Την τελευταία επιθυμία του σπουδαίου Αλέξανδρου Νικολαΐδη, που ακόμη και με το αδόκητο φευγιό του θέλησε να προσφέρει, κάνει πράξη η οικογένειά του, αφού από σήμερα,  5 Δεκεμβρίου έως και τις 12 του μήνα τίθενται σε δημοπρασία τα 2 αργυρά Ολυμπιακά του μετάλλια και 3 Ολυμπιακές του δάδες, με σκοπό τα χρήματα που θα συλλεχθούν να δοθούν σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και οικογένειες που το έχουν πραγματική ανάγκη.

Όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του σε ανάρτηση στο Facebook, η ιστοσελίδα των Δημοπρασιών που φέρει την ονομασία #gianasotheienapaidi – www.alexandrosnikolaidis.com/gianasotheienapaidi/ είναι διαθέσιμη από σήμερα, Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου έως τη Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου και περιλαμβάνει:

Τα 2 αργυρά μετάλλια του:

Αργυρό Μετάλλιο Tae Kwon Do Αλέξανδρου Νικολαΐδη, Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνα 2004, Κατηγορία 80+ κιλών
Αργυρό Μετάλλιο Tae Kwon Do Αλέξανδρου Νικολαΐδη, Ολυμπιακοί Αγώνες Πεκίνο 2008, Κατηγορία 80+ κιλών 

Ζόφος. Πνιγηρή κατάσταση και ανάσα από πουθενά. Ενας βάλτος όπου μόνο να βουλιάξεις μπορείς. Οσο βουλιάζεις στη λάσπη γίνεσαι ένα με τα λύματα. Η βρόμα και η δυσωδία γίνονται το φυσικό περιβάλλον. Δεν έχει σημασία αν κάπου υπάρχουν θάλασσα, ποτάμια, καθαρό νερό, εσύ είσαι στον βάλτο που γίνεται βάλτος σου. Οσο ζεις και συναναστρέφεσαι με το τέρας τού μοιάζεις. Οταν κάποιος το απειλήσει το αισθάνεσαι δικό σου, το τέρας σου. Το τέρας γίνεσαι εσύ.

Ενα τέρας βίαζε μια δωδεκάχρονη. Φώναζε κι άλλα τέρατα να τη βιάσουν. Και όταν κουραζόταν να βιάζει πήγαινε να προσκυνήσει στον Αγιο Αρσένιο, να σηκώσει την ελληνική σημαία, να φωτογραφηθεί με τους επώνυμους φίλους του.

Ηλίας Μίχος: καλός οικογενειάρχης, καλός άνθρωπος, καλός χριστιανός, καλός γενικώς, που έλεγε και ο φίλος του Γιώργος Πατούλης.

Και τι έκανε η κοινωνία μπροστά στο τέρας; Στην αρχή σήκωσε τα χέρια όλο απόγνωση. Χάζεψε τις φωτογραφίες του με τους επώνυμους όλο υποψία, σχολίασε τις διασυνδέσεις του, σταυροκοπήθηκε ίσως που τα δικά της παιδιά κοιμούνταν ήσυχα στο υπνοδωμάτιο και έβγαλε έναν αναστεναγμό γιατί για μια ακόμη φορά «υπάρχουν και χειρότερα».

Τα μέσα ενημέρωσης ανακάλυψαν αρχικώς τους «πελάτες της δωδεκάχρονης», κάνοντας έτσι την παραδοχή ότι υπάρχει πιθανότητα να υπάρχει συναινετική σεξουαλική πράξη με ένα παιδί. Η κάμερα στράφηκε στην κλειδαρότρυπα για να καταδείξει την ευθύνη της οικογένειας και της μάνας. Επρεπε να δειχτεί ότι πρόκειται για μια οικογένεια σε παρακμή (ίσως και να ήταν), μόνο και μόνο για να μη γίνει η παραδοχή ότι πρόκειται για κοινωνία σε παρακμή. Η κοινή γνώμη εκπαιδεύεται επί μέρες να μην αναζητά ούτε τους βιαστές ούτε τις ευθύνες τους, αλλά να στρέφει το βλέμμα στη μάνα, στον πατέρα, στους οικείους.

Η αντίδραση αυτή πιθανόν να έχει μια ψυχολογική βάση. Αν η οικογένεια βρεθεί προβληματική, τότε αυτομάτως τα δικά μας παιδιά δεν κινδυνεύουν γιατί η δική μας οικογένεια δεν είναι. Αρα φταίνε οι άλλοι για ό,τι έπαθαν και όχι αυτοί που πραγματικά το προξένησαν. Ο βιαστής γίνεται περιπτωσιολογία και αποδεκτή

