Γιώργος Ρωμανός

Συγγραφέας Αναλυτής, Ιστορικός Ερευνητής

Στις 24/11/2022 έγινε γνωστό ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε ως α ν τ ι σ υ ν τ α γ μ α τ ι κ ή την παράταση της «Υποχρεωτικότητας» του εμβολιασμού εργαζομένων στις δομές Υγείας μέχρι τις 31-12-2022, όπως προέβλεπε η υπουργική απόφαση Θ. Πλεύρη και της αναπληρώτριας υπουργού Υγείας: Γ4β/Γ.Π.οικ.21912/14-4-2022 (ΦΕΚ Β΄1995/20.4.2022). Μάλιστα το ΣτΕ επέβαλλε την δικαστική δαπάνη, 920 ευρώ, σε βάρος του Δημοσίου. Κύριος λόγος της α κ ύ ρ ω σ η ς ήταν ότι η εν λόγω υπουργική απόφαση ήταν α ν τ ί θ ε τ η προς την σ υ ν τ α γ μ α τ ι κ ή  αρχή της α ν α λ ο γ ι κ ό τ η τ α ς –(Άρθρο 25 § 1 του Συντάγματος).

Το αυξημένης σύνθεσης, επταμελές, Γ΄ Τμήμα του ΣτΕ εξέδωσε την απόφαση 2332/2022 με μεγάλη πλειοψηφία, και όπως αυτή αναφέρει στη σελίδα 17, σειρές7-9: «ΔΕΝ απαιτείται παραπομπή της υποθέσεως στην ολομέλεια του Δικαστηρίου κατ’ άρθρο 100 παρ.5 του Συντάγματος.» Έτσι το χαστούκι του ΣτΕ στον υπουργό Πλεύρη και την κυβέρνηση είναι τριπλό καθώς 1. Ακυρώνει την όλως παράνομη υπουργική απόφαση, ως αντισυνταγματική, 2. Επιβάλει την δικαστική δαπάνη στο Δημόσιο το οποίο εκπροσωπεί η κυβέρνηση της ΝΔ, 3. ΔΕΝ επιτρέπει την αναπομπή της υπόθεσης στην ολομέλεια του ΣτΕ.

Η λεπτομερής ανάλυση εκ μέρους μας της απόφασης αποκαλύπτει και τα φτηνά μικροπολιτικά κομματικά παιχνίδια που θέλησαν να παίξουν κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τον ν. 4917/2022 και το άρθρο 50, του ν. 4825/2021, βάσει των οποίων προσπάθησαν να διορίσουν προσωπικό ορισμένου χρόνου, με διάρκεια 3+3 μήνες, (μήπως με κομματικά κριτήρια;) σε αντικατάσταση των ουσιαστικά απολυμένων δια αναστολής και με πλήρη στέρηση μισθού, Υγειονομικών. Όμως το ΣτΕ απέρριψε και αυτά τα κυνικά κομματικά σχέδια της ΝΔ. Υπογραμμίζουμε, ότι ακόμη και οι φυλακισμένοι για κακούργημα λαμβάνουν ένα τμήμα του μισθού τους!

Ωστόσο ο αυτουργός του αντισυνταγματικού τερατουργήματος, υπουργός Πλεύρης, εμφάνισε πάραυτα το πολιτικά άνομο και δυσώδες προσωπείο του Ενιαίου Κυβερνητισμού, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, κ.λπ. κόμματα του δήθεν «δημοκρατικού τόξου» τα οποία διαχρονικά στηρίζουν όλες τις αντιλαϊκές και εθνικά επιζήμιες αποφάσεις των εκάστοτε «κυβερνήσεων». Και, στις 28/11/22, 09:43, στα Παραπολιτικά FM, εκπομπή του Π. Τζένου ο κ. Πλεύρης είπε τα εξής: α. «η απόφαση θα γίνει δεκτή υπό όρους» [!!!] β. «δεν θα επιτρέψουμε αυτή η απόφαση να γίνει επικίνδυνη», γ. «οι Ανεμβολίαστοι παραμένουν επικίνδυνοι» και δ. «αυτοί (οι Ανεμβολίαστοι) με τη στάση τους διακηρύσσουν την πίστη τους στο ‘‘Χάραγμα του Αντι-Χρίστου» κλπ. Σε αυτή την παραληρηματική δημόσια συκοφαντική δυσφήμιση, καθ’ όλα έντιμων Ελλήνων δημοκρατικών πολιτών, ξεχωρίζει η φράση: «η απόφαση θα γίνει δεκτή υπό όρους»!

Λίγες ώρες μετά δήλωσε ότι ΔΕΝ θα εκτελέσει αμέσως την απόφαση του ΣτΕ, όπως θα έκανε κάθε έντιμος πολιτικός, αλλά θα επιμείνει μέχρις εσχάτων υπερασπιζόμενος την αντισυνταγματική ανομία του και θα επαναφέρει τους Υγειονομικούς, που πολιτικώς καταδιώκει λυσσωδώς, μετά την 1/1/2023. Κι όμως από τις 25 Οκτωβρίου, (βλέπε την ΕΙΚΟΝΑ της τελευταίας σελίδας της απόφασης που δημοσιεύω) το αντισυνταγματικό του εξάμβλωμα είναι ΑΚΥΡΟ, με πιο δικαίωμα επιμένει να κουρελιάζει τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης;!

