Tο Κόμμα Πειρατών Ελλάδας μετά και την τρίτη προσπάθεια φίμωσης  της ΕΡΤ-open, αποφάσισε να υιοθετήσει την ΕΡΤ-open,το μοναδικό ραδιοφωνικό σταθμό ελεύθερης έκφρασης που έδινε και δίνει βήμα σε όλους, πολίτες, ανεξαρτήτως οργάνωσης, κινήματος, ή πολιτικής θέσης και κόμματος.

Η ΕΡΤ-open είναι αναγκαία για την κοινωνία και τους αποκλεισμένους από τα άλλα ΜΜΕ και την Δημόσια Ραδιοτηλεόραση που φιλοξενούν κυρίως φωνές με στόχο την χειραγώγηση και την προπαγάνδα.

«Με τη  κίνηση αυτή  δίνουμε ουσιαστικά  πολιτική στήριξη σε ένα από τα πιο κυνηγημένα ραδιόφωνα της χώρας και υπερασπιζόμαστε τον πλουραλισμό στην ενημέρωση, τη δημοκρατία και τα συνταγματικά δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης και της διακίνησης των ιδεών.»

Ζητάμε ΕΔΩ και ΤΩΡΑ να  επιστραφεί ΟΛΟΣ ο κατασχεμένος εξοπλισμός .

Καταδικάζουμε όλους αυτούς που κρύβονται πίσω από τέτοιες στοχευμένες και εκδικητικές ενέργειες, που για χάρη των αφεντικών τους και των πολιτικών τους φιλοδοξιών, θέλουν να κλείσουν όποια φωνή δεν ελέγχουν.

 Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ – Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

 ΚΟΜΜΑ  ΠΕΙΡΑΤΩΝ  ΕΛΛΑΔΑΣ


pirateparty

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος
Αναδημοσίευση από efsyn

Πήγαν λοιπόν απροειδοποίητα στο κτίριο που στεγάζεται η Ertopen και αφαίρεσαν τα μηχανήματα ώστε να μη γίνονται εκπομπές - πλέον ο σταθμός συνεχίζει μεν να λειτουργεί αλλά μόνο στο διαδίκτυο.

Τέτοιες ενέργειες δυσφημίζουν τη δημοκρατία, μια και αφαιρούν το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης κατά απροκάλυπτο τρόπο. Ποιοι τις τολμάνε; Γιατί; Φοβούνται την απρόσκοπτη διακίνηση ιδεών; Θεωρούν ότι κινδυνεύουν από τις ιδέες;

Φαίνεται σαν μερικοί να θέλουν να φιμώσουν κάθε ελεύθερη φωνή που αποκαλύπτει τη νέα «φιλοσοφία» των κυβερνώντων ή που ασκεί δριμεία κριτική στην αντικοινωνική πολιτική τους.

Αυτό, όμως, είναι επικίνδυνο διότι οδηγεί στη λογική του αποκλεισμού, που με τη σειρά της ανοίγει τον δρόμο σε ολοκληρωτικού τύπου νοοτροπία. Δεν κάνουν κακό οι αντίθετες φωνές ούτε βεβαίως η κριτική, αντιθέτως συντελούν στην ανταλλαγή απόψεων, διευρύνουν τον πολιτικό διάλογο και δοξάζουν την πολιτιστική πολυπλοκότητα. Μόνο έτσι λειτουργεί η πολιτική ως τέχνη, όχι με φίμωση, τρομοκράτηση, απειλές, εκβιασμούς και λοιπά.

Αυτοί που λατρεύουν τα φίμωτρα όφειλαν να γνωρίζουν ότι μόνο δυσαρέσκεια προκαλούν, όχι στους φιμωμένους, αλλά σε αυτούς που παρακολουθούν άναυδοι (όσοι τελοσπάντων είναι αυτοί - είναι, όμως, ο κοινός νους) τη σκύλευση των δημοκρατικών ιδεών.

Η Εrtopen φιλοξενεί τους αδύναμους, αυτούς που κυρίως έχουν πληγεί από την καταστροφική εφαρμογή των διατάξεων των μνημονίων που έχουν συνυπογράψει οι κυβερνήσεις των τελευταίων πέντε-έξι ετών (όλες ανεξαιρέτως: φιλελεύθερες, δεξιές, «σοσιαλιστικές», «αριστερές» και πάει λέγοντας· εντάξει, ώς εκεί).

Η βίαιη εισβολή στα γραφεία της Εrtopen προκαλεί ανατριχίλα στους ελεύθερα σκεπτόμενους. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Καλύτερα να μην το σκεφτόμαστε. Είναι κρίμα η εκάστοτε εξουσία να μετέρχεται απαράλλαχτα τις ίδιες μεθόδους όταν έχει απέναντί της ενοχλητικούς πολίτες που ενδιαφέρονται για την αντικειμενική αλήθεια και οι οποίοι ιχνηλατούν τρόπους και αντιστάσεις ώστε να βελτιωθεί η δυσχερής τους κατάσταση και θέση στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Είναι αλήθεια ότι το ραδιόφωνο είναι ένα μαγικό μέσο, ενημερωτικό, ψυχαγωγικό, παιδαγωγικό, έχει πολλούς φίλους και συνεπείς ακροατές, οπότε για τα μυαλά των κυβερνώντων καθίσταται άμεσα επικίνδυνος αγωγός επιρροής και αντίστασης.