Είναι μεγαλειώδες ακόμη και μπροστά στον θάνατο που γνωρίζεις ότι πλησιάζει να μπορείς να περιγράφεις την αξία της ζωής χωρίς τον φόβο του τέλους. Ο Αλέξανδρος ακόμη και με το αποχαιρετιστήριο γράμμα του ήταν η έκφραση της διαλεκτικής. Δεν μίλησε για τον θάνατο ως μεταφυσικό φαινόμενο αλλά ως συνέχεια και φυσική κατάληξη της ζωής πραγματικότητα. Το δάχτυλο δεν δείχνει τους βιαστές, επειδή τα δάχτυλα πρέπει να δείξουν προς την πλευρά όπου λουφάζει η αυταπάτη της προσωπικής και οικογενειακής μας ασφάλειας. Η κοινωνία όμως που λειτουργεί με τέτοια ένστικτα είναι άρρωστη. Εχει λίγη σημασία αν την αρρώστια τη σπέρνουν τα κανάλια ή οι νοικοκυραίοι που θέλουν να πιστεύουν ότι οι βιαστές παραμονεύουν στις σκοτεινές γωνιές των δρόμων και δεν απειλούν τα δικά τους προστατευμένα παιδιά.

Ενας άθλιος αστυνομικός συνδικαλιστής παρουσίασε στην τηλεόραση τους παιδοβιαστές ως δεδομένο κακό και απέδωσε την ευθύνη στην οικογένεια. Ζόφος. Αν ντύνεσαι σεμνά, δεν σε βιάζουν· αν η η οικογένεια ανταποκρίνεται σε κοινωνικές νόρμες και στερεότυπα, δεν κινδυνεύουν ούτε τα παιδιά ούτε οι μεγάλοι. Ο εμετός της συντήρησης που εμφανίζεται ως τροφή της κανονικότητας.

Κανένας δημοσιογράφος δεν ρώτησε τον Πατούλη και τους άλλους πολιτικούς τι δουλειά είχαν με έναν παιδοβιαστή. Κανένας δεν ρώτησε τον Ανδρέα Λοβέρδο γιατί του έδινε δεκάδες χιλιάδες ευρώ με αναθέσεις από το υπουργείο Υγείας. Κανένας δεν ζήτησε εξηγήσεις από την εκκλησία γιατί ευλογούσε το τέρας και του έδινε πιστοποίηση «καλού ανθρώπου και χριστιανού» για να μπορεί να αποπλανά και να βιάζει. Γιατί να ανησυχήσει η μάνα όταν ο Μίχος έχει πιστοποίηση δεσπότη;

Δεν βρέθηκε ένας από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης να αναρωτηθεί για τη διεισδυτικότητα ενός βιαστή στα σαλόνια και τα πολιτικά γραφεία; Δεν αναρωτήθηκε αν αυτό ήταν αποτέλεσμα συνενοχής και δράσης ενός κυκλώματος, όπως συνέβη με τον Μαρκ Ντιτρού, τον παιδοβιαστή του Βελγίου; Δεν απάντησε έστω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο για να ησυχάσουν όσοι ανησυχούν και να διαψευστούν όσοι κατηγορούν. Αντιθέτως, κάθε μέρα δημοσιεύονται και αναπαράγονται εικασίες και πληροφορίες για την οικογένεια. Αλήθεια, αν αποδειχτεί ότι μια οικογένεια κατεστραμμένη και άθλια είχε συμμετοχή στο έγκλημα, μπορούν να υπάρχουν παιδοβιαστές; Την Παρασκευή τη ζοφερή επικαιρότητα ανέτρεψε ο θάνατος του ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Ο Αλέξανδρος ύστερα από μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου έφυγε από τη ζωή. Κατάφερε για λίγο να σύρει όλη τη χώρα σε ένα άλλο πεδίο, σε μια άλλη προσωπική του διάσταση, έξω από τον ζόφο. Στη δική του διάσταση η ζωή είναι η απόφαση του ανθρώπου να υπάρχει με αξιοπρέπεια, να παλεύει, να μπορεί να την ορίζει και να δημιουργεί το αποτύπωμα από το οποίο θα αναγνωρίζεται το μεγαλείο της. Με μια συγκλονιστική ανάρτηση, την οποία είχε ετοιμάσει και ανέβηκε στα social media όταν ο ίδιος αποχωρούσε, έκανε το θαύμα. Μας ανάγκασε να σκύψουμε πάνω από τα πράγματα που έχουν αξία και γι’ αυτό διαιωνίζουν τη ζωή ακόμη και όταν σταματήσει από την εισβολή του θανάτου.

Ο κόσμος του Αλέξανδρου έχει ό,τι και ο κόσμος όλων μας, τις ίδιες δυσκολίες, τις ίδιες ανάγκες για επιβίωση, αλλά ταυτόχρονα έχει την αξιοπρέπεια, το νοιάξιμο για τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη, τη σεμνότητα με την οποία κινούνται οι άνθρωποι που ξέρουν και μπορούν.