Από την άλλη, ο λαός γνωρίζει καλά ότι το ΣτΕ δεν είναι η κατά Χριστόν σύναξη αθώων αμνών. Όχι μόνο από το πρόσφατο βορβορώδες γεγονός του ανώτατου Δικαστικού, μέλους του, που όπως εγγράφει ευρέως στον Τύπο, παραιτήθηκε υπό το βάρος αποκαλύψεων της επιθετικής παιδολαγνείας του και της σχέσης του με ναρκωτικά, χωρίς καν να διωχθεί! Υπάρχει και κάτι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας. Η απόφαση του ΣτΕ, σχετικά με την εθνική τραγωδία της «Συμφωνίας των Πρεσπών», όταν τεχνηέντως αποφάνθηκε υπέρ… της νομιμότητάς της σε χρόνο ρεκόρ, 48 ωρών, ενώ τα υποβληθέντα κείμενα της δικογραφίας υπερέβαιναν τις 1.000 σελίδες. Τότε πρόεδρος ήταν η –παροδικώς ευχόμεθα– εδραζόμενη στο «προεδρικό» Μέγαρο, με την περιφερόμενη γάτα της επί του «προεδρικού» γραφείου, προφανώς σαν προτεινόμενο νέο εθνόσημο.

Ποιος δημιούργησε το σημερινό πρόβλημα, και ποιος είναι τελικά ο ρόλος του ΣτΕ;

Το ΣτΕ πήρε στις 26/11/21 μια χωρίς προηγούμενο απόφαση, με το βασικό τμήμα της επιχειρηματολογίας του να επαναλαμβάνεται και στην τελευταία απόφασή, την 2332/2022, σελίδα 8, σειρές 7-10, ως εξής: «…Τα μέτρα αυτά μπορεί να συνιστούν ακόμη και σοβαρή επέμβαση στην απόλαυση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, η ελευθερία κινήσεως και η ιδιωτική του ζωή…» [και πως] «το μέτρο των αναστολών εργασίας των υγειονομικών είναι συνταγματικά ανεκτό και θα πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να επαναξιολογηθεί, με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα…»

Σχετικά με τα «επιστημονικά δεδομένα», το ΣτΕ, τα απορρίπτει ως ξεπερασμένα και συνεπώς ακατάλληλα. Γράφει στην ίδια ως άνω απόφαση, σελίδα 15, σειρές 10-12: «… τα στοιχεία [Σ.σ.: του Υπουργού] που προσκομίσθηκαν δεν δικαιολογούν εν πάση περιπτώσει την παράταση της υποχρεώσεως προς εμβολιασμό.» Και, στην ίδια σελίδα, 15, στις σειρές 26-30, αναφέρεται: «ΔΕΝ λαμβάνει υπόψη της την μετάλλαξη Όμικρον[…]ΔΕΝ αξιολογεί την αποτελεσματικότητα των εμβολίων έναντι αυτής. Επομένως οι μελέτες των οποίων γίνεται επίκληση (από τον Υπουργό) ΔΕΝ είναι επίκαιρες εν σχέσει προς τον χρόνο δημοσιεύσεως του ν. 4917/2022». [Σ.σ. οι σημάνσεις δικές μου.]

Και ενώ οι Δικαστές αγνοούν την Ιατρική, το ΣτΕ προχώρησε σε «σοβαρή επέμβαση [Σ.σ.: κατάργηση στην ουσία] στην απόλαυση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, η ελευθερία κινήσεως και η ιδιωτική του ζωή» με μελέτες χειραγωγούμενες από την κυβέρνηση, πεπερασμένες και έτσι αμφιβόλου επιστημονικής αξίας.

Το δικαστήριο αναφέρεται σε μελέτη που έγινε στη Γαλλία, (σελίδα 18, 4η σειρά), ενώ ΔΕΝ έλαβε, π.χ., υπόψη του επιστημονικές μελέτες που αφθονούν σε όλο τον πλανήτη, όπως αυτές του Αυτοκρατορικού Ινστιτούτο Ιατρικής της Ιαπωνίας και οι οποίες ανατρέπουν βασικά στοιχεία της όλης υπόθεσης. Γίνεται, δηλαδή, επιλεκτική και όχι αντικειμενική παράθεση στοιχείων, με ό,τι αυτό σημαίνει.

Ωστόσο το μείζον είναι άλλο: από πού κι ως πού το ΣτΕ αντλεί το δικαίωμα και την νομιμοποίηση(!) για «σοβαρή επέμβαση στα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου»;

Οι αρμοδιότητες του ΣτΕ που προβλέπονται από τις διατάξεις του άρθρου 95 του Συντάγματος και του ειδικού περί του ΣτΕ νόμου (Νομ. Δ/γμα 170/1973) διακρίνονται σε Διοικητικές και Δικαστικές. Άρα το ΣτΕ αποτελεί το έλασσον, ένα μικρό μέρος του όλου ελληνικού Συντάγματος. Και ΔΕΝ μπορεί το ελληνικό Σύνταγμα να γίνεται χειραγωγούμενο υποχείριο του ΣτΕ και μάλιστα σε βαθμό που το συγκεκριμένο Δικαστήριο να ακυρώνει το Σύνταγμα! Και, ναι μεν το ΣτΕ ΕΧΕΙ αρμοδιότητα επί κανονιστικών πράξεων ΑΛΛΑ αυτή η αρμοδιότητά του δεν μπορεί να έχει τέτοιο ΕΥΡΟΣ που να ακυρώνει και τα «θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου».

Είναι δυνατόν όποτε παραβιάζονται, καθ’ ομολογίαν(!), τα «θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα» να προσφεύγει ο Έλλην πολίτης στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;! Μας είναι λεπτομερώς γνωστά τα όσα «γνωμάτευσαν» επ’ αυτού… οι διαβόητοι… 2-3 «Συνταγματολόγοι», που μετά το 1974 ακύρωσαν στην πράξη το ελληνικό Σύνταγμα. Εδώ φαίνεται, για μία ακόμη φορά, πως η μη ύπαρξη Συνταγματικού Δικαστηρίου στη χώρα μας επιβλήθηκε σκόπιμα από όλες τις κυβερνήσεις του Ενιαίου Κυβερνητισμού με άκρως ιδιοτελή κίνητρα ανεξέλεγκτου εξουσιασμού. Μήπως θα πρέπει να πάψουμε, προς στιγμήν λέω, να ασχολούμεθα με την κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα του Κιμ Γιονγκ Ουν;

Υπάρχει όμως και η κατ’ επανάληψη, και άρα από σκοπού, χρησιμοποίηση από τον αυτουργό υπουργό των παλαιών ξεπερασμένων μελετών, ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΝΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ. Γράφει η απόφαση 2332/2022 του ΣτΕ, σελίδα 13, σειρές 1-3, ότι η υπουργική απόφαση για αναστολή εργασίας χωρίς μισθό επεκτάθηκε αυθαίρετα τρεις φορές, «αρχικώς έως 31-12-21 […κατόπιν] έως 31-3-2022 […]και τέλος έως 31-12-2022». Στην 14η σειρά γράφεται: «μεταθέτει για πολλοστή φορά την επαναξιολόγηση του μέτρου του υποχρεωτικού εμβολιασμού…». Και στις σειρές 21-23: «χωρίς ωστόσο να έχει διενεργηθεί επαναξιολόγηση του μέτρου βάσει επίκαιρων κατά τον χρόνο εκείνο επιστημονικών και επιδημιολογικών στοιχείων». Στη δε σελίδα 14, σειρές 11-14 γράφεται: «η επαναξιολόγηση […] θα έπρεπε να γίνεται ανά δύο ή τρεις μήνες». Αλλά ΔΕΝ έγινε ποτέ!

Κανονικά, σε μια ευνομούμενη χώρα, οι πολιτικοί που ενεργούν σκοπίμως αντισυνταγματικά και με παθολογικό μένος κατά των πολιτών θα έπρεπε να διώκονται και να υφίστανται τις νομικές συνέπειες των πράξεών τους, από μία «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη».

Ευχής έργο είναι να «αποφυλακιστούν» ΑΜΕΣΩΣ οι Υγειονομικοί που παραμένουν έγκλειστοι στη Βαστίλη της παράνομης –αντισυνταγματικής κατά το ΣτΕ– υπουργικής απόφασης, καταδικασμένοι σε αργό κοινωνικό (μόνο;) θάνατο των ιδίων και των οικογένειών τους. Μακάρι οι μαρτυρικοί Υγειονομικοί να εξέλθουν ΟΛΟΙ ζώντες από τον λάκκο των λεόντων που τους έριξε με πρωτοφανή εκδικητική μανία –ανάλογη ρωμαϊκού πρωτοχριαστινικού διωγμού– η ΝΔ και οι Συνοδοιπόροι της, και να πάρουν εντόκως(!) όλα τα δεδουλευμένα που τους στέρησαν μαζί με την έγγραφη συγνώμη της Πολιτείας. Και τα ποσά να παρακρατηθούν από την προσωπική περιουσία των αυτουργών που ενήργησαν κατ’ επανάληψη και από σκοπού, αντισυνταγματικά.

Αυτό απαιτεί η αληθινή Δικαιοσύνη. Υπάρχει;!

 

Γιώργος Ρωμανός

Συγγραφέας Αναλυτής, Ιστορικός Ερευνητής

 

 

Γιώργος Ρωμανός, Ο ανυπότακτος, Η αληθινή Ιστορία του «Εθνικού Διχασμού», Σελ. 500, Εκδόσεις Λειμών, 2022.

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: Νικηταρά 2-4, Αθήνα, 106 78, τηλ. 210-32 27 323, e-mail: ekd.limon@gmail.com

 

Περίληψη

 

Ο ανυπότακτος, κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, ήταν υπαρκτό πρόσωπο που εκ της θέσεώς του βίωσε και κατέγραψε άγνωστα μέχρι σήμερα τμήματα της ελληνικής Ιστορίας. Η μετωνυμία του ονόματός του οφείλεται στο ότι οι επίγονοί του ζουν... Όλα τα δημόσια πρόσωπα, στρατιωτικοί, πολιτικοί και μη, εμφανίζονται με τα πραγματικά τους ονόματα σε ένα θρίλερ πολέμου, κατασκοπίας, έρωτα και λεπτομερούς καταγραφής της καθημερινότητας βάσει ντοκουμέντων.

Το βιβλίο αποτελεί το πρώτο, αυτοτελές, τμήμα μιας τριλογίας με κυρίαρχο θέμα την αληθινή Ιστορία του Εθνικού Διχασμού. Αντί της στεγνής ιστοριογραφίας επιλέχθηκε σκόπιμα η λογοτεχνική αφήγηση με τον τρόπο του Ομήρου. Έτσι με την παράθεση και στοιχείων της προσωπικής ζωής των απλών ανθρώπων, αλλά και των μοιραίων για την χώρα μας ηγετών αποδίδεται πληρέστερα το πολιτικό και ιστορικό κλίμα της εποχής.

Η πολυετής συγγραφή του βιβλίου βασίστηκε στις αφηγήσεις και τα Σημειωματάρια του ανυπότακτου τα οποία διασώθηκαν από τους επιγόνους του. Με αφετηρία αυτά ερευνήθηκαν περισσότερες από 260 πηγές, που συνιστούν μία από τις μεγαλύτερες έρευνες του θέματος. Χρησιμοποιήθηκαν: αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα των υπουργείων εξωτερικών ΗΠΑ, Ρωσίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Ιταλίας, και του Βατικανό, βιβλία, περιοδικά, αναξιοποίητα αρχεία της Βουλής των Ελλήνων, μεγάλα και μικρά ιδιωτικά αρχεία, εφημερίδες, και διάφορες άλλες εκδόσεις.

 

Η καταιγιστική δράση αρχίζει τον Ιανουάριο του 1916, στην βάναυσα κατακτημένη από τους «Συμμάχους» Κέρκυρα. Όμως οι αποκαλύψεις ξεκινούν από την Κρήτη του 1816, με λεπτομερή παράθεση ντοκουμέντων που σχετίζονται με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, καθώς και άλλα ύστερα στοιχεία που αφορούν τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄. Τα γεγονότα διαδραματίζονται:

α. στην ιστορικά μοναδική και ενιαία Ήπειρο, τμήμα της οποίας είναι η επινοημένη «Βόρειος Ήπειρος» με το πάντοτε ανοιχτό και σήμερα «βορειοηπειρωτικό» ζήτημα.

β. στην με ελληνική προδοσία κατακτημένη από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ Θεσσαλονίκη –Πόλη Περιχαρακωμένο Στρατόπεδο, σύμφωνα με την επίσημη ορολογία της ΑΝΤΑΝΤ–, όπου και το σκοτεινό παρασκήνιο της κυβέρνησης «Εθνικής Αμύνης» η οποία έφερε τον Εθνικό Διχασμό.

γ. στη Μακεδονία, και την αποκλεισμένη από τους «Συμμάχους» Αθήνα, τον Ιούνιο του 1916.

***

Γιατί τώρα αυτό το βιβλίο;

 

Το θέμα του Εθνικού Διχασμού, έχει δυστυχώς καταστεί για εμάς τους Έλληνες πάγια φυλετική παράμετρος από αρχαιότατων χρόνων μέχρι και σήμερα, ενώ όλα δείχνουν πως θα ισχύσει και στο μέλλον.

Την συγκέντρωση του υλικού αυτού του βιβλίου, όπως και για τα άλλα δύο της τριλογίας που θα ακολουθήσουν, ο συγγραφέας την ξεκίνησε αμέσως μετά την προδοσία της Κύπρου, το 1974, συγκλονισμένος από τα γεγονότα που βίωσε, καθώς σε κάποια κρίσιμα από αυτά υπήρξε έως και αυτόπτης μάρτυς. Σκοπός του, πρώτα να μάθει ο ίδιος και μετά να καταλάβει γιατί η Ελλάδα αυτοκαταστρέφεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η αναζήτηση και εύρεση αδιάψευστων ντοκουμέντων έγινε γι’ αυτόν σκοπός ζωής. Η επί της τριλογίας σύνθεση εγγράφων και στοιχείων, αλλά με αυστηρά λογοτεχνικό τρόπο και όχι στεγνά ιστορικό, διήρκεσε 8 χρόνια.

Με δεδομένο ότι οι νεοέλληνες δεν γνωρίζουν την αληθινή Ιστορία τους, ο Ρωμανός προτείνει μια δική του φράση: «πρώτα το ντοκουμέντο και μετά η άποψη.»

Δεν είναι υπερβολή το να πούμε πως με αυτό το βιβλίο συντρίβονται ιστορικά ψεύδη ενός και πλέον αιώνος.

 

Στον Ανυπότακτο αποδεικνύεται με στοιχεία ότι η ελληνική Ιστορία του 20^ου αι., (εκλεκτικό πεδίο της εν γένει έρευνας του συγγραφέα), έχει παραμορφωθεί ολοκληρωτικά, με αποτέλεσμα οι νεοέλληνες να θεωρούν την προπαγάνδα τής μιας δεσπόζουσας παράταξης, επί εκατό και πλέον χρόνια, σαν «Ιστορία τους».

Όπως και στα χρόνια του Ανυπότακτου έτσι και σήμερα η ελληνική Δημοκρατία πάσχει βαρύτατα. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πως και οι τελευταίες κυβερνήσεις στην χώρα μας εκλέγονται με ένα ποσοστό ψήφων περί το 20% επί του συνόλου των Ελλήνων που έχουν δικαίωμα ψήφου. Το υπόλοιπο 70-80% του λαού (εδώ και 100 χρόνια τουλάχιστον) έχει εντελώς διαφορετική άποψη από τους κυβερνώντες, για το τι ωφελεί την πατρίδα και το έθνος. Εξαίρεση αποτελούν τα έπη 1912-13, 1940 και ο αγώνας του ελληνικού στρατού 1946-1949.

 

Στο βιβλίο, ο ιστορικός χρόνος της έρευνας δεν μπορούσε να είναι σημειακός. Έτσι το πολιτικοστρατιωτικά φοβερό 1916, με τον Α΄ΠΠ να μαίνεται σε όλα τα μέτωπα και τον «Εθνικό Διχασμό» στην Ελλάδα να κορυφώνεται είναι το κέντρο ενός κύκλου περιγραφόμενων ιστορικών γεγονότων που ξεκινούν από την Κρήτη, του 1816. Τα ντοκουμέντα που παρουσιάζει ο συγγραφέας είναι εν πολλοίς άγνωστα, τα περισσότερα σκοπίμως αποκρυβώμενα και οπωσδήποτε συγκλονιστικά.

Αν και δεν το δηλώνει ρητά ο συγγραφέας, συμπεραίνεται από τα γραφόμενά του στο βιβλίο, ο Εθνικός Διχασμός ξεκινά από το 1909, με το αποτυχημένο κίνημα στου Γουδή το οποίο ακυρώθηκε τελικά μέσω των εφημερίδων (!) από τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και κορυφώθηκε με την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Όλο αυτό το διάστημα, 1909-1922 συσσωρεύονταν και εκδηλώνονταν ακραία διχαστικά γεγονότα ενώ η πολιτική σκηνή εφλέγετο υπόγεια ή και φανερά από μίση και θανατηφόρα πάθη. Αντίθετα, σχεδόν όλοι οι ιστορικοί θεωρούν, ότι ο Εθνικός Διχασμός αφορούσε μόνο τα χρόνια 1915-1917. Αυτό διαψεύδεται και μόνο από το γεγονός, ότι στις 14 Ιουνίου 1917 ο Ελευθέριος Βενιζέλος ορκίστηκε σαν πρωθυπουργός-δικτάτορας κατόπιν πολεμικής επέμβασης της ΑΝΤΑΝΤ η οποία είχε βομβαρδίσει την Αθήνα τον Νοέμβριο του 1916 και την κατείχε με στρατεύματα από τις 29 Μαΐου 1917. Ο Βενιζέλος ξεκίνησε την δικτατορική του διακυβέρνηση βασιζόμενος στον Στρατιωτικό Νόμο που είχαν κηρύξει οι Γάλλοι στην Ελλάδα, κατόπιν ανέστειλε κρίσιμα άρθρα του Συντάγματος, δεν συγκαλούσε την Βουλή, επί μακρόν δεν υπέγραφε νομοθετικές πράξεις, και κυβερνούσε με προσωπικά διατάγματα υπό τον απόλυτο έλεγχο των Γάλλων, όπως του μη κατέχοντος Διαπιστευτήρια για την Ελλάδα και συνεπώς παράνομου Γάλλου «Αρμοστή Αφρικανικών Αποικιών» Σαρλ Ζονάρ, του στρατηγού Ρενιό και του ναυάρχου Ντε Φουρνιέ του οποίου τα καταδρομικά είχαν βομβαρδίσει την Αθήνα, το 1916.

Μέχρι τις 4 Νοεμβρίου 1920, οπότε και έχασε τις εκλογές που είχε προκηρύξει ο ίδιος, διενήργησε σειρά από πογκρόμ με διώξεις και εκτελέσεις των πολιτικών του αντιπάλων τους οποίους είτε τους εκτελούσε –μέσω αποφάσεων στρατοδικείων– είτε τους εξόριζε και τους καταδίκαζε σε θάνατο εν εξορία, είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις του Ιωάννη Μεταξά και άλλων επιφανών πολιτικών. Ο Βενιζέλος ως πρωθυπουργός και ταυτόχρονα ως Υπουργός Στρατιωτικών υπέγραψε –μακράν– τις περισσότερες καταδίκες σε θάνατο Ελλήνων πολιτών και στρατιωτικών από οποιονδήποτε άλλον άσκησε τα ίδια αξιώματα στην Ελλάδα.

Στο πώς διαστρεβλώνεται η ελληνική Ιστορία αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση ο τρόπος που παρουσιάζει τα γεγονότα η ευρέως διαδεδομένη Βικιπαίδεια, ήδη από την αρχή του λήμματος «Εθνικός Διχασμός» (τα μαύρα γράμματα δικά μας): «ήταν σειρά από εμφύλιες διαμάχες με ζητούμενο τη συμμετοχή της Ελλάδος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, 1914-1918, οι οποίες διαίρεσαν (και γεωγραφικά) τη χώρα σε δύο αντίπαλες παρατάξεις που αντικατόπτριζαν τους αντιμαχόμενους συνασπισμούς του Πολέμου, και την οδήγησαν στο πλευρό της Τριπλής Συνεννόησης (ΑΝΤΑΝΤ), το 1917, και σε κατάσταση μειωμένης εθνικής κυριαρχίας (αρμοστεία), με την ενότητα του έθνους (και για πρώτη φορά και του στρατού) διασπασμένη για τα επόμενα 20 χρόνια.»

Εδώ βλέπουμε με πόση τεχνική παρουσιάζεται ότι δήθεν η πλευρά των υπονοουμένων ως «αντιβενιζελικών» είχε ταχθεί δήθεν υπέρ της Γερμανίας και των λεγόμενων «Κεντρικών Δυνάμεων» πράγμα που ουδέποτε συνέβη, γιατί οι αντίπαλοι του Βενιζέλου επέλεγαν την ουδετερότητα μόνο και μόνο επειδή η ΑΝΤΑΝΤ δεν τους εξασφάλιζε σαφή εδαφικά ανταλλάγματα υπέρ της Ελλάδος. Ρητώς είχε δηλωθεί από την ανώτατη πολιτειακή ηγεσία της χώρας μας πως θα τάσσονταν με την ΑΝΤΑΝΤ εάν αυτή εξασφάλιζε τα αιτηθέντα εδαφικά ανταλλάγματα, και σε κάθε περίπτωση δεν θα πολεμούσαν οι Έλληνες εναντίον της. Έτσι η Βικιπαίδεια παρουσιάζει μόνο τη μία πλευρά, αυτήν που οδήγησε την Ελλάδα στην ΑΝΤΑΝΤ, και αποσιωπά τελείως την άλλη πλευρά. Αλλά αυτή που αποσιωπάται ήταν η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, περισσότερο από το 70% της εποχής εκείνης η οποία, όπως προαναφέρθηκε επιζητούσε την ουδετερότητα επειδή η ΑΝΤΑΝ δεν έδινε στους Έλληνες ως ανταλλάγματα εδάφη των προαιώνιων ελληνικών πατρίδων, ήτοι την Ήπειρο, τα νησιά του Αιγαίου, την Ιωνία, την Κύπρο, με απώτερο και πολλαπλώς δηλωθέντα δημοσίως στόχο την ανακατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως.

Από την άλλη πλευρά συμπεριλαμβάνεται στην φράση «σειρά από εμφύλιες διαμάχες» και ο πραγματικός πόλεμος που διενήργησαν τον Νοέμβριο του 1916, οι αντίθετοι με την πολιτική του Βενιζέλου εναντίον των στρατευμάτων της ΑΝΤΑΝΤ και οι μάχες που έγιναν στις περιοχές Ρουφ, Καλλιθέας, Φιλοπάππου, Ακροπόλεως και στο Ζάππειο κατά τις οποίες νικήθηκαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ. Και βέβαια αυτό δεν λέγεται «εμφύλια διαμάχη».

Όπως δεν είναι ευρέως γνωστό από τις αρχές του 1914 υπάρχουν καταγεγραμμένες τουλάχιστον τέσσερεις (4) συγκεκριμένες προτάσεις της ανώτατης πολιτειακής ελληνικής ηγεσίας της χώρας μας, για συμμετοχή στον πόλεμο με την πλευρά της ΑΝΤΑΝΤ, αφού όμως συμφωνηθούν τα προαναφερθέντα ανταλλάγματα. Ωστόσο καμία από αυτές τις προτάσεις δεν δέχθηκε η ΑΝΤΑΝΤ, με πρωτοστάτη των αρνήσεων τον Τσόρτσιλ ο οποίος επιζητούσε συστηματικά την συμμαχία με τους Βουλγάρους, παρά το ότι οι Έλληνες τους είχαν επανειλημμένα κατανικήσει και το λογικό θα ήταν οι Άγγλοι να επιζητούν την συμμαχία των Ελλήνων.

Σημειώνεται πως η πρώτη πρόταση υπέρ της ουδετερότητος, ανήκε από κοινού τόσο στον βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄ όσο και στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο ο οποίος κατόπιν άλλαξε γνώμη...

 

Κορυφαία γεγονότα

 

Το βιβλίο επικεντρώνεται σε μια σειρά σημαντικών ιστορικών και πολιτικών θεμάτων τα οποία συνοδεύονται από πολλά μικρότερα αλλά κρίσιμα. Στοιχείο κλειδί αποτελούν και οι αφηγήσεις της καθημερινής ζωής των απλών ανθρώπων, όπως και των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών. Εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα είναι:

1. Όσα συνέβησαν στην ενιαία και αδιαίρετο Ήπειρο των Ελλήνων η οποία φτάνει μέχρι το ιστορικά βεβαιωμένο «Βυζαντινόν Όριον» βορείως των Τυράννων και του ποταμού Σκούμπι, και η απελευθέρωση των πόλεων: Χιμάρας, από τον Σπ. Σπυρομήλιο και το αντάρτικο σώμα του, 5/10/1912, και της Κορυτσάς, αντιστοίχως από τον Παν. Δαγκλή, 7/12/1912. Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων (21 Φεβρουαρίου 1913) από τον τουρκικό ζυγό, ο Ελληνικός στρατός συνέχισε ελευθερώνοντας και άλλες πόλεις της Ηπείρου μέχρι έξω από τον Αυλώνα. Επακολούθησε ο πολυμέτωπος ηρωικός ένοπλος αγώνας των Ελλήνων Ηπειρωτών ο οποίος κορυφώθηκε με την ανακήρυξη του κράτους της Ανεξάρτητης Ηπείρου, στις 17 Φεβρουαρίου 1914. Ένα κράτος που εξέλεξε τοπικούς βουλευτές, οι οποίοι επισκέφθηκαν το ελληνικό κοινοβούλιο, είχε ένοπλες επαναστατικές δυνάμεις, δημιούργησε λιμενικές αρχές, εξέδωσε δικό του γραμματόσημο και διακινούσε ως κράτος τα προβλεπόμενα δημόσια έγγραφα.

Όμως με την επέμβαση των ξένων δυνάμεων, Ιταλίας, Αυστροουγγαρίας, υπό τον συντονισμό της Αγγλίας, η απελευθερωμένη περιοχή μετονομάστηκε σε «Βόρειο Ήπειρο», μία γεωγραφική έκταση που βρίσκεται περίπου στο κέντρο της ενιαίας Ηπείρου των Ελλήνων, έναν όρο που τον αποδέχτηκε η κυβέρνηση Βενιζέλου. Τελικά, ακυρώθηκε το κράτος της απελευθερωμένης Ανεξάρτητης Ηπείρου και στη θέση της κατασκευάστηκε ένα άλλο επινοημένο κράτος με μια εξίσου επινοημένη εθνότητα κατοίκων προερχόμενη από συνένωση ετερόκλητων φύλων, όπως έγινε πρόσφατα και με τα Σκόπια.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται λεπτομερή ιστορικά, εθνολογικά και γλωσσολογικά στοιχεία περί των εννοιών Έλληνας Ηπειρώτης, Αρβανίτης και Αλβανός.

2. Η αγόρευση στο ελληνικό κοινοβούλιο του Ελευθερίου Βενιζέλου, στις 2 Μαρτίου 1913, και όσα είπε περί «ανυπαρξίας σπονδυλικής στήλης της Ελλάδος» εάν αυτή επέμενε να διατηρεί στο κράτος της τις απελευθερωμένες πόλεις της Μακεδονίας, με επίκεντρο την Καβάλα.

Η στάση του Βενιζέλου δεν άλλαξε ούτε πριν την υπογραφή της κρισιμότατης για την χώρα μας Συμφωνίας του Βουκουρεστίου, στις 28 Ιουλίου 1913, οπότε κατόπιν επεμβάσεως του Γερμανού Κάϊζερ υπέρ της Ελλάδος αποδόθηκε τελικά η Μακεδονία σε αυτήν, ενώ οι Άγγλοι ήθελαν να εκχωρηθεί στην Βουλγαρία.

3. Στις αρχές του 1915 ο Βενιζέλος, επιμένοντας στην πολιτική του, υπέβαλλε στον βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄ τρία (3) γραπτά Υπομνήματα-επιστολές για παράδοση της Μακεδονίας στους Βουλγάρους τα οποία μετά την διαφωνία του με τον Κωνσταντίνο τα δημοσίευσε ο ίδιος σε γαλλικές εφημερίδες, σπάζοντας το απόρρητο των εθνικών υποθέσεων με εξευτελιστικό τρόπο για τον Έλληνα ανώτατο άρχοντα. Αυτή ήταν και αιτία που ο βασιλιάς αποδέχθηκε την παραίτηση του Βενιζέλου και από αυτό το γεγονός θεωρείται πως ξεκινά ο Εθνικός Διχασμός, πράγμα όμως, όπως προαναφέρθηκε, δεν απετέλεσε την μόνη αιτία, αλλά μία μόνο κορύφωση των συνεχών διαφωνιών στα εθνικά θέματα μεταξύ των δύο ανώτατων πολιτειακών παραγόντων, βασιλέως και πρωθυπουργού.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΒΙΒΛΙΟΥ, σελίς 231:

«…Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Φεβρουάριο του 1915, ο Βενιζέλος έστειλε στον Κωνσταντίνο τρεις επιστολές-υπομνήματα· το τρίτο στις 17 Φεβρουαρίου, με τα οποία του πρότεινε να παραχωρηθούν οι Σέρρες, Δράμα, Καβάλα στη Βουλγαρία, προκειμένου αυτή να μείνει ουδέτερη. Είχε, όπως σου ξαναείπα, εμμονή με το να παραδώσει ελληνικά εδάφη στους Βούλγαρους. Τότε εμφανίστηκε και ένα δήθεν αντάλλαγμα, από τους Άγγλους, ότι θα έδιναν στην Ελλάδα την περιοχή της Σμύρνης, ή και άλλα Βιλαέτια. Ωστόσο ο Βενιζέλος δεν εξηγούσε το πώς οι Άγγλοι έταζαν στην Ελλάδα σημαντικότατες επαρχίες της Τουρκίας τις οποίες κατείχαν οι Τούρκοι και τις υπερασπίζονταν μαζί με τους Γερμανούς συμμάχους τους. Ειδικά εκείνο τον καιρό που οι Γερμανοί νικούσαν σχεδόν σε όλα τα μέτωπα. Αλλά, αμέσως αποδείχτηκε, ότι αυτή η αντιπροσφορά ήταν μια μπλόφα της Αγγλίας, την οποία γρήγορα απέσυρε, καθώς οι υπόλοιποι στην ΑΝΤΑΝΤ δεν είχαν ιδέα! Μάλιστα οι Ιταλοί όχι μόνο διαφωνούσαν να παραχωρηθεί οτιδήποτε από την Ιωνία στους Έλληνες, αλλά θεωρούσαν ότι την Σμύρνη έπρεπε να την πάρουν αυτοί. Ωστόσο, με αυτό το κυνικό ψέμα τους οι Άγγλοι και ο Βενιζέλος δεν λογάριαζαν το κυριότερο: πώς η Ελλάδα θα παρέδιδε εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας τα οποία ο στρατός της είχε απελευθερώσει με ποταμούς αίματος μόλις δυο χρόνια πριν; Έτσι, ο Κωνσταντίνος διαφώνησε με τον Βενιζέλο. Κι εκείνος τον εκδικήθηκε ύπουλα, όπως συνήθιζε: διασύροντας δημόσια τον αντίπαλό του. Και, δημοσίευσε τις τρεις επιστολές του στις γαλλικές εφημερίδες, ξεφτιλίζοντας τον Έλληνα βασιλιά.

Όταν ο Δημήτρης έμαθε τις λεπτομέρειες έμεινε άφωνος. Στην ιδιόγραφη επιστολή του που έστειλε ο Βενιζέλος στον βασιλιά Κωνσταντίνο, με ημερομηνία 17 Φεβρουαρίου 1915, αναφερόταν ειδικά στη Δράμα και την Καβάλα και επέμεινε με απερίγραπτο κυνισμό στο να παραδοθούν αυτές στους Βουλγάρους, ώστε οι Βουλγαρία να αποκτήσει λιμάνι και πρόσβαση στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα ο Βενιζέλος έγραφε:

«…Η παραχώρησις της Καβάλας είναι βεβαίως θυσία οδυνηροτάτη, αισθάνομαι δε αίσθημα βαθύτατου ψυχικού άλγους, εισηγούμενος αυτήν. Αλλά δεν διαστάζω να την προτείνω. […]…η παραχώρησις του τμήματος Δράμας – Καβάλας θα γίνει υπό τον ρητόν όρον ότι η βουλγαρική κυβέρνησις θα εξαγοράσει τας περιουσίας πάντων εκείνων όσοι θελήσωσι εκ του παραχωρηασθησομένου μέρους. Ουδ’ αμφιβάλλω ότι πάντες μέχρις ενός οι ομογενείς του μέρους τούτου, εκποιούντες τας περιουσίας αυτών θα σπέυσωσι να μεταναστεύσωσιν εις την αναδημιουργηθησομένη εν Μικρά Ασία νέαν Ελλάδα, αυξάνοντες και ενισχύοντες τον ελληνικόν πληθυσμόν αυτής […] υπό τοιούτους όρους Μεγαλειότατε, πιστεύω ακραδάντως ότι πρέπει να τεθεί κατά μέρος πας δισταγμός.»

4. Η με ελληνική προδοσία κατάκτηση της Θεσσαλονίκης από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ, Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών, Ρώσων, στις 17-18 Σεπτεμβρίου 1915, και η επίσημη μετατροπή της σε «Περιχαρακωμένη Πόλη Στρατόπεδο», που εκτείνονταν από τον Γαλλικό ποταμό μέχρι της όρια της Χαλκιδικής, υπό την διακυβέρνηση του ανακηρυχθέντος με «Συμμαχικό» διάταγμα δικτάτορα, Γάλλου στρατηγού Σαράιγ, διάταγμα το οποίο υπέγραψε ο ίδιος. Είχε προηγηθεί και πάλι με ελληνική προδοσία η κατάκτηση της Λήμνου από τους «Συμμάχους», στην οποία οπισθοχώρησαν τα νικημένα στρατεύματά τους μετά την εξόχως συντριπτική ήττα τους σε Δαρδανέλια και Καλλίπολη.

Η κατάκτηση της Θεσσαλονίκης αποδίδεται στο βιβλίο ώρα με την ώρα με ακριβή περιγραφή προσώπων και γεγονότων μέσα από ντοκουμέντα.

5. Η βάναυσα κατακτημένη από τους «Συμμάχους» Κέρκυρα, 29 Δεκεμβρίου 1915, και η μετατροπή της σε στρατιωτική βάση της ΑΝΤΑΝΤ, παρά το γεγονός ότι το νησί διατελούσε σε καθεστώς Διεθνούς Ουδετερότητας και απαγορευόταν η ανάπτυξη ξένων στρατευμάτων σε αυτό.

6. Ιστορικά και δημοτολογικά στοιχεία για το ποιος ήταν ο Βενιζέλος της κρητικής περιόδου, αλλά και μετά μέχρι τον Εθνικό Διχασμό, όπως και αντίστοιχα στοιχεία για την οικογένεια Μητσοτάκη.

7. Ο ρόλος του Βασίλη Ζαχάροφ και τα δάνειά του στον Βενιζέλο. Η κρίσιμη επιστολή Γεωργίου Αβέρωφ προς Βενιζέλο, για συγκεκριμένο δανεισμό από τον Ζαχάροφ, στις 25 Μάϊου 1916, και ποιος ήταν ο Δικηγόρος που συνέταξε το σχετικό Συμφωνητικό.

8. Οι πρώτοι Έλληνες Κομμουνιστές και οι διεθνείς διασυνδέσεις τους σε Κέρκυρα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα.

9. Η πολιτική δράση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

10. Η πολιορκία του φυλακίου Ρούπελ από τον στρατηγό-δικτάτορα Σαράιγ με γαλλικές και αγγλικές δυνάμεις και οι επιπτώσεις για την Ελλάδα.

11. Τα τεράστια δάνεια του Βενιζέλου από τους «Συμμάχους» (έγγραφα και επιστολές ξένων πρέσβεων). Η «Νόταμ», της 30ης Μάϊου 1916, που διέλυσε το ελληνικό κράτος και τον ελληνικό στρατό. Ποιος την συνέταξε και ποιοι την επέβαλλαν.

 

Τα κρίσιμα γεγονότα στο βιβλίο είναι πολλά, το ίδιο και τα ντοκουμέντα των οποίων αναφέρεται οι πηγές και τα πρωτότυπα κείμενα παρατίθενται αυτολεξεί μέσα σε εισαγωγικά. Ζητούμενο η Ιστορική αλήθεια και η αποκατάστασή της.

 

Στην αρχή του βιβλίου υπάρχουν τρία παραθέματα. Το πρώτο λέει:

«Δε σε βάζουν σε μπελά όσα δε γνωρίζεις,

αλλά τα κατασκευασμένα γεγονότα

που θεωρούσες σαν αληθινά.»

Μαρκ Τουέιν

 

Το δεύτερο:

«Αυτά έχει η πολιτική. Είναι ζήτημα ισορροπίας.

Δεν πρέπει να περιμένουμε συνέπεια από τα μεγάλα έθνη.

Μερικές φορές έχουν ευγένεια και καλοσύνη.

Άλλοτε τα ίδια έθνη είναι απερίγραπτα γλοιώδη.»

Ουίνστον Τσόρτσιλ

 

Και το τρίτο του Γιώργου Ρωμανού:

«Όποιος δεν γνωρίζει ή δεν αποδέχεται την πραγματική Ιστορία του

είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει τις τραγωδίες της.»

 

Τα συμπεράσματα ανήκουν στον αναγνώστη.