Επίσης αλήθεια είναι ότι -λόγω της ηπιότητάς του- το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κρίνει, και ουδείς είχε αντίρρηση, ότι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί (όλοι) δεν λειτουργούν σε νομοθετικό πλαίσιο στήριξης. Αυτό αφαιρεί οποιαδήποτε δικαιολογία προσπαθήσουν να προσκομίσουν όσοι αποφάσισαν την «αρπαγή» των μηχανημάτων.

Τόσο μένος πια, τόση μικρότητα. Πού η μεγαλοθυμία και η επιείκεια όσων θέλουν να αποκαλούνται ακόμη αριστεροί ή έστω πολίτες με δημοκρατικό φρόνημα;

Ξέχασαν εύκολα τον σημαντικό ρόλο της Εrtopen κατά τα δίσεκτα χρόνια που ακολούθησαν το «μαύρο» της ΕΡΤ; Οτι υπήρξε πυρήνας αντίστασης στην ασυνάρτητη συγκυβέρνηση δεξιών και (πάλαι ποτέ) «σοσιαλιστών», ότι συνέτεινε στη διάνοιξη του δρόμου που περπάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να συναντηθεί με την εξουσία; Ας επανορθώσουν οι «υπεύθυνοι»...

Άρης Χατζηστεφάνου
Η κυκλοφορία στις ΗΠΑ της νέας ταινίας του Ολιβερ Στόουν για τον Εντουαρντ Σνόουντεν και τις αποκαλύψεις σχετικά με το πρόγραμμα παρακολουθήσεων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών μάς θύμισε μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: οι διασημότεροι whistleblowers δεν ήθελαν να αλλάξουν το σύστημα από μέσα. Ηταν το σύστημα.

Ούτε ο νόμος ούτε η ψήφος των δικαστών θα φέρουν αποτέλεσμα, εάν κάποιος δεν βγει να καταδικάσει τον παραβάτη

Λυκούργος Κατά Λεωκράτους

Whistleblower. Κυριολεκτικά σημαίνει αυτός που φυσάει τη σφυρίχτρα -μια σαφής αναφορά στους διαιτητές που επισημαίνουν κάποια παράβαση.

Η ελληνική απόδοση του όρου ως «πληροφοριοδότης» είναι ατυχέστατη, αφού η αγγλική λέξη δημιουργήθηκε ακριβώς για να διακρίνει ανθρώπους όπως ο Σνόουντεν από τους κοινούς καταδότες και τους ρουφιάνους (snitch).

Δεν είναι άλλωστε διόλου τυχαίο ότι εν αναμονή της κυκλοφορίας της νέας ταινίας του Ολιβερ Στόουν η αμερικανική κυβέρνηση εξαπέλυσε μια επικοινωνιακή σταυροφορία ώστε να μη χρησιμοποιείται ο θετικά φορτισμένος όρος whistleblower για τον Σνόουντεν.



Οι προσπάθειες όμως έπεσαν στο κενό καθώς, όπως όλα δείχνουν, ο Ολιβερ Στόουν καταφέρνει με τη σκηνοθετική του μαεστρία να ηρωοποιήσει τον πρώην συνεργάτη της CIA που αποκάλυψε το δαιδαλώδες δίκτυο παρακολουθήσεων που έχουν στήσει οι ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο.

Η πρωτοτυπία της ταινίας όμως έγκειται στο ότι παρουσιάζει τον ήρωά της, όχι σαν έναν αφελή ανθρωπιστή, που επιχειρεί να ανατρέψει το σύστημα εκ των έσω, αλλά σαν σάρκα από τη σάρκα των μυστικών υπηρεσιών.

Οπως υπενθύμισε ο Ολιβερ Στόουν, μιλώντας στο «Democracy Now», ο πατέρας αλλά και ο παππούς του Σνόουντεν εργάζονταν στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ενώ ο ίδιος επιχείρησε να καταταγεί στις ειδικές δυνάμεις για να υπηρετήσει την πατρίδα του στο Ιράκ.

Αυτή ακριβώς είναι άλλωστε και η πεμπτουσία του whistleblower (ας τον ονομάσουμε τελικά «πληροφοριοδότη δημοσίου συμφέροντος»). Η προσωπικότητά του μεταλλάσσεται και αποκαλύπτει τα κακώς κείμενα ενός συστήματος, στρεφόμενος συχνά εναντίον των προσωπικών του συμφερόντων ή ακόμη και της ίδιας του της τάξης.

Ο Βαρθολομαίος ντε λας Κάζας, παραδείγματος χάριν, που θεωρείται από πολλούς ο πρώτος πληροφοριοδότης δημοσίου συμφέροντος, επειδή αποκάλυψε τη γενοκτονία των ιθαγενών από τους Ισπανούς κονκισταδόρες, συμμετείχε και ο ίδιος στην κατάληψη της αμερικανικής ηπείρου ως ιεραπόστολος.

Για την ιστορία μάλιστα, ταξίδεψε μέχρι την Αμερική με τον συμφοιτητή του Χερμάν Κορτέζ, ο οποίος κέρδισε επάξια τον τίτλο του γενοκτόνου.

Αυτή ακριβώς η μεταστροφή του χαρακτήρα του whistleblower συγκινεί εδώ και δεκαετίες τον κινηματογράφο – καθιστώντας σήμερα ακόμη πιο δύσκολο για την αμερικανική κυβέρνηση να παρουσιάσει τον Σνόουντεν σαν εχθρό της πατρίδας του και απειλή για την εθνική ασφάλεια.

Ο περίφημος Serpico, που έγινε ευρύτερα γνωστός από την ομώνυμη ταινία με τον Αλ Πατσίνο με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ήταν και ο ίδιος αστυνομικός στο Τμήμα της Νέας Υόρκης το οποίο κατήγγειλε για εκτεταμένη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα.

Ο Τζέφρι Γουίγκαντ, η ιστορία του οποίου αποτυπώθηκε στην ταινία «The Insider» με τον Ράσελ Κρόου, ήταν αντιπρόεδρος στο τμήμα έρευνας και ανάπτυξης της καπνοβιομηχανίας Brown & Williamson, όταν αποκάλυψε ότι η εταιρεία του αυξάνει την περιεκτικότητα νικοτίνης στα τσιγάρα της για να προκαλεί εθισμό στους αγοραστές.

Στο ίδιο πνεύμα η ταινία «Το Σύνδρομο της Κίνας», για τους κινδύνους ενός πυρηνικού ατυχήματος, κατέγραψε την αληθινή ιστορία τριών υψηλόβαθμων μηχανικών που εργάζονταν στην General Motors.

Ελαφρώς πιο σύνθετη ήταν η περίπτωση του Μαρκ Γουάιτακρ (γνωστού από την ταινία «The Informant» με τον Ματ Ντέιμον), ο οποίος συνεργάστηκε με το FBI για να αποκαλύψει το σκάνδαλο χειραγώγησης μετοχών στο οποίο εμπλεκόταν η εταιρεία Archer Daniels Midland της οποίας ήταν… πρόεδρος.

Αντίθετα, το Χόλιγουντ δεν τόλμησε ποτέ να αγγίξει τη μυθιστορηματική ιστορία του Μορντεχάι Βανούνου, ο οποίος αποκάλυψε το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ.

Η περιπέτειά του, που περιλαμβάνει μια πανέμορφη πράκτορα της Μοσάντ και τη μαφιόζικου τύπου απαγωγή του από τις μυστικές υπηρεσίες, δεν φάνηκε να συγκινεί κανέναν σεναριογράφο στην αμερικανική βιομηχανία του θεάματος.

Ακόμη όμως και η θρυλική φιγούρα του Ντάνιελ Ελσμπεργκ, ο οποίος το 1971 έφερε στο φως τα έγγραφα του Πενταγώνου για τον βρόμικο πόλεμο στο Βιετνάμ, πέρασε ξυστά από το Χόλιγουντ με ορισμένα ντοκιμαντέρ αλλά καμία πολυδάπανη παραγωγή.

Ο Ελσμπεργκ ήταν στρατιωτικός αναλυτής στο διαβόητο κέντρο ερευνών Rand Corporation, το οποίο χρησιμοποιείται από την αμερικανική κυβέρνηση αλλά και ιδιωτικές εταιρείες και προσφέρει τις υπηρεσίες του στις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ.

Η μεταστροφή του ήταν ακόμη μια απόδειξη για το τεράστιο ψυχολογικό τραύμα που προκαλούν σε κρατικές υπηρεσίες ή πολυεθνικές επιχειρήσεις οι διαρροές πληροφοριών. Μάλιστα όσο πιο αγνή είναι η αυτοθυσία του whistleblower τόσο μεγαλύτερη η οργή που προκαλούν οι πράξεις του στο σύστημα που κάποτε υπηρετούσε.

Δείτε

 Israel, Vanunu and the Bomb (2007) Ενα από τα σπάνια ντοκιμαντέρ για τον ξεχασμένο ήρωα που αποκάλυψε τα όπλα μαζικής καταστροφής που διαθέτει το Ισραήλ.

Διαβάστε

Η καταστροφή των Ινδιάνων

Ο Βαρθολομαίος ντε λας Κάζας αποκαλύπτει τη γενοκτονία των ιθαγενών της Αμερικής σε ένα βιβλίο που εξακολουθεί να ενοχλεί εθνικιστές ιστορικούς στην Ισπανία, μισή χιλιετία μετά την έκδοσή του.

info-war.gr


από efsyn

Ιλμίκ, δηλαδή "θηλιά". Πώς μια χώρα βάζει θηλιά στο δημοκρατικό πολίτευμα για δεκαετίες ολόκληρες, φιμώνοντας τον τύπο, καταπατώντας συστηματικά τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες, φυλακίζοντας και σκοτώνοντας τους δημοσιογράφους. 

Ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για την Τουρκία, πριν και μετά το πραξικόπημα.

Οι περισσότεροι Τούρκοι δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί που μιλούν στο ντοκιμαντέρ βρίσκονται σήμερα στη φυλακή. 

Όμως η έρευνα συνεχίζεται ακόμα...

Πλατφόρμα υποστήριξης:

https://www.indiegogo.com/projects/ilmik-press-unfreedom-in-turkey-democracy/x/14727665#/gallery

Μπλογκ ντοκιμαντέρ:

https://ilmikblog.wordpress.com/

Σελίδα στο Facebook:

https://www.facebook.com/ILMIK-DOC-329918267346508/

Τrailer: 

Ξεκίνησα τα γυρίσματα τον Ιούνιο του 2016. Η κατάσταση στη χώρα μύριζε μπαρούτι. Ο Τούρκος Πρόεδρος κυνηγούσε παντού το φάντασμα του Φετουλάχ Γκιουλέν.

Μπήκα σε γραφεία εφημερίδων και μίλησα με δημοσιογράφους που δούλευαν σε καθεστώς φόβου και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή να εισβάλει στο κτίριο η αστυνομία και να τους συλλάβει. Θυμάμαι, σε μία τέτοια εφημερίδα, είχαν βάλει μία ντουλάπα πίσω από την πόρτα εισόδου ώστε να βρουν εμπόδιο οι αστυνομικοί και οι δημοσιογράφοι να προλάβουν να το σκάσουν από την έξοδο κινδύνου.


Θυμάμαι τον Ερκάν, τον δημοσιογράφο της τηλεόρασης Μπουγκιούν, να μου λέει με νόημα “εγώ είμαι μάλλον σοσιαλιστής” και να αναπολεί τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα από την προβλήτα της Θεσσαλονίκης παρέα με τους Έλληνες φίλους του. “Πόσο μοιάζει η Θεσσαλονίκη με τη Σμύρνη!” έλεγε και ξανάλεγε.


Θυμάμαι την Αρζού από την εφημερίδα Ταράφ που συνάντησα στην Άγκυρα. Όσο κάναμε τη συνέντευξη, μία γειτόνισσα φρόντιζε το -λίγων μηνών- κοριτσάκι της. Θυμάμαι το χαμόγελό της, το τσιγάρο που καπνίσαμε, τον φόβο της για την εξέλιξη της δίκης. Ο Πρόεδρος της χώρας είχε υποβάλει εναντίον της δεκάδες μηνύσεις για τα ρεπορτάζ της. Υποχέθηκα στην Αρζού να πάω τον Σεπτέμβριο στο δικαστήριο και να την υποστηρίξω. Δεν ξέρω τουρκικά. Θα μιλούσα με τη γλώσσα της αλήθειας. ΔΕΝ ΠΡΌΛΑΒΑ. Η Αρζού είναι ήδη στη φυλακή.


Οι περισσότεροι από τους δημοσιογράφους που μιλούν στο ντοκιμαντέρ μου βρίσκονται στη φυλακή ή έχουν συλληφθεί και περνούν τον χρόνο τους στο υπόγειο κάποιας ανακριτικής ή αστυνομικής αρχής. Κάποιοι πρόλαβαν και έφυγαν στο εξωτερικό: ξεσπιτώθηκαν και άφησαν πίσω τους φίλους και οικογένειες που ανησυζούν για αυτούς.

Η ψυχή μου πονάει. Ξυπνάω και κοιμάμαι και η σκέψη μου είναι διαρκώς κοντά τους. Η “θηλιά” που κρέμεται πάνω από την Τουρκία ακουμπά εμένα, τη χώρα μου, την Ευρώπη, την Ασία, όλον τον κόσμο.


Οι ήρωες του ντοκιμαντέρ “Ιλμίκ” είναι οι δικοί μου ήρωες. Αλλά όχι μόνο αυτοί. Ήρωες είναι όλοι οι δημοσιογράφοι της Τουρκίας που μάχονται για το δίκιο. Μέσα από τον σκοταδισμό και το μαύρο σκοτάδι που έχει επιβάλλει η τουρκική κυβέρνηση στον τύπο, ξεπηδά το αχνό φως της ελεύθερης και ανυπότακτης σκέψης τους. 


Θωμάς Σίδερης

Δημοσιογράφος, Μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων

Μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών

Αναδημοσιεύουμε από τους «New York Times» άρθρο του Φετουλάχ Γκιουλέν, διανοούμενου του Ισλάμ, ιεροκήρυκα και συγγραφέα.

Μετάφραση: Θωμάς Σίδερης
αναδημοσίευση από efsyn

Σέιλορσμπουργκ, Πενσυλβάνια

Από την αρχή καταδίκασα απερίφραστα την απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Τουρκία τη νύχτα της 15ης Ιουλίου με τα εξής λόγια: “Κάθε κυβέρνηση πρέπει να προκύπτει από ελεύθερες και δίκαιες εκλογές και όχι από την επίδειξη δύναμης. Προσεύχομαι στον Θεό για την Τουρκία, για τους Τούρκους πολίτες, αλλά και για όλους αυτούς που βρίσκονται σήμερα στη χώρα με την ελπίδα η κατάσταση να επιλυθεί γρήγορα και ειρηνικά”.

Παρά την κατηγορηματική δήλωσή μου, παρόμοια με αυτές που εξέδωσαν τα τρία μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ο όλο και πιο αυταρχικός πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με κατηγόρησε αμέσως ότι ενορχήστρωσα το πραξικόπημα. Απαίτησε από την πρώτη στιγμή από τις Ηνωμένες Πολιτείες να με εκδώσουν και να φύγω από το σπίτι μου στην Πενσυλβάνια, όπου ζω αυτοεξόριστος από το 1999.

Η φιλοσοφία μου -ένα Ισλάμ πλουραλιστικό και χωρίς αποκλεισμούς, αφιερωμένο στην εξυπηρέτηση του ατόμου ανεξάρτητα από την πίστη του- είναι ασυμβίβαστη με κάθε μορφής ένοπλης εξέγερσης. Για περισσότερα από σαράντα χρόνια, οι συμμετέχοντες στο κίνημα που ανήκω -ονομάζεται Χιζμέτ και σημαίνει “υπηρεσία”- υποστήριξαν στην πράξη μία μορφή διακυβέρνησης που αντλεί τη νομιμοποίησή της από τη βούληση των πολιτών και σέβεται τα δικαιώματα όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους απόψεις, τις πολιτικές πεποιθήσεις τους ή την εθνοτική τους καταγωγή.

Οι επιχειρηματίες και οι εθελοντές που εμπνέονται από τις αξίες του κινήματος Χιζμέτ έχουν επενδύσει σε σύγχρονες υπηρεσίες εκπαίδευσης των τοπικών κοινοτήτων σε περισσότερες από 150 χώρες.

Σε μια εποχή που οι δυτικές δημοκρατίες αναζητούν μετριοπαθείς φωνές από το Ισλάμ, εγώ και οι φίλοι μου στο κίνημα Χιζμέτ καταδικάσαμε εξαρχής τηνεξτρεμιστική βία: τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, τις εκτελέσεις από το λεγόμενο ισλαμικό κράτος, τις απαγωγές της Μπόκο Χαράμ.

Καταδικάσαμε με κάθε τρόπο και μέσο την τυφλή βία, ακόμη και κατά την απόπειρα πραξικοπήματος, και τονίσαμε την ανάγκη πρόληψης της στρατολόγησης τρομοκρατών στους κόλπους της μουσουλμανικής νεολαίας, καλλιεργώντας μιαειρηνική, πλουραλιστική νοοτροπία.

Σε όλη τη ζωή μου κατήγγειλα -τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά- τις στρατιωτικές επεμβάσεις στην εσωτερική πολιτική. Στην πραγματικότητα, μάχομαι για τη δημοκρατία εδώ και δεκαετίες. Άλλωστε, έχω υποστεί τις συνέπειες των τεσσάρων στρατιωτικών πραξικοπημάτων στην Τουρκία τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Δεν θα ήθελα λοιπόν σε καμία περίπτωση οι συμπολίτες μου να υπομείνουν και πάλι μια τέτοια δοκιμασία. Αν κάποιος που φέρεται να συμπαθεί το κίνημα Χιζμέτ ενεπλάκη με οποιονδήποτε τρόπο στην απόπειρα πραξικοπήματος, πρόδωσε τα ιδανικά μου.

Παρ' όλα αυτά, η κατηγορία Ερντογάν δεν αποτελεί έκπληξη, όχι για όλα αυτά που λέει για μένα, αλλά για το ό, τι αποκαλύπτεται η συστηματική και επικίνδυνη πορεία του προς τη μοναρχία.

Όπως πολλοί Τούρκοι πολίτες, έτσι και αρκετά μέλη του κινήματος Χιζμέτ υποστήριξαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας τις προσπάθειες του κυρίου Ερντογάν για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας ώστε να πληροί τις προϋποθέσεις για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αλλά δεν παρέμειναν σιωπηλοί όταν γύρισε την πλάτη στη δημοκρατία και το πρόσωπο στον δεσποτισμό. Ακόμη και πριν από αυτές τις νέες μαζικές εκκαθαρίσεις, ο κ. Ερντογάν κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων έχει κλείσει αυθαίρετα εφημερίδες, απομάκρυνε χιλιάδες δικαστών, εισαγγελέων, αστυνομικών και δημοσίων υπαλλήλων από τις θέσεις τους, έλαβε ιδιαίτερα σκληρά μέτρα εναντίον των κουρδικών κοινοτήτων. Ο ίδιος δήλωσε πως όλοι αυτοί είναι εχθροί του κράτους.

Το κίνημα Χιζμέτ έγινε ο στόχος της οργής του Τούρκου Προέδρου. Τον Δεκέμβριο του 2013, ο κ Ερντογάν κατηγόρησε όλους εκείνους που κατείχαν θέσεις στη δημόσια διοίκηση -και συμπαθούσαν το κίνημα- για την έναρξη της έρευνας διαφθοράς στην οποία εμπλέκονται μέλη του υπουργικού συμβουλίου και άλλοι στενοί συνεργάτες του.

Αυτό είχε ως συνέπεια δεκάδες μέλη του δικαστικού σώματος και των αστυνομικών δυνάμεων να διωχθούν μαζικά ή να συλληφθούν γιατί πολύ απλά έκαναν τη δουλειά τους.

Από το 2014, όταν ο κύριος Ερντογάν εξελέγη Πρόεδρος, μετά από έντεκα χρόνια στον πρωθυπουργικό θώκο, επεδίωξε να μετατρέψει την Τουρκία από μια κοινοβουλευτική δημοκρατία σε μια “εκτελεστική προεδρία”, ουσιαστικά χωρίς κανέναν έλεγχο στην εξουσία του. H πρόσφατη δήλωσή του ότι το αποτυχημένο πραξικόπημα ήταν “δώρο Θεού”, μοιάζει αποκρουστική.

Kαθώς ψάχνει απεγνωσμένα να εξολοθρεύσει όσους περισσότερους μπορεί διαφωνούντες -ήδη 70.000 πολίτες έχουν υποστεί τις συνέπειες- και να πατάξει το κίνημα Χιζμέτ και άλλες οργανώσεις πολιτών, αφαιρεί ένα ένα τα εμπόδια που θα τον οδηγήσουν στην απόλυτη εξουσία.

H Διεθνής Αμνηστία αποκάλυψε αξιόπιστες αναφορές για βασανιστήρια, συμπεριλαμβανομένων βιασμών, στα κέντρα κράτησης. Μη διερωτάστε λοιπόν που η κυβέρνηση Ερντογάν ανέστειλε την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας εκβιάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες, απειλώντας να αποσύρει τη χώρα του από τη διεθνή συμμαχία κατά του ισλαμικού κράτους. Ο στόχος του είναι ευκρινής: να εξασφαλίσει την έκδοσή μου, παρά την έλλειψη αξιόπιστων στοιχείων και σχεδόν καμία προοπτική για μια δίκαιη δίκη. Ο πειρασμός να δοθεί στον κ. Ερντογάν ό,τι απαιτεί, είναι κατανοητός. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αντισταθούν.

Ο βίαιος εξτρεμισμός τρέφεται στη βάση των απογοητεύσεων όσων αναγκάζονται να ζουν κάτω από δικτάτορες που δεν ανέχονται ειρηνικές διαδηλώσεις και αποστρέφονται την άσκηση δημοκρατικής πολιτικής. Στην Τουρκία, η στροφή της κυβέρνησης Ερντογάν προς μια δικτατορία, η πόλωση του πληθυσμού κατά θρησκευτικών, πολιτικών, και εθνοτικών διαφορών, έδωσε τροφή στους φανατικούς.

Για την ευόδωση των παγκόσμιων προσπαθειών, για την αποκατάσταση της ειρήνης στην ταραγμένη εποχή που ζούμε, καθώς και για να διασφαλιστεί το μέλλον της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πρέπει να διευκολύνουν έναν δικτάτορα ο οποίος μετατρέπει το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου σε πραξικόπημα σε αργή κίνηση κατά της δικής του συνταγματικά εκλεγμένης κυβέρνησης.

Φετουλάχ Γκιουλέν

Η Γαλλία βράζει. Η πρωτοφανής απαγόρευση κυκλοφορίας στην πόλη Ρεν με τις αρχές να ζητούν από τους κατοίκους της πόλης να μείνουν στα σπίτια τους αποτελεί το επόμενο βήμα στον αντιδημοκρατικό κατήφορο της κυβέρνησης Ολάντ.

του Άρη Χατζηστεφάνου

Μια πολύ σκοτεινή σελίδα, ακόμη και για τα δεδομένα της ήδη βαριά λαβωμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη Γαλλία και ολόκληρη την Ευρώπη άνοιξε ο πρόεδρος Ολάντ αυτή την Πέμπτη παρακάμπτoντας την γαλλική εθνοσυνέλευση προκειμένου να περάσει την αντιλαϊκή εργασιακή μεταρρύθμιση. Με τους δρόμους του Παρισιού και άλλων μεγάλων πόλεων να φλέγονται και με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι τουλάχιστον το 70% του πληθυσμού καταδικάζει την πολιτική του ο Ολάντ προχώρησε στην εφαρμογή των μέτρων μέσω ειδικής ρύθμισης του γαλλικού συντάγματος που οδηγεί στην έκδοση προεδρικού διατάγματος. Η πρόταση μομφής, που όπως προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις, κατατέθηκε από την αντιπολίτευση καταψηφίστηκε χωρίς να απειλήσει πραγματικά την απόλυτη πλειοψηφία των 288 εδρών.

Το γεγονός όμως ότι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης δεν είναι πλέον σε θέση να περνά τις αποφάσεις της γαλλικής και ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ έστω και μέσα από την ψευδεπίγραφη δημοκρατικότητα του κοινοβουλίου, αποτελεί σημείο σταθμό για την Ευρώπη. Η Γαλλία δεν αποτελούσε αποικία χρέους, όπως η Ελλάδα, όπου ακροδεξιοί πολιτικοί τύπου Σαμαρά και αντιδραστικοί σοσιαλδημοκράτες α λά ΣΥΡΙΖΑ μπορούσαν να παρακάμπτουν κατά βούληση τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Το παράδειγμα του Ολάντ δείχνει ότι η νέα οικονομική πολιτική είναι οριστικά πλέον ασυμβίβαστη ακόμη και με τις αρχές του αστικού κοινοβουλευτισμού.

Να σημειωθεί ότι ο Ολάντ είχε χρησιμοποιήσει τις ίδιες συνταγματικές κερκόπορτες, σε πειραματικό επίπεδο, και πέρυσι προκειμένου να περάσει ρυθμίσεις για την «απελευθέρωση» της γαλλικής οικονομίας.

Αυτή την εβδομάδα πάντως η συνέχεια δώθηκε στους δρόμους, όπου οι αστυνομικές δυνάμεις του καθεστώτος Ολάντ επιτέθηκαν βίαια στις μαζικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνταν σε όλη τη γαλλική επικράτεια. Η πρόβα τζενεράλε για την επιβολή ενός είδους στρατιωτικού νόμου, ύστερα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις των περασμένων μηνών αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη για τις δυνάμεις επιβολής της τάξης – υπενθυμίζοντας σε όλους ποιούς πραγματικά στοχεύει η διαρκής κατάσταση εξαίρεσης που έχει επιβληθεί στην πόλη του φωτός, και όχι μόνο.

Το σοσιαλιστικό κόμμα βγαίνει βαριά τραυματισμένο από αυτή τη διαδικασία με τις ελπίδες του Ολάντ για επανεκλογή στις προεδρικές εκλογές του 2017 να ψαλιδίζονται. Το σοσιαλιστικό κόμμα βέβαια απειλείται από την ίδια τη γαλλική κοινωνία και όχι από το εσωτερικό του – όπως υποστηρίζουν όσοι αναζητούν μια τελευταία ελπίδα στους σοσιαλιστές «αντάρτες». Η λεγόμενη «ομάδα των 28», η οποία είχε καταδικάσει με επιστολή της την εργασιακή μεταρρύθμιση, δεν τόλμησε να προχωρήσει σε απομάκρυνση από το κόμμα, προδίδοντας εν μια νυκτί τις αρχές της για μια βουλευτική θεσούλα. Αντιθέτως κατέληξαν και αυτοί να λειτουργούν σαν αριστερό άλλοθι μιας κυβέρνησης που κινείται πλέον με απευθείας εντολές από τις μεγαλύτερες τράπεζες και άλλους χρηματοπιστωτικούς ομίλους.

Η «επιτυχία» του Ολάντ δεν θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί χωρίς την ανοχή και τα προηγούμενα λάθη των μεγαλύτερων συνδικάτων της χώρας. Παρά το γεγονός ότι ορισμένα φαίνεται να στηρίζουν ως ένα βαθμό τις αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις, δεν δημιούργησαν ποτέ τις συνθήκες ώστε το εργατικό κίνημα να συνδεθεί στους δρόμους με την οργή των μαθητών και των φοιτητών. Οι συνεχείς συνδικαλιστικές υποχωρήσεις των τελευταίων χρόνων γίνονται πλέον εμφανείς σε κάθε εργασιακή αντιπαράθεση με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα τις σημαντικές μειώσεις στους μισθούς που ανακοίνωσε επισήμως αυτή την εβδομάδα ο γαλλικός αερομεταφορέας της Air France. Το λεγόμενο «πακέτο εξυγίανσης» της εταιρείας επικυρώθηκε τελικά και από τα γαλλικά δικαστήρια αφού πρώτα το συνδικάτο των πιλότων πρόδωσε την απεργία του 2014 – η οποία είχε αποτελέσει την μεγαλύτερη απειλή για τη σταθερότητα του σοσιαλιστικού κόμματος και προσωπικά του Ολάντ. Ρόλο κλειδί στις εξελίξεις παίζει εδώ και μήνες ο κεντρικός τραπεζίτης της Γαλλίας, Φρανσουά Βιλρουά ντε Γκαλό, που προειδοποιούσε ανοιχτά ότι οποιαδήποτε υποχώρηση του Γάλλου προέδρου στα αιτήματα μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων θα έπληττε τα συμφέροντα των ανθρώπων που ο ίδιος υπηρετεί, δηλαδή των μεγάλων τραπεζιτών και βιομηχάνων της χώρας. Να σημειωθεί ότι και ο ίδιος ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας προέρχεται από τον γαλλικό χρηματοπιστωτικό κολοσσό της BNP Paribas. Αν και εμφανιζόταν να ασκεί κριτική στον Ολάντ για έλλειψη αποφασιστικότητας, στην πραγματικότητα του προσέφερε τα επιχειρήματα που είχε ανάγκη για να επιβάλλει και στο εσωτερικό του σοσιαλιστικού κόμματος τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα. O Φρανσουά Βιλρουά ντε Γκαλό λειτουργεί και σαν σύνδεσμος ανάμεσα στον Ολάντ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΕΚΤ εισάγοντας στη Γαλλία τη λογική του «κόφτη» και των κάθε μορφής κυρώσεων που θα επιβάλλονται στις κυβερνήσεις όταν τολμούν να ξεφύγουν από τα ασφυκτικά πλαίσια δημοσιονομικής λιτότητας που επιβάλουν Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη. Αντιγράφοντας το μοντέλο που εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια στη Γερμανία και αργότερα και στην Ιταλία, ο διοικητής της γαλλικής κεντρικής τράπεζας ασκούσε τρομακτικές πιέσεις για την απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων με την οποία θα αντιμετωπιστεί, όπως υποστηρίζει η ανεργία. Ουσιαστικά δηλαδή προτείνει τη δημιουργία μιας νέας στρατιάς υποαπασχολούμενων, χαμηλά αμειβόμενων υπαλλήλων σε διαρκή αναζήτηση μιας θέσης εργασίας μικρής διάρκειας.

Ο «σοσιαλιστής» πρόεδρος και ο τραπεζίτης διοικητής σχεδίασαν και οικοδομούν το νέο πρεκαριάτο. Παράλληλα όμως περιχύνουν τους δρόμους της Γαλλίας με νέο εύφλεκτο υλικό το οποίο χρειάζεται μόνο μια σπίθα για να αναφλεγεί.

Την Τρίτη 19 Απριλίου 2016 ξεκινάμε την πλεύση μας προς το μέλλον.

Ξεκινάμε τον συλλογικό αγώνα μας, για την απελευθέρωση του λαού και της πατρίδας μας από τα μνημονιακά δεσμά.

Ανοίγουμε πανιά προς ένα μέλλον ελευθερίας, δημοκρατίας και δικαιοσύνης.

Με διαφάνεια και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες.

Για τη διαγραφή του δημοσίου χρέους.

Για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών και κάθε αξίωσης της χώρας.

Για την δικαίωση του λαού μας και των αγώνων του, την ανάκτηση της δημοκρατικής κυριαρχίας.

Δημιουργούμε ένα κόμμα, που θέλουμε να αποτελέσει συστατικό κύτταρο ενός κινήματος κι ενός μετώπου, στο οποίο θα συναντηθούμε με κινηματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες θα μας συνδέουν κοινές αφετηρίες, αξίες και στόχοι.

Δεν είμαστε κόμμα στελεχών, σύμπραξης ή ανακύκλωσης προσωπικοτήτων.

Δεν είμαστε κόμμα μηχανισμών ή εσωτερικών ισορροπιών.

Φιλοδοξούμε να είμαστε κόμμα-κίνημα, μέσα απ’ την κοινωνία, μέσα από τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και τους ζωντανούς ανθρώπους, που δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται, αντιστέκονται, διεκδικούν, νικούν.

Λειτουργούμε με ανοιχτές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, έχοντας το διαδίκτυο ως οργανικό εργαλείο επικοινωνίας μας.

Στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και στην κοινωνία.

Δεν λαμβάνουμε χρηματοδότηση παρά μόνο με διαφανή τρόπο, από τα μέλη μας και τους πολίτες που επιθυμούν να υποστηρίξουν τους σκοπούς και τη λειτουργία μας. Δημοσιεύουμε τα στοιχεία της χρηματοδότησής μας.

Δεν χαρίζουμε το μέλλον μας. Το διεκδικούμε και το κερδίζουμε.

Την Τρίτη, 19 Απριλίου, 2016 στις 7μμ, στο Θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44, Αθήνα – Στάση Μετρό Κεραμεικός), κάνουμε την αρχή, με μια ανοιχτή εκδήλωση και ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Η εκδήλωση θα μεταδίδεται σε ζωντανή μετάδοση στην ιστοσελίδα: www.plefsieleftherias.gr

www.plefsieleftherias.gr

Την εκτίμηση ότι από το 2015 η Ελλάδα θα έχει όχι μόνο πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά και... δημοσιονομικό πλεόνασμα, χωρίς περαιτέρω βοήθεια από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ διατύπωσε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σε συνέντευξή του στο πρακτορείο Bloomberg. Ο κ. Σαμαράς τονίζει ότι τον «κρατά ξύπνιο» η μείωση της ανεργίας και η διαφύλαξη της... δημοκρατίας.

Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, Πάνος Καμμένος συναντήθηκε με τα προεδρεία της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ για το θέμα της ΕΡΤ. Αμέσως μετά τη συνάντηση έκανε την ακόλουθη δήλωση.