Ο Αλέξανδρος τίμησε τις σημαίες στις οποίες πίστεψε αλλά δεν κούνησε υποκριτικά ή επιδεικτικά λάβαρα. Ακόμη και όταν γνώριζε ότι η πολιτική του άποψη για τη συμφωνία των Πρεσπών θα τον έφερνε απέναντι σε αυτούς που κάποτε τον χειροκρότησαν, υποστήριξε αυτό που πίστευε όχι από εγωισμό αλλά επειδή πίστευε ότι έτσι θα πείσει και άλλους για το καλό της χώρας.

Τα μεγαλύτερα βάθρα του Αλέξανδρου δεν ήταν αυτά στο οποία φόρεσε μετάλλια. Ηταν αυτά από τα οποία φώτιζε ως προσωπικό παράδειγμα.

Είναι μεγαλειώδες ακόμη και μπροστά στον θάνατο που γνωρίζεις ότι πλησιάζει να μπορείς να περιγράφεις την αξία της ζωής χωρίς τον φόβο του τέλους. Ο Αλέξανδρος ακόμη και με το αποχαιρετιστήριο γράμμα του ήταν η έκφραση της διαλεκτικής. Δεν μίλησε για τον θάνατο ως μεταφυσικό φαινόμενο αλλά ως συνέχεια και φυσική κατάληξη της ζωής.

Ο κόσμος του Αλέξανδρου δεν έχει κραυγές από παιδιά που πονάνε, αλλά είναι μια κραυγή για να μην πονάνε τα παιδιά του κόσμου. Και βέβαια έχει τη συγκλονιστική εκείνη κραυγή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000, το «μάνα, έσπασε» με το οποίο ανακοίνωνε ότι έσπασε το πόδι του. Ακόμη και τότε δεν νοιάστηκε για την ατυχία του αλλά επειδή δεν μπόρεσε να χαρίσει στους 10.000 Ελληνες που πήγαν να τον παρακολουθήσουν στο Σίδνεϊ το χρυσό μετάλλιο.

Στο τελευταίο του γράμμα, που ξεχειλίζει από αγάπη για τους ανθρώπους και τη ζωή την ώρα που το τέλος είναι μπροστά, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, παρότι στωικός και ήρεμος, βγάζει την τελευταία του κραυγή. Μακάρι στα αυτιά όλων μας να ακουστεί όπως είναι: με το μεγαλείο και το αποτύπωμα της ζωής μας ή με μια ζωή άψυχη; Με τους Μίχους και τη φάρα τους ή με τους Νικολαΐδηδες;

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ

Πηγή: documentonews.gr

Στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης θα τελεστεί η κηδεία του Αλέξανδρου Νικολαΐδη που έφυγε από τη ζωή τόσο πρόωρα, έπειτα από μία γενναία μάχη με τον καρκίνο, σκορπώντας τη θλίψη

Φίλοι και συγγενείς θα τον αποχαιρετήσουν το Σάββατο 15 Οκτωβρίου. Η σορός θα εκτίθεται προς χαιρετισμό στον Ιερό Ναό από τις 15.00. Θα ακολουθήσει η εξόδιος ακολουθία στις 16.00 και κατόπιν ο ενταφιασμός στα Κοιμητήρια του Φιλύρου Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με ανακοίνωσή της οικογένειας του Ολυμπιονίκη.

Η οικογένειά του, ακολουθώντας την σπουδαία στάση του, κάνει θερμή παράκληση αντί στεφάνων, να γίνουν δωρεές εις μνήμην του στα παρακάτω ιδρύματα:

Φλόγα- Σύλλογος Γονέων Παίδων Με Νεοπλασματική Ασθένεια
Alpha Bank – GR8001401120112002002011686
Eurobank – GR6602600630000460100128261
Εθνική Τράπεζα – GR2501101920000019248000010
Τράπεζα Πειραιώς – GR6301720150005015020641423
Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία: Τηλ. Γραμματείας Διοίκησης: 2132013121 – Αίτημα για δωρεά μόνο με e-mail, όπου θα αναφέρει πού θα γίνει η δωρεά (γενικά στο νοσοκομείο ή σε συγκεκριμένο τμήμα): Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΑΡΣΙΣ- Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων: Θεσσαλονίκη: IBAN: GR57 0140 7090 7090 0200 2009 353 BIC: CRBAGRAAXXX. Αθήνα: IBAN: GR06 0140 1420 1420 0200 2008 979 BIC: CRBAGRAAXXX. 

Ο ίδιος, μάλιστα, δείχνει το μεγαλείο ψυχής που διέθετε αποφασίζοντας να βγουν σε δημοπρασία τα δύο αργυρά ολυμπιακά μετάλλια που είχε κερδίσει και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά του.

«Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Διαβάστε όλη την ανάρτησή του

Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ «Γιατί σε εμένα»; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας.

Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.

Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.

Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 42 ετών, ο δύο φορές αργυρός Ολυμπιονίκης του Tae Kwon Do, Αλέξανδρος Νικολαΐδης.

Ο Ολυμπιονίκης και αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, στην τελευταία του ανάρτηση, μετέφερε τον αγώνα που έδωσε για δύο χρόνια με ένα σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut:

Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα"; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.

Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνου, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».

Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή...