάντα οι κερδοσκόποι, οι οποίοι είναι έτοιμοι να επιτεθούν στα ομόλογά σου. Η ΕΚΤ επιβάλλει στην ελληνική κυβέρνηση να εκδίδει ομόλογα σε πολύ υψηλές τιμές. 

Σ' αυτήν τη διαδικασία, όποτε υπάρχει κρίση οι πλούσιοι Έλληνες και οι επενδυτές παίρνουν χρήματα από τις τράπεζες, τα οποία κατευθύνονται εκτός Ελλάδας. Απ' αυτά κερδισμένες βγαίνουν οι τράπεζες της βόρειας Ευρώπης.

Το ίδιο συμβαίνει και στις χρηματιστηριακές αγορές. Παντού υπάρχει μια απόσπαση πλούτου, από την οποία επωφελούνται οι ξένοι καπιταλιστές. 

• Η πολιτική αστάθεια στην Ευρώπη από το Brexit και ο αυξανόμενος ευρωσκεπτικισμός κλιμακώνονται εξαιτίας της χρηματοπιστωτικής αστάθειας στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ευρώπη. Πόσο πιθανή είναι μια νέα -ακόμα χειρότερη– οικονομική κρίση;

Βασικά πιστεύω ότι είναι αναπόφευκτη στην Ευρώπη. Στο παρασκήνιο πρόκειται για μια τραπεζική κρίση. Δείτε την  περίπτωση της Ελλάδας, από την οποία επωφελούνται οι βορειοευρωπαϊκές τράπεζες, όπως έδειξε και η έρευνα που αναφέρατε στην αρχή. 

Το 95% των ελληνικών πληρωμών για το χρέος κατέληξε στους Βορειοευρωπαίους τραπεζίτες και επενδυτές. Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος για να μένουν αυτές οι τράπεζες «αβύθιστες». 

Αυτό συμβαίνει λόγω της απόσπασης πλούτου από την περιφέρεια. 

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το τραπεζικό σύστημα δεν είναι ανταγωνιστικό. Δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ ή της Βρετανίας. Έχει μείνει πίσω ποικιλοτρόπως. 



Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν περί τα δύο τρισεκατομμύρια δολάρια μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια στους ισολογισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών. 
Όλες οι κινήσεις του Ντράγκι αποτελούν έκφραση της τραπεζικής κρίσης.

Την επόμενη φορά που θα έχουμε μια σοβαρή οικονομική πτώση, μια ύφεση, την οποία εγώ προβλέπω να έρχεται το 2017-18, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ, τότε η κρίση αυτή θα είναι ακόμα χειρότερη. 

Οι ιταλικές τράπεζες έχουν τετρακόσια δισεκατομμύρια μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Πρόβλημα υπάρχει και με τις πορτογαλικές και τις γαλλικές τράπεζες. 

Ακόμα και η Ντόιτσεμπανκ και η Κόμερτσμπανκ της Γερμανίας δείχνουν σημάδια ότι είναι πολύ ευάλωτες. Και φυσικά δεν ξέρουμε ποια θα είναι η επίδραση του Brexit. 
Άρα περιμένουμε μια νέα τραπεζική κρίση να εκδηλωθεί. 



Διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο St. Marys College της Καλιφόρνιας και είναι οικονομικός σύμβουλος του Πράσινου Κόμματος των ΗΠΑ.

Εχει την εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή «Εναλλακτικές προσεγγίσεις» και αρθρογραφεί τακτικά στα ριζοσπαστικά περιοδικά Counterpunch, Z Magazine, αλλά και για το λατινοαμερικάνικο κανάλι teleSUR TV. Στην αρθρογραφία του έχει αναλύσει εκτενώς την κατάσταση στην Ελλάδα.



πηγή efsyn

Ένας στους τέσσερις (26,1%) νέους (20 – 24 ετών), στην Ελλάδα, είναι άνεργος, και, παράλληλα, δεν συμμετέχει σε καμία εκπαιδευτική διαδικασία (ούτε κατάρτιση). Μόνο ένας στους δύο (49,7%) βρίσκονταισε κάποιο πρόγραμμα εκπαίδευσης. Ένας στους πέντε (19,5%) έχουν κάποια δουλειά και 4,8% εργάζονται και σπουδάζουν. Να σημειωθεί πως πολλοί νέοι εργάζονται και σπουδάζουν, αλλά δεν καταγράφονται, διότι δουλεύουν σε καθεστώς μαύρης εργασίας.

Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται 5 εκατομμύρια νέοι (20-24 ετών), συνολικά, στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (17,3%). Το αντίστοιχο ποσοστό, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυξάνεται για τους νέους από 25 έως 29 ετών! Συγκεκριμένα, 1 στους 5 (19,7%) δεν έχει δουλειά και δεν βρίσκεται σε καμία εκπαιδευτική διαδικασία (ούτε κατάρτιση).

Μετά απ’ όλα αυτά μόνο ως ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί η ερώτηση στην ανακοίνωση της Eurostat, που ανακοίνωσε τα συγκεκριμένα στοιχεία για το έτος 2015. Η Eurostat, λοιπόν, αναρωτήθηκε: «Τι κάνουν οι νέοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση;».

Τι κάνουν; Ψάχνουν για δουλειά και δεν βρίσκουν και πολλοί δεν έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν και καμία εκπαιδευτική διαδικασία!

Ο πίνακας της Eurostat, που ακολουθεί, καταγράφει σε τρεις ηλικιακές κατηγορίες (15 – 19, 20 – 24, 25 – 29) το ποσοστό που βρίσκεται μόνο στην εκπαίδευση (με σκούρο μπλε), στην εργασία και στην εκπαίδευση (μεγαλάζιο), μόνο στην εργασία (με πράσινο) και ούτε στην εργασία, ούτε στην εκπαίδευση, ούτε στην κατάρτιση (με κίτρινο).  

http://www.imerodromos.gr/wp-content/uploads/2016/08/Ανεργία-300x171.jpg 300w, http://www.imerodromos.gr/wp-content/uploads/2016/08/Ανεργία-768x438.jpg 768w" sizes="(max-width: 876px) 100vw, 876px" style="margin: 0px auto; padding: 0px; height: auto; max-width: 100%; display: block; float: none;">

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα από τα στοιχεία που παρουσιάζονται, αν λάβει κανείς υπόψη του στοιχεία που προκύπτουν από την ίδια την πραγματικότητα. Στην έρευνα καταγράφονται οι νέοι που συμμετέχουν σε κάποιου είδους εκπαιδευτική διαδικασία (και στην κατάρτιση), όπως αναφέραμε. Για την ΕΕ εκπαίδευση και κατάρτιση δεν είναι μόνο το σχολείο, το πανεπιστήμιο και η τεχνική εκπαίδευση. Είναι και κάθε είδους σεμινάριο είτε εντάσσεται είτε όχι στα παραπάνω…

Η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη θέση στους νέους (20-24 ετών) χωρίς εκπαίδευση, εργασία ή κατάρτιση. Είναι οι νέοι που ανήκουν στην …κατηγορία ΝΕΕΤ (Neither in employment nor in Education and Training). Όπως αναφέραμε το ποσοστό στη χώρας μας είναι 26,1%. Στην πρώτη θέση είναι η Ιταλία με 31,1%, στην τρίτη θέση ηΚροατία και η Ρουμανία (24,1%), στην τέταρτη θέση η Βουλγαρία (24%), στην πέμπτη η Ισπανία και η Κύπρος(22,2%). Τα μικρότερα ποσοστά έχουν η Ολλανδία (7,2%), το Λουξεμβούργο (8,8%) και η Δανία, η Σουηδία και ηΓερμανία (9,3%).

Τέλος, να επισημάνουμε πως οι νέοι ηλικίας 15-29 ετών είναι περίπου 90 εκατομμύρια και αντιστοιχούν στο17% του πληθυσμού της ΕΕ.





πηγή imerodromos

Η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ καλεί, την Τρίτη 5 Ιουλίου, πρώτη επέτειο του μεγάλου και περήφανου ΟΧΙ του ελληνικού λαού στα μνημόνια κατά το περσινό δημοψήφισμα, σε πορεία στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο μέγαρο Μαξίμου, η οποία θα καταλήξει στο Σύνταγμα, στη συγκέντρωση που πραγματοποιούν συνδικάτα .

Η πορεία θα ξεκινήσει στις 7 μμ από την Ομόνοια

Καλούμε τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τη νέα γενιά, να συμμετάσχουν μαζικά στην πορεία και στη συνέχεια στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα για να διατρανώσουν αγωνιστικά ότι το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος δεν είναι παρελθόν αλλά αντιπροσωπεύει ένα όσο ποτέ επίκαιρο κάλεσμα ενότητας και πάλης για να απαλλαγεί η χώρα μας από τα μνημόνια , τη λιτότητα και την ξένη κηδεμονία ,για μια νέα δημοκρατική , αντιμνημονιακή πορεία του τόπου.

Περικλής Κοροβέσης

Η αντίστοιχη «Χρυσή Αυγή» της Αυστρίας έχασε την προεδρία της χώρας επειδή πήρε τριάντα χιλιάδες ψήφους λιγότερες από τους αντιπάλους της. Η Δεξιά και οι Σοσιαλιστές κυβερνούσαν τη χώρα για τριάντα εννιά ολόκληρα χρόνια.

Το τι πολιτική πρέσβευε ο καθένας το έδειξαν στην πράξη. Και τα δύο κόμματα, προσανατολισμένα σε έναν βαθύ ευρωπαϊσμό, έχασαν τις όποιες ιδεολογικές ή πολιτικές αναφορές τους και εντάχθηκαν στον κοινό ευρωπαϊκό σχεδιασμό όπως τον έχει προγραμματίσει η Γερμανία.

Η Αυστρία έχει το ίδιο ναζιστικό παρελθόν με τη Γερμανία. Και η Βιέννη βομβαρδίστηκε ανηλεώς από τις συμμαχικές δυνάμεις. Αλλά αυτό δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό. Και αν δεν μετέχει η Αυστρία στο ΝΑΤΟ, είναι γιατί δεν έχει στρατό. Οι σύμμαχοι την αφόπλισαν.

Αυτό δεν ταρακούνησε ιδιαίτερα την Ευρώπη. Η προσοχή της είναι στο δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν «όχι». Αλλά και αν επικρατήσει το «ναι», αυτό θα είναι οριακό. Και αυτό σημαίνει πως οι Βρετανοί θα είναι διχασμένοι.

Αν βάλουμε τώρα και το δικό μας δημοψήφισμα, που ήταν «όχι» από τον λαό αλλά για την κυβέρνηση ήταν «ναι», και αν αυτό το συνδυάσουμε με τα κινήματα εναντίον της υπαρκτής Ε.Ε., τότε θα δούμε πως τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος δεν είναι και τόσο στέρεα.

Η επερχόμενη διατλαντική συμφωνία (TTIP) θα καταργήσει το εθνικό δίκαιο και κουμάντο θα κάνουν οι πολυεθνικές (το κάνουν ήδη). Τότε, τι τους χρειάζεται μια Ε.Ε. με τους όποιους κανονισμούς και νόμους, όταν νόμος είναι το δίκαιο του κεφαλαίου;

Και σε αυτήν την περίπτωση ο κερδισμένος θα είναι η Ακρα Δεξιά, δηλαδή ο φασισμός σε όλες τις εκδοχές του. Σπόνσορα θα έχει το ίδιο το πολιτικό σύστημα που απέτυχε σε όλες τις εκδοχές του. Από τη Δεξιά του ώς την Αριστερά του. Τα σοσιαλιστικά και τα κομμουνιστικά κινήματα του 19ου και του 20ού αιώνα ήταν τραγικές αποτυχίες του επαναστατικού κινήματος.

Αν και είχαν πολλές επιτυχίες και είχαν δώσει ελπίδα και όραμα για μια άλλη κοινωνία στους πολλούς αυτού του πλανήτη, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την κοινωνία. Απλά ανανέωσαν τον καπιταλισμό μέσα από την κρατική εξουσία. Το γνωστό σύνθημα «Να πάρουμε την εξουσία για να αλλάξουμε την κοινωνία» είναι μια καθαρή απάτη.

Η εξουσία σε όλες της τις εκφάνσεις είναι ενιαία. Καμιά εξουσία δεν καταργεί εξουσία. Απλά αλλάζει χέρια για να παραμείνει ίδια και να εξυπηρετεί πάντοτε το κεφάλαιο, είτε ως κρατικός καπιταλισμός είτε ως ελεύθερη αγορά. Το φαινόμενο αυτό το ζήσαμε καλά στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Τσίπρα. Να υποθέσουμε πως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν ειλικρινές.

Τότε σήμαινε πως ο κ. Τσίπρας δεν είχε καταλάβει σε τι Ευρώπη ζούμε. Ή θα έπρεπε να ακολουθήσει μια τελείως άλλη πολιτική που θα έπαιζε με τα όρια και τις αντοχές της εύθραυστης Ε.Ε., αρχής γενομένης από το χρέος. Παύουμε να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια, μέχρι να δούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος.

Εγγυημένος κατώτατος μισθός για όλους ώστε να κινηθεί η αγορά. Επαναπροσανατολισμός της αγροτικής πολιτικής για να υπάρξει αυτάρκεια στη διατροφή και για να μη φέρνουμε σκόρδα από την Κίνα.

Οποιο εργοστάσιο κλείνει, αυτομάτως περνάει στα χέρια των εργαζομένων, με την προϋπόθεση πως θα το θέλουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Και ο δημόσιος πλούτος, που δεν είναι ιδιοκτησία καμιάς κυβέρνησης, να παραμείνει στα χέρια του λαού και να αποδίδει, με μια χρηστή διαχείριση, στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Αυτά και πολλά άλλα, αν βέβαια συναινούσε μια μεγάλη πλειοψηφία αυτού του λαού.

Αντ’ αυτού είχαμε τη χαρτοκοπτική του κ. Γιούνκερ και των λοιπών επιφανών μόδιστρων, που κόψανε και ράψανε την Ελλάδα στα μέτρα τους.

Ο άνθρωπος που είχε κάνει τη χώρα του, το Λουξεμβούργο, φορολογικό παράδεισο, αναφερόμενος στην κατάργηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων στη Γαλλία από την κυβέρνηση Βαλς, είπε πως ήταν το λιγότερο που είχε να κάνει.

Και έκανε σύγκριση με την Ελλάδα: «Οπου εκεί επιβάλαμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Ούτε συζητήσαμε ούτε διαπραγματευτήκαμε. Απλά αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Και η πρώτη φορά Αριστερά έγινε Ανανεωτική Δεξιά.

Αλλά έχει πλάκα και η αντιπολίτευση του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου. Ενώ βλέπει την πολιτική της να εφαρμόζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χωρίς η ίδια να φθείρεται, τρέφεται από τη φθορά του αντιπάλου για να κάνει την ίδια πολιτική.

Και αυτό σημαίνει αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος προς όφελος της Ακρας Δεξιάς. Εκεί πια είναι το ψωμί. Γι’ αυτό και έχουμε τέτοια κινητικότητα. Στις επόμενες εκλογές ρυθμιστικό ρόλο θα παίξει η Ακρα Δεξιά, όποιο κι αν είναι το σχήμα της. Επιτέλους Ευρωπαίοι, αλλά από την ανάποδη.

Εάν θέλει κανείς να καταλάβει τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ας δει τις παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής την ώρα που στους δρόμους των γαλλικών πόλεων εργαζόμενοι και νέοι απαιτούν να αποσυρθεί ο νέος νόμος για την ελαστικότητα των εργασιακών σχέσεων και την υπονόμευση των μισθολογικών τους δικαιωμάτων. Με την έκδοση των ανοιξιάτικων Εκθέσεων και Συστάσεων, η Ευρωπαϊκή Ένωση παρεμβαίνει όχι μόνο για να στηρίξει την κυβέρνηση Ολάντ ενάντια στην εργαζόμενη πλειοψηφία, αλλά να πιέσει για περαιτέρω περιορισμούς των εργασιακών δικαιωμάτων. Η αποκάλυψη του χαρακτήρα της ΕΕ αποτελεί, κατά τον συγγραφέα του άρθρου, μια κρίσιμη παράμετρο στη συζήτηση που διεξάγεται στη Βρετανία για το δημοψήφισμα περί της παραμονής ή αποχώρησης από την ΕΕ, εφόσον τεκμηριώνει ότι δεν μπορεί κανείς πλέον, αφελώς, να πιστεύει, όπως φαίνεται να συμβαίνει σε ρεύματα της βρετανικής και όχι μόνο Αριστεράς, πως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αποτελούν παράγοντα ανάσχεσης των αντιδραστικών κυβερνήσεων.
Η ΕΕ παρεμβαίνει καταλυτικά, με βάση την εκχώρηση εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, στους εσωτερικούς συσχετισμούς υπέρ των κεφαλαιοκρατών και κατά των εργαζομένων, όποιες δυνάμεις κι αν βρίσκονται στις κυβερνήσεις και όπου κι αν γίνεται οποιοσδήποτε αγώνας κατά της λιτότητας, της εργασιακής απορρύθμισης και των ιδιωτικοποιήσεων του δημόσιου πλούτου.

Του Κέβιν Οβέντεν

Μια άγρια μάχη λαμβάνει χώρα στη Γαλλία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των μισθών των εργαζομένων ενάντια στον νέο εργασιακό νόμο. Εργαζόμενοι και νέοι στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ εισάγει νέο νόμο για τις εργασιακές σχέσεις και οι εργοδότες ζητούν ακόμη περισσότερα μέτρα. Εάν θέλει κανείς να καταλάβει τι είναι η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, ας ρίξει μια ματιά στην παρέμβασή της σήμερα -- τη στιγμή που πέφτουν βροχή τα δακρυγόνα στους δρόμους των γαλλικών πόλεων και προγραμματίζονται μαζικές απεργίες-- που έδωσε στη δημοσιότητα τις Spring Reports and Recommendations [Ανοιξιάτικες Εκθέσεις και Συστάσεις] για καθεμία από τις 28 χώρες-μέλη της ΕΕ.

Οι “συστάσεις” προς τη Γαλλία περιέχουν την αξίωση να μειώσει τον κατώτατο μισθό και να περιορίσει την προστασία των εργαζομένων. Δεν είναι μόνο μια άμεση παρέμβαση προς στήριξη της κυβέρνησης του Ολάντ ενάντια στα συνδικάτα, τους εργάτες και τους φοιτητές. Στην πραγματικότητα, είναι μια αξίωση παρόμοια μ' αυτήν των αναλύσεων των εργοδοτών και ένας κατάλογος απαιτήσεων που πηγαίνει πολύ μακρύτερα από αυτά τα οποία θέλει να θεσμοθετήσει την τρέχουσα περίοδο ο Ολάντ.[1]

Αυτός είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ευρώπη απέναντι σ' αυτούς που αγωνίζονται κατά της λιτότητας και του ρατσισμού. Ορισμένοι συμμετέχοντες στη δημόσια συζήτηση για το δημοψήφισμα στη Βρετανία υποστήριξαν ότι ο δυνητικά εκρηκτικός αγώνας στη Γαλλία δεν έχει καμιά σχέση με την ΕΕ, επειδή η γαλλική κυβέρνηση είναι εκείνη που περνάει έναν αντεργατικό νόμο από το γαλλικό Κοινοβούλιο. Όμως, η ΕΕ παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Ασκεί επιπρόσθετη πολιτική πίεση για να εξασφαλίσει ότι η γαλλική κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει υπό την πίεση της αντίστασης των συνδικάτων και της νεολαίας, αλλά θα συναινέσει με τις απαιτήσεις των Γάλλων εργοδοτών.

Και η πίεση που ασκεί η ΕΕ συνοδεύεται με απειλές οικονομικών μέτρων, εάν η γαλλική κυβέρνηση δεν προχωρήσει περαιτέρω και δημιουργηθεί ο κίνδυνος να παραβιαστούν οι στόχοι της λιτότητας , δηλαδή η διατήρηση σε χαμηλά επίπεδα των δαπανών που επιβάλλουν οι αιώνιοι κανόνες της ΕΕ. Ο ρόλος της ΕΕ, που έγινε πασίδηλος στις σημερινές περιστάσεις, δηλαδή το να επιβάλει περιορισμούς στα εργατικά δικαιώματα και στον κατώτατο μισθό στη Γαλλία είναι σημαντικός, επειδή η γαλλική κυβέρνηση είναι ευάλωτη. Δεν έχει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο για να περάσει τον νέο νόμο. Και έτσι βασίζεται στις αυταρχικές μεθόδους, της έκδοσης προεδρικού διατάγματος και της παράκαμψης του Κοινοβουλίου.

Αυτή η αυταρχικότητα έχει εντείνει την αντίσταση των Γάλλων εργαζομένων. Γι' αυτό και η παρέμβαση της ΕΕ είναι κομβική. Δεν υποστηρίζει απλώς την κυβερνητική επίθεση, απηχεί σχεδόν με την ίδια επιχειρηματολογία το πρόγραμμα του βασικού υποψηφίου της Δεξιάς για τις προεδρικές εκλογές του επόμενου έτους – του Αλέν Ζιπέ, το οποίο έλαβε ευρεία δημοσιότητα στα γαλλικά [και ευρωπαϊκά] ΜΜΕ. Η ΕΕ ενισχύει την παρέμβαση του Ολάντ και την κατάργηση βασικών κανόνων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό ακριβώς έκανε η ΕΕ στην Ελλάδα. Τους πρώτους εφτά μήνες του περασμένου έτους, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων—ελληνικών και ευρωπαϊκών-- συγκρούστηκε ευθέως με την κυβέρνηση του Σύριζα και τη γονάτισε “σταυρώνοντας” την ελληνική αντιπροσωπία στις Βρυξέλλες.

Οι ανά χώρα εκθέσεις της ΕΕ σήμερα δείχνουν να εφαρμόζεται το ίδιο πρότυπο σε όλες τις χώρες-μέλη – πιέζοντας την κάθε χώρα να προχωρήσει στην κατεύθυνση που εξυπηρετεί τα ευρωπαϊκά και τα εθνικά κεφάλαια. Υπάρχει βεβαίως κάποια διαφοροποίηση στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (“συστάσεις” τις οποίες, όμως, καμιά χώρα δεν μπορεί να απορρίψει). Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει απόκλιση στο μέγεθος και στην ανταγωνιστικότητα των διαφορετικών εθνικών οικονομιών.

Η Πορτογαλία έχει μια κεντροαριστερή κυβέρνηση , που στηρίζεται σε συμφωνίες με αριστερά και ριζοσπαστικά κόμματα στο Κοινοβούλιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση καταδικάζει απερίφραστα τα σχέδια της πορτογαλικής κυβέρνησης να αυξήσει τον κατώτατο μισθό. Και χρησιμοποιεί την ίδια γλώσσα ακριβώς με την ένωση των πορτογαλικών επιχειρήσεων και την Δεξιά που καταψηφίστηκε στις προηγούμενες εκλογές.

Το κατ' εξοχήν κόμμα των εργοδοτών ηττήθηκε . Η συμμετοχή στην ΕΕ σημαίνει ότι οι Πορτογάλοι μεγαλοεργοδότες μπορούν να στραφούν προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για βοήθεια προκειμένου να ανασχέσουν οποιαδήποτε πολιτική δεν τους αρέσει και να υποχρεώσουν την κυβέρνηση να ασκεί πολιτική προς όφελός τους.

Αυτό δεν θα συμβεί κάποτε στο μέλλον, όπως φαντάζονται μερικοί, όταν μια βρετανική κυβέρνηση υπό τον Τζέρεμι Κόρμπιν θα συγκρούεται με την ΕΕ και οι εργαζόμενοι θα στραφούν εναντίον των Βρυξελλών. Δεν συμβαίνει ούτε καν στις περιπτώσεις μιας κυβέρνησης τύπου Σύριζα, που οδηγήθηκε ταχύτατα στη φθορά και την υποταγή. Συμβαίνει στη Γαλλία και την Πορτογαλία , των οποίων ηγούνται άνθρωποι οι οποίοι ελάχιστα διαφέρουν από τον Γκόρντον Μπράουν, και σε κάθε χώρα όπου εκδηλώνεται οποιοσδήποτε αγώνας κατά της λιτότητας.

Ήδη συμβαίνει τώρα στη Βρετανία. Οι Βρετανοί εργοδότες προσβλέπουν στην ΕΕ και στην ευρωπαϊκή πολιτική υποστήριξη για να φέρουν το αποτέλεσμα [ υπέρ της παραμονής], που επιθυμούν στο δημοψήφισμα-- και υπάρχει ο κίνδυνος η εξασθενημένη κυβέρνηση των Συντηρητικών να μην μπορέσει να το επιτύχει. Γι' αυτό και είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι η ΕΕ οπουδήποτε στην Ευρώπη είναι μια εναλλακτική λύση στους κακόβουλους εθνικούς εργοδότες και στις κυβερνήσεις τους. Αντίθετα, είναι η δύναμη που παρέχει επιπρόσθετη ισχύ σ' αυτές τις ελίτ.

Ο Γάλλος επίτροπος στην Κομισιόν είναι ο Πιερ Μοσκοβισί. Είναι υπεύθυνος επίσης για τις οικονομικές και χρηματοπιστωτικές υποθέσεις , τη φορολογία και τους δασμούς. Έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην παράδοση του Τσίπρα στις 12 Ιουλίου του 2015 – λέγοντας στην ελληνική αντιπροσωπία , μαζί με μια ντουζίνα άλλους κυρίως Γάλλους αξιωματούχους, ότι ήταν μαζί της και ότι έπρεπε να υποταχθεί στη σκληρή δεξιά γραμμή της κυβέρνησης Μέρκελ. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία της οποίας ηγούνται οι Γάλλοι σοσιαλδημοκράτες έσφαξε τον ελληνικό αμνό στο βωμό της ευρωπαϊκής Δεξιάς της οποίας ηγείται το Βερολίνο.

Όμως, σήμερα συνέβη και κάτι άλλο. Η δύναμη που επιβάλλει τη λιτότητα στην Ελλάδα είναι η τρόικα, μέλη της οποίας αποτελούν το ΔΝΤ και οι γραφειοκρατίες της ΕΕ.

Ο Β. Σόιμπλε , υπ. Οικονομικών της Γερμανίας και βασικός μοχλός επιβολής της πολιτικής της ΕΕ, ανέφερε στα γερμανικά ΜΜΕ ότι απορρίπτει εντελώς οποιαδήποτε ελάφρυνση των μέτρων λιτότητας, που έχουν επιφέρει στην Ελλάδα αληθινή ανθρωπιστική καταστροφή, εφόσον εφαρμοστούν. Το ΔΝΤ αξίωσε ελάφρυνση της αποπληρωμής των δανείων. Η ΕΕ είπε όχι. Τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ στον παγκόσμιο Νότο , τη δεκαετία του 1980, έγιναν ταυτόσημα με την πείνα και τη μαζική φτώχεια στην Αφρική, την Ασία και πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Κι όμως ο φίλος του Τζορτζ Όσμπορν [υπ. Οικονομικών της Βρετανίας] Σόιμπλε και η ΕΕ μόλις δήλωσαν ότι το ΔΝΤ είναι μαλακό στην άσκηση πίεσης στους συνταξιούχους και τα παιδιά της Ελλάδας, όπου 40% του πληθυσμού είναι κάτω από το όριο φτώχειας σε μια ευρωπαϊκή χώρα όπου επανεμφανίζονται ασθένειες του “τρίτου κόσμου”. Και αυτό οφείλεται σε οχτώ χρόνια εφαρμογής μιας βίαιης οικονομικής πολιτικής που επιβάλλουν –όπως στις ταινίες με τη μαφία-- οι άνδρες με τα κομψά κοστούμια.

Σημείωση

[1] Για όσους θέλουν να βεβαιωθούν, ιδού η Σύσταση υπ. αριθμόν 10 της έκθεσης της Κομισιόν για τη Γαλλία:

Στο τρέχον πλαίσιο της υψηλής ανεργίας, υπάρχουν κίνδυνοι το κόστος εργασίας όσον αφορά τον κατώτατο μισθό να παρεμποδίζει την απασχόληση των ανθρώπων με χαμηλή εξειδίκευση ... Εξαιτίας του μηχανισμού τιμαριθμοποίησης του κατώτατου μισθού, δημιουργούνται κυκλώματα ανατροφοδότησης μεταξύ των αυξήσεων στους μέσους μισθούς και στις αλλαγές στον κατώτατο μισθό, τα οποία καθυστερούν την αναγκαία μισθολογική προσαρμογή ως αντίδραση σε μια αδύναμη οικονομική κατάσταση.
 [ Το απόσπασμα στα αγγλικά: In the current context of high unemployment, there are risks that the cost of labour at the minimum wage hampers employment of low qualified people... Because of the minimum wage indexation mechanism, here are feedback loops between increases in average wages and changes in the minimum wage, which delay the necessary wage adjustment in response to a weak economic situation.]

Πηγή:counterfire.org

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου


sxedio